پاورپوینت کامل راهی که به هیچ کجا نمی رسید ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راهی که به هیچ کجا نمی رسید ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راهی که به هیچ کجا نمی رسید ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راهی که به هیچ کجا نمی رسید ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۱۲

دختران بهار / راه و بیراه

متهم: ش.م.ر

جرم: قتل غیر عمد

سن: ۱۸ سال

نشسته است و در و دیوار را نگاه می کند.
هنوز هم باورش نمی شود که با دست خودش
زندگی را این طور رقم زده است؛ دست هایی
که فکر می کرد او را به پیشرفت و آینده
درخشان می رساند.

دو نفر از هم اتاقی هایش دوباره دعوا
کرده اند و سر و صورت همدیگر را چنگ
انداخته اند؛ باور نمی کند که باید کنار آدم هایی
زندگی کند که این طور وحشیانه به هم
می پرند و همدیگر را زخمی می کنند. باز هم
خوب است که در این چند روز کاری به کار او
ندارند و به دعواها و ادا و اصول های خودشان
مشغولند. اگر چه چندین بار تصمیم گرفته
بودند او را هم وارد بازی خودشان کنند و
شاید هم تصمیم داشتند اذیتش کنند تا از
اتاق آنها به جای دیگر منتقل شود؛ اما حواس
او فقط به خودش است، اگر باز هم تا مدت ها
غذایش را برمی داشتند، گرسنگی را
نمی فهمید. جملات پدر و مادر، جملات
قاضی و شاکیان و بقیه ای که در جلسات
دادگاهش حضور داشتند، آزارش می داد.
نمی توانست بفهمد چقدر در اتفاقی که افتاده
مقصر بوده و چقدر باید تاوان پس بدهد، به
عاقبت حکمی که برایش در نظر می گرفتند،
فکر نمی کرد؛ فقط و فقط به آن فکر می کرد
که اگر از پشت این میله های سیاه و رنگ و رو
رفته راهی برای آزادی پیدا کند، جواب
نگاههای مردم را چه بدهد. آینده اش را چه
کند؟ پرونده سیاهی به نام قتل داشت و این،
همه زندگی اش را تباه می کرد؛ پس چه بهتر
که همان جا می ماند و از خدا بدترین حکم ها
را که قصاص بود، تقاضا می کرد. چه بهتر که
دیگر کسی را نمی دید نه دوستانش را نه
فامیل و آشناها را، همین طور دور از همه
بهتر بود؛ دور از همه سؤال هایی که تا به حال
صد بار به آن جواب داده بود. دیگر هیچ
ذخیره فکری نداشت، همه فکرها و
ذهنیت هایش را به همراه هر چه که اتفاق
افتاده بود، صدها بار گفته بود و دیگر هیچ
چیزی نمانده بود که ناگفته باشد؛ همین
خسته اش کرده بود. چند جلسه ای هم بود که
پدرش وکیل گرفته بود و خانواده اش امیدوار
بودند، اما دخترک هیچ دوست نداشت
همکاری کند، دلش می خواست حکم آخر را
بشنود و راحت شود. آینده روشنی نمی دید که
بخواهد برای آزادی اش تلاش کند، اما پدرش
تأکید کرده بود که همه تلاشش را می کند تا او
دوباره به خانه برگردد. گفته بود که او را
بخشیده و برای آزاد شدنش تلاش می کند،
اما دخترک مطمئن نبود، فکر می کرد که حتما
بعد از برگشتنش به خانه همه از آینده تباه
شده اش حرف می زنند.

خوب که فکر می کرد خودش را هم در
این جریان بی تقصیر نمی دید، همیشه
تأثیرپذیر بود، همیشه به این و آن نگاه
می کرد و دلش چیزهایی را می خواست که دور
از شأن خانواده اش بود. برای بار اول وقتی به
خاطر کار پدر به این شهر منتقل شدند،
چادرش را کنار گذاشت؛ دلیلش هم این بود که
نمی توانست مثل همکلاسی هایش نباشد،
نمی توانست با چادری که روی سرش
سنگینی می کرد کنار دخترهایی راه برود که
موهایشان را با حالت های تمسخرآمیز بیرون
می ریختند. نمی توانست مثل آنها نباشد چون
طور دیگری به او نگاه می کردند مخصوصا که
از شهرستانی دورافتاده آمده بود. مدتی بعد
هم بی توجه به پدر و مادر و مخالفت آنها
لباس هایی خواست که خودش هم از پوشیدن
آنها و قدم زدن در خیابان شرمنده می شد.

پدر ناراحت بود، خیلی سعی می کرد که
دخترش را از این کار دور کند، اما نتوانست.
مادر اگر چه دوست نداشت دخترش را بین
دوستانش سرشکسته ببیند اما تا این حد هم
راضی نبود، دخترک اما کار خودش را می کرد.
فکر می کرد تنها راه رسیدن به پیشرفت،
نشان دادن زیبایی هایش است. چند بار هم
ناظم مدرسه به او گوشزد کرد