پاورپوینت کامل روزه بانوان در فقه اسلامی ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزه بانوان در فقه اسلامی ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزه بانوان در فقه اسلامی ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزه بانوان در فقه اسلامی ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۲

فرهنگ و اندیشه / فقه و حقوق

روزه که به تعبیر صاحب جواهر از
شریف ترین طاعت ها و برترین
عبادت هاست، روایات بسیاری را در
فضیلت و جایگاه عبادی اش به خود اختصاص
داده است، از ارکان پنج گانه ای می باشد که
اسلام را بر پا داشته است.

روزه هر چند در مقایسه با نماز، آن تنوع
و گستردگی را ندارد و مقدار واجب آن به زمان
خاصی محدود شده اما در زمینه سازی برای
قرب الهی و صفای اندیشه و عقل و دستیابی
به حکمت ها و کمالات معرفتی که بالاترین
حالات نفس آدمی است، نمونه اعلای یک
عبادت است تا جایی که طبق یک روایت
خداوند پاداش آن را مستقیما به خود مربوط
دانسته بلکه خود را پاداش آن قرار داده است.
گویا نکته اصلی آن همان باشد که اهل معنا و
از جمله صاحب جواهر به آن اشاره کرده و آن
را پنهان بودن و دور ماندن از نگاه دیگران
شمرده اند.

ویژگی اصلی روزه از نظر ماهیت که آن را
متمایز از دیگر عبادات مثل نماز و حج می کند
این است که تنها «ترک» و حداکثر خودداری
و «کفّ» نفس از مفطرات همراه با نیت است
که آن نیز هر چند امری وجودی است اما
قلبی است. روزه جز ترک و یا بناگذاری بر
ترک مفطرات همراه با قصد قربت و امتثال
مشروط به شرط یا فعلی نیست؛ نه مانع کاری
دیگر است، نه جای خاصی می خواهد، نه
حرکت مخصوصی، نه ذکر ویژه ای، و نه حتی
توجه و حضور ذهن. از این رو به جز اموری که
در شرع به عنوان مبطلات آن شمرده شده، با
تمام کارهای دیگر قابل جمع است. در ارتباط
با دیگران نیز به جز حق خاص زناشویی که
یکی از مفطرات به شمار می رود هیچ تزاحمی
با حقوق و شئون آنان ندارد.

حضرت رضا(ع) در برشماری علل وجوب
قضای روزه بر زن حائض، به خلاف نماز، از
جمله به همین نکته مهم توجه می دهد که

قرآن کریم در
تمام مواردی که
در باره تکلیف
روزه سخن گفته،
چه روزه ماه
رمضان و چه روزه
کفّاره، مردان و
زنان مسلمان را
یکسان خطاب
کرده است.

روزه بر خلاف نماز، مانع خدمات زن به خود و
همسرش و رسیدگی به امور خانه و زندگی اش
نمی باشد.

همچنان که روزه داری امری کاملاً فردی
است و قوام آن به حضور در مکان یا جمعی
خاص و قهرا بیرون رفتن از خانه و تبعاتی که
این امر می تواند در پی داشته باشد بستگی
ندارد.

گویا همین ویژگی ها باعث شده تفاوت
قابل توجهی را میان «تکلیف» به روزه داری
زن و مرد شاهد نباشیم. تنها تفاوت عمده
همان مانعیت قاعدگی است که بانوان را در
آن زمان از دایره این حکم بیرون می آورد و
مجاز به آن نیستند.

قرآن کریم در تمام مواردی که در باره
تکلیف روزه سخن گفته، چه روزه ماه رمضان
و چه روزه کفّاره، مردان و زنان مسلمان را
یکسان خطاب کرده است.

در جایی هم که در برشماری اوصاف
نیکان، روزه داری را نیز ذکر کرده به صراحت،
هم از مردان روزه دار نام برده است و هم زنان
روزه دار. فقط در برشماری کفّاره «ظهار»
آن را جریمه ای ویژه مردان شمرده چون
ظهار گناهی است که تنها شوهران مرتکب
می شوند. آری در حاشیه مسئله روزه داری
ماه رمضان، خطاب به مردان مسئله حلّیت
آمیزش با زنان را خاطرنشان ساخته است
که معلوم است این امر به ماهیت خودِ
روزه برنمی گردد و امری یکطرفه نیز نیست و
جواز آن هم منوط به اقدام اولیه شوهر
نمی باشد.

در روایات و متون فقهی نیز هیچ موردی
را سراغ نداریم که اصل تکلیف روزه چه در
سطح وجوب و چه به عنوان استحباب ویژه
زنان یا مردان باشد. تفاوت های اندک تنها در
شرایط و فروع روزه داری می باشد. این فرق ها
برخی الزامی و برخی در سطح استحباب و
کراهت است. کمی نیز مربوط به آثار
وضعی می باشد. این موارد را می توان در دو
بخش بررسی کرد: یکی آنچه به خود
زن، صرف نظر از شئون زناشویی مربوط
می شود، و دیگری نکاتی است که در
روزه داری زن در زندگی زناشویی و خانوادگی
قابل توجه است.

۱ـ ویژگی زن در روزه داری

در بررسی روزه داری زن صرف نظر از
شئون زناشویی، مسئله عمده همان مانعیت
قاعدگی است و گرنه قریب به اتفاق مسائل و
فروع احکام روزه داری میان زن و مرد یکسان
است و در شرایط صحت روزه، مبطلات و
مکروهات و آداب آن تفاوت قابل توجهی
مشاهده نمی شود.

در باره قضای روزه پدر و مادر که بر
عهده پسر بزرگ تر یا فرزند بزرگ تر است،
حکم نماز را دارد. نشستن زن روزه دار تا میانه
خود در آب، هر چند در روایت موثق «حنّان
بن سدیر» مورد نهی قرار گرفته است اما
چنان که روایات دیگر شاهد است و قریب به
اتفاق فقیهان نیز گفته اند منظور کراهت
است و محقق حلّی نیز آن را در ردیف
مکروهات برشمرده است. سخن کسانی
چون قاضی «ابن برّاج» و «ابن زهره»
و «ابی الصلاح حلبی» که آن را جزو
مبطلات ویژه بانوان دانسته اند و برخی از آنان
تا سر حدّ وجوب کفّاره نیز پیش رفته اند، مورد
توجه و پذیرش فقهای دیگر قرار نگرفته
است. ضمنا شیخ مفید این حکم را به
ایستادن زن در آب نیز سرایت داده است.
بنابراین تنها قاعدگی زنان می باشد که
شایسته است جداگانه مورد توجه قرار گیرد.

قاعدگی و روزه داری

این از مسلّمات فقه اسلامی است که
حیض و نفاس مانع نماز و روزه است؛ هم در
شروع و هم در ادامه. استحاضه مانع وجوب
روزه نیست و در حکم طهارت است ولی اگر
به شرایط صحت روزه در آن عمل نشود، آن
نیز در نگاه فقهای ما مانند حیض مانع خواهد
بود؛ هر چند در شرط یا شرایط آن فقها
اختلاف نظر دارند. تفاوت اصلی روزه با نماز
در این مسئله نیز همان قضای آن است که بر
خلاف نماز واجب است. روزه مانند نماز
مشروط به طهارت نیست، اما وقوع عمدی
جنابت و نیز شروع عمدی روزه با جنابت با
شرایطی که در فقه گفته اند، مانع روزه داری
است؛ فرقی نمی کند زن باشد یا مرد. اما
حیض و نفاس در هر شرایطی مانع درستی
روزه می باشد، چه در آغاز و چه حتی در
لحظه های پایانی روزه. زن حائض و نَفْساء
همان گونه که نباید نماز بگزارند، روزه هم
نباید بگیرند. با این فرق که نماز چون دارای
وقت وسیعی است اگر در لحظات پایانی وقت
این مانع از میان برود، باید نماز را به جا آورد
ولی روزه چه ادامه آن با مانع حیض مواجه
شود و چه پس از آغاز، مانع حیض برطرف
گردد، و چه تمام وقت حیض باقی باشد،
نمی توان روزه داشت. آری، چنان که در
روایاتی چند آمده مستحب است زنی که در
میان روز دچار حیض یا نفاس شده یا از آن
پاک گشته، بقیه روز را از مبطلات روزه
خودداری کند، هر چند به حساب روزه آن روز
نمی تواند بگذارد و باید بعدا قضا کند.

برخی فقها این «امساک» را جزء
روزه های «تأدیبی» شمرده اند که یک نوع
احترام و ادب نسبت به ماه رمضان و
روزه داران به شمار می رود.

پس از زوال حیض و نفاس، بقای بر آن
حالت و ورود به فجر بدون به جا آوردن غسل
نیز همانند جنابت موجب بطلان روزه
می شود.

اینها نشان می دهد همان گونه که
صاحب جواهر هم یادآور شده اساسا میان
روزه و قاعدگی منافات کلی و مطلق هست و
از این نظر وضعیتی شدیدتر از جنابت
دارد.

از سوی دیگر، اگر در نماز مستحب است
حائض در اوقات آن به شرحی که گذشت
وضو بگیرد و به آن اندازه ذکر بگوید، در باره
ماه رمضان چیزی به عنوان جایگزین معرفی
نشده است. ولی چنان که تمام فقهای
اسلامی به استناد روایات متعددی گفته اند،
باید قضای آن را به جا آورد و این نیز یک
فرق اساسی میان نماز و روزه در زمان
قاعدگی است. وقتی حسن یا حسین بن راشد
از علت این تفاوت پرسید امام صادق(ع)
پرسش او را با اشاره به اینکه با رویکرد
«قیاس» سؤال کرده پاسخ نداد. نیز این
امر چنان قطعی است که وقتی امام(ع) در
روایت معروف «ابان بن تغلب» که بر مبنای
«قیاس» به گفتگوی با حضرت(ع) پرداخت و
کاهش دیه زن در بیش از یک سوم به نصف
را مورد انکار قرار داد، امام(ع) از جمله فرمود:

«ان السنّه لا تقاس؛ ألا تری ان المرأه تقضی
صومها و لا تقضی صلاتها؟ سنّت را نباید
قیاس کرد؛ آیا نمی بینی زن روزه اش را قضا
می کند و نمازش را نه؟»

این استدلال قاطعی است که امام(ع) در
بازداشتن «ابی حنیفه» نیز از قیاس، به آن
استشهاد فرموده است، با این تعبیر که نماز
برتر است یا روزه؟ ابوحنیفه گفت: نماز. امام
فرمود: پس چرا حائض روزه را قضا می کند اما
نماز را نه!

اما از سوی دیگر حضرت علی
بن موسی(ع) به جز نکته ای که در آغاز
آوردیم، به این نکته نیز توجه داده که نماز هر
روز هست و قضای آن موجب دشواری
می شود، اما روزه در سال فقط یک ماه است.
این نکته ای است که در فقه اهل سنّت نیز به
آن توجه و استناد شده است.جالب است
که همین نکته را خود حضرت صادق(ع) نیز
در پاسخ به ابی بصیر که مشابه پرسش
«ابن راشد» را کرد فرموده است.

زن و شوهر در
انجام تکالیف
شرعی واجب خود
آزادند و عمل هیچ
کدام مشروط به
اجازه دیگری
نیست. روزه
واجب هم چنین
است.

۲ـ روزه داری و شئون زناشویی

نماز و حج هر چند جنبه های سلبی نیز
در آنها لحاظ شده است و طی آنها باید از
اموری خودداری کرد اما وجهه اصلی آن دو،
اموری وجودی است که باید به آن جامه عمل
پوشید. اصل برگزاری مناسک حج هر چند
امری فردی است و بستگی به کار دیگری
ندارد، اما عملاً از آغاز تا انجام آن، شخص در
میان جمع حج گزاران قرار می گیرد و نیازهای
فردی نیز چاره ای جز پیوند خوردن با جمع
باقی نمی گذارد. با این حال در طول عمر یک
یا چند بار بیشتر واقع نمی شود. نماز، اما هم
امری دایمی است و هم به جز جنبه های
فردی، چنان که دیدید، در بخشی از مصادیق
خود ماهیتی جمعی دارد و تنها در میان جمع
معنا پیدا می کند. حضور در مسجد و مانند آن
نیز عملاً آثار حضور اجتماعی را در پی دارد.
مسئله خروج از خانه و حضور در جمع و
تبعاتی که می تواند در پی داشته باشد، هر چند
تمام موضوع نیست اما یک نقطه محوری در
مسئله نماز بانوان به شمار می رود. حقوق
زناشویی نیز نقطه محوری دیگری است که
در نگاه شارع اقدس و طبعا فقها جنبه هایی از
نماز را تحت تأثیر قرار داده است. اما روزه
واجب، جنبه اجتماعی به معنای یاد شده ندارد
و در امور خانوادگی و شئون زناشویی با توجه
به زمان محدود آن در شبانه روز و در طول
سال، محدودیت چندانی ایجاد نمی کند و
تعارض اندکی با خواسته های زن و شوهر
دارد. اگر محدودیتی نیز از جهت
بهره مندی های زناشویی وجود دارد، امری دو
سویه است. تمتّعات جایز هر چند مکروه نیز،
چنان که در برخی روایات تصریح شده شامل
هر دو می شود. در حرمت روزه خواری نیز
فرقی میان زن و مرد یا زن و شوهر نیست.
نادیده گرفتن محدودیتی که در امر آمیزش
وجود دارد، مایه گناه و موجب قضا و کفاره و
تعزیر برای هر کدام است که مقصر باشد، چه
زن، چه شوهر و چه هر دو. اگر این امر از سر
اجبار و «اکراه» باشد، در صورتی که اکراه از
سوی شوهر صورت گیرد و زن بی تقصیر
باشد، فقهای شیعه همه براساس روایت
«مفضل بن عمر» پذیرفته اند وی باید
علاوه برتحمل کفاره و تعزیر خود، عهده دار
کفاره و تعزیر همسرش شود، از این رو دو
کفاره و پنجاه ضربه شلاق متوجه او
می شود. در حالی که اگر این اکراه از سوی
زن باشد، هر چند معصیت کرده و خودش
کفاره و تعزیر دارد اما مسئولیتی به خاطر روزه
شوهر متوج