پاورپوینت کامل زنان تانزانیا ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنان تانزانیا ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنان تانزانیا ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنان تانزانیا ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۴

سیاسی اجتماعی / نمای دور

ویژگی های جغرافیایی

کشور تانزانیا با ۹۴۵۰۰۰ کیلومتر مربع
وسعت در نیمکره شرقی و در پایین خط استوا
و در شرق قاره آفریقا قرار گرفته است. از
شمال با «کنیا» و «اوگاندا»، از غرب با
«رُوندا»، «بُروندی» و «زئیر» هم مرز بوده و
از سمت شرق به «اقیانوس هند» و از جنوب
به «زامبیا»، «مالاوی» و «موزامبیک» محدود
می گردد.

جمهوری متحده تانزانیا از یک سرزمین
اصلی به نام «تانگانیکا» و نیز جزایر
«زنگبار» و «پُمبا» تشکیل شده است.

آب و هوای این کشور در نواحی ساحلی
گرم و مرطوب و در فلات های مرکزی گرم و
خشک و در نواحی کوهستانی معتدل است.

بخش های ساحلی از جلگه های هموار و
قسمت های مرکزی از فلات های مرتفعی به
وجود آمده است. تانزانیا از شمال به قله
«کلیمانجارو» که مرتفع ترین قله آفریقا است
محدود می گردد. قله «نگرونگرو» که بیش از
۲۰ کیلومتر عرض دارد و بزرگ ترین دهانه
آتشفشان جهان است در تانزانیا دیده می شود.
این کشور چندین دریاچه دارد که بزرگ ترین
آنها دریاچه «ویکتوریا» در شمال است که
سرچشمه رودخانه «نیل» می باشد.

نام «تانگانیکا» و سپس «تانزانیا» از نام
دریاچه این کشور یا شهر بزرگ آن یعنی
«تانگا» گرفته شده است. در سال (۱۲۹۹ش)
ـ ۱۹۲۰م نام «تانگانیکا» به صورت
تحت الحمایه تانگانیکا در آمد و سرانجام در

تانزانیا ۳۲ میلیون نفر سکنه دارد که از این میزان حدود ۷۰۰۰۰۰ نفر در جزیره زنگبار

و بقیه در سرزمین اصلی اقامت دارند. آهنگ رشد جمعیت بالاست و حدود ۳% می باشد.

۸۰% مردم در روستاها و بقیه در کانون های شهری اقامت دارند.

سال (۱۳۴۱ش) ـ ۱۹۶۲م با کسب استقلال،
جمهوری تانگانیکا نامیده شد و در سال
(۱۳۴۳ش) ـ ۱۹۶۴م چون «زنگبار» به آن
پیوست، نام رسمی جمهوری متحده تانزانیا را
برگزید.

مشخصات اجتماعی و فرهنگی

تانزانیا ۳۲ میلیون نفر سکنه دارد که از
این میزان حدود ۷۰۰۰۰۰ نفر در جزیره
زنگبار و بقیه در سرزمین اصلی اقامت دارند.
آهنگ رشد جمعیت بالاست و حدود ۳%
می باشد. ۸۰% مردم در روستاها و بقیه در
کانون های شهری اقامت دارند. حدود ۹۸%
جمعیت کنونی تانزانیا را سیاهان در بر
می گیرند که در قالب ۱۲۰ قبیله کوچک و
بزرگ در نواحی گوناگون زندگی می کنند که
هر کدام از آنان آداب و رسوم و زبان ویژه ای
دارند و بر اساس ویژگی های نژادی به پنج
گروه «بانتو»، «هامیت»، «نیلوهامیت»،
«بوشمن» و «لو» تقسیم می شوند. همین
ویژگی مشکلات اجتماعی، سیاسی و
اقتصادی بسیاری را برای تانزانیا به وجود
آورده است. غالب مردم کشاورز و دامپرورند. با
این وصف این جمعیت انبوه همواره چشم به
راه کمک های دولتی برای ساختن مدارس،
درمانگاهها، جاده ها و دیگر امور عمرانی
هستند و این در حالی است که فقر کلی حاکم
بر کشور راه را برای هر گونه توسعه جدی و
پایدار در مناطق شهری و روستایی بسته
است. در کشوری چون زامبیا با اتحاد سه
قبیله اکثریت تشکیل می شود اما در تانزانیا
برای ایجاد چنین اکثریتی و داشتن حکومتی
باثبات به اتحاد ۱۴ قبیله بزرگ نیاز می باشد.
درآمد سرانه در تانزانیا بسیار اندک می باشد و
همین ویژگی تانزانیا را در ردیف فقیرترین
کشورهای جهان قرار داده است و این
سرزمین به کمک های خارجی وابسته است.
در این میان بانوان در جامعه سنتی تانزانیا
وضع دشوار و فقیرانه تری دارند. سطح نازل
فرهنگ و غلبه روحیه مردسالاری سبب شده
که پاورپوینت کامل زنان تانزانیا ۱۰۶ اسلاید در PowerPointیی از انواع خشونت های
خانگی و تبعیض های اجتماعی و اقتصادی در
رنج باشند. هندی ها در سواحل تانزانیا
حضوری چشمگیر دارند و در حال حاضر
هزاران آسیایی برای داد و ستد و بازرگانی به
تانزانیا می آیند. اگر چه مهاجرت و ازدواج
برون گروهی در میان قبایل آفریقایی صورت
می گیرد، اغلب مردم این کشور تا پایان قرن
اخیر به صورت جدا از هم زندگی می کردند.
غالب قبایل، وابسته به محصولات
کشاورزی اند و غذای آنان از ذرت و موز
تشکیل شده است. خانه های مردم عمدتا
چوبی بوده و با سفال یا پوشال پوشانیده شده
است. یکی از صحنه های جالب در تانزانیا که
توجه هر گردشگری را به سوی خود جلب
می کند، زنانی است که اغلب بافتنی های زیبا
و الوان را با خود حمل می کنند تا به فروش
برسانند.

زبان رایج در تانزانیا «سواحیلی» است
که ۶۰% لغات آن از زبان عربی گرفته شده
است و آمیزه ای از زبان های بانتو، عربی،
انگلیسی و مقدار کمی پرتغالی، فارسی و
هندی است.

اکثریت مردم تانزانیا مسلمان هستند.
آنان غالبا در سواحل شرقی و جزایر زنگبار و
پمبا سکونت دارند. از نژاد اعراب، هندی و
ایرانی می باشند که سال ها قبل به این کشور
مهاجرت کرده اند. علاوه بر اسلام مذاهب
مسیحیت و بومی در این کشور پیروانی
دارد.

هویت خانواده

تمامی مردم تانزانیا هویت خود را در
خانواده می جویند از این رو روابط خانوادگی در
این کشور قوی است. خانواده در این سرزمین
به زن و شوهر و فرزندان منحصر نمی گردد
بلکه عموها، عمه ها، خاله ها، برادران و دایی ها
را در بر می گیرد. در رأس هر خانواده که
امکان دارد تعداد آن به ۵۰ نفر برسد، پیر
طایفه قرار دارد. حفظ عزت خانواده، رفع
اختلافات میان اعضای آن و هدایت کودکان
بر عهده این فرد سالخورده است و معمولاً
افراد به نصایح و دستوراتش گوش فرا
می دهند.

ازدواج در جامعه تانزانیا نشانه ای مقدس
می باشد و اشخاص زمانی دارای اهمیت،
اعتبار و نفوذ هستند که پیوند زناشویی انجام
دهند. در میان برخی قبایل، افرادی که تن به
این موضوع نداده اند و از ازدواج طفره رفته اند،
ناتوان و غیر طبیعی محسوب می شوند.

اکثریت مردم تانزانیا مسلمان هستند. آنان غالبا در سواحل شرقی و جزایر زنگبار و پمبا

سکونت دارند. از نژاد اعراب، هندی و ایرانی می باشند که سال ها قبل به این کشور

مهاجرت کرده اند. علاوه بر اسلام مذاهب مسیحیت و بومی در این کشور پیروانی دارد.

مراسم ازدواج در مناطق روستایی و حتی در
برخی نواحی شهری به شیوه سنتی و توأم با
جشن های بزرگ برگزار می شود. پرداخت
شیربها و مهریه عروس نیز طبق آداب خاصی
انجام می پذیرد و در هر طایفه ای دارای
تشریفات ویژه ای است. رسم تعدد زوجات
در بین تمامی قبایل آفریقا رواج دارد و بر
طبق باورهای قدیمی، مرد هرگز نمی تواند در
طول زندگی به یک همسر اکتفا کند. البته در
این گونه موارد همسر اول که حالت کدبانو
دارد اهمیت ممتاز و نقش ویژه خود را حفظ
می کند و مدیریت منزل را بر عهده دارد و
اصلاً او وظیفه تحقیق در خصوص اوضاع
رفتاری و اخلاقی زن دوم یا سوم شوهرش را
بر دوش می گیرد.

زنان در بیشتر قبایل دارای شخصیت
اجتماعی مهمی هستند و در گروههای نژادی
گوناگون جدای از وظایف روزانه خانه داری به
عنوان مادر در نظر گرفته می شوند. آنان به
سبب نقش صلح آفرین و مسالمت آمیز خود
مورد تحسین بزرگان قوم قرار می گیرند.
کودکان نیز در جوامع سنتی از اهمیت خاصی
برخوردارند و دیده به جهان گشودن آنان به
منزله رحمت و نعمت الهی به شمار می آید و
خردسالان عاملی استوار برای استحکام
خانواده ها، مورد علاقه والدین می باشند. طبق
سنت های محلی بچه ها باید پدر و مادر را
تکریم کنند و در امورات زندگی به آنان کمک
کنند و چون والدین سالخورده شدند آنان را
تحت سرپرستی خود قرار دهند. پس از ورود
پسران به دوره بزرگسالی، آنان منازل پدر
خویش را ترک می کنند و در کلبه های خود
سکونت می ورزند.

روایت رنج و شادمانی

در غالب قبایل وقتی زن آبستن می گردد،
مراسم عبادی خاصی در این راستا انجام
می گیرد و قربانی هایی برای حفظ سلامتی
مادر و جنین وی اهدا می گردد. در ایام
حاملگی، زنان اجازه کارهای سنگین یا
عصبانی شدن و نزاع و جدال با دیگران را
ندارند و در میان برخی طوایف رسم است که
زن تا به دنیا آمدن بچه با والدین خویش
زندگی می کند. هنگام وضع حمل، قابله های
سنتی به دنیا آوردن نوزاد را به عهده
می گیرند. نامگذاری فرزند طی مراسمی
خاص انجام می شود.

طلاق در بین قبایل تانزانیا تا حدود
بیست سال قبل امری ناشناخته بود و به
ندرت و با نفرت انجام می گرفت ولی از زمان
ورود فرهنگ مهاجم و کمرنگ شدن آداب و
رسوم کهن بومی این پدیده هم اکنون در
مناطق شهری بسیار به چشم می خورد.
مشکلات اقتصادی و اجتماعی و در مواردی
فساد و فحشا از دلایل مهم گسستن پیوند زن
و شوهر می باشد. البته در صورت بروز
اختلاف میان زوجین، میانجی هایی که از هر
دو طرف انتخاب می شوند می کوشند مصالحه
به عمل آورند زیرا هیچ کدام از طوایف، طلاق
را روا نمی دانند و تنها در صورتی مورد
پذیرش قرار می گیرد که زن و شوهر برای
حریم خانواده، احترامی قایل نباشند و روابط
زن و مرد و زندگی آینده کودکان با خطر
مواجه گردد یا احیانا ادامه این زندگی روابط
دو قبیله را دچار تیرگی و آشفتگی می نماید.

هنگامی که غریبه ای وارد خانه ها
می شود، بهترین امکانات و مواد غذایی در
اختیارش قرار می گیرد. غذا معمولاً توسط
زنان تهیه می شود و هنوز هم در میان برخی
قبایل مرسوم است که آنان دو زانو نشسته و
از سایر افراد خانواده و مهمانان خود پذیرایی
می کنند. مردم تانزانیا با وجود مواجه بودن با
فقر و نابسامانی های اجتماعی، زندگی شادی
دارند و در قالب خواندن آواز و اصواتی زیبا،
شادمانی را پدید می آورند. برنامه های
فرح انگیز غیر از آنکه از روح آرام آنان حکایت
دارد، نموداری از آداب و رسوم سنتی و
حوادث و وقایع تانزانیا هم هست و موزیک
این رسوم جایگاه خاصی در فرهنگ قبایل
دارد.

لباس های زنان، قطعه های پارچه های
یکسره اند که در طرح ها و رنگ های گوناگون
به دور بدن آنان پیچیده می شود. تمامی
بانوان در هر سن و صرف نظر از مکان و
مناسبت خانوادگی، محل کار، مزرعه، جشن،
عروسی، تشییع جنازه و مجالس رسمی، این
نوع لباس ها را می پوشند. بسیاری از این زنان
با استفاده از پوشش های یاد شده بچه های
کوچک و شیرخوار خود را بر دوش حمل
می کنند و یا وسایل و لوازم خریداری شده را
جابه جا می کنند و اگر شوهر بخصوص در
نواحی ساحلی، قادر به خرید این لباس برای
همسر خویش نباشد، چنین موضوعی نه تنها
توهین و تحقیر برای زن و خانواده اش به
شمار می رود، بلکه امکان دارد حتی برگزاری
ازدواج و شروع زندگی جدید را به مخاطره
افکند. علاوه بر لباس های سنتی، آرایش های
قومی و قبیلگی که نمادی از طلسم و دور
نمودن سحر و جادو می باشد، نیز در بین زنان
رواج دارد. غذای مشترک و رایج در اکثر قبایل
تانزانیا، خوردنی حلیم مانندی موسوم به
«اوگالی» است که مخلوطی از آرد ذرت،
گوشت و سبزیجات به همراه کمی ماهی و
گوشت سرخ شده بز می باشد. اگر چه در
شهرها این خوراکی به صورت آماده وجود
دارد اما در روستاها توسط زنان با رنج و
مشقت فراوان تهیه می شود. همچنین زنان
نوعی ماهی را که در رودخانه های تانزانیا
موجودند در مقابل گرما و نور خورشید خشک
می کنند و سپس به همراه فلفل قرمز و سیاه،
پیاز و گوجه فرنگی در آب می جوشانند و از آن
سوپ ماهی خوشمزه ای تهیه می کنند که
بسیار مورد علاقه مردم است. زنان
معمولاً هنگام مرگ بستگان شیون و گریه را
با صدای بلند آغاز می کنند ولی مردان در
انظار، اجازه گریه ندارند. پس از خاکسپاری
مرده، مرسوم است که زنان موهای خود را از
ته می تراشند!

تمامی مردم تانزانیا هویت خود را در خانواده می جویند از این رو روابط خانوادگی

در این کشور قوی است. خانواده در این سرزمین به زن و شوهر و فرزندان منحصر نمی گردد

بلکه عموها، عمه ها، خاله ها، برادران و دایی ها را در بر می گیرد. در رأس هر خانواده

که امکان دارد تعداد آن به ۵۰ نفر برسد، پیر طایفه قرار دارد.

زنان ماسائی

با وجود گسترش روابط تانزانیا با دیگر
کشورهای جهان طی چهار دهه پس از
استقلال قبایل موجود همچنان بر حفظ و
تداوم میراث گذشته و فرهنگ و سنت های
خود اصرار دارند و اجرای مراسم عبادی کهن
و آداب و رسوم گذشتگان هنوز در بین اقوام و
طوایف تانزانیا رواج دارد البته ورود مظاهر
تمدنی جدید، تهاجم فرهنگ غربی و رسوخ
باورهای مسیحیت در بین این قبایل تا
حدودی موجب سست شدن بنیان سنتی
طوایف شده است. این ویژگی در شهرهایی
چون دارالسلام (مرکز حکومت) و شهرهای
مهمی چون «زنگبار»، «تانگا»، «موانزا»،
«تایورا»، «موروگورو» و «موشی» قابل
مشاهده است در حالی که در نواحی شمالی و
غربی و خصوص روستاها سنت های بومی تا
حدودی دست نخورده باقی مانده است.

در قبیله «یائوها» احترام به سالخوردگان و
فرمانبرداری از رئیس قبیله هنوز رواج دارد و
مردان این طایفه پس از ازدواج به دهکده
زنان خود نقل مکان می کنند. دختران پس از
رسیدن به سن پنج سالگی با مادربزرگِ
مادری خود زندگی می نمایند و پسران در
کلبه های اشتراکی به سر می برند.

ماسائی ها مهم ترین قبایل تانزانیا را
تشکیل می دهند. در جامعه مذکور پسران در
مقایسه با دختران نقش مهم تری دارند و پس
از انجام یک سری امور مخاطره انگیز
می توانند به گروه بزرگسالان وارد شوند. زنان
ماسائی مقادیر زیادی از وسایل تزئینی را به
گردن، بازو و پاهای خود می آویزند که با توجه
به مقدار آن و وزنی که بر حمل کننده وارد
می کند، جای بسی شگفتی است که چگونه
آنان می توانند راه بروند. آنان علاوه بر این از
شانه تا آرنج و همچنین از قوزک پا تا زانوها را

با سیم های فلزی می پوشانند که نوعی زینت
برایشان به شمار می آید. زنان از دو پوست به
عنوان لباس استفاده می کنند که یکی را به
دور کمر می پیچند و دیگری از شانه تا پایین
پای بانوان را در بر می گیرد. پوشش زنان بهتر
از لباس مردان است و به زیبایی آنان کمک
می کند. گوش های آنان به طریق خاصی
سوراخ شده و فنرهایی را بر گردن خود
آویخته اند. موهای سر را با گِلی مخصوص
می شویند. آنان با وجود آنکه از سوء تغذیه و
کمبود مواد پروتئینی رنج می برند اما غالبا از
بدن هایی ورزیده و هیکلی درشت برخوردارند.
در این قبیله هر که قصد ازدواج با دختری را
دارد باید به شکار شیری برود و بعد از اینکه
سر آن را برید، آن را به عنوان نشان شجاعت
و دلاوری خود برای پدرزن خویش ببرد. این
عمل بدان سبب است که بدانند پسر برای
خود مردی شده است.

زنان در بیشتر قبایل دارای شخصیت اجتماعی مهمی هستند

و در گروههای نژادی گوناگون جدای از وظایف روزانه خانه داری

به عنوان مادر در نظر گرفته می شوند.

دختری که می خواهد شوهر کند با رقصی
محلی و پایکوبی دختران دیگر به منزل
مادربزرگش برده می شود و بعد از چند روزی
اقامت در آنجا بر دوش شخصی قرار می گیرد
و در حالی که پارچه ای روی سرش انداخته اند
او را به منزل پدری اش برمی گردانند و در راه،
دختران قبیله با سرودن اشعاری او را همراهی
می نمایند. در آنجا پارچه ای به دور سر
عروس پیچیده می شود و آن مقدار از اعضای
بدن وی را که نمایان است کُنجد می زنند و
این کار را معمولاً خانواده عروس انجام
می دهند. سپس عروس را روی زمین یا
صندلی نشانیده و اطرافیان برایش هدایایی
می آورند. در پایان، پدر عروس و وابستگان
وی را معرفی می کنند سپس عروس را به
خانه داماد می برند. در منزل شوهر، شیخ
محل را دعوت می کنند تا برایشان دعا بخواند
و آرزوی خوشبختی و سلامتی برای هر دو
زوج بنماید.

اکثر ماسائی ها اعم از زن و مرد دارای
یک نام هستند. زن ماسائی تا زمانی که
ازدواج نکرده است به نام مادرش خوانده
می شود و پس از ازدواج، همسرش نام
دیگری به وی می دهد و این نام تا زمانی که
کودکی به دنیا نیاورده است به او اطلاق
می گردد. پس از بچه دار شدن، زن به نام
بزرگ ترین فرزندش خوانده می شود و اگر از
نعمت بچه محروم باشد تا آخر عمر به اسم
شوهر نامیده می شود. مردی که ازدواج
می کند، پدرزن و مادرزن خود را «باگِر»
می نامد و اجازه ندارد آنان را با اسم خود
فرا بخواند ولی عروس بر خلاف داماد،
پدرشوهر و مادرشوهر را با عنوان پدر و مادر
صدا می زند.

دختران ماسائی قبل از ازدواج غالب وقت
خود را به آواز و گشت و گذار دسته جمعی
می گذرانند و تقریبا هیچ گونه کاری انجام
نمی دهند ولی پس از تشکیل خانواده و آغاز
زندگی زناشویی، فعالیت اصلی آنان منحصر
به پخت غذا و سایر امور خانه داری است و
بعد از به دنیا آوردن فرزند، کار واقعی آنان آغاز
می گردد که شامل ساختن خانه های دهکده،
جمع آوری هیزم، بچه داری، حمل و نقل
وسایل گوناگون، کاشت و برداشت محصولات
کشاورزی و غیره می گردد. آنان معمولاً در
سراسر عمر، این کارهای فرساینده و
خسته کننده را انجام می دهند. زنانی که
همسر خود را از دست می دهند مجددا
ازدواج نمی کنند و به خانه مادر باز می گردند
و اگر وی در قید حیات نباشد، در منزل

بر