پاورپوینت کامل مدیریت رادیو تهران؛ ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدیریت رادیو تهران؛ ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدیریت رادیو تهران؛ ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدیریت رادیو تهران؛ ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۰

سیاسی اجتماعی / آشنا

تجربه ای جدید در عرصه فعالیت
زنان

گفتگو با خانم سیمین احمدی مدیر
شبکه رادیویی تهران

به رغم حضور فعال زنان در رسانه های
مکتوب، دیداری و شنیداری، بهره مندی از
توان مدیریتی و تصمیم گیری آنها در حداقل
ممکن صورت می پذیرد. این موضوع نه تنها
در ایران بلکه در بسیاری از نقاط جهان یک
امر معمول و البته مورد اعتراض است.

در ساختمان قدیمی رادیو در تهران اما به
دیدار زنی رفتیم که امروز مدیر شبکه رادیویی
پایتخت جمهوری اسلامی ایران است. خانم
«سیمین احمدی» که در سال های دور در
دهه ۷۰، او را به عنوان مدیر گروه خانواده
رادیو می شناختیم و حالا با بهره گیری از
تجارب و سوابق مثبت کاری خود در این
جایگاه نشسته است. این بی شک اتفاق
خجسته ای است زیرا کسانی که با طی
مسیری به تجربه و کارآمدی دست می یابند و
امانتداری و صداقت آنها نیز در جریان کار
اثبات می شود در واقع سرمایه های ملی کشور
به شمار می آیند که باید در راه اعتلای ملی از
وجود آنها بهره مند شد. خلاف این روند به
مثابه این است که با دست خود ثروت و
سرمایه مردم را نابود سازیم و در مسیر دایمی
آزمون و خطا، فرصت ها را از کف بدهیم.

خانم احمدی در برخورد و منش با
سالیان گذشته تفاوتی نکرده است. متواضع و
خوش برخورد در کنار ما می نشیند و با صبر و
حوصله به سؤالات پاسخ می گوید. او یک
تجربه موفق و جدی در عرصه فعالیت های
زنان در کشور است.

خانم احمدی، از اختصاص این فرصت
تشکر می کنیم. اگر موافق باشید گفتگو را از
زمان ورود شما به رادیو آغاز کنیم. چگونه به
رادیو آمدید؟

من کارم را از سال ۱۳۶۲ زمانی که
رادیو تنها یک شبکه سراسری بود آغاز کردم.
یعنی از همین ساختمان قدیمی که در حال
حاضر شبکه تهران است و مسئولیتم هم
سردبیری برنامه خانواده بود. پس از آن در
سال ۷۲ مدیریت گروه خانواده را بر عهده
گرفتم.

در همان سال ۷۲ صاحب دو شبکه
رادیویی شدیم، یکی رادیو تهران که شبکه
استانی بود و دیگری شبکه سراسری که کل
ایران را در بر می گرفت. من تا سال ۱۳۷۶ در
شبکه تهران به فعالیت ادامه دادم و پس از
آن چند سالی برای ادامه تحصیل همراه
خانواده به فرانسه رفتم. پس از بازگشت،
دوباره دعوت به کار شدم ولی این بار به
عنوان مشاور آقای دکتر «پورحسین» در
شبکه ۴ سیما و همزمان از سوی مدیران
رادیو نیز به خاطر تجربیات سال های
گذشته ام خواسته شد تا بار دیگر به رادیو
بازگردم. به دلیل علاقه ای که به رادیو داشتم
این پیشنهاد را قبول کردم و به عنوان مدیر
گروه دانش شبکه سراسری رادیو نیز به
فعالیت پرداختم. البته کار در این گروه
تفاوت هایی داشت. در گروه دانش عمدتا با
افراد فرهیخته ای سر و کار داشتیم که
می بایست از طریق آنها اطلاعات صحیح در
زمینه های مختلف علوم و فناوری را در اختیار
مخاطبان قرار می دادیم.

در اواخر سال ۸۳ بود که مدیریت گروه
طرح و برنامه رادیو را بر عهده ام گذاشتند و
هم اکنون نیز حدود ده ماه است که مدیر
شبکه رادیویی تهران هستم.

رشته تحصیلاتی شما آیا در این کار
یاری تان کرده است؟

فکر می کنم همین طور بوده است.
وقتی به کار دعوت شدم دانشجوی رشته
جامعه شناسی بودم و در حال حاضر
فارغ التحصیل از همین رشته در مقطع فوق
لیسانس هستم. البته روز اولی که به رادیو
آمدم شناخت قابل توجهی از رادیو نداشتم، و
حتما رشته تحصیلی ام در این کار به من
کمک کرده است.

به خاطر دارم که یکی از دوستانم از من
خواست تا نظر به نیاز سردبیر برای برنامه
خانواده رادیو به اتفاق جلسه ای با آقای
«ملکی تبار» که از مدیران رادیو بودند داشته
باشیم. پس از این جلسه و صحبت در باره
مسائل مرتبط، ایشان اصرار کردند که این
مسئولیت را قبول کنم. شاید به دلیل اینکه
آن زمان شرایط مطلوبی با توجه به نیازهای
جامعه حاکم نبود و کسانی که از گذشته بودند
از نظر محتوایی نمی توانستند امور را به پیش
ببرند. شرایط جدید جامعه و پیروزی یک
انقلاب ارزشی که ریشه های فرهنگی داشت
ایجاب می کرد افکار و ایده های نو و منطبق با
مقتضیات جدید وارد شوند. البته تعداد
ورودی های جدید محدود و در مقابل کار
زیادی باید انجام می گرفت. با تأسی و در کنار
افرادی که «السابقون السابقون» بودند مانند
شهید حداد عادل کار را آغاز و سعی کردم هر
روز تجربه جدیدی کسب کنم تا به امروز که
در خدمت شما هستم.

شما سیر صعودی و حاکی از موفقیتی
را در کار خود داشته اید. از سردبیریِ یک
برنامه تا مدیریت گروه و حالا هم مدیریت
شبکه. فکر می کنید مهم ترین عامل دوام و
موفقیت شما چه بوده است؟

در کار رسانه ای به ویژه در شرایط
حاضر کار در رادیو عشق و علاقه، حرف اول
را می زند. اگر کسی فاقد این احساس باشد و
تنها با نگاه و انگیزه های مادی وارد شود بعید
است دوام بیاورد. شاید بارها این را شنیده

شرایط جدید جامعه

و پیروزی یک انقلاب ارزشی
که ریشه های فرهنگی داشت
ایجاب می کرد افکار

و ایده های نو و منطبق با
مقتضیات جدید وارد شوند.

باشید که تلویزیون از جهت مادی از وضعیت
بهتری نسبت به رادیو برخوردار است. در واقع
کار رادیو کار دل است.

البته این کار جنبه دیگری هم دارد. کار
در رادیو بر خلاف ظاهر از کار در تلویزیون
بسیار ظریف تر و حساس تر است. زیرا ما با
خلاقیت ذهن و احساس افراد طرف هستیم.
ما باید ذهن شنونده خود را فعال کنیم. از این
جنبه هم به تجربه به من ثابت شده که هر
کجا کار با جان و دل باشد انعکاس آن در
میان شنوندگان جالب تر بوده است. حتی
داشته ایم که در یک پیام سه دقیقه ای، پیام
گیرنده متأثر شده و حس خود را به ما
منعکس کرده است.

به همین علت در حالی که تا حدود ۱۰
سال قبل من تنها مدیر زن در رادیو بودم و در
دوران ریاست آقایان «محمد هاشمی» و دکتر
«لاریجانی» به عنوان تنها نماینده زن
سازمان در دیگر نهادها حضور می یافتم و از
جانب سازمان با ارگان هایی که به مسائل زنان
می پرداختند در ارتباط بودم، هرگز رادیو را
ترک نکردم. حتی به فکر رفتن به سیما هم
نیفتادم، چون همیشه احساس کردم در رادیو
مفیدترم.

خانم احمدی، حضور شما به عنوان
مدیر شبکه در سازمان صدا و سیما اساسا
پدیده جالب و ان شاءاللّه مبارکی است. چون
در این سازمان به رغم داشتن مدیران
متعدد، زنان حداقل تا چند سال پیش راهی
به سطوح مدیریتی نداشتند در حالی که بار
گرانی از فعالیت صدا و سیما بر دوش آنها بود
و نیمی از مخاطبان شان هم زنان بوده اند.
وجود خود را به عنوان مدیر چگونه تحلیل و
ارزیابی می کنید؟

اتفاق خوبی که در سال های اخیر
افتاده است، حضور آقای «خجسته» به
عنوان معاون صدای جمهوری اسلامی به
عنوان کسی است که دیدگاه خوبی نسبت به
این قضیه دارد. ایشان مقوله مدیریت را از
دریچه شایسته سالاری نگاه می کنند و زن
بودن یا مرد بودن را ملاک تصمیم گیری قرار
نمی دهند. این دیدگاه سبب شده که شاهد
حضور مدیران زن در رادیو باشیم.

من به این دیدگاه معتقدم و خودم همیشه
سعی کرده ام در کارم نگاه زنانه گرایانه نداشته
باشم. هر چند شاید برخی این نوع نگاه را
منفی ارزیابی کنند ولی تلاش من این بوده تا
هیچ گاه دفاع بی مورد از جنسیت نداشته
باشم؛ چه در مورد زنان و چه در مورد مردان.
امیدوارم کارنامه ام تأیید کند که هر کجا حق
بوده ایستاده ام و هر کجا ناحق بوده مخالفت
کرده ام. الان نیز در همین حوزه با کمبود مدیر
روبه رو هستیم اما هرگز به این فکر نیفتاده ام
این مشکل را با وجود خانم هایی که با آنان از
پیش آشنایی دارم حل کنم، بلکه معیارم
شایسته سالاری و انتخاب کسی است که از
فکر و لیاقت کافی برای این پست برخوردار
باشد.

شاید همین خصلت برای معاون محترم
صدا هم به اثبات رسیده بود که نگاه من
نگاهی جانبدارانه نیست. در حالی که هنوز
مدیران مردی هستند که در انتخاب خود
ترجیح می دهند از آقایان استفاده کنند.

کار در رادیو بر خلاف ظاهر از
کار در تلویزیون بسیار
ظریف تر و حساس تر است.
زیرا ما با خلاقیت ذهن و
احساس افراد طرف هستیم.

ان شاءاللّه در این افراد قدرت و جسارت
انتخاب شایسته به وجود آید.

با توجه به این تفاوت رویکردها آیا تا
به حال به صرف زن بودن از ناحیه همکاران
مرد خود مورد انتقاد قرار گرفته اید و آیا
تاکنون احساس کرده اید که به همین واسطه
زیر ذره بین قضاوت هستید؟

از آنجا که من در رادیو پیش از
مدیریت شبکه، از سابقه زیادی برخوردار
بوده ام و از رده های میانگین شروع کردم تا به
اینجا رسیدم، همکاران مرا می شناسند. در
دوره کاری ام که سردبیر و بعد مدیر گروه بودم
به گواهی همین همکاران، گروه خانواده از
موفق ترین گروهها و به طور مثال یکی از
پرشنونده ترین برنامه های رادیو از همین گروه
با عنوان «راه زندگی» بود. برنامه ای که تا
سال ۷۴ به طور زنده آن را ارائه می دادیم و
در مورد مسائل زنان صحبت می کردیم. شاید
الان این موضوع خیلی ساده به نظر برسد
ولی آن سال ها کار بسیار مهم و پیچیده ای
بود. به طوری که به یاد دارم هر بار پس از
پخش آن بلافاصله باید به دفتر مدیر شبکه
می رفتم و در خصوص برنامه آن روز توضیح
می دادم. حتی گفته شد که کار باید تعطیل
شود و در چنین شرایطی ما ایستادیم و برنامه
را پیش بردیم. این سوابق در شبکه های
رادیویی و حتی در تلویزیون برای من حفظ
آبرو کرده است. بنابراین وقتی قرار شد مدیر
شبکه تهران شوم نگاهها نه تنها نقادانه نبود،
بلکه مثبت هم به نظر می رسید زیرا با
شناختی که از من داشتند می دانستند کسی که
دارد این مسئولیت را می پذیرد با رادیو بیگانه
نیست و رسانه را می شناسد.

به غیر از خصوصیاتی از قبیل علاقه،
تجربه، جسارت و نگاه غیر جانبدارانه که
برای حضور موفق در رسانه به ویژه رادیو
مطرح کردید، چه خصوصیات دیگری را در
این امر مهم می دانید؟

ابتکار و خلاقیت بسیار مهم است،
یعنی حضور افرادی که طرح های جدید داشته
باشند. چون رسانه در دنیا در حال تحول
است. در حال حاضر رادیو یک رسانه گذری
است. یعنی به طور مثال در خودروی خود در
مسیری مشخص خواهان یک سری
اطلاعات هستید که وقتی پیاده می شوید باید
آنها را به دست آورده باشید. در حال حاضر در
شبکه تهران که صدای پایتخت است ما با
۱۱ میلیون جمعیت در صبح و ۷ میلیون
جمعیت در شب روبه رو هستیم که رقم بالایی
از آنها از قشر فرهیخته هستند. چون ۷۰%
تهرانی ها باسواد هستند و این می طلبد که ما
اطلاعات را به صورت کپسولی ارائه کنیم. فرد
تحصیل کرده ای که در خودروی خود نشسته،
خواهان این است که در کوتاه ترین زمان
بیشترین اطلاعات را دریافت کند.

از سوی دیگر، مردم می خواهند با صدای
پایتخت زندگی کنند و باید جریان زندگی
مردم تهران را از طریق این شبکه به اطلاع
برسانیم. در دنیا نیز این گونه عمل می کنند.
شهروند باید بتواند برای موفقیت همه
برنامه های خود در طول روز از رادیو استفاده
کند و مثلاً ساعت حرکت اتوبوس ها یا دریافت
سایر خدمات شهری را از طریق آن داشته
باشد. در واقع بخش کوچکی از کار، اجرایی
است و تهیه کننده و سردبیر باید از ذهن
خلاّقی برخوردار باشد که این نزدیکی را بین
شهروند و رادیو ایجاد کند.

شما در میانه سال های کارتان در
رادیو، چند سالی خارج از کشور بودید و
بی شک به دلیل دغدغه های ذهنی خود و نیز
ادامه تحصیل در رشته جامعه شناسی به
موضوع رسانه در خارج از مرزهای ایران
توجه کرده اید. تفاوت های رسانه ای ما را در
داخل دارای چه نقاط اشتراک و افتراقی با
جریان رسانه ای موفق در دنیا می دانید و فکر
می کنید با توجه به وجوه ارزشی جامعه ما،
محدودیت ها چه اثری بر نسل جوان ما دارد؟

می شود یک مثال بزنید؟

بله، در حالی که سیطره وسایل ارتباط
جمعی و پدیده هایی چون ماهواره و اینترنت
به تدریج غیر قابل جلوگیری می شود، ما
صاحب ارزش هایی هستیم که نمی توانیم
بسیاری از مسائل را بپذیریم. در عین حال
می بایست بتوانیم نظر مخاطب را جلب کنیم
تا ساعات بیشتری را با نوع رسانه های ما به
سر برد. بنابراین باید از روش های موفقی
بهره گیریم که مخاطب جذب شود و
محدودیت ها را بپذیرد.

فکر می کنم در این زمینه باید به تنوع
برنامه ها برای پاسخگویی به سلایق مختلف
توجه کنیم. در سایر کشورها این موضوع از
طریق رسانه های متعدد خصوصی جبران
می شود. شما می بینید در ایالت های کوچک
تعدادی از افراد سرمایه گذاری می کنند و
شبکه های تلویزیونی را راه اندازی می کنند که
گاه بینندگان محدودی هم دارند.

در قوانین کشوری ما البته صدا و سیما
خصوصی نبوده و ما نباید فراموش کنیم که
بیش از ۲۸ سال از پیروزی انقلاب و استقرار
نظامی که ارزش های جدیدی را بر مبنای
دین حاکم کرده است، نمی گذرد. این موضوع
حساسیت هایی را ایجاب می کند. اما سعی بر
این است با توجه به شرایط کشور و حفظ
ارزش ها، خواسته های جوانان را مد نظر قرار
دهیم و در سال های اخیر بخصوص به این
موضوع توجه بیشتری شده است.

شاید همین امروز اگر پای صحبت نسلی
قبل نسل جوان بنشینید، چندان برنامه های
رادیو و تلویزیون ما را قبول نداشته باشند، اما
سعی و تلاش شده است تا روحیه جوانان مان
را با حفظ ارزش ها شاد نگه داریم و سرگرمی
ایجاد کنیم و فراغت آنان را در نظر گیریم.
ممکن است بعضی ها اگر برنامه رادیو جوان را
گوش کنند بر آن نقد داشته باشند ولی از
زاویه دی