پاورپوینت کامل نکاتی در باره قصه نویسی ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نکاتی در باره قصه نویسی ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نکاتی در باره قصه نویسی ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نکاتی در باره قصه نویسی ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۸

(۵)

شخصیت و شخصیت پردازی

چگونگی خلق شخصیت

شیوه بیان

انواع شخصیتها

شخصیت و شخصیت پردازی

اشخاص خلق شده در داستان، نمایشنامه
و فیلمنامه را که می توانند انسان، حیوان، شی ء
و حتی روح باشند شخصیت گویند. شخصیت
در هر اثر روایتی و نمایشی، فردی است که
کیفیت روانی و اخلاقی او، در عمل وی و آنچه
که می گوید، دیده شود. به عبارتی دیگر،
شخصیت عبارت است از مجموعه غرایز،
تمایلات و صفات و یا عادات فردی که در یک
شخص جمع شده است. خلق چنین
شخصیتهایی، طوری که برای خواننده واقعی و
قابل باور باشند را شخصیت پردازی گویند. با
این روش، نویسنده، شخصیت را به واسطه
افکار، اعمال، رفتار و گفتارش از دیگران متمایز
می کند.

در داستان کوتاه مجالی برای
شخصیت پردازی کامل نیست در حالی که
شخصیت پردازی مهمترین اصل رمان نویسی
است، ولی در داستان کوتاه هم باید به مقدار
لزوم شخصیت را برای خواننده معرفی کرد. به
فرض، برای شخصیت پردازی ظاهری یک آدم
طمّاع، دیگر لازم نیست به تمام خصوصیات او
اشاره شود بلکه ذکر رفتار و یا علامت مشخصه
آن فرد که وی را از دیگران جدا می کند،
کافیست. به طور مثال، این شخص می تواند
قیافه کریهی داشته باشد و یا اینکه یک پایش
بلنگد. اشاره به یک خصوصیت بارز ظاهری و
یا باطنی در این گونه موارد کافی است و
خواننده زود در نظرش شخص را تجسم
می کند که یک طماع لنگ چه شکلی است.
پس لازم به توصیف نویسنده نیست. گاه خود
مخاطب با استفاده از تخیلش اشخاص و مکان
را تصور می کند.

چگونگی خلق شخصیت

برای اینکه شخص زنده و قابل قبولی
عرضه کنید باید عوامل بسیاری را مد نظر
داشته باشید.

ـ شخصیت برای آنچه انجام می دهد باید
انگیزه معقولی داشته باشد، بخصوص وقتی که
تغییری در رفتار و کردار او پیدا شود. خواننده
حق دارد که علت این تغییر را بداند.

ـ شخصیت باید در رفتار و کردارش
ثابت قدم باشد. وی نمی تواند در وضعیتها و
موقعیتهای متفاوت، شخصیتهای جداگانه ای
بروز دهد مگر اینکه برای این رفتارش دلیلی
قانع کننده داشته باشد.

ـ شخصیتها نباید مطلق باشند، یعنی نباید
نمونه کامل خوبی و یا بدی باشند. هر انسانی
دارای صفات متفاوتی است و در عین خوب
بودن، رفتارهای ناپسندی هم دارد و یا در عین
بد بودن، رفتار انسانی خوبی هم دارد. پس لازم
است نویسنده در صدد آشنایی با افراد مختلفی
بر بیاید تا به صفات پنهانی آنها پی ببرد و الگو
بگیرد.

ـ شخصیت را نباید یکطرفه و فقط از
لحاظ ظاهری، درونی، اخلاقی و … توصیف
کرد. یک شخص معقول باید از همه جهت و
فقط به اندازه لزوم معرفی شود. شخص را باید
در برخورد با خودش و کیفیات روحیش و
همچنین در رابطه با مردم و محیط سنجید.

در واقع شخصیت پردازی درونی، شخص را
شکل می دهد و شخصیت پردازی بیرونی او را
نمودار می کند. نویسنده معمولاً خصوصیات
درونی و بیرونی اشخاص مختلف را در ذهن
خویش می سپارد و سپس در حین خلق
شخصیت خویش، با الهام از آن اشخاص،
شخصیتی برجسته خلق می کند.

شیوه بیان

به دو شکل کلی مستقیم و غیر مستقیم
می توان شخصیت پردازی را در داستان نمودار
کرد. در پرداخت مستقیم از زبان نویسنده و یا
یکی از شخصیتهای داستان، اشخاص را
توصیف می کنیم. این گونه پرداخت، معمولاً در
رمانها و یا داستانهایی که شخصیتهای بسیاری
دارند و نویسنده در طول داستان مجال
پرداخت غیر مستقیم آنها را ندارد، صورت
می گیرد. اما باید توجه داشت اگر داستان کوتاه
است و شخصیت اصلی کمی دارد، نباید از این
نوع پرداخت، سود جست، چرا که توصیف
مستقیم خصوصیات ظاهری شخص، از قوت
داستان خواهد کاست. حتی در مورد

خصوصیات اخلاقی شخص نیز اگر از شیوه
مستقیم استفاده شود، نشانگر این خواهد بود
که نویسنده توانایی این را ندارد که افراد را به
واسطه رفتارشان و در برخورد با حوادث
گوناگون و یا از طریق گفتارشان نشان دهد.

در شخصیت پردازی غیرمستقیم، شخص
به واسطه بیان و گفتارش معرفی می شود و
خواننده را در جریان خصوصیات خویش
می گذارد. به فرض، وقتی شخصی با خودش
حرف می زند و از آرزوهای بر باد رفته و
خیالاتش سخن به میان می آورد مخاطب پی
می برد که وی فردی خیال پرداز و شکست
خورده است که نتوانسته به هیچ کدام از
آرزوهایش دست پیدا کند. همچنین در صحبت
دو نفره، ابعاد وجودی شخصیت طی گفته ها و
عکس العملهای او، مشخص می شود.

یک شیوه غیرمستقیم دیگر، توصیف
شخصیت به واسطه «اکسیون» و یا عمل
است. در این شکل، نویسنده به یاری اعمال و
رفتار اشخاص، خواننده را با اخلاق آنها آشنا
می سازد.

یک راه دیگر برای پرداخت غیر مستقیم
استفاده از جریان سیّال ذهن است. در بحث
زاویه دید گفتیم که جریان سیال ذهن، جریان
شعور آگاه و ناآگاه شخصیت است. در این
طریق با نمایش عملها و کشمکشهای ذهنی و
عواطف درونی شخصیت که به زبان نمی آید و
فقط در ذهن او می گذرد، می توان به طور غیر
مستقیم شخص را شناساند. نویسنده بدون
اینکه توضیحی بدهد، ذهنیت آشفته شخصیت
داستان را بروز می دهد و خواننده را در جریان
افکار درونی، عواطف به سخن نیامده و
احساسات مبهم شخصیت قرار می دهد. البته
این شیوه در همه جا به کار نمی آید و بسته به
نوع داستان و علاقه نویسنده شکل می گیرد.
در واقع شخصیت بدون آنکه عمدی داشته
باشد به گذشته و آینده خود فکر می کند و
اتفاقات زیادی را به خاطر می آورد، و همین
مسایل باعث شخصیت پردازی گذشته و حال
وی می شود.

اما بهتر آن است که نویسنده مبتدی در
آغاز امر به تنهایی هیچ کدام از این روشها را به
کار نگیرد چون که از سویی ناتوانی خویش را
بروز می دهد و از دیگر سو، داستان را
خسته کننده و خواننده را بی حوصله می کند.
خوب است که با توجه به محدودیتهای
داستان، به مقدار لازم از هر کدام از این روشها
سود جست. باز هم تأکید می کن