پاورپوینت کامل من گم نمی شوم ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل من گم نمی شوم ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل من گم نمی شوم ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل من گم نمی شوم ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۱۴

«هدا حدادی» یک
گرافیست جوان است. وی تا به
حال برای ۹ جلد کتاب کودک و
نوجوان تصویرسازی متن کرده و
برای هفت کتاب طراحی جلد
انجام داده است. آموزش مستمر
نقاشی وی در مجله «کیهان
بچه ها» ما را به طرف او کشاند و
بالاخره پس از کلی جستجو، وی
را که در میان نقاشی هایش گم
شده بود، پیدا کردیم!

«هدا» مثل کارهای شاد و
رنگارنگش، پر از انرژی و تحرک
است و با همان سرزندگی
برایمان از تولد خودش و هنرش
می گوید.

در یک شب برفی
بهمن ماه در جاده تهران ـ دماوند،
به دنیا آمدم. به خاطر همین از
گرما و آفتاب بدم می آید و عاشق
هوای ابری و زمستان و سرما
هستم. در سه سالگی در کرمان
گم شدم و بعد به قول خواهرم
متأسفانه پیدا شدم! از همان سن
بود که با آن حادثه، «خیالات»
مثل بیماری عجیبی وارد رگ و
پی من شد. همان وقت بیشتر از
آنکه ناراحت باشم، کنجکاو بودم.
به پدر و مادرهای جدیدم فکر
می کردم و به زندگی جدیدی که
در یک شهر غریب خواهم
داشت.

بالاخره من پیدا شدم، اما
بعد از آن بار دیگر در چهار
سالگی، بعد در شش سالگی و
سپس در هفت و نه سالگی گم
شدم که آخرین بارش در شانزده
سالگی بود. البته هر بار پیدا
می شدم، هر چند بعد از آن هم،
بارها در زندگی گم شدم اما دیگر
کوچه ها و خیابان ها خودشان مرا
مستقیم به خانه می رساندند.

وقتی نوشتن بلد نبودم، با
نقاشی تخیلاتم را بیان می کردم.
بعد هم که به مدرسه رفتم بارها
به خاطر خط بدم کتک خوردم.
آنقدر از نوشتن بدم می آمد که
ترجیح می دادم با همان نقاشی
حرف بزنم. اما بالاخره زمانی
رسید که کسی به بدیِ خطم
اهمیت نمی داد و من دیگر به
حال خودم رها شدم.

رها شدن مثل گم شدن بود.
وقتی نه مقصدی داری، نه
جهتی و نه مکانی، ول می شوی
به حال خودت و یک آن حس
می کنی که از چهار طرف
بی حفاظی؛ آن وقت باید تصمیم
بگیری که سر جایت بایستی و
گریه کنی. از دیگران کمک
بخواهی و یا سرت را بیندازی
پایین و به سمتی بروی.

من بعد از این همه گم
شدن، حالا دیگر مطمئن هستم
که همیشه دیگران مرا پیدا
می کنند، پس می توانم از گم
شدنم در این وادی، بدون هیچ
ترسی لذت ببرم. همیشه به
قشنگ ترین مسیر فکر می کنم و
برای خودم قدم زنان از جایی که
ایستاده ام دور می شوم، دور شدن
از یک جا بدون رسیدن به جایی
دیگر. فقط حرکت، فقط
کوچه های تازه، فقط عبور کردن
از چیزی که می شناسی، به
چیزی که وقت نداشته ای
بشناسی یا جرئتش را پیدا نکرده
بودی.

آخرش نتیجه این گم

شدن و پیدا شدن های مکرر چه
شد؟

در همین حرکت و عبور
بود که اولین کتاب شعرم با نام
«پیتزی کاتو» که بازتاب این
عبورها و یک جرئت کوچک
برای امتحان کردن بود، نوشته
شد. بنابراین این کتاب به خیلی
از سؤالات مخاطبانش پاسخ
نمی دهد و فقط به خوانندگانش
توصیه می کند که تنها از آن عبور
کنند، مثل یک گمشده بی مقصد.

کتاب دومم «جن های
نارنجی» را بیشتر دوست دارم. از
جاده های صاف تری گذشته
است، کمتر دست انداز دارد و
خوانندگانش بدون کمردرد از آن
رد می شوند و نمی دانم چرا
احساس می کنم اگر کسی از آن
عبور کند، تنش پر از بوی نارنگی
می شود.

داستان های دیگرم را که در
مجلات چاپ شده اند، هنوز جمع
و جور نکرده ام و به
کتاب شدن شان فکر نمی کنم. اما
تصویرسازی هایم تقریبا
همه شان به صورت کتاب در
آمده اند.

هدا جان، با این همه شور

و هیجان، وقتی نوجوان بودی،
چه می کردی؟

وقتی پانزده ساله شدم و
سال های سال، مخفیانه نقاشی
کردم، تصمیم گرفتم که دیگر به
طور علنی نقاشی کنم و وارد
مدرسه هنری شوم.

اما رفتن به مدرسه هنری
برای خانواده ام یک آبروریزی بود
و نقاشی های من همگی
موضوعات اعتراض برانگیزی
داشتند. لذا مجبور شدم چهار
سال تمام در زندان «وحدت» به
ظاهر مشغول کسب علوم تجربی
شوم. هر چند که من در حال
کسب فرهنگ قشری از جامعه
بودم که به نظر ا