پاورپوینت کامل شاعران رنگ و رؤیا – گزارشی از نخستین نمایشگاه زنان سفالگر ایران(قسمت دوم) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاعران رنگ و رؤیا – گزارشی از نخستین نمایشگاه زنان سفالگر ایران(قسمت دوم) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاعران رنگ و رؤیا – گزارشی از نخستین نمایشگاه زنان سفالگر ایران(قسمت دوم) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاعران رنگ و رؤیا – گزارشی از نخستین نمایشگاه زنان سفالگر ایران(قسمت دوم) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۴

گفتگویی با هنرمندان برگزیده بخش نقش برجسته و تابلو

در این بخش خانم «رحجانه حسینی» از تهران رتبه اول را کسب
کرد و هیئت داوران اثری را شایسته مقام دوم و سوم ندانست. در ضمن از خانم
«نفیسه خلج» از کرج نیز در این بخش تقدیر شد.

«رجحانه حسینی» که به خاطر مجموعه «گذر تاریخ» این جایزه را
دریافت کرد، کارشناس رشته صنایع دستی در گرایش سفال است و در حال حاضر در
دبیرستان ها در رشته لعاب و در دانشگاه سوره در واحد سفال تدریس می کند.

وی که همراه با همسرش «هیربد همت آزاد» به کار سفالگری
مشغول می باشد، روی نقوش سلجوقی کار می کند و چندین شمسه و چلیپا را در این
نمایشگاه عرضه کرده است.

«حسینی» در مورد کارش و دیگر آثار به نمایش درآمده گفت:
«این نمایشگاه به نوعی برایم گذر تاریخ بود. جذابیت های کارهای تاریخی هنر هر
چند زیاد نبود ولی در کل تجربه خوبی بود. یکسالی بود که روی نقوش دوره سلجوقیان
کار می کردم و اصلاً نمی دانستم نمایشگاه بخش مسابقه هم دارد، کارم را فرستادم
و وقتی نتایج اعلام شد خودم هم شوکه شده بودم و این انتخاب باعث شد با انرژی
بیشتری به کارم ادامه دهم.

وقتی در دانشگاه از بین گرایش های مختلف، سفال را انتخاب
کردم این هنر برایم جذاب بود چرا که کار با گِل بسیار آرام بخش است و
روانپزشکان نیز به این مطلب صحه می گذارند . کار با سفال صبر و تحمل بسیاری
می خواهد و یک سفالگر صبور بار می آید و اینها همه برای من جذاب است.»

«نفیسه خلج» از کرج که موفق به دریافت تقدیرنامه شد نیز
کارشناس صنایع دستی در گرایش سفال است و تا به حال دو نمایشگاه انفرادی و هشت
نمایشگاه گروهی داشته است. وی به همراه همسرش «رضا تائبی» که همکلاس وی در
دانشگاه بوده، مشغول به تولید صنایع دستی و ظروف سفالی است.

«خلج» در مورد همکاری با همسرش و پرداختن به کار سفال گفت:
«اگر خودم به تنهایی کار سفال را ادامه می دادم باز هم در مسیر درستی قرار
می گرفتم ولی همکار بودن با شوهرم نیز تأثیر بسیاری در موفقیتم داشت. سفال
امکانات زیادی می خواهد و زمانی که ما کارگاه و کوره نداشتیم کار برایمان سخت
بود و مدام مجبور بودیم کارها را حمل و نقل کنیم . اما الان راحت تر هستیم و
روی نقوش قدیمی با تکنیک های جدید کار می کنیم تا آثارمان در عین ایرانی بودن،
متفاوت با کارهای مشابه هم باشد.

این نقوش را روی ظرف های کاربردی و تزیئنی احیا می کنیم و
قیمتش هم پایین است طوری که مردم عادی هم می توانند بخرند ولی کارهای نمایشگاهی
قیمتش بالاست و برای مصرف در منزل نیست.

من و همسرم چند سال با هم روی لعاب فیروزه ای کار کردیم تا
توانستیم این لعاب را با همان درخشش قدیمش زنده کنیم. به طور حتم کار دو نفر
روی این پروژه، مساوی انرژی دو برابر بود و ما زودتر به نتیجه رسیدیم.

با توجه به اینکه کار گرافیک هم انجام می دهم و در سفال فضا
لطیف تر و گسترده تر از هنرهای دیگر است معتقدم می توانیم کارهای مختلفی انجام
دهیم.»

وی در مورد آثار به نمایش درآمده گفت: «نمایشگاه سطح خوبی
داشت و حسنش این بود که خاص خانم ها بود و مقایسه ای بین آثار آنان. اما
نکته ای که به نظر من قابل توجه است این بود کها یک اثر هنری باید ارزش هنری
داشته باشد نه اینکه فقط تکنیک خاصی روی آن انجام شده باشد. الان تکنیک اصل شده
و ارزش و بیان هنری، فرع؛ در صورتی که تکنیک باید ابزاری برای این بیان باشد نه
اینکه هنرمند فقط قصد داشته باشد در کاری تکنیکش را نشان دهد. اینکه لعاب خوبی
به دست بیاوریم خیلی مهم است ولی اثر باید گویای هنر و قابل فهم باشد. گویا
سیاستگذاران این نمایشگاه فقط هدف شان این بود ک تکنیک چه کاری بالاتر است و
زیاد برایشان ارزش هنری خود اثر قابل ملاک نبود. حتی در حلقه های گفتگو نیز
صحبت در مورد تکنیک ها بود و کمتر در مورد بیان هنری صحبت شد. به فرض اگر همه
ساخت ظروف زرین فام را یاد بگیرند خوب است ولی اگر حرفی برای گفتن نداشته باشند
چه ارزشی دارد جز اینکه همه کارها تکراری می شود و همه می خواهند تحربیاتی در
هر تکنیکی داشته باشند؟»

بخش کاربردی هنری

«راضیه کیان نژاد» از تهران رتبه اول این بخش را کسب کرد.
وی در دوران کارشناسی با گرایش سفال و کارشناسی ارشد پژوهش هنر، روی سفال زرین
فام و بررسی ساختار زیباشناسی آن، تحقیقاتی انجام داده است و در حال حاضر روی
پروژه زرین فام در سازمان میراث فرهنگی کار و تحقیق می کند.

«کیان نژاد» در مورد هنر زرین فام و مجموعه ظروف زرین فام
ارائه شده اش در نمایشگاه گفت: «اولین نمونه لعاب زرین فام در قرن سوم هجری
پیدا شده است و پس از دوران صفویه کلاً این تکنیک منسوخ شده بود ولی من با
مطالعه تاریخچه این نوع سفال، علاقمند شدم که بتوانم با انجام تحقیقات
آزمایشگاهی و کارگاهی دوباره این سفال را احیا کنم. آنچه در سفال زرین فام مهم
است این می باشد که ظروفی داشته باشیم که بدون استفاده از طلا با استفاده از
اکسیدهای فلزی ترکیبات مس و اکسید نقره، جلوه ظروف طلایی را داشته باشند. برای
رسیدن به این لعاب هم شرایط احیا و دمای احیای سفال خیلی مهم است و در واقع یک
نوع ترکیب کار سفال و صنعت شیمی و کیمیاگری است. در حال حاضر کسی علاقه چندانی
به زرین فام ندارد ولی من چون می خواستم از نظر علمی بدانم این ظروف چگونه
ساخته می شوند شروع به آنالیز بدنه و لعاب این سفال ها کردم تا توانستم موفق
شوم و با همان ترکیبات قدیمی، ظروف زرین فام را دوباره بسازم. شاید علاقه من به
لعاب و شیمی و رنگ باعث شد که بتوانم در رشته سفال و ساخت دوباره ظروف زرین فام
شروع به تحقیق کنم.

نتایج تحقیقاتم را هم در کارگاه تخصصی که به همین منظور در
فضای باز فرهنگسرا برگزار شده بود به صورت تئوری به علاقمندان منتقل کردم.
نمایشگاه نیز به نظرم حرکت بسیار خوبی بود و به نوعی بین سفالگران اتحاد و
همدلی ایجاد کرد هر چند هماهنگی ها در شروع کار کم بود ولی امیدوارم این حرکت
در سال های آینده هم ادامه پیدا کند.»

«ملیحه ژاله پور» از تبریز رتبه دوم و خانم ها «شیرین
کریم زاده ترابی»، «ناهید ساده» و «مریم شیری فرد» به طور مشترک رتبه سوم این
بخش را کسب کردند.

«شیرین کریم زاده» پانزده سال است که به صورت حرفه ای همراه
با شوهرش «علی علیشاه» به کار سفال روی آورده است. وی سال ها پیش از تهران به
شهر شاهرود آمده تا در کارگاه بزرگی که امکان کار و تولید سفال به او و همسرش
را می داده، کار کند. وی که به صورت کاملاً تجربی و با مطالعات آزاد به حرفه
سفال روی آورده است، گفت: «کار سفال بسیار تنوع دارد و با توجه به کارها جدیدی
که از لحاظ رنگ و لعاب های تازه، برای ادامه موجود است در این پانزده سال اصلاً
خسته نشده ام و تازه علاقمندتر هم شده ام . خیلی خوشحالم که کار سفال انجام
می دهم و خوشحال ترم که این نمایشگاه برگزار شد تا استقلال خانم ها در کار سفال
حس شود و اینکه آنقدر کار دارند که می توانند به تنهایی نمایشگاهی داشته باشند
و خودم مایل هستم که در نمایشگاه بعدی با دست پرتر شرکت کنم.

در حال حاضر هم به غیر از خودم و همسرم، شش نفر در کارگاه
ما مشغول به کار هستند که خودمان به آنها آموزش های لازم را داده ایم.

برخی کارها جبنه تزیئنی دارد و برخی تابلوها کاشی های
سرامیک است که روی آنها نقاشی شده است . کار کتیبه و سفال های حجمی هم داریم.

کارهای نمایشگاهی و تک قیمتش بالاست و زحمت زیادی برای آن
کشیده می شود ولی کارهای خط تولید زحمت کمتری دارد و در نتیجه ارزان تر است.

در تهران امکانات کم و گران است و آرامش کافی برای کار
نیست، اما اینجا در آرامش کامل هستیم و در کارگاهی که نسبت به کارگاههای تهران
خیلی بزرگ و خوب است کار می کنیم.»

وی در مقایسه کار خانم ها و آقایان در زمینه سفال و همکاری
با همسرش گفت: «سفال کار خانم ها بوده و تخصص آنها و هنوز که هنوز است خانم ها
با صبر و حوصله و دقت بیشتری کار انجام می دهند . البته آقایانی هم هستند که
کارهای فوق الهاده می کنند ولی خانم ها هم دست کمی از آنها ندارند.

در کار سفال در درجه اول باید عشق و علاقه باشد، کسی که
می خواهد در این کار ماندگار شود باید پشتکار زیاد داشته باشد افراد بسیاری
علاقمند به سفال می شوند ولی اگر حس و حال کافی را نداشته باشند ناامید می شوند
چون که بازار سفال و متقاضیان آن اندک است.

در حال حاضر هم همکار بودن با همسرم یکی از عوامل پیشرفت من
است اکثر سفالگران به صورت خانوادگی کار می کنند چون تنهایی کار کردن کمی سخت
است دخترم هم که دانشجوی گرافیک است به این کار علاقمند است و چهار تابلو که
ترکیب کاشی و شیشه بود در همین نمایشگاه ارائه کرده بود.»

«ناهید ساده» نیز که در شهر رشت ساکن است از سال ۷۲ به
سرامیک و از سال ۸۰ به کار سفال مشغول شده است.

وی نیز به سفارش یکی از اساتید سفال به عشق ادامه کار از
تهران کوچ کرده و همراه همسرش «پرتاش فریبرز» در کارگاهی در نزدیکی یکی از
روستاهای شمال که به قول خودش انتهای دنیاست، مشغول به کار شده است.

وی در مورد تولیدات کارگاهش گفت: «بخش تولید سرامیک برای
بازار را داریم و تولید سفال برای عموم، همچنین کارهای پژوهشی و خاص هم انجام
می دهیم. با توجه به اینکه کارگاه ما نزدیک تپه حصار دامغان است از نقوش و فرم
و بدنه سفال های باستانی کشف شده در این محل ایده می گیریم. همچنین سفال دوره
اشکانی موسوم به سفال آوایی را دوباره احیا کردیم. در زمان بایزید بسطامی سفال
آوایی یکی از آلات موسیقی بود با هر وسیله و به هر جای بدنه این ظروف ضربه وارد
شود صدای آهنگین خاصی ایجاد می شود. ما پروسه ساخت بدنه و پخت آن را با بررسی
ظروف قدیمی پیدا کردیم، و این ظرف ها را با الگوگیری از تاریخ دوباره زنده
کردیم. در واقع خود همین فضای کارگاه هم به ما کمک کرد چون در تهران امکانات
کارگاه و کوره نداشتیم و امیدواریم الان میراث فرهنگی و شهرداری کوره های خود
را در اختیار علاقمندان قرار دهند.»

در این بخش، از کار خانم ها «یلدا نامخواه» و «زهرا
برادران» از تبریز نیز تقدیر به عمل آمد.

«یلدا نامخواه» که دانشجوی مهندسی مواد و سرامیک دانشگاه
تبریز است از هفت سال قبل و در سیزده سالگی به طور اتفاقی وارد کار سفال و
مجسمه سازی شده و پس از آن به چرخ کاری و نقاشی روی سفال مشغول شده است. وی
ارتباط رشته اش را با کار سفال و سرامیک را در تکنیک های فنی می داند و اینکه
مواد اولیه و انواع خاک سرامیک و انواع کوره ها و رنگ های آن به چه صورتی باشد.

«نامخواه» در مورد ویژگی های سفالینه های تبریز و آثار خود
گفت: «در تبریز ما خاک خوب کائولن دار زنوس شهر مرند را داریم و ویژگی های همین
خاک و رنگ پذیری خاص آن موجب می شود که کارهایمان بهتر باشد، در حال حاضر هم در
انجمن «دوستداران سفال آذربایجان» مشغول به کار هستیم و تعداد خانم ها در این
انجمن دو برابر آقایان است.

خانم ها هم در کل کارهایشان لطیف تر و احساسی تر است. خود
من هم بسیار مشتاق بودم طرح هایی را که در ذهن داشتم روی ماده خاک و سفال پیاده
کنم در نتیجه چند تابلوی نام حضرت علی(ع) و چند کار حجمی قاب و قدح به نمایشگاه
ارسال کردم و فکر می کنم به خاطر ظرافت کارها از من تقدیر به عمل آمده است.»

بخش حجم

«آزاده شولی» از تهران به خاطر مجموعه «باغ ایرانی و
سروستان» رتبه اول این بخش را از آن خود کرد. وی که تا به حال چندین نمایشگاه
انفرادی و گروهی سرامیک مدرن، بافت و رنگ و سنت و تجدد در سفال را داشته است،
کارشناس رشته سفال و سرامیک است.

خانم «شولی» در مورد اثرش و نحوه شکل گیری آن گفت: «نقوش
باغ ایرانی مختص اواخر دوران سلجوقی است. فضاهای ایرانی از درختان سرو، نقوش
انسانی و حیوانی در آن دوران برای من بسیار جالب بود و به همین خاطر آنها را از
سطح تبدیل به حجم کردم و حتی در مورد نقوش پارچه های آن دوران تحقیق کردم تا
لباس را با همان نقوش بر تن آدم های سفالی طراحی کنم.

در گذشته هم روی لعاب های زرین فام و ایده های مدرن کار
می کردم تا اینکه به نقوش ایرانی، شمسه ها و فضای شاعرانه ایران در سال های
بسیار گذشته رسیدم و با نگاهی نو تمام آن نقوش را در کار باغ ایرانی به کار
بستم.

با توجه به اینکه چند سال بود نمایشگاه سفال برگزار نشده
بود انتظار داشتم کارها خیلی ضعیف باشند ولی نمایشگاه خوبی بود. از ظرافت و از
توجه به لعاب و جزئیات در کارها مشخص بود که نمایشگاه کار زنان هنرمند است.»

«سنبل نفریه» از شهریار با اثر «آدم گیاه ها» نفر دوم در
بخش حجم بود وی که کارشناس ارشد زبان انگلیس است و در حال حاضر در رشته مترجمی
زبان در دانشگاه تدریس می کند تا به حال دو کتاب با عنوان «سفالگری بدون چرخ» و
«فنون لعاب» را ترجمه کرده است که توسط نشر دانشگاهی به چاپ رسیده است.

همچین کتابی با عنوان «خلاقیت در سفال» را در دست تألیف
دارد.

وی در مورد موضوع «نوآوری سفال» که در جلسات حلقه هیا تفکر
به آن پرداخته بود، گفت: «در این نشست به نوآوری و خلاقیت در ساخت سفال
پرداختیم و اینکه چگونه هنرجویان سفال می توانند با آزاد گذاشتن خلاقیت خود
آثار قابل توجهی را عرضه کنند. پس از سال ها تدریس زبان انگلیسی، به این نتیجه
رسیدم که با وجود علاقه به تدریس، این کار اقناعم نمی کند و دوست دارم یک کار
هنری نیز در کنار آن داشته باشم؛ به همین خاطر زیر نظر اساتید به کار سفال
مشغول شدم و تجربیاتی هم داشتم و همین تجربیات را نیز قرار است با کتابم در
اختیار دیگران بگذارم.

در واقع می توانم بگویم در موقع خلق اثر فقط یک پیش طرتح را
ذهنم دارم و کار به صورت ناخودآگاه و خود به خود زیر دستانم شکل می گیرد. در
واقع آن اشتیاق اولیه فراوان برای شروع کار، محرکم است و خود گِل به کمک دستانم
همراه با اتفاقاتی که در حین کاتر خود به خود رخ می دهد، باعث ایجاد کار
می شود. همین اتفاقات باعث می شوند جرقه هایی در ذهنم ایجاد شود و در یک اتفاق
منجر به خلق یک اثر شود. من به این اتفاقات بها می دهم و خودم را آزاد می گذارم
تا آن اتفاق شکل بگیرد و همیشه نتایج مثبتی نیز از این کار می گیرم و معتقدم
تمام سفالگران نیز شاهد این اتفاق و شکل گیری خود به خود گل زیر دستانشان هستند
و من هم همیشه این اتفاق ها واقفم و از آنهابرای نشان دادن درونیات آدم ها و نه
ظاهر آنها، بهره می گیرم.»

وی در مورد مشکلات سر راه سفالگران و همچنین خلاقیت بالا در
زنان سفالگر افزود: «زنان سفالگر در ایران تعدادشان در مقایسه با آقایان بسیار
زیاد است و همین باعث می شود تا تعداد کارهای خوب خانم ها نیز زیاد باشد و
احتمال موفقیت شان نسبت به آقایان بیشتر شود. البته این را هم قبول دارم که
خانم ها احساسی تر کار می کنند و آقایان کمتر از احساس بهره می برند. اما
مشکلات سفالگری به نظرم برای آقایان و خانم ها یکسان است این حرفه کاری پر
هزینه است و به امکاناتی چون کوره و چرخ محتاج است و تهیه اینها مستلزم هزینه
بالایی است هر چند خاک زیاد گران نیست و می توان به راحتی تهیه کرد. اما ساخت
کوره، هم امکانات فضایی می خواهد و هم مالی. هنگام پخت گل و لعاب یکسری سمومی
از آن خارج می شود که باید حتما اتاقی که کوره در آن است تهویه مطبوع داشته
باشد و یا در فضایی باز واقع شود تا مشکلی پیش نیاید.»

در این بخش از کار خانم ها «رکسانه مستقیم» و «عذرا جوادی»
نیز تقدیر به عمل آمد.

بخش چیدمان

«مریم کوهستانی» به خاطر مجموعه ا ثر «نیایش» رتبه اول این
بخش و «سوسن خطایی» به خاطر مجموعه «جوجه ها و مادرها» رتبه دوم را کسب کرد.
همچنین از «رضوان مسئله دان» به خاطر مجموعه «صدف» تقدیر به عمل آمد.

«مریم کوهستانی» که از زهدان در این نمایشگاه شرکت کرده است
به گفته خودش پس از تحصیل در رشته صنایع دستی به اجبار و سفارش استادش
پایان نامه سفال را پذیرفته ولی این اجبار نتیجه خوبی داشته و او را به سفال
علاقمند کرده، طوری که سفالگری مثل نفس کشیدن روزانه او برایش ضروری و حیاتی
شده است.

وی در مورد کارش که ۱۲۴ مجسمه کوچک در حال نیایش بودند،
گفت: «شکل گیری این چیدمان در ذهنم مراحلی را پشت سر گذاشت. در ابتدا می خواستم
مجسمه هایی بسازم که حس نیایش در آن باشد و با تو خالی بودن مجسمه ها تهی بودن
انسان را در مقابل معبود نشان دهم.

در نتیجه پس از اطلاع از فراخوان در طول دو ماهی که فرصت
داشتم شروع به ساخت این مجسمه ها کردم و برای چیدمان آن هم طرح هایی در ذهنم
بود تا اینکه حالت حلزونی را انتخاب کردم . در نقوش ایرانی این تکرار حلزونی
دیده می شود . در هنر اسلامی نیز تکرار، و پیوسته و آهسته حضور داشتن مهم است
به همین خاطر از این حالت برای چیدن اثرم استفاده کردم ولی برخلاف همیشه که
آثاری با این مفاهیم نشانه وحدت هستند من کثرت را انتخاب کردم؛ یعنی صورت
مجسمه ها در دوایری رو به بیرون هستند، نه اینکه صورت ها همگی به نقطه ای در
داخل دایره ها متمرکز شود. در واقع می خواستم بگویم نیایشگران کثرت دارند و همه
جا پخش می شوند، هر چند همگی در همان مدار اصلی و دایره خود هستند و از آن خارج
نمی شوند. در واقع وقتی از بالا نگاه می کنیم هر کس با هر دین، مذهب و نوع
نیایشی که دارد در مدار خدایی است و نظم نیز در دنیا حاکم است.

آدم وقتی با گِل کار می کند گویا به خودش دست می زند و با
روحش کاری خلق می کند، به جز مجموعه نیایشگران، چند مجسمه فرشته هم داشتم،
فرشته ای که خودش را بغل کرده است. در آن لحظه فکر می کردم این مجسمه آغوش،
آغوش بزرگی است که مرا هم در پناه خود گرفته است کاملاً با کار همذات پنداری
کرده و با آن ارتباط برقرار می کردم. حقیقتی هم که باید به آن اعتراف کنم این
است که هر چند پس از پایان تحصیل و با ازدواج در تهران ماندگار شدم ولی تمام
ایده هایم را از زاهدان می گیرم. محیط این شهر آنقدر بکر است که تمام لحظه های
بودن در آن برایم سوژه است. مردم هنوز خودشان هستند و رنگ عوض نکرده اند وقتی
کسی وجود منصر به فرد خودش را بروز می دهد و زواید را حذف می کند خود خودش شده
است و من اینها را در زاهدان می بی