پاورپوینت کامل نقش زن در نواندیشی اسلامی در مسائل زنان ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش زن در نواندیشی اسلامی در مسائل زنان ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش زن در نواندیشی اسلامی در مسائل زنان ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش زن در نواندیشی اسلامی در مسائل زنان ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۴

زن و بازیابی نقش فرهنگی

شاید بارزترین حقیقتی که بتوان در باره اندیشه اسلامی معاصر در مسائل زنان گزارش کرد، آن است که این نگرش دگرگون یا بازسازی نمی شود و به صورتی درنمی اید که زنان آن را بپذیرند و با آن هم رای و موافق باشند، مگر اینکه خود بانوان برای دگرگونی و نواندیشی در زمینه های معرفتی و علمی نقش داشته و سهیم باشند.

حال پرسش آن است که ایا بانوان توانسته اند در نواندیشی اسلامی در مسائل زنان، نقش داشته باشند؟ اگر به بررسی میزان سهم و نقش فکری و فرهنگی زنان در زمینه ها و بسترهای مربوط به آنان بپردازیم، حتماً بدین سؤال می رسیم و باز خواهیم پرسید: ایا این فعالیت ها پیشروانه بوده و رنگ و بوی پیشرفت دارد، یا عقبگرد بوده و پسرو شمرده می شود، یا اینکه مردّد است؟!

آنچه در این باره به شکل اساسی بدان می پردازیم، نگرش زنان و ارزیابی آنان از فعالیت های فرهنگی و فکری در این زمینه است.

البته مقصود از این گفتار و مقاله، منحصر کردن فعالیت های زنان در قضایا و امور مربوط به خود نیست و نیز مقصود آن نیست که بانوان جز در مسائل متعلق به خویش، آگاهی و تخصص ندارند (این پندار را بانوان نپذیرفته و رد می کنند و در حق خود ناروا می شمرند) بلکه مقصود آن است که زنان، به مسائل خویش آگاه تر و نزدیک ترند، و بیش از همه نسبت بدان قضایا درایت و معرفت دارند، طبق درک و برداشت بانوان، این مسائل گرفتار کژاندیشی و سوء برداشت شده، به گونه ای تفسیر و بیان می شود که به دور از عدالت اسلامی است، در نتیجه نیازمند بازنگری و تصحیح می باشد؛ و این وضع نابسامان وقتی پیش می اید که زنان در فعالیت و نظر دادن در مسائل و امور مربوط به خود، کنار نهاده شوند.

در حقیقت وقتی که زنان پیشرفت خود در زمینه های فکری و فرهنگی را اعلام کردند درخواست داشتند وقتی از امور و مسائل خویش سخن می گویند، بدانان گوش دهند. اینان درک کرده و آگاه شده بودند که در ادای نقش فکری و فرهنگی خود در مسائل مربوط به خویش، بسیار عقب مانده اند، بانوان از این وضع به تنگ آمده، می خواستند خود از خویش سخن بگویند، تا بدین وسیله وجود و حضور خود را ابراز کنند و آنچه را در نبود و غیاب شان بدانان تحمیل گشته بود، رد نمایند.

از آن زمان که زنان دیدگاه خود را ابراز داشتند (که بیانگر آگاهی های نوینی بود که به دست می آورد و نیز مبین بیداری فکری و فرهنگی آنان بود) در افکار و تصورات و دیدگاههایی که طرح می کردند دقت داشتند، در نتیجه فهمیده می شد بیان آن دیدگاهها مورد نیاز بوده، می باید به آنها اهمیت داده و راه را برای طرح شان گشود، نیز می فهماند آنچه توسط بانوان بیان می شود، چقدر ارزشمند است، چون اندیشه اسلامی را برمی انگیزاند و به جدل و بحث های جدی وا می داشت و باعث می گشت به شیوه جدید و متفاوت با گذشته، در باره امور و مسائل زنان بحث و بررسی شود.

می توان گفت اگر اندیشه اسلامی در باره نگرش به مسائل زنان دچار ضعف و کاستی شده بود، به سبب آن بود که زنان در بیان نگرش فکری و فرهنگی خویش گرفتار ضعف و ناتوانی بودند. وقتی این پدیده را درک می کنیم که شاهد باشیم چگونه زن وقتی سعی و تلاش کرد بر این ضعف چیره شود و بتواند افکار و تصوراتی را که دارد، بیان کند و از آنها دفاع نماید؛ وضع به گونه ای گشت که در باره «اندیشه اسلامی در مورد زنان» بدون فهم و دانستن سخنان زنان نمی شد سخن گفت و می بایست دانست چگونه زن خود را می نگرد و باور دارد، نیز باید دانست نظر او در باره مسائل و امور مربوط به خویش چه و چگونه است.

شاید به فهم زنان، رسیدن به چنین برایندی یا نزدیک شدن و توجه بدان، پیروزی فکری و فرهنگی شمرده می شد، زیرا باعث می گشت به دستآورد و باور اخلاقی و اجتماعی تبدیل شده، بدانجا بینجامد که برای دستیابی به خواسته ها و پشتیبانی از حقوق زنان و نیز بهبود زندگی و معیشت بتوان از آن بهره جست.

اما تردیدی نیست که اندیشه اسلامی، سده های سخت و طولانی را شاهد بود، چنانکه زنان در این سده ها گرفتار ناتوانی بودند و به گوشه نشینی و عزلت کشانده شدند، در نتیجه تأثیر و فعالیت خود را از دست داده، نمی توانستند به حقوق خویش دست یافته، خود عهده دار مسائل خویش گردند، گرچه توان بالقوه داشتند اما نه در تاریخ و نه در طی سده هایی، شایستگی و کفایت بانوان به منصه ظهور نرسید و در زمینه های فکری و اجتماعی، اثری از آن دیده نمی شد. با این حال، دیر رسیدن به چنین برایندی، بهتر از هرگز نرسیدن است.

جنبش زنان مسلمان

از نیمه دوم قرن بیستم به بعد، زنان حضور مداوم و پیاپی در اجتماع داشتند، به گونه ای که به افکار و دیدگاه های آنان توجه می شد. این حضور، پدیده و رخدادی فکری شمرده می شد، که در تاریخ رویکرد «اندیشه اسلامی در مسائل زنان» می توان آن را نقطه عطف تاریخی به شمار آورد. این زمان شاهد شیوه جدید و تازه ای در روند و رویکرد حقوق زنان هستیم. نکته قابل توجه آن است که این بار، زنان خود از رویکرد جدید پشتیبانی کرده، آن را استوار و پا برجا می ساختند، به گونه ای که رویکرد و شیوه ای نوین در فکر اسلامی معاصر گردید.

به این رویکرد جدید در اندیشه اسلامی از دو راه می توان پی برد:

۱- مجموعه دیدگاهها و اندیشه هایی که توسط زنان بیان شد و از آن توسط اینان دفاع می گشت.

۲- فعالیت ها و عملکردهای فکری جدی و برجسته ای که گروهها و تشکیلات زنان انجام دادند.

در مورد نخست (اندیشه ها و موضع گیری ها) خانم دکتر «منی یکن» رئیس دانشگاه «الجنان» لبنان در هم اندیشی «المساهمه الحضاریه للمراه؛ نقش زنان در تمدن» که در آوریل ۱۹۹۸ در کویت تشکیل شد، تأکید می ورزد که می باید در نگرش زنان به ویژه در مورد نقش سیاسی آنان، حرکت نوگرایانه فقهی و اسلامی صورت گیرد.

نیز در مصر، خانم دکتر «هبه رووف عزت» در مقاله خود «حقوق زن و وظایف وی در اسلام» در کنفرانسی که در اکتبر ۱۹۹۸ در پایتخت مراکش (اروپا) تشکیل شد، زنان را به توجه به دیدگاه اسلام و ساختار فکری جدید در مورد زنان فرا خواند.

همچنین از کویت خانمی نویسنده با نام «کواکب عبدالرحمن ملحم» خواهان پی ریزی نگرش و دیدگاهی روشن از اسلام در مورد مسائل زن معاصر است و معتقد است که باید ادبیات و آثار اسلامی معاصر در باره زنان، راه خود را بیابد و الگوهای تمدن سازی را به بانوان مسلمان معرفی کند.[۲]

در ایران نیز فراوانند زنان اندیشمند و صاحب نظری که یگانه راه دست یافتن حقوق و جایگاه شایسته زنان را عمل به اندیشه اسلام ناب محمدی می دانند و بر ضرورت بازکاوی و بازنگری در متون روایی و رویکرد جدید فقهی تأکید می ورزند.

در مارس ۲۰۰۰ میلادی توصیه های مهمی در بیانیه پایانی هم اندیشی بین المللی «زن مسلمان و دانش» گنجانده شد. این کنفرانس در شهر «فاس» مراکش تشکیل شد. از جمله توصیه ها آن بود که: زنان باید برای ورود به زمینه های علمی و دگرگون کردن و پیشرفت مؤسسات علمی تخصصی تشویق شده، بتوانند رسالت خود در رشد اجتماع را ادا کنند، نیز در اتخاذ تصمیم و قوانین، نقش خویش را ایفا نمایند، همچنین بتوانند نظام تربیتی و آموزشی ابتدایی و متوسط را طوری دگرگون کنند که مراکز آموزش عالی برای آنان هموار گشته، به تخصص های علمی دستیابند، نیز می باید به تحقیقات تشویق نموده، پژوهش در این باره را گسترده ساخت.

این کنفرانس، نشست های بین المللی زنان مسلمان را برگزار کرده، سالیانه جایزه ای بین المللی با نام جایزه «فاطمه فهریه» اعطا می کند. وی مؤسس مکتب خانه ها برای روستانشینان در «فاس» در نیمه قرن سوم هجری بود. این جایزه توسط آکادمی «رایست» داده می شود که مقر آن در ایالات متحده است. این جایزه به برترین پژوهش داده می شود. این جایزه در سال ۲۰۰۰ برای نخستین بار به پزشکی مراکشی با نام خانم دکتر «امینه براحو حمانی» داده شد. وی رئیس بخش چشم در بیمارستان ابن­سینا در رباط است.

در سال ۲۰۰۲ خانم دکتری از مصر با نام «امانی ابوالفضل فرح» در کتاب خود «لمالم یقله الفقیه؛ آنچه فقیه نگفته» در خواست کرد بابی در فقه اسلامی به زنان اختصاص داده شود. وی معتقد است این کار بدعت نبوده، خدا در قرآن این کار را کرده، سوره کاملی را به بیان احکام زنان اختصاص داده است.

خانم دکتر امانی معتقد است از جمله عللی که بر ضرورت وجود چنین بابی حکم می کند، گستره مسائل زنان در اندیشه جهانی و نیز فشاری است که بر جوامع اسلامی برای دگرگونی وضع زنان وارد می شود. وی معتقد است از راههایی فشار آورده می شود که گاه دور از تصور و اندیشه اسلامی است، چنانکه در این جوامع، زنان در اوضاع و احوالی بسر می برند که ساخته و پرورده عادات و عرف است که از زمان های کهن وجود داشته و هیچ ارتباطی به اندیشه اسلامی ندارد.[۳]

آنچه گزارش شد، نگاهی گذرا به دیدگاه ها و اندیشه هایی بود که بیان می دارد زنان می کوشند اندیشه اسلامی معاصر را وادارند راهکارهایی را برای بازنگری حقوق و مسائل بانوان بیابد.

اما در مورد دوم (فعالیت ها و عملکردهایی که بانوان از آن طریق کوشیده اند راهکارهایی برای بازنگری در مسائل زنان مسلمان بیابند) می توان از دو کوشش جدی و بارز نام برد:

۱) تلاش های فکری که کتاب «المرئه العربیه و المجتمع فی قرن؛ زن عربی و اجتماعی قرن» از آنها پرده برداشته است، این اثر که در سال ۲۰۰۲ چاپ شده، به تشکیل گروهی خاص برای پژوهش در مسائل زنان از منظر اجتماعی و تمدن اسلامی فرا می خواند.

۲) تلاش های فکری که کتاب «دعونا نتکلم؛ بگذارید سخن بگوییم» چاپ ۱۹۹۹ ( و ترجمه عربی آن در سال ۲۰۰۲) بیان داشته، به شیوه و راهکارهای فکری و فعالانه برای بازنگری مسائل زن مسلمان دعوت می کند.

تشکیل گروه زن پژوهی از نگاه تمدن اسلامی

در سال ۱۹۹۸ گروهی از زنان عضو آکادمی بانوان مسلمان، تشکیل گروهی علمی را در زمینه پژوهش های مربوط به زن مسلمان اعلام کردند. خانم دکتر «زهیر عابدین» که در دانشگاه علوم اسلامی و اجتماعی ایالات متحده امریکا دارای کرسی تدریس است. رئیس این گروه و خانم دکتر «منی ابوالفضل» که رئیس گروه پژوهش های مربوط به زنان و تمدن در قاهره است، از فعالان این حرکت اند.

این گروه دیدگاه های خود را در زمینه های علمی و آکادمی مربوطه، در کتابی که سال ۲۰۰۲ با عنوان «المرأه العربیه و المجتمع فی قرن» چاپ نمود، منتشر کرده، این اثر، تحلیلی و با معرفی کتاب هایی است که جهان عرب در باره زنان در قرن بیستم نگاشته است. نگارش آن توسط خانم دکتر «امانی صالح» با همکاری «زینب ابوالمجد» و «هند مصطفی» به فرجام رسیده است.

این کتاب یکی از مهم ترین آثار فکری در زمینه مسائل زنان و تحلیل و بررسی آثار معاصر عرب در باره بانوان به شمار می اید و شاید مهم ترین اثر توصیفی مستند در این زمینه باشد، چنانکه در این موضوع، مرجع محسوب شده، هر کسی که بخواهد در مورد زنان و مسائل آنان بنویسد یا سخن بگوید، می باید بدان مراجعه کند.[۴]

گرچه کتاب رنگ و بوی مستند دارد اما مهم تر و فراتر از این موضوع است و در ارتباط با گروههای علمی بوده که پژوهش و تحقیق در مسائل زنان می پردازند. این امر، کتاب را از اثری مستند که فقط به معرفی آثاری همانند می پردازد، خارج ساخته، به اثری فکری و علمی تبدیل می کند.

این پژوهشی تحلیلی پیش زمینه ها و ابعاد و مسئله در دنیای عرب را شرح می دهد، از مؤلفه ها و عناصر مسئله شروع می کند و بحث را به مسائل استراتژیک و مهم می کشاند. در پایان رویکردهای کلی آثار مربوط به زنان را در سه مرحله تحلیل می کند:

مرحله نخست که عصر نهضت و جنبش نامیده می شود و از نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی آغاز می گردد، در این مرحله ها شاهد آگاهی و یافته های نوینی در مورد مسائل زنان هستیم، چنانکه در نوشته های «رفاعه طهطاوی» و «علی مبارک» دیده می شود؛

مرحله میانی که بین سال های ۱۹۵۶ تا ۱۹۷۴ است، مرحله پس از استقلال زنان و مبارزه برای رشد و چیرگی بر عقب ماندگی است.

مرحله معاصر که طبق بیان کتاب از ۱۹۷۵ تا پایان قرن بیستم را در برمی گیرد، پدیده جهان شمولی ظهور می نماید که تمامی موضوعات، از جمله مسائل زنان از آن تأثیر می پذیرد.

خانم دکتر «منی ابوالفضل» معتقد است: کتابشناسی و شناخت آثار یکی از لوازم تشکیل گروههای زن پژوه به شمار می اید. هر گروه جدیدی نقشه و طرحی برای آثار و نگاشته ها در سر می پروراند و به تعریف منابع، سیر رخدادها، مکاتب، راهکارها و مسائل مربوط به زنان طبق اندیشه خود می پردازد.[۵]

از این رو می باید آثار نگاشته شده مربوط به هر گروه و رویکرد را شناخت، تا پی به عقاید و سیر مسئله برد.

نیز وی باور دارد، مجموعه آثار معرفی شده، شیوه ای برای زن پژوهی های اینده است و کار سترگ بانوان در ثبت آثار منتشره، و آگاه گشتن بر آثار و عنوان های بسیار، ما را بدین باور می رساند که زن پژوهی ضروری بوده، می باید گروههای تخصصی آکادمی برای زن پژوهی تشکیل داد.

«تشکیل این گروهها در آکادمی های عربی و اسلامی، بدان معنا نیست که پژوهشگران این گروهها فقط راویان و بازگوکنندگان جوامع غربی اند، بلکه علل و مؤلف هایی اینان را بدین کار وا می دارد. ادبیات و آثار پایان ناپذیر بسیاری که در مورد زن وجود دارد، بیانگر ضرورت زن پژوهی بوده و در ربع آخر قرن بیستم، شمار این آثار رو به فزونی داشته است. انبوه یافته ها و آگاهی هایی که نزد ما پس از یک قرن و نیم گرد آمده، موجب تشکیل گروههای تخصصی زن پژوه شده، شیوه و راهکارهایی جدید به ارمغان می آورد، گذشته از منابعی که در میراث اسلامی در باره زن وجود دارد و می باید آن را کاوید و برای چاپ و نشر آن اقدام ورزید».[۶]

در نقد عملکرد گروههای زن پژوه در آکادمی های غربی، خانم دکتر «منی ابوالفضل» می نویسد:

دانش گروههای زن پژوهی طبق آنچه آکادمی های غربی می پیمایند، گرچه بسیار پرشاخه و پردامنه است اما پراکنده و آشوب زده است، چنانکه ناظمی ندارد آن را سروسامان بخشیده، به گونه ای ابعاد و جنبه ها