پاورپوینت کامل زشتی عیب جویی و عیب گویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زشتی عیب جویی و عیب گویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زشتی عیب جویی و عیب گویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زشتی عیب جویی و عیب گویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۰

حقیقت، آن است که انسان، بیش از اینکه تاکنون رشد کرده، باید رشد کند تا به «مکانت انتقادپذیری» برسد؛ مکانتی که اگر عیب ها و کاستی ها و بدی های واقعی یا احتمالی اش را خیرخواهانه و دوستانه یا دست کم، بی غرضانه به او عرضه کردند تا آنها را اصلاح کند، برنیاشوبد. با این مقدار از رشادت و کمال کنونی بشر، سخن از «استقبال از انتقاد سازنده» و «دوست من آن است که عیب هایم را به من هدیه کند» و حرف هایی از این دست، شعارهایی بیش نیستند. نباید خویشتن را فریب دهیم. کدامیک از ما می تواند ادعا کند و در ادعایش صادق باشد که از انتقاد و تذکر مؤدبانه بهترین دوست خود نمی رنجد؟ کدام مان از بن جان، این سخن امام صادق(ع) را درباره خویش می پذیریم که:

«أحبُّ اخوانی اِلیَّ مَن أَهدی الی عُیوبی؛ محبوب ترین دوستانم آن کس است که عیب هایم را هدیه ام کند؟»

آری، در مقام سخن، ادّعا، موعظه و نوشتن که: فرموده آن حضرت را قبول داریم و بر دیده می نهیم؛ زیادیم اما اگر «محک تجربه آید به میان» و کسی، ناصحانه و مشفقانه و در خلوت و با مراعات همه جوانب اهدای «هدیه انتقادی»، به ما بگوید که بالای چشم مان ابروست، آیا آن را برمی تابیم و آشفته نمی شویم و کینه او را به دل نمی گیریم و در کمین وی نمی نشینیم تا در فرصتی، به او بفهمانیم که بالای چشمان او، نه یک ابرو، که دو ابروست؟!

آری گاهی می شود کسانی از انتقاد، بهره هایی می برند و در حال و کار خود، اصلاحاتی انجام می دهند اما نه آنکه از انتقادکننده، خشنود شوند و دعایش کنند؛ بلکه کینه اش را به دل می گیرند و می گویند: «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد»! راستی که آدمی چه «خودشیفته» است! وه که انسان چه خودپرست است! آه که آدمیزاده چه خام و زیان پیشه است!

این سخن، همه در باب انتقاد و عیب گویی خیرخواهانه و مهربانانه است؛ اما عیب جویی و عیب گویی و انتقاد تند و دشمنانه که از آن نیز می شود بهره عاقلانه برد به کلّی از بحث مان بیرون است و اصلاً جای مطرح شدن ندارد!

اصل سخن

سخن مان در باب فرهنگ زندگی خانوادگی و مهارت های وصول به حیات فرخنده است. یکی از ابزارهایی که برخی (بسیاری!) از همسران، به ویژه زوج های جوان که تازه زندگی زن و شوهری را آغاز کرده اند و در مرحله تجربه اندوزی و افت و خیزند، برمی گزینند تا به وسیله آن یکدیگر را رشد دهند، «عیب جویی و عیب گویی» است. می خواهند با این ابزار، همسرشان را در مسیر کمال، یاری نمایند و با یافتن عیب های همسر و تذکر دادن به او، وی را از کاستی هایش آگاه کنند و عیب هایش را به او بنمایانند تا به جبران کاستی ها و زدودن عیب ها اقدام کند.

ما این ابزار و شیوه را ابزار و شیوه ای مفید نمی دانیم، بلکه آن را آفتی پر زیان برای تخریب روابط حسنه همسران می دانیم؛ آفتی که به پایه و اساس بنیان کانون خانواده، آسیب جدّی می زند و گاهی آن را ویران می کند. پیش از توضیح مطلب، تجربه تلخی را در این باره بنگریم:

خانه جهنمی!

«خانمی در نامه ای برایم نوشته بود: من و همسرم [که ظاهرا تازه ازدواج کرده بودند[ با هم قرار گذاشتیم که برای رشد و تکامل یکدیگر و یاری هم برای زدودن عیب هامان و اصلاح اخلاق و رفتارمان، هر کدام به نوبت، یک عیب از هم پیدا کنیم و به یکدیگر بگوییم. برنامه آغاز شد. من یک عیب از همسرم می یافتم و به او می گفتم. حالا نوبت او بود که عیبی از من بجوید و بگوید. این برنامه ادامه یافت و به تدریج به یک مسابقه داغ تبدیل شد هر کس می کوشید در عیب جویی از دیگری عقب نماند. کار بالا گرفت و این مسابقه، کم کم به یک مبارزه بدل شد. هر کدام می کوشیدیم در برابر دیگری کم نیاوریم و به هر شکلی که بود عیب هایی را از یکدیگر می یافتیم و می گفتیم. این مبارزه، به مخاصمه ای دشمنانه تبدیل شد و دیگر از آن قرار اولی مان (= یک عیب من، یک عیب او) گذشت و هر کس می کوشید عوض یک عیبی که دیگری می گوید، دو عیب و سه عیب بگوید! هرگاه عیب آشکاری نمی یافتیم، عیبی برای دیگری می ساختیم! و اکنون زندگی مان به جهنمی سوزان بدل شده؛ پرکینه، ستیزه جویانه، دشمنانه … .»

در چنین مسابقه ای، گاهی آدمی می کوشد نکته های کوچک را بزرگ کند تا بتوان نام «عیب» بر آن نهاد. این روند، قوس صعودی می گیرد، تا جایی که به دشمنی بدل می شود و هر دو را به ستوه می آورد و کلافه می کند؛ کینه می آفریند و دعوا برمی انگیزاند و به کلی از آن قرار نیکخواهانه نخست که هدف، اصلاح و یاری و تکامل بود، بیرون می رود و هر کدام از همسران، دیگری را مسئول نقض قرارداد می داند و عاقبت کار به بدفرجامی می انجامد.

اکنون پاسخ به آن پرسش

زوج های جوان (و همگان) وظیفه دارند که در اصلاح اخلاق و کردار یکدیگر بکوشند. امر به معروف و نهی از منکر نیز از بزرگترین و ارجمندترین واجب های دینی هستند که آیات و روایات فراوانی بر وجوب و لزوم انجام آنها تأکید می کنند آن سخن امام صادق(ع) که می فرماید:

«أحبُّ اخوانی الِیَّ مَن أهدی الیَّ عُیوبی؛ محبوبترین برادرانم آن کسی است که عیب هایم را هدیه ام کند.» نیز حق است اما انجام آنها راهک