پاورپوینت کامل مدیریت پدر در تربیت کودک ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدیریت پدر در تربیت کودک ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدیریت پدر در تربیت کودک ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدیریت پدر در تربیت کودک ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۸

مدیری که سخن از مدیریت اوست دو شأن دارد، شأن مردانگی که به او اقتدار، قاطعیت و صلابت می‏بخشد و شأن پدری که وی را سرشار از مهر و شفقت نسبت به فرزند می‏نماید و پدر در مسیر تربیت به این هر دو امر نیازمند است.

محبتی که او را به سهل‏گیری و آزاد و رهاگذاشتن کودک ترغیب می‏نماید و قاطعیتی برخواسته از دوراندیشی و ژرف‏نگری که او را معتقد به استحکام و سختگیری می‏کند.

«تربیت کودک باید حول دو محور متفاوت و در عین حال متجانس شکل گیرد. یکی سهل‏گیری و واگذاری و دیگری سختگیری و کنترل، ضمن رعایت حد اعتدال در این دو شیوه متضاد. رمز بزرگ و هنر ظریف تربیت متعادل برای پرورش شخصیت متعالی کودک توسعه‏یافتگی این دو محور متضاد است.»^(۱)

مدیریت پدر باید بر پایه این دو اصل کلی بنا شود و پدر وظایف خود را در حیطه تربیت با رعایت اعتدال و بکارگیری درست و منطقی این دو اصل مهم انجام دهد.

نقش مهر پدری در تربیت کودک

پدر از طرق مختلفی می‏تواند مهر خود را به فرزند بنمایاند. اما در دوران طفولیت نمایش مهر و محبت بیشتر از دو طریق محبت محسوس و با صراحت و محبت از طریق بازی قابل اجراست.

۱. محبت محسوس و با صراحت:

شأن مدیریت پدر، ضرورت محبت را

پدر باید محبت به کودک را از همان روزهای بعد از تولد آغاز نماید

زیرا پدر نیز مانند مادر از طریق وراثت با کودک پیوند دارد و همین پیوند به وی امکان می‏دهد

که در همان ایام نوزادی با فرزندش ارتباط برقرار نماید. نوازش طفل، اثری درازمدت

در رابطه پدر و کودک دارد. ضمن آنکه موجب افزایش علاقه پدر به کودک نیز می‏گردد.

بیشتر می‏سازد، زیرا خوی مدیریت همواره با نوعی هیبت و تسلط همراه است که اگر با محبت درهم نیامیزد، خشک و آزاردهنده می‏گردد و حاصلی جز مطیع ساختن مقطعی کودک ندارد.

«اگر بخواهیم ادب از درون سرچشمه گیرد، ضروری است که با کودک مهربان باشیم و این محبت را به گونه‏ای به او نشان دهیم.»^(۲)

محبت پدر به نوزاد

پدر باید محبت به کودک را از همان روزهای بعد از تولد آغاز نماید زیرا پدر نیز مانند مادر از طریق وراثت با کودک پیوند دارد و همین پیوند به وی امکان می‏دهد که در همان ایام نوزادی با فرزندش ارتباط برقرار نماید. نوازش طفل، اثری درازمدت در رابطه پدر و کودک دارد. ضمن آنکه موجب افزایش علاقه پدر به کودک نیز می‏گردد.

دکتر «ویلیام سیرز» معتقد است که: «بیشتر نوزادان در حالت هوشیاری خاموش به سر می‏برند … این حالتی است که بعد از آن هرگز تکرار نمی‏شود؛ چشم‏هاشان گشاده و باز است و نسبت به محیط اطراف خود حالتی پذیرنده دارند، این لحظه‏های پیوند اولیه نباید از دست برود. در این زمان با نوزاد حرف بزنید و بیان احساسات را آزاد بگذارید؛ سلام عزیزم، من پدرت هستم …»^(۳)

در قیاسی که بین نوزادان به دنیا آمده در دو روش زایمان – طبیعی و سزارین – صورت گرفته گزارش شده است: نوزادانی که به طریق سزارین به دنیا آمده‏اند، بعدها رابطه بهتری با پدران خود دارند. زیرا در هنگام تولد، پدر به حکم ضرورت نزد ایشان حضور یافته است (طبق قوانین بیمارستان) این پدرها در پرورش و مهرورزی به اطفال خود نقش فعال‏تری داشته‏اند. در حقیقت، ایجاد پیوند با نوزاد، منافع درازمدت در رابطه بین آن دو در برخواهد داشت.^(۴)

در روایات نیز آمده است که ائمه معصومین (ع) در هنگام تولد فرزندانشان حضور داشتند و نوزاد را طلب کرده و می‏بوسیدند و در همان لحظات نخستین در گوش‏شان اذان و اقامه می‏گفتند … .^(۵)

پدر و کودک شیرخواره

پدر در دوران شیرخوارگی نیز می‏تواند با محبت کردن به کودک، او را به همراهی، مدیریت و حکمروایی خود عادت بدهد. پدری که در این دوران نسبت به طفل بی‏تفاوت بوده و بعد از گذشت دو، سه سال، تازه می‏خواهد در امر تربیت و پرورش کودک دخالت کند، توفیق کمتری می‏یابد زیرا کودک به دلیل نبود اُنس قبلی، با دیدن پدر به وجد نمی‏آید و شادمان نمی‏شود، در این صورت پدر چاره‏ای ندارد جز اینکه یا با زحمت بیشتری گذشته را جبران نماید و مورد اعتماد و محبوب کودک شود و یا آنکه راه آسان‏تری را برگزیند و تربیت را با خشونت درهم بیامیزد که راه دوم به هیچ وجه پسندیده نیست.

«در مورد پدری که سال اول، وقت خود را صرف پرورش کودک نکرده، پذیرفتنی است

آن حضرت نه تنها خود کودکان را می‏بوسید. بلکه دیگران را نیز به بوسیدن کودکان

– که صریح‏ترین راه ابراز محبت به کودک است سفارش می‏فرمودند:

هرکس فرزند خود را ببوسد، خداوند برای او یک حسنه می‏نویسد.

فرزندان خود را ببوسید زیرا به هر بوسه‏ای رتبه‏ای در بهشت است

و فاصله دو رتبه از یکدیگر پانصد سال است.

که انضباط را همان تنبیه بدنی به حساب بیاورد و به صورت نامعقولی در دام کتک زدن بیفتد.»^(۶)

رسول اکرم(ص) از کودکان در این دوران غافل نبوده بلکه با وجود مسئولیت‏های فراوان گاهی متحمل زحمت شده و مسافتی را طی می‏کردند تا نزد کودک خود بروند و او را از مهر پدری سیراب نمایند. «انس بن مالک» می‏گوید: هیچ کس را نسبت به کودکان خود مهربانتر از پیامبر(ص) ندیدم. آن حضرت در دوران شیرخوارگیِ فرزندش ابراهیم، او را به دایه‏ای در اطراف مدینه سپرده بود و با اینکه خانه دایه در اثر شغل آهنگری همسرش پر از دوده بود، پیامبر به آنجا می‏رفت و کودکش را می‏بوسید.^(۷)

آن حضرت نه تنها خود کودکان را می‏بوسید. بلکه دیگران را نیز به بوسیدن کودکان – که صریح‏ترین راه ابراز محبت به کودک است سفارش می‏فرمودند:

«هرکس فرزند خود را ببوسد، خداوند برای او یک حسنه می‏نویسد.»^(۸)

«فرزندان خود را ببوسید زیرا به هر بوسه‏ای رتبه‏ای در بهشت است و فاصله دو رتبه از یکدیگر پانصد سال است.»^(۹)

پدر و کودک خردسال

بعد از گذشت دوران شیرخوارگی، دایره محبت به کودک وسیع‏تر شده و محبت از طریق کلام، قوت می‏گیرد. از این پس وابستگی کودک به مادر کاهش می‏یابد او بیش از گذشته به سمت پدر می‏رود. متأسفانه برخی از پدران بعد از گذشت این دوران از توجه و محبت خود به کودک می‏کاهند. زیرا کودک، دیگر آن جذابیت رفتار و شیرینی قبل را ندارد. این دوری پدر، برای کودک بسیار گران است و می‏تواند موجب عقده‏های روانی و ناهنجاری‏های رفتاری گردد. مخصوصا که او اکنون بزرگتر شده و مسائل عاطفی را بهتر درک می‏کند و طالب محبت بیشتری است. البته طبیعی است که در کیفیت محبت تغییراتی ایجاد شود، اما اصل آن باید محفوظ و محسوس بماند. از این پس، پدر می‏تواند از عامل تعریف و تأثیر نیز بهره بگیرد.

تعریف، تمجید و تأیید کودک

انرژی مثبت کلمات طیب و پسندیده، بر روح و روان کودک تأثیرگذاشته و احساس خوشایندی در او نسبت به گوینده ایجاد می‏کند. تعریف از کودک به تقویت عزت نفس او نیز کمک خواهد کرد.

از آنجا که پدر در نظر کودک مظهر قدرت و شجاعت است و معمولاً در نظر کودکان، پدر بیش از مادر از هیبت و ابهت برخوردار است، تعریف از کودک، توسط پدر برای او بسیار ارزشمند و لذت‏بخش خواهد بود. شایسته است که پدر در مسیر تربیت از عامل تعریف بهره گیرد و روح کودک را با نسیم کلمات نوازش دهد. اگر پدر قصد پند و نصیحت و یا انتقاد از کودک را دارد، ابتدا می‏تواند از طریق تعریف، فضای دوستانه‏ای را ایجاد نماید و زمینه را برای تأثیر بیشتر کلام خود مهیا سازد.^(۱۰)

جملاتی همچون «از وقتی تو به دنیا آمده‏ای زندگی ما شیرین‏تر شده» و یا «تو گلی هستی که خداوند به ما هدیه داده است» چه احساسی در کودک می‏آفریند؟ آیا این‏گونه جملات در میزان حرف‏شنوی و همراهی کودک با پدر مؤثر نخواهد بود؟

البته تعریف و تمجید در صورتی مطلوب است که غیرواقعی و غیرمنطقی نباشد و کودک را دچار توهم و کبر و غرور نسازد. رعایت اندازه نیز در آن شرط است.

بسیاری از رفتارها که به قصد محبت انجام می‏شود اما متحمل ضرری برای کودک است

جزء محبت به حساب نمی‏آید. تأیید رفتارهای نادرست کودک،

با خندیدن به حرف‏های ناشایست، بخشیدن‏های بی‏حساب و …

نمونه‏هایی از انحراف در محبت هستند.

افراط در تعریف، ارزش آن را نزد کودک از بین خواهد برد.

پرهیز از زیاده‏روی در محبت

نکته مهم در محبت به فرزند دقت در اندازه و تشخیص جای درست برای محبت نمودن است.

معنای محبت عبارتست از: دوست داشتن واقعی و ابراز این علاقه به گونه‏ای که با مصالح و منافع محبوب در زمان حال و آینده متضاد نباشد.^(۱۱)

طبق این تعریف بسیاری از رفتارها که به قصد محبت انجام می‏شود اما متحمل ضرری برای کودک است جزء محبت به حساب نمی‏آید. تأیید رفتارهای نادرست کودک، با خندیدن به حرف‏های ناشایست، بخشیدن‏های بی‏حساب و … نمونه‏هایی از انحراف در محبت هستند. گاهی مخفی ساختن محبت، از محبت ناشی می‏شود.

محبت نباید فرصت‏های مناسبی را که در دوران کودکی می‏تواند موجب تجربه‏اندوزی و سختکوشی فرزندان گردد، را سلب کند. با یاری رساندن احمقانه، کودک به خدمت دیگران عادت می‏کند اظهار نگرانی شدید به هنگام یک حادثه معمولی مشکلی را حل نمی‏کند و

فقط کودک را از فهم درست وقایع محروم می‏سازد.

امام باقر می‏فرماید: «بدترین پدران کسانی هستند که در محبت و نیکی به فرزندان زیاده‏روی می‏نمایند.»^(۱۲)