پاورپوینت کامل خانواده‏ها و رعایت الگوی مصرف ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خانواده‏ها و رعایت الگوی مصرف ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خانواده‏ها و رعایت الگوی مصرف ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خانواده‏ها و رعایت الگوی مصرف ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۴

امروز اقتصاد جوامع بر پایه اصل تولید، توزیع و مصرف استوار می‏باشد. لکن هدف نهایی در تولید و توزیع همان مصرف است. زیرا اشباع تمایلات و ارضای نیازهای جسمی و روانی با مصرف صورت می‏گیرد و لذا ادامه زندگی انسان‏ها بر اصل مصرف بنا شده و استفاده از منابع طبیعی چون هوا، آب، غذا، پوشاک و انرژی امری اجتناب ناپذیر است. بشر از ابتدای خلقت با تولید انواع محصولات و استفاده از نعمت‏های الهی کوشیده است از بهترین مواهب مایحتاج زندگی خویش را تأمین نماید، بر این اساس جوامع انسانی سعی دارند با مدیریت صحیح منابع از حداقل امکانات، بیشترین و بهترین بهره‏برداری را داشته باشند و با تکیه بر دانش و فناوری و کار و تلاش از هدر رفتن سرمایه و منابع جلوگیری نمایند. نکته قابل توجه اینکه استعمار در عصر جدید با برنامه‏ریزی‏های حساب‏شده می‏کوشد کشورهای تحت سلطه و به تعبیری دیگر جهان سوم را از اندیشه درباره هستی و سرمایه‏های اصلی‏شان باز دارد و آنان را از فکر محدود بودن منابع و استفاده بهینه از ذخایر و امکانات موجود در غفلت نگه دارد. علاوه بر این با تصاحب منابع طبیعی و خرید سرمایه‏های ملی آنان به بهایی اندک و فروش تولیدات خویش در انواع مدل‏ها همراه با تبلیغات گسترده، فرهنگ مصرف‏گرایی را رواج دهد. ماحصل چنین مصرف گرایی و غفلت بعضا به پدیده شوم اسراف و تبذیر در جوامع انسانی می‏انجامد.

با این وصف و با عنایت به فرمایشات مقام معظم رهبری حضرت آیت‏اللّه‏ خامنه‏ای (دام ظله) که این سال را سال «اصلاح الگوی مصرف» نامیده‏اند، ضرورت بحث و اقدام عملی در زوایای مختلف این قضیه بیش از پیش احساس می‏گردد. افزون بر این مسئولیت ما به عنوان فردی مسلمان که تابع فرامین الهی هستیم دو چندان می‏شود، زیرا خداوند در آنچه برای استفاده بشر خلق کرده و هر نعمتی که در اختیارمان نهاده، حقی را مقرر نموده است و شیوه استفاده صحیح از آن را گوشزد کرده است. حضرت علی(ع) در این رابطه می‏فرماید:

استعمار در عصر جدید با برنامه‏ریزی‏های حساب‏شده می‏کوشد کشورهای تحت سلطه

و به تعبیری دیگر جهان سوم را از اندیشه درباره هستی و سرمایه‏های اصلی‏شان باز دارد

و آنان را از فکر محدود بودن منابع و استفاده بهینه از ذخایر و امکانات موجود در غفلت نگه دارد.

علاوه بر این با تصاحب منابع طبیعی و خرید سرمایه‏های ملی آنان به بهایی اندک

و فروش تولیدات خویش در انواع مدل‏ها همراه با تبلیغات گسترده،

فرهنگ مصرف‏گرایی را رواج دهد. ماحصل چنین مصرف گرایی و غفلت

بعضا به پدیده شوم اسراف و تبذیر در جوامع انسانی می‏انجامد.

«برای خداوند در هر نعمتی حقی نهفته است پس هر کس آن را ادا نمود نعمتش افزون و هر کس آن را ویران نمود نعمتش زایل می‏شود»^(۱)

نتیجه آنکه دو چیز سبب زوال و اضمحلال نعمت است، اول پذیرنده نعمت نتواند حق نعمت را ادا کند و دوم، از آن نعمت بطور صحیح استفاده نکند. بنابراین بر همه، فرض است از نعمت‏ها درست بهره‏برداری کنیم و راه را بر عدم و نابودی آنها ببندیم و با مدیریت صحیح منابع، موجبات رشد و ترقی در تمام زمینه‏های مادی و معنوی را فراهم سازیم.

مصرف از دیدگاه اسلام

تأمین نیازهای اولیه زندگی و مصرف صحیح نعمت‏های خدادادی امری بدیهی است. مسلمان واقعی در مصرف به صفت میانه‏روی دست می‏یابد که آن نعمتی از جانب پروردگار است. حضرت علی(ع) فرمودند: هر گاه خداوند خیر بنده‏ای را بخواهد، میانه‏روی (اقتصاد) و حسن تدبیر را به او الهام کرده و از سوء تدبیر و اسراف باز می‏دارد.

و پیامبر اکرم (ص) فرمودند: چون خدا خیر بنده‏ای را بخواهد ملاحظه داشتن در معیشت و مصرف و خلق نیک را روزی ایشان می‏کند.^(۲)

اسلام هیچ‏گاه انسان‏ها را از مصرف بجا و مناسب و بهره‏برداری منطقی باز نمی‏دارد بلکه به نص صریح قرآن کریم آنها را به استفاده بهینه از نعمات و منابع موجود فرا می‏خواند. «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لا تُحَرِّمُواْ طَیِّبَاتِ ما أَحَلَّ اللّهُ لَکُمْ وَلا تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لا یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ‏وَکُلُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللّهُ حَلالًا طَیِّبًا وَاتَّقُواْ اللّهَ الَّذیَ أَنتُم بِهِ مُؤْمِنُونَ؛^(۳) ای اهل ایمان! حرام مکنید چیزهای پاکیزه‏ای را که خدا برای شما حلال نموده و از حدود و احکام خدا- تجاوز نکنید که خدا تجاوزگران را دوست نمی‏دارد. و از هر چیز حلال و پاکیزه‏ای که خدا روزیتان کرده بخورید، و بپرهیزید از – مخالفت – با آن خدایی که به او گرویده‏اید.»

آنچه را پروردگار عالم در این آیات نکوهش می‏کند تجاوزگری در مصرف است، دین اسلام اجازه نمی‏دهد نعمتی که در اختیار بشر نهاده، متروک و غیر قابل استفاده رها شود و افرادی به بهانه زهد و قناعت، از استفاده‏های مشروع چشم ببندند و به ریاضت و گوشه‏نشینی روی آورند.

اولیاء الهی خط مصرف را حد متعارفی می‏دانند که در آن افراط و تفریطی مشاهده نگردد، نسبت به اهل و عیال سختگیری نشود و آنها در مضیقه قرار نگیرند. حضرت امام رضا(ع) فرمود: برای مرد سزاوار است که بر عائله‏اش توسعه بخشد تا آرزوی مرگ او را نکنند.^(۴)

بنابراین در اسلام ملاک و معیار صحیح مصرف، به کارگیری مواهب الهی با لحاظ شرایط و ضوابط مربوطه و دوری از اسراف و تبذیر با توجه به رعایت حقوق دیگران است. قرآن کریم می‏فرماید: «کُلُوا مِن رِّزْقِ رَبِّکُمْ وَاشْکُرُوا لَهُ؛^(۵) بخورید از روزی پروردگارتان و شکر او را بجای آورید.»

تدبیر در زندگی، همانا مصرف درست و اقتصاد و میانه‏روی است و از نشانه‏های افراد با ایمان می‏باشد امام باقر(ع) در این زمینه می‏فرماید: «رسیدن به درجات عالی کمال انسانی در سایه سه چیز امکان‏پذیر است، فهم دین و شناخت آن، داشتن عزمی بلند و همتی استوار در برابر مشکلات و سنجش و اندازه‏گیری در امور مربوط به معیشت و زندگی اقتصادی.»^(۶)

اگر با دیدی واقع بینانه، و همه جانبه بدنبال مصرف درست از منظر الهی باشیم در می‏یابیم باید هر نعمتی را درست و بجا مصرف کنیم و از زایل کردن آن پرهیز بنماییم.

«هر کسی لازم است با خود بیندیشد تا کنون چقدر پذیرای نعمت بوده، نعمت‏هایی چون سلامت جسم و جان، عمر، دیانت و همسر و فرزندان نیک! آیا استفاده درست از آنها نموده تا بتواند در روز قیامت پاسخگوی پروردگارش باشد؟ حضرت علی (ع) فرموده است: تمام نعمت‏هایی را که خداوند به تو ارزانی داشته بطور شایسته بکار گیر و هیچ نعمتی را ضایع مکن.»^(۷)

بنابراین مصرف گرایی و مسئولیت ناشی از آن در نظام اقتصادی دینی آنگونه است که انسان‏ها حق ندارند حتی درآمدهای مشروع خود را ضایع کنند و بدون جهت از بین ببرند بلکه باید در استفاده از آن حد متعارف و مؤکد اسلام را مدنظر داشته باشند تا بتوانند در دنیا و آخرت سربلند گردند. پیامبر اکرم (ص) فرمود: در روز قیامت بندگان قدم از قدم برنمی‏دارند مگر آنکه چهار چیز از آنان سؤال می‏شود که یکی از آنها پرسشی است که مال خود را چگونه به دست آورده و چگونه هزینه کرده است.^(۸)

اسلام هیچ‏گاه انسان‏ها را از مصرف بجا

و مناسب و بهره‏برداری منطقی باز نمی‏دارد

بلکه به نص صریح قرآن کریم

آنها را به استفاده بهینه از نعمات

و منابع موجود فرا می‏خواند.

معنای اسراف

اسراف از ریشه «سَرَف» به معنای تجاوز از حد و اعتدال است و در اصطلاح به معنای زیاده‏روی در استفاده از مال و غیر آن است و اسراف‏کننده – مسرف – کسی است که از چیزی بیش از حد نیازش بهره ببرد و با این عمل دیگران را نیز از آن محروم سازد.^(۹) نعمت‏های جاری الهی چون آب، هوا، انرژی و … مختص فرد یا افرادی نیست بلکه به طور مشاع در اختیار عموم مردم است و کسی حق ندارد در مصرف زیاده‏روی نماید. مثلاً اگر کسی از آب شهر بیش از نیاز مصرف کند حتی اگر بهای آن را بپردازد. کار او موجب کمبود آب شده و گاه دیگران در محرومیت واقع می‏گردند و عمل او اسراف است. به عبارتی دیگر تجاوز از حد میانه و اعتدال را اسراف می‏گویند. این کار بدلیل عواقب و آثار زیانبارش مورد نکوهش قرآن کریم است و در موارد متعددی پروردگار عالم آن را ناپسند شمرده و می‏فرماید: «وَالَّذینَ إِذا أَنفَقُوا لَمْ یسْرِفُوا وَلَمْ یقْتُرُوا وَکانَ بَینَ ذلِکَ قَوامًا؛^(۱۰) بندگان خاص خدای رحمان آنان هستند که هنگام انفاق (به مسکینان) اسراف نکرده و بخل هم نورزند بلکه احسان آنها در حد میانه و اعتدال باشد.»

واژه اسراف گاه با تبذیر همراه است و تبذیرکننده به کسی می‏گویند که مالش را به جای استفاده به اندازه، ضایع و خراب نماید. مثلاً به جای خوردن غذا آن را دور بریزد. چنین برخوردهایی با نعمت‏های الهی تقبیح شده و عملی ضد اخلاقی به حساب می‏آید. قرآن کریم می‏فرماید: «رَّبُّکُمْ أَعْلَمُ بِما فِی نُفُوسِکُمْ إِن تَکُونُواْ صالِحِینَ فَإِنَّهُ کانَ لِلأَوَّابِینَ غَفُورًاوَآتِ ذَا الْقُرْبی حَقَّهُ وَالْمِسْکینَ وَابْنَ السَّبیلِ وَلا تُبَذِّرْ تَبْذیرًا؛^(۱۱) ای رسول ما حقوق خویشاوندان و ارحام خود را ادا کن و فقیران و رهگذران بیچاره را به حق خودشان برسان و هرگز در کارها اسراف روا مدار که مبذران و مسرفان برادر شیطانند و شیطان سخت کفران نعمت پروردگار کرد.»

اسراف و تبذیر برخاسته از کبر و خودخواهی و زیاده‏طلبی نفس اماره می‏باشد زیرا متکبر به جای درست مصرف کردن در جهت اشباع نفس سیری‏ناپذیر خود به حیف و میل پرداخته و چه بسا با ریخت و پاش و هدر دادن و ضایع کردن نعمت‏ها حقوق دیگران را نیز پایمال کند. در حقیقت متکبران اسراف‏کنندگانی هستند که عامل تضییع امکانات طبیعی و منابع الهی هستند و راه را بر دیگران مسدود می‏کنند.

صرفه‏جویی صفت پسندیده

اگر از واقعیت نگریزیم باید بپذیریم که اسراف و زیاده‏روی در مصرف، در جامعه ما از شکل یک ناهنجاری گذشته و به یک رفتار اجتماعی تبدیل شده است. اگر فکر کنیم تنها ثروتمندان مصارف بی‏رویه دارند و اسراف‏گرند دچار خطا شده‏ایم زیرا خیلی از انسان‏ها در زندگی خویش ناخواسته به چنین رفتاری مبتلا می‏باشند. هدر دادن آب موقع شستشو، روشن ماندن لامپ، بخاری، کولر در زمان‏هایی که به آن نیاز نیست، تهیه و تدارک مواد غذایی بیش از اندازه و ریخت‏وپاش در مصرف پوشاک و لوازم زندگی رفتارهای اجتماعی هستند که هرگز به نظر ناپسند نمی‏آیند بنابراین لازم است با الگوپذیری از بزرگان دین از منش اسراف‏گری پرهیز شود و با صرفه‏جویی در مصرف، مواهب الهی را ارج نهاده نسبت به آفریننده جهان سپاسگزاری شود.

صرفه‏جویی به معنای مصرف نکردن نیست بلکه می‏توان گفت استفاده حداکثری از تمامی قابلیت‏های هر چیزی است که بدان بهره‏وری می‏گویند. صرفه‏جویی ویژگی بندگان برجسته و خودساخته خداست آنان در امور مباح هم مقید به عدم اسراف و اعتدال و میانه‏روی هستند. امام صادق(ع) می‏فرمایند: «میانه‏روی کاری است که خداوند آن را دوست دارد و از زیاده‏روی خشمناک می‏شود، حتی اگر به اندازه کنار انداختن یک هسته باشد. چرا که آن هم برای کاری قابل استفاده است. خداوند حتی نمی‏پسندد که زیادی آبی را که آشامیده‏ای، بیرون بریزی.»^(۱۲)

زهد و ساده زیستی

از ویژگی‏های انسان تربیت‏شده در مکتب اسلام، زهد و ساده زیستی است. علمای اخلاق زهد را وسیله اصلاح ساختار روحی انسان شمرده‏اند و آن را عاملی جهت حفظ توازن بین دنیاگرایی و آخرت‏گرایی می‏دانند. بدین معنا که بشر بیش از حد لازم به دنیا نگراید و از مقصود اصلی که رسیدن به سعادت اُخروی است غافل نماند. مرحوم علامه نراقی می‏نویسد: ضد دوستی و تمایل به دنیا را زهد گویند و زاهد کسی است که قلب او شیفته و وابسته به دنیا نباشد و جز به قدر و ضرورت زندگی، به دنیا رو نیاورد.

امام باقر(ع):

رسیدن به درجات عالی کمال انسانی

در سایه سه چیز امکان‏پذیر است،

فهم دین و شناخت آن، داشتن عزمی بلند

و همتی استوار در برابر مشکلات

و سنجش و اندازه‏گیری در امور مربوط به

معیشت و زندگی اقتصادی.

اسراف و تبذیر برخاسته از کبر و خودخواهی

و زیاده‏طلبی نفس اماره می‏باشد

زیرا متکبر به جای درست مصرف کردن

در جهت اشباع نفس سیری‏ناپذیر خود

به حیف و میل پرداخته

و چه بسا با ریخت و پاش و هدر دادن

و ضایع کردن نعمت‏ها حقوق دیگران را

نیز پایمال کند.

در حقیقت متکبران اسراف‏کنندگانی هستند

که عامل تضییع امکانات طبیعی

و منابع الهی هستند و راه را

بر دیگران مسدود می‏کنند.

زهدپیشگی هیچگونه منافاتی با بهره‏مندی صحیح و متعارف از امکانات و مواهب الهی ندارد. شهید مطهری می‏نویسد: زهد حالتی است روحی و زاهد از آن نظر که دلبستگی‏های معنوی و اُخروی دارد، به مظاهر مادی زندگی بی‏اعتناست، این بی‏اعتنایی و بی‏توجهی تنها در فکر و اندیشه و احساس تعلق قلبی نیست و در مرحله ضمیر پایان نمی‏پذیرد: زاهد در زندگی عملی خویش سادگی و قناعت را پیشه می‏سازد و از تنعم و تجمل و لذت‏گرایی پرهیز می‏نماید: زندگی زاهدانه آن نیست که شخص در اندیشه و ضمیر وابستگی زیادی به امور مادی نداشته باشد بلکه این است که عملاً از تنعم و تجمل و لذت‏گرایی پرهیز داشته باشد. ایشان در باب سیره عملی پیامبر اکرم(ص) می‏نویسد: زهد و ساده‏زیستی ا