پاورپوینت کامل قله پارسایی و پایداری، چشمه محبت و صفا;به مناسبت سی‏ امین سالگرد شهادت شهید آیت‏ اللّه‏ قاضی طباطبایی ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قله پارسایی و پایداری، چشمه محبت و صفا;به مناسبت سی‏ امین سالگرد شهادت شهید آیت‏ اللّه‏ قاضی طباطبایی ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قله پارسایی و پایداری، چشمه محبت و صفا;به مناسبت سی‏ امین سالگرد شهادت شهید آیت‏ اللّه‏ قاضی طباطبایی ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قله پارسایی و پایداری، چشمه محبت و صفا;به مناسبت سی‏ امین سالگرد شهادت شهید آیت‏ اللّه‏ قاضی طباطبایی ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

>

درباره زندگی خاندان، خانواده، اخلاق و آداب معاشرت شهید آیت اللّه قاضی طباطبایی

عالم ربّانی

مهر پاکان در میان جان نشان

دل مده الا به مهر دل خوشان

مولوی

فقیه فداکار و شهید والامقام آیت اللّه سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی از حماسه آفرینان و شخصیت های علمی، فکری و مبارزاتی آذربایجان به شمار می رود، او به خاندانی تعلق دارد که سابقه شش قرن خدمات اجتماعی و سیاسی از خود به یادگار نهاده اند و در تاریخ پرفراز و نشیب ایران افتخارآفرین بوده اند.

آن مجاهد نستوه به مبارزات مردم تبریز و نواحی اطراف شور و هیجان ویژه ای بخشید و در صحنه نبرد با کارگزاران استبداد و استکبار پایداری آفرید. دشمنان از روی خشم و عصبانیت او را خمینی آذربایجان نامیدند اما این عنوان با برکت عزت و کرامت را برایش به ارمغان آورد و زیبنده آن اسوه تقوا و شجاعت بود. آن دانشور پارسا ضمن اینکه در بسیاری از معارف دینی صاحب نظر بود و در عرصه های کلامی، روایی، فقهی و تاریخی تألیفات سودمندی از خویش به یادگار نهاد در فروتنی، اخلاص، همت والا، وارستگی، متانت و فراست زبانزد خاص و عام بود و به حق می توان او را جامع فضل و فضیلت نامید.

آن عالم ربانی تا جان داشت بدون هراس از مخالفان و معاندان برای احیای ارزش های دینی اهتمام ورزید. در سال های سیاه اختناق که بسیاری در کنج عافیت خزیده بودند او منادی حقیقت های معنوی و مدافع نهضت امام خمینی بود و به عنوان مرید، مخلص آن روح قدسی، از وی به عنوان مرجع اکبر و مجاهد بزرگ در راه خدا و مشهور در جهان اسلام نام می برد. این فرزانه عالیقدر سلوک عرفانی خود را با تهجد، دعا، مبارزه و ایثار و استقبال از انواع خطرها در هم آمیخت و سرانجام این مشی نورانی را با سجودی خونین به پایان برد و میهمان قدسیان و عرشیان گشت.

خاندان

تاریخ اسلام بیانگر مظلومیت آل علی و اهل بیت عصمت و طهارت می باشد فشارهای سیاسی و ستم های حکومت های غاصب چنان فرساینده و آزاردهنده بود که امامزادگان و سادات که فرزندان راستین حضرت فاطمه زهرا(س) بودند لحظه ای از تهدید، شکنجه و کشتار توسط عمال این متجاوزان به حقوق مادی و معنوی مردم، امان نداشتند، در چنین شرایط بحرانی آنان چاره ای جز مهاجرت و مسافر اجباری به دیگر نقاط را نداشتند.

از بزرگ ترین و کهن ترین طوایف سادات که در اثر فشار زورگویان راه غربت را برگزیدند و به سرزمین ایران گام نهادند و رایحه بوستان وجودشان برکات و ثمرات وافری به دنبال داشت سادات طباطبایی می باشند، این سلسله از طریق ابراهیم طباطبایی با سه واسطه با حضرت امام حسن مجتبی(ع) ختم می گردند.

خاندان طباطبایی در اعصار مختلف پرچمدار فقاهت و پاسدار معارف قرآن و فرهنگ اهل بیت(ع) بوده اند و با تربیت و پرورش شخصیت های برجسته ای به خصوص در تاریخ معاصر از موقعیت خاصی در جهان تشیع و منطقه خاورمیانه برخوردار بوده اند.[۱]

آیت اللّه قاضی طباطبایی در معرفی این سلسله می نویسد:

آل طباطبایی بزرگ ترین خانواده ای است که در ایران، به ویژه آذربایجان سکونت اختیار کردند و از چند قرن قبل اصل آن شجره علوی در این مملکت شاخ و برگ انداخت و به جلالت و عظمت معروف گردید. این خاندان ذریّه امام حسن(ع) و از نسل حسن مثنی از اولاد ابراهیم طباطبایی هستند و از ابتدا جدّ بزرگوار آنان در زمان استیلای خلفای بنی عباس از خطه عربستان، مدینه منوره، به ایران هجرت نمود.[۲]

نخستین کسی از این طایفه که مؤسس خاندان بزرگ در آذربایجان گردید و ریشه این تبار برومند را در آن سامان کاشته و در آن خطّه شاخه های شکوهمندی برافراشته است عالم ربانی و فقیه بزرگوار شیخ الاسلام امیرعبدالغفار طباطبایی می باشد او از مشاهیر علمای شیعه به شمار می رفت که در علوم گوناگون عصر خویش تبحر و مهارتی درخور داشت که در شهر زواره از توابع اصفهان سکونت گزیده بود، آن عالم فرزانه که برای مصون بودن از تعرض حکّام ستم پیشه در حالتی از اختفا مشغول فعالیت های ترویجی و آموزشی بود که با مهیا شدن شرایط سیاسی و اجتماعی به سیر و سیاحت روی آورد تا آنکه به دعوت سلطان عادل فاضل حسن بیگ آق قویونلو به آذربایجان آمد و در تبریز رحل اقامت افکند و از طریق قضاوت زمام امور دینی را به کف با کفایت خود گرفت و به تبلیغ فرهنگ شیعی پرداخت تا آنکه در اواخر قرن نهم هجری به سرای جاوید شتافت و پیکرش در سرخاب تبریز دفن گشت.[۳]

از این خاندان بزرگانی و نامورانی چون سیدمیرزا رفیع الدین نظام العلما، میرزا محمدیوسف طباطبایی، سید علی طباطبایی تبریزی، میرزا علی اصغر طباطبایی تبریزی، عارف بزرگ آیت اللّه سیدعلی قاضی و مفسر کبیر قرآن علامه طباطبایی، مقام و منزلتی ویژه دارند.[۴]

پدر و مادر

حاج میرزا باقر قاضی طباطبایی (۱۳۶۶ ۱۲۸۵ق) از بزرگان علمای تبریز بود که مقامات علمی را با محاسن اخلاقی و رفتار نیکو توأم ساخته بود. این سید بزرگوار بعد از تحصیلات مقدماتی در فقه، اصول و کلام در سال ۱۳۰۸ ق به عتبات عراق رفت و محضر مشاهیری چون میرزای شیرازی، میرزا حبیب اللّه رشتی، فاضل شرابیانی، محمدباقر اصطهباناتی، مرحوم مامقانی و ملاحسین قلی همدانی را درک کرد.[۵]

حاج میرزا باقر در تبریز حدود چهل سال با کمال عزت و پارسایی و شهامت مشغول انجام وظایف علمی، شرعی و آموزشی بود و در رفع حوائج مردم با هرگونه وسیله لازم اقدام می کرد. در روزهای سخت و تاریک تبریز که مستبدین به تبریز تحمیل کرده بودند هیچ گاه درب خانه را به روی مردم محروم و بینوا نبست و در کنار مردم باقی ماند.[۶]

او در واپسین سال های زندگی دنیوی به همراه علما و بازاریان تبریز به مخالفت با طرح تجزیه آذربایجان توسط دموکرات ها پرداخت. میرزا باقر با حاجیه فاطمه خانم دختر میرزایوسف آقا طباطبایی که از بزرگان علمای سلسله طباطبایی تبریز ازدواج کرد ولی خداوند مصلحت ندانست که حاصل این پیوند پاک فرزندی را در برداشته باشد.[۷]

به ناچار وی دختر میرزاعلی معمار، حاجیه رقیه خانم متوفی به سال ۱۳۶۰ ش را به همسری برگزید، حاصل این پیوند دو پسر و یک دختر بود که اولین آنها سیدمحمدعلی است، برادر کوچکتر آیت اللّه قاضی، حاج سیدجواد قاضی طباطبایی متوفی به سال ۱۳۶۷ ش نام داشت، تنها خواهر شهید قاضی حاجیه صفیه خانم همسر عارف گمنام مرحوم آیت اللّه سیدمحمدحسین الهی طباطبایی (متوفی ۱۳۸۸ق) می باشد.[۸]

تولد و دوران کودکی

در طلیعه فجر روز یکشنبه ششم جمادی الاول سال ۱۳۳۱ق / ۱۳ فروردین ۱۲۹۳ش میرزا باقر صاحب فرزندی گردید که او را محمدعلی نام نهاد، با توجه به اینکه آن بزرگوار مدت ها از نعمت اولاد محروم بود این ولادت او را بسیار شادمان ساخت و یک نوع انبساط خاطری در روح و روانشان به وجود آورد.

سید محمدعلی این توفیق را به دست آورد که ایام کودکی را در دامن پرمهر پدر و مادری عابد و شیفته معنویت سپری کند، او که در فضای سرشار از آرامش خانوادگی سر بر بالین مهر و نوازش می گذاشت، سحرگاهان با شنیدن صوت دلنشین قرآن که توسط پدرش تلاوت می گردید دل را صفا می داد و شبنم قطرات اشکی که پدر هنگام مناجات و دعا بر سجاده خویش می ریخت شقایق ایمان و لطافت روح و جان این کودک را فزونی می بخشید.

چون دوران کودکی آقا سیدمحمدعلی در مکتب روح نواز خانواده به سر آمد پدر بزرگوارش که عنایت ویژه ای به امر تعلیم و تربیت فرزندانش داشت بعد از بررسی های لازم، محمدعلی را به میرزا محمدحسین و برادر ارجمند خویش، حاج میرزا اسداللّه قاضی طباطبایی که هر دو از علمای بزرگ و مربیان دلسوز و متعهد بودند، سپرد.

آقا سیدمحمدعلی که شیفته آموختن و تشنه فراگرفتن بود به دنبال تصمیم پدر با شور و شوق فراوان پای در راه کسب علم و فضیلت نهاد، هر روز با ذهنی کنجکاو و با چندین سؤال کوچک و بزرگ از خانه به مسجد اول بازار شیشه گرخانه می رفت و بعد از اتمام درس در مدرسه طالبیه تبریز با همکلاسان و هم سالان خود به مباحثه مشغول می گردید.[۹]

سوزش زخم ستم در فصل نوجوانی

بعد از استیلای رضاخان بر کشور ایران و گسترش ابرهای تیره ستم و به دنبال اسلام ستیزی او، علما و آزادیخواهان آذربایجان همانند دیگر اقشار ستم ستیز ایران به مبارزه پرداختند.

سیدمحمدعلی که از دوران کودکی و در جمع خانواده معنای استقامت و مبارزه را به فراست دریافته بود و هر روز شاهد روشنگری های پدر و مخالفتش با دستگاه حاکم رضاخانی بود، نظاره گر قیامی گردید که پدرش در آن حضور فعال داشت. کارگزاران رژیم برای خاموش کردن شرارهای آتشی که می رفت زبانه هایش ریشه های نظام استبدادی رضاخان را از بین ببرد به فکر چاره افتاد و برای تبعید روحانیون و علما برنامه ریزی کرد. سال ۱۳۴۷ ق بود، در حالی که سیدمحمدعلی شانزده بهار بابرکت را پشت سر گذاشته بود که همراه پدر گرامیش راهی تبعیدگاه گردید. پس از به سر آمدن دوران تبعید وقتی سیدمحمدعلی با پدرش به تبریز برگشت، مشاهده کرد دیگر محل سکونتی هم ندارند زیرا آن را عوامل رژیم خراب کرده و جزو خیابان نموده اند بدون آنکه جبران سازند و خانه دیگری در اختیارشان قرار دهند در این میان و در حالی که آن جراحت تبعید و بی خانمانی التیام نیافته بود که ضایعه ای دیگر روح سیدمحمدعلی را افسرده ساخت و آن رحلت حاج میرزا اسداللّه قاضی، عمو و استادش بود.[۱۰]

هجرت برای کسب حکمت و معرفت

سیدمحمدعلی به رغم این نگرانی و ناراحتی ها بعد از به پایان رسانیدن سطوح مقدماتی در حوزه علمیه شهر تبریز در سال ۱۳۵۹ ق برای ادامه تحصیل به شهر مقدس قم مهاجرت نمود و جویبار وجود خود را به اقیانوس پرخروش امام خمینی پیوند زد و در محضر این استاد بزرگ شرح منظومه و اسفار را فراگرفت، همچنین روزهای پنج شنبه نیز در درس اخلاق مرادش حضور یافت از همان بدو ورود به حوزه، خلق و خوی ملکوتی و فضائل بی شمار امام چنان او را مجذوب کرد که این شوق با سرشت او درهم آمیخت به گونه ای که در روزهای سیاه خفقان رژیم ستم شاهی که حتی بردن نام امام ممنوع و خطرساز بود در منابر، محافل و مجالس عمومی و رسمی از استاد بزرگوارش با القابی علمی و فکری یاد می کرد. سید محمدعلی طی اقامت یازده ساله در شهر علم و فقاهت قم از محضر بزرگان دیگری چون آیات محترم و معظم سیدمحمدحجت کوه کمره ای، سیدصدرالدین صدر، سیدمحمدرضا گلپایگانی، مرعشی نجفی و سیدحسین بروجردی بهره برد.[۱۱]

آیت اللّه قاضی در سال ۱۳۶۹ ق راهی عتبات عراق گردید و در حوزه پربار نجف اشرف حوزه درس بزرگانی چون آیات مکرم شیخ محمدحسین کاشف الغطاء، سیدمحسن حکیم، سیدعبدالحسین رشتی، میرزاباقر زنجانی و میرزاحسن بجنوردی را غنیمت شمرد و از درس این بزرگواران فیض برد که در میان اساتید مذکور به مرحوم کاشف الغطاء علاقه فراوانی داشت و از ممتازترین شاگردان او به شمار می رفت. سرانجام این مجتهد جوان در سال ۱