پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۶

از ویژگی های ماهیت حس زیبایی شناسی در قرآن کریم این است که در بیان و بلاغت خویش به گونه ای اعجازین، تصویرهایی را آورده که ضمیر ناخودآگاه را برمی انگیزد و حتی صحنه های تاریخی گم شده در پشت اساطیر و خرافه ها را بازسازی کرده و همه مناظر و مواقفش را پیش چشم ما آورده و به حوادث چنان جان بخشیده که گویی پیش چشم ما حضور دارند. از این گذشته، میان سایه روشن ها و حرکات چنان تناسب و سازگاری ایجاد کرده که در همه آن صحنه ها زندگی و حیات را جلوه می بخشد و آن را از همه جوانبش زنده و پویا به تصویر می کشد.حتی با موسیقی پدید آمده از واژه ها و ترکیباتش نیز به آن صحنه ها جانی دوباره می دهد و آن ها را زنده تر ترسیم می نماید. همین ویژگی ها است که منظره ترسیم شده با این نوع بیان را از هنر تصویرگری نیز تمایز می بخشد.

پس تصویرهای قرآنی وجود انسان را به سوی خویش می کشاند و با مناظرش خیال آدمی را به حرکت درمی آورد و اندیشه و فکر و شعور را همراه با هر حرکت و نقش به خلجان وا می دارد، آن هم خلجانی که از هیجان های عادی آدمی بسیار برتر است.

گفته اند: «طبیعت در ذات خود دارای ارزش زیبایی شناختی نیست، مگر آن که از دریچه نگاه یکی از هنرها بدان نگریسته شود و به زبانی ترجمه گردد که اندیشه یا تکنیک معینی آن را گزارش می دهد.»

نیز گفته اند: «عناصر طبیعی همچون درخت و دریا و گل هرچند در انسان لذت و حس زیبایی شناسی برمی انگیزند؛ امّا تنها هنگامی دارای ارزش و بار هنری خواهند بود که از دریچه چشم هنرمندی کارآزموده بدان ها نگریسته شود؛ زیرا تا قبل از این، تنها به منزله احساسی عادی قلمداد می شود.»

با این حال، درون انسان فطرتی جمال شناسانه نهفته است که به خودی خود، برای درک زیبایی آزموده گشته، آن را از حیث زیبایی شناسی ارزیابی می کند و از آن لذت می برد. هنگامی که انسان به منظره ای طبیعی می نگرد و مثلا رودخانه ای را در محاصره درختان و گیاهان می بیند، با خودش نمی گوید: «این درخت چه زیبا است!» بلکه با حرکتی ذهنی و انفعالی و در عین حال آگاهانه، در خیال خویش صورتی معین را نقش می بندد که میان عناصرش تلائم و سازگاری کامل وجود دارد و همه آن اجزا را با یکدیگر در نظر می گیرد و با قضاوتی جمال شناختی می گوید: «به راستی که این منظره چه زیبا است!»

پس انسان عادی، و نه هنرمند، نیز می تواند در چهارچوبی معین به آفرینش صورتی زیبا در ذهن خود بپردازد؛ و این البتّه از صورتی که هنرمند می آفریند، متمایز است. تصویر هنری ثمره پالایش و تهذیب ماده محسوس برگرفته از طبیعت یا زندگی انسانی است و هدف این پالایش، ایجاد اثر یا انگیختگی زیباشناختی است.

قرآن کریم صوری بیانی را از جلوه گاه های طبیعی یا انسانی در نهایت اعجاز ترکیبی و با سازگاری و تناسب کامل آورده؛ آن سان که همه اجزا با یکدیگر درهم تنیده شده، پیکره ای واحد می سازند و در عین حال با روح و فضای خاص آن آیه و آهنگ کلی آن سوره سازگارند. قرآن با این تصویرگری اعجازآمیز به حقیقتی بزرگ دلالت و تأکید می کند؛ و آن حقیقت این است که فطرت انسان با حس زیبایی شناسی و قدرت جمال یابی درآمیخته؛ و این معنای همان سخنی است که اشاره نمودیم: حس زیبایی شناسی از پایه های اساسی وجود انسان است.

تاریخ هنر به ما نشان می دهد که همواره ارتباطی ناگسستنی میان هنر و نظام اجتماعی و اقتصادی بوده و نیز هنر همیشه با فکر و ایدئولوژی آدمیان درآمیخته است. هنر و تجربه های هنری نیز مانند دیگر تجربه های بشری در دایره این ارتباط و درآمیختگی قرار داشته است.

به این ترتیب، حس زیبایی شناسی تنها به معنای انگیختگی برخاسته از زیبایی نیست؛ بلکه از آن مرحله فراتر می رود و به درک زیباشناختانه می رسد و از آن نیز گذشته، به مرحله ارزش گذاری زیباشناختانه راه می یابد که در تکوین فکر و جان و خیال آدمی اثری بسزا دارد. قرآن در احیا و تربیت و تزکیه حس زیبایی شناسی انسان، بر تصویر خیالی و تصویر فکری همزمان تکیه می کند تا هم احساس را بالنده سازد و هم شعور را؛ و بدین گونه، آدمی را از جمود نجات بخشد، جمودی که هم فکر را به تحجر می کشد و هم احساس را به تخدیر. در نتیجه، انسان به مرتبه ای از حیات دست می یابد که از روزمرگی ها و شوائب زندگی مادی خالی است و در عین حال، با واقعیات حیات در ارتباط و تعامل است. این تعامل سبب نمی شود که او در بند ماده بماند و به اسارت مشغولیات زندگی روزانه درآید؛ بلکه او را فراتر برمی کشد تا هم در میدان زندگی با واقعیات کنار آید و هم زیبایی های نهفته در پشت این واقعیات را درک کند.

این است همان تجربه زیباشناختانه بسامان و بهنجار که در آن، انسان فقط از زیبایی لذت نمی برد؛ بلکه از آن پای فراتر نهاده، به مرحله تفکر ایجابی و سازنده و التزام آور می رسد تا درون خویش را دگرگون سازد و با این دگرگون سازی، زمینه اصلاح خود و جامعه را فراهم آورد:

إِنَّ اللَّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءاً فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِن دُونِهِ مِن وَالٍ.

خدا چیزی را که از آن مردمی است دگرگون نکند تا آن مردم خود دگرگون شوند. چون خدا برای مردمی بدی خواهد، هیچ چیز مانع او نتواند شد و ایشان را جز خدا هیچ کارسازی نیست.

هنگامی که آیات تصویرکننده جلوه گاه های طبیعی و انسانی را در قرآن کریم می نگریم، چهار نکته را درمی یابیم که بن مایه حس زیبایی شناسی است:

قرآن کریم به انسان فرمان می دهد که به ضرورت در آن جلوه گاه بنگرد و تدبر ورزد؛ گویا ارزشیابی زیباشناختانه وظیفه ای اخلاقی و فکری است. به بیان دیگر، انسان مختار نیست که برای تفرج و گذران اوقات، به سراغ این مقوله رود؛ بلکه وظیفه دارد به زیر و بم های زیباشناختانه هستی بپردازد و این وظیفه را خداوند بر عهده او نهاده است.

آن جا که قرآن کریم به ضرورت فرمان می دهد که انسان در جلوه گاه های زیبا نظر و اندیشه و تدبر نماید، او را از جمود و سخت مغزی و تحجر ذوقی و فکری رها می سازد. یعنی دعوت به ذوق ورزی در آیات جمالی خداوند، دعوت به حریت و آزاداندیشی و آزادگی فکری انسان است.

از خلال وجوب تأمل آزادانه ذوقی انسان در آیات جمال الهی، ذوق آدمی طبیعتی اخلاقی و سازنده می یابد که او را در مسیر توازن و هماهنگی با خویشتن برای ایفای هرگونه نقش مثبت در زندگی فردی و اجتماعی یاری می رساند و نیز در راه بازسازی فکری و معنوی به مدد او می آید.

نه تنها با این ذوق زیباشناختانه، انسان به توازن و هماهنگی میان توانایی هایی حسی و عقلی اش دست می یابد، بلکه این امتیاز را به دست می آورد که در بازکاوی و بررسی جهان و جلوه هایش به دیدگاهی عمومی وکلی نایل شود و از این رهگذر، رفتارها و برخوردها را به درستی تحلیل کند. بدین سان، دیگر انسانی تک ساحتی نیست؛ بلکه در فکر و شعور و حس و خیال خود، به همه جنبه های حیات توجه می یابد و رابطه کلی با همه قلمروهای حیات را از دست نمی نهد.

فطرت ایمان

انسان هم با عقیده زندگی می کند و هم برای عقیده؛ و همواره میان این دو قطب «با» و «برای» سیر می کند. در این سیر، کیان فردی با همه جلوه های دقیقش و نیز کیان اجتماعی با همه نمودهایش تجلی می یابد. هیچ انسانی در هیچ جای این جهان پهناور نیست که با عقیده زندگی نکند. هر اندیشه و باور و خیال و تصویری که در ذهن او نقش می بندد و رابطه وی با خودش و دیگران و جهان را تعیین می کند، برگرفته از اعتقاد او است. البتّه مراد ما از اعتقاد، باورهای اجتماعی و سیاسی نیست؛ زیرا هیچ نظام سیاسی یا اجتماعی نمی تواند جای دین را برای انسان پر کند. آن چه نیاز روح و فطرت انسان را برای همیشه پاسخ می دهد، دین است؛ حال آن که برترین نظام های سیاسی و اجتماعی عمرشان از حداکثر چند دهه تجاوز نمی کند و نمی توانند آن جای خالی را همواره پر نمایند. کجاست چنین نظامی که حیات جاودانه داشته باشد و بتواند همه موانع را کنار نهد و همواره دوام آورده باشد؟

نظام های انسانی برخاسته از ضرورت هایی هستند که منطق حرکت و حیات انسان ایجاب می کند و از ذات زندگی بشر برمی خیزند؛ امّا از آن جا که این منطق در طول زمان دستخوش دگرگونی های گوناگون می شود، هرگز عمر این نظام ها چندان طولانی نیست و با سپری شدن یک یا دو نسل از آدمیان، این نظام ها هم دستخوش اضمحلال یا تغییر می گردند. پس هیچگاه این ه