پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسی در قرآن کریم(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسی در قرآن کریم(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسی در قرآن کریم(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسی در قرآن کریم(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۰

با این درآمد، اکنون بنگریم که خداوند مظاهر طبیعی و فلکی را چگونه در قرآن کریم به تصویر کشیده است:

آیات هستی در سوره نبأ

یکی از تصویرهای بسیار پرنفوذ و گیرا که قرآن کریم برای ما به تماشا نهاده، در این سخن خدای سبحان فراروی ما است:

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَاداً«۶» وَالْجِبَالَ أَوْتَاداً«۷» وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجاً«۸» وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتاً«۹» وَجَعَلْنَا الَّیْلَ لِبَاساً«۱۰» وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشاً«۱۱» وَبَنیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعاً شِدَاداً«۱۲» وَجَعَلْنَا سِرَاجاً وَهَّاجاً«۱۳» وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجاً«۱۴» لِنُخْرِجَ بِهِ حَبّاً وَنَبَاتاً«۱۵» وَجَنَّاتٍ أَ لْفَافاً«۱۶» إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتاً«۱۷»

آیا زمین را بستر و قرارگاه [شما] نگردانیدیم؟ و کوه ها را میخهایی تا زمین بدان استوار باشد و نجنبد ؟ و شما را جفت جفت نر و ماده آفریدیم. و خوابتان را مایهی آسایش و راحتی ساختیم. و شب را پوششی قرار دادیم. و روز را هنگام جستن مایه و اسباب زندگانی وقت کار و کوشش شما کردیم. و بر فرازتان هفت آسمان استوار بساختیم. و چراغی درخشان خورشید پدید کردیم. و از ابرهای باردار آبی سخت روان و ریزان فرو فرستادیم، تا بدان، دانه و گیاه بیرون آریم. و بوستانهایی از درختان انبوه. همانا روز جدایی یادآوری وعده گاه است.

هریک از این آیات، به تنهایی، چشم اندازی است کامل و با دیگر اجزای این چارچوب سازگار و هماهنگ است. این تناسب جمال شناسانه، خود، از پایه های هدایت فکری است و در همین جا از هنجارشکنی های فرمی تمایز می یابد. مجموعهی این تصاویر سبب انگیزش نفسانی و عاطفی و اندیشگی است که پیامدش تأثیرهای خاص روحی است. این اثرگذاری با استفهامی انکاری آغاز می شود: ألم …. این انکار در حقیقت برای زنده ساختن حس واقعی است. آن گاه که خداوند فرماید: ألم نجعل الأرض مهادا و الجبال أوتادا؛ تصویری از یکایک سنگ های جامد و دشت های گسترده که آدمی در هرسوی می بیند، نیست؛ بلکه بیدارباشی است برای ذهن و حس، تا به این تصویر توجه یابند؛ چرا که این دو، از پایه های حرکت هستند. آنگاه، می فرماید: و خلقناکم أزواجا. برخی می پرسند: «آیا در این جا نوعی هنجارگریزی دیده نمی شود؟ در این میان، چه نیاز به گفت و گو از ازواج است؟» در پاسخ باید گفت که نه تنها این جا هنجاری شکسته نشده، بلکه تناسبی استوار درمیان است. زمین مهد آدمیان گشته تا در پناهش آرام یابند و از آن بهره گیرند. اگر زوجیت و کنارهم آرایی زمین و کوه ها حتی برای لحظه ای قطع گردد، حیات بشر نابود می شود. پس زوج بودن، هم دلالت بر قدرت دارد و هم رحمت؛ ودر عین حال، زمینه ای است پویا برای ایجاد جاذبه و الفت. زوجیت تنها برای انس و دوستی نیست؛ بلکه زمینهی حرکت برای بقا و برخورداری از حیات است. آن گاه که این تلاش و تکاپو استمرار می یابد، تن افسرده می شود و از شادابی و طراوتش کاسته می گردد و روان نیز به آرامش و استراحت نیاز می یابد؛ و این جا است که از خواب سخن می رود که بستری برای آرامش تن و روان است. پس خداوند نعمت خواب را پیش چشمانمان به تماشا می گذارد و از آن چنین یاد می کند: و جعلنا نومکم سباتا.

سپس از آن تیره گاهان شبانه که چشم ها بسته و تن ها در آسایش و روان ها در آرامشند، راه را به سوی عرصه گاه تلاش و تکاپوی روزانه می گشاید که مایهی زندگانی انسان است: و جعلنا النهار معاشا. این جا است که روز را به تماشا می نشینیم؛ امّا نه فقط جلوه های بیرونی و ظاهری اش را. در این جا می بینیم که چه روحی در این جلوه گاه جریان دارد و همه چیز و همه کس در تلاش برای زیستن است و برای این تکاپو همه گونه رنج می برد. امّا نباید نظر به این حرکت های خاکی مادّی محدود بماند و در همین عرصه توقف یابد و از راز و رمز نهفته در بالای این عالم غفلت ورزد. پس آدمی به عالم بالا توجه می یابد و به تماشای جلوهی آسمان می نشیند که با استواری و نیرومندی افراشته شده است: و بنینا فوقکم سبعا شدادا.

این جا است که انسان به هفت آسمان خیره می شود که چه استوار و باشکوه و به هم بافته است؛ و از رهگذر این شکوه و عظمت، به محور جذب و جاذبهی این جهان عنایت می یابد که همانا خورشید عالمتاب است؛ همان مظهری که کافی است انسان دمی در آن بنگرد تا همهی شکوه این جهان را دریابد: و جعلنا سراجا وهاجا.

از این پس، حرکت ابرها را که با انسجام و یکپارچگی گویا در همین چند قدمی ما هستند، ترسیم می نماید: وأنزلنا من المعصرات ماء ثجاجا. این ها ابرهایی هستند که با حرکت باد، به هم فشرده و پیوسته شده اند و باریدن باران را نوید می دهند و آن قدر به هم فشرده اند که گویا آن ها را زیر فشار قرار داده اند تا عصاره شان را بگیرند. خاصیت همین عصاره گیری، چکه چکه باریدن است و نه یکباره سیلاب راه انداختن. این ابرها ذره ذره می بارند و بی آن که خرابی به بار آورند، آرام آرام زمین را سیراب می کنند.

این گونه بارش آرام و پیوسته، منظره ای پدید می آورد که حس زیبایی شناسی را برمی انگیزد. همین آب است که زندگی و حیات را در زمین جاری می سازد؛ پس در پی آن تصویر، خداوند فرماید: لنخرج به حبا و نباتا و جنات ألفافا. قرآن کریم دانه ها و گیاهان و باغستان ها را کنار هم ذکر می کند تا قلب و فکر ما را در برابر صحنه ای به غایت زیبا و شورانگیز قرار دهد و به تأمل در این آیات زیبایی برانگیزد. رهاورد این تأمل آن است که آدمی در زندگی و صحنه هایش بیندیشد و به نقش خود در این عرصه توجه یابد و به ارزیابی و نقد خویش پردازد. هرگاه انسان به این توفیق دست یابد که خود را آگاهانه و صادقانه و از رهگذر این نگاه زیباشناسانه نقد کند، بی تردید از قیامت یاد می کند و آن موقف عظیم را متذکر می شود که باید پاسخگوی حیات دنیایی خود باشد. پس در پایان این ترسیم زیبا، خداوند فرماید: إن یوم الفصل کان میقاتا.

شب و ستاره و بامداد

برخی از آیات هستی دارای ظرافت و لطافت خاصی هستند. این ظرافت و لطافت را در ارتباط آن ها با مجموعهی نظام یکپارچهی جهان و دیگر پدیده ها می توان دریافت. قرآن کریم این لطافت را به تصویر می کشد و آن صحنه ها را بسی ملموس و عینی پیش چشم آدمیان نمودار می سازد تا بُعد زمانی و مکانی را محو کند و آدمی را از نزدیک در برابر آن ها قرار دهد و نیروی تأمل و تدبرش را برانگیزاند. بدین سان، او را از بند جمود و جهالت رها می کند و چشمش را به خوب دیدن و دقیق نگریستن عادت می دهد تا آن پدیده ها را با همان لطافت و ظرافتی که در واقع دارند، حس کند. یکی از جلوه های اعجاز هنری قرآن همین است که این لطافت را چنان با نگاه و حس و خیال بیننده درآمیزد که عواطفش را برانگیزد و او را در خلقت هستی به واکاوی وادارد. این جا است که مرز خیال لطیف شاعرانه در معنای حقیقی، از خیال وهم آلود جدا می شود.

یکی از این صحنه های لطیف ظریف، در این آیات به تصویر کشیده شده است:

فَلاَ أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ«۱۵» الْجَوَارِ الْکُنَّسِ«۱۶» وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ«۱۷»

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ«۱۸» إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ«۱۹».

پس سوگند به ستارگان بازگردنده؛ آن روندگان پنهان شونده در روز و سوگند به شب چون پشت کند و برود یا در آید . و سوگند به بامداد چون بردمد که هر آینه این [قرآن ] گفتار فرستاده ای بزرگوار جبرئیل (ع) است .

این تصویر قرآنی، ستارگان و شب و بامداد را پیش چشم می آورد که در حرکت خویش با هماهنگی و پیوستگی در تکاپویند. موسیقی مخصوص این کلمات به گونه ای است که آن یکپارچگی و هماهنگی و هم نواختی را تصویر کند