پاورپوینت کامل هنر رضآیت از زندگی ( قسمت دوم ) ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنر رضآیت از زندگی ( قسمت دوم ) ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنر رضآیت از زندگی ( قسمت دوم ) ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنر رضآیت از زندگی ( قسمت دوم ) ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۶

شناخت واقعیت دنیا

در ادامهی آنچه گفتیم، باید به این نکته نیز اشاره کنیم که بسیاری از متون دینی ما، به تبیین ماهیت دنیا پرداختهاند.

هر چند زندگی انسان، محدود به دنیا نیست، اما ما انسانها، اکنون در این دنیا زندگی میکنیم و شرط موفقیت در زندگی این است که شرایط زندگی در دنیا را درک کنیم. تصوّر شما از «دنیا» و «زندگی» چیست و چه انتظاری از آنها دارید؟ ایا تصوّرها و انتظارهای شما مطابق واقع است؟ ایا دنیا را آنگونه که میخواهید و میپسندید، تصوّر میکنید و یا آنگونه که هست، میبینید؟

اینجا دنیاست!

همیشه به یاد داشته باشید که اینجا دنیاست و بهشت نیست. افراد ناراضی معمولاً کسانیاند که از دنیا انتظار بهشت را دارند.

اگر انسان از دنیا انتظار بهشت داشته باشد، میان انتظارات و واقعیتهای زندگی، ناهمآهنگی به وجود خواهد آمد و این ناهمآهنگی، موجب ناکامی میشود و فشار روانی (تنیدگی) انسان را به شدت افزایش میدهد و در نتیجه، موجب احساس نارضآیتی از زندگی میگردد. اما اگر دنیا را آنگونه که هست بشناسیم و بپذیریم و براساس شرایط موجود، به برنامهریزی و فعالیت بپردازیم، میتوانیم امیدوار باشیم که به رضآیت از زندگی دست یابیم. در بهشت، آنچه را بخواهیم مهیا میشود اما در دنیا آنچه را میشود باید خواست. این، یک اصل در احساس رضآیت از زندگی است. امام علی(ع) در این باره سه جملهی پر معنی دارد که میفرماید:

هرگاه آنچه را خواستی نشد، آنچه را شد، بخواه.

و:

هرگاه آنچه را خواستی نشد، آنچه را هست، سخت مگیر.

و:

اگر آنچه را خواستی نشد، اهمیت نده که چگونه هستی.

اگر انسان زندگی را سخت نگیرد و آنچه را هست بپذیرد، اولاً توان واکنش مثبت را به دست میآورد و ثانیاً در یک آرامش خاصی زندگی خواهد کرد.

دنیا گذرگاه موقّت است نه خانهی دائم!

نسبت میان ما و دنیا چیست؟ اگر انسان را موجودی بدانیم که دنیا، انتهای زندگی او باشد و ظرف دیگری برای زندگی بشر وجود نداشته باشد و اگر دنیا را جایگاهی بدانیم که برای خود اصالت دارد و کمالش در فراهم بودن نعمتهایش است، در آن صورت، کاستیها و فقدانهایش بسیار دردناک و غیر قابل تحمّل میشود. زندگی هنگامی بی معنا و غیر قابل تحمّل میگردد که برای انسان، چیزی جز زندگی این دنیا وجود نداشته باشد.

اما ایا این تصوّر، با واقعیت، همآهنگ است؟ واقعیت، این است که نه دنیا همهی هستی است و نه حیات انسان، محدود به این دنیاست. دنیا تنها قطعهای از حیات است و در عین حال، مقدمه و زمینهساز حیات اصیل و پایدار بشر است.

اگر زندگی انسان، محدود به این دنیا نیست و دنیا توقفگاهی برای حیات جاوید است، پس کاستیهای آن، آزاردهنده و غیر قابل تحمّل نخواهند بود. اگر سالنهای انتظار بیمارستانها، مطب پزشکان، ایستگاههای اتوبوس و … از وضع مناسبی برخوردار نباشند – هر چند برای ما ناراحتکننده است – اما قابل تحمّلاند؛ چون این اماکن، محل دائمی زندگی انسانها نیستند. نامرتبّی و کثیفی خانهی شخصی و محل دائمی زندگی و کار، قابل تحمّل نیست. اما کاستیهای محلهای موقت را میتوان تحمل نمود. دنیا نیز همین گونه است. کسانی که دنیا را همه چیز میدانند نمیتوانند کاستی و سختیهای دنیا را تحمل کنند و حیات، برای آنها معنایی جز زندگی دنیا ندارد. اما این، مطابق واقع نیست. دنیا محل زندگی دائمی نیست. امام علی(ع) در این باره میفرماید:

همانا دنیا منزلی است که هر لحظه باید آمادهی کوچ کردن از آن باشی و جایگاه اقامت نیست. خوبی آن اندک و بدیاش آماده است و حکومتش رو به نیستی میرود و آبادیاش ویران میشود.

دنیا را باید گذرگاه آخرت دانست، نه خانهی زندگی و قرارگاه حیات. اگر به این واقعیت، واقف شویم و آن را باور کنیم، کاستیها و سختیهای آن را تحمّل خواهیم کرد. آنچه تحمل ناپذیر است، کاستیهای سرای جاوید و اصیل است. پس برای اینکه راحت زندگی کنیم، بهتر است خود را در دنیا این گونه فرض کنیم:

یک. خود را میهمانی بدانیم که باید از خانهی میزبان، کوچ کند.

کسی که در دنیا، خود را «مهمان» و مال را «عاریه» بداند، نه نسبت به مدّت اقامت در دنیا نالان میشود و نه نسبت به آنچه ندارد یا از دست داده، شکآیت میکند.

پیامبر خدا(ص) در این باره میفرماید:

در دنیا مهمان باشید … میسازید آنچه را ساکن نمیشوید و جمع میکنید آنچه را نمیخورید و آرزو میکنید آنچه را به دست نمیآورید.

همانا مردم در دنیا مهماناند و آنچه در دستشان است، امانت است و همانا مهمان، کوچکننده است و امانت، بازگردانده میشود.

هیچ کس در دنیا نیست مگر اینکه مهمان است و مال او امانت؛ پس مهمان میرود و امانت، برگردانده میشود.

دو. خود را غریب یا رهگذر بدانیم.

اگر انسان، خود را در این دنیا غریب و ناآشنا و رهگذری بداند که لحظاتی را در آن سپری میکند، ناملایمات و سختیهای آن را آزاردهنده نمیبیند.

پیامبر خدا(ص) در این باره میفرماید:

در دنیا به گونهای باش که گویا ناآشنا یا رهگذر هستی و خودت را در زمرهی اهل قبور قرار ده.

پس بیاییم خودمان را رهگذر بدانیم تا راحتتر زندگی کنیم.

سه. دنیا را مثل یک خواب خوش بدانیم.

امام باقر(ع) میفرماید:

دنیا را همانند منزلی قرار ده که در آن فرود آمدی، سپس از آن کوچ کردی، یا همانند مالی قرار ده که در خوابت آن را یافتهای و چون بیدار شدی، چیزی از آن را با خود ندیدی. همانا من این را به عنوان مَثَل برآیت نقل کردم چون دنیا نزد اهل خِرَد و آگاه از خدا همانند سآیه است.

در کلام دیگری از امام صادق(ع) چنین نقل شده که آن حضرت میفرماید:

دنیا را همانند منزلی قرار ده که در آن فرود آمدی، سپس از آن کوچ کردی، یا همانند مالی قرار ده که در خوابت آن را یافتهای و چون بیدار شدی، چیزی از آن را در دست خود ندیدی. چه بسا که نسبت به چیزی حریص بوده و چون آن را یافته، بدبخت شده و چه بسا کسی که چیزی را ترک کرده و چون به آن رسیده، خوشبخت شده است.

چهار. دنیا را پلی بدانیم که از آن میگذریم و دیگر به آن باز نمیگردیم.

امام صادق(ع) یکی از موعظههای لقمان به فرزندش را این چنین نقل میکند:

دنیا را همانند پلی بر نهری بدانید که از آن میگذرید و آن را ترک میکنید و تا پایان روزگار، دیگر به آن برنمیگردید.

برای کسی که به این واقعیت واقف شو