پاورپوینت کامل زنِ هنر هفتم در رؤیای آسمان هفتم ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنِ هنر هفتم در رؤیای آسمان هفتم ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنِ هنر هفتم در رؤیای آسمان هفتم ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنِ هنر هفتم در رؤیای آسمان هفتم ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۰

نگاهی اجمالی به «جشنوارهی بینالمللی فیلم فجر»

«بحمدالله و المنّه هدهد خوش خبر، به «ملک سلیمان» رسید و جامی «به رنگ ارغوان» از «شراباً طهورا»ی توفیق سرکشید. «نفوذی» بهاعتبار در دل مخاطب کرد و «طلا و مس» را بر محک ارزیابی آورد؛ که البته طلاهایش با عیار بالا بود و مسهایش مطلا بود!

انصاف که در این شرایط سخت و جنگ نرم، این استقبال از جشنوارهی «بیداری رؤیاها» بود که برای نقشآفرینی در سینمای جهانی، باید «خوابهای دنبالهدار» دید تا برای تعبیرش از «پسران آدم و دختران حوا»ی این «خاک و کیمیا» کمک بگیریم. گرچه «عصر روز دهم» انعکاس یک «گزارش واقعی» از «شب واقعه» است اما «ناسپاس»ی است اگر به «شکارچی شنبه»ها اقتدار فیلمساز ایرانی مسلمان را نچشانیم. همراه با «پرواز مرغابیها» از کنار معبد «آناهیتا» گذر کنیم تا درودی از هگمتانهی افسانه به شهر قصههای هزار و یک شب بفرستیم و از این جا «بدرود بغداد» را زمزمه کنیم. راه انبیاء اگر مسیر تحقق آرمانهای سینمای ملی گردد _ که بیگمان نشان از راه فیروزه خواهد داشت _ هویت بیرق طلایی ما را در جام جهان نما به نمایش خواهد گذاشت تا از سیمرغها ققنوس طلایی سر برآورد…»

جشنوارههای سینمایی هر سال با افت و خیزهای بیشتری در کشور برگزار میشوند و در این میان «جشنواره بیناللملی فیلم فجر» به عنوان پادشاه جشنوارهها با همان هدهد خوش خبری که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی خبر از آمدنش میدهد، سر میرسد و سیمرغ جشنواره را به کرنش فرا میخواند که سینمای ایران متعلق به تمامی ایرانیان است و جشنوارهی فیلم فجر متعلق به همهی اهالی سینمای کشور؛ پس بکوشیم که پادشاه سینمای ایران دلنواز و چشمنواز باشد تا بتواند با این دو بال، سیمرغ الوانش را به پرواز درآورد و ارزشهای نهفته در هنر هفتم ایران را در آسمان هنر به تصویر بکشد.

در طول سالهای گذشته، زنان در میان بال و پر سیمرغ ها گاه پر کشیدهاند و گاه در اوج، به موج بلا دچار شده و از میان بالهای این مرغ افسانهای سرنگون شدهاند؛ در حقیقت سبک و سلیقهی مسئولین سینمایی، تهیهکنندگان و کارگردانان پردهی سینمایی و صد البته دگرگونیهای سیاسی _ اجتماعی، آنان را به اوج و فرود واداشته است.

زنانی که در طول بیست و هفت پرواز پیشین خود در نقشها و شکلهای مختلف، خواه ناخواه، به عنوان یکی از محورهای لذت بصری، بر پردهی سینما جان گرفته و هویت یافتهاند؛ گاهی در قالب زنان زمینی، گاه آسمانی و گاه اسطورهای و آرمانی.

آنان گاه بسیار آرام و مظلوم بودند و پدیدهای به نام فمینسیم سینمایی از خشونت علیه آنان و نقض حقوقشان، داد سخن داده است و گاه مادران و همسرانی منفعل بودند که در پناه مردسالاری به آنچه داشتند، قانع بودند. گاه نامادریهای دیوسیرت و یا نیکسیرت بودند که نمیدانستند با فرزندان همسر جدیدشان چه شیوهای را در پیش گیرند. گاه زنان اغواگر و فریبکاری بودند که زخم ناشی از زیر سلطه بودن مردان را در جامعه مقابله به مثل میکردند.

گاه این زنان بر پردهی عریض سینما در اندیشهی یافتن افقهایی نو و هویتی مستقل در زندگی بودند که در نتیجه از پیش محکوم به رنجی خود خواسته و تنهایی در جامعهای میشدند که روشنفکری آنها را برنمیتافت.

گاه مادران جوانی بودند که حس مادر شدن را کشفی بزرگ و تجربهای مختص به خود مییافتند و بنا به این امر برتری جویانه، به خود میبالیدند. گاه زنانی غیر قابل باور و اغراقآمیز بودند که برای کسب موفقیت در جامعه، همپای مردان از هیچ کوششی چشمپوشی نمیکردند. گاه نقاط ضعفشان چنان بزرگنمایی میشد که از آنان فقط به عنوان موجوداتی کج فهم و کودکانی لجباز یاد میشد که با خواستههای نامعقول خود، کانون خانواده را از هم میپاشند.

گاه زنان برای نجات یافتن از مرد ظالم زندگیشان دست به قتل میزدند و عاقبتشان به میلههای زندان گره میخورد و گاه خود در نقش سردستهی باند قاچاق و فساد ظاهر میشود.

گاه زنانی بودند که اصلاً به امر تربیت فرزند علاقهای نداشتند و فقط در پی خوش گذرانی و تجملات بودند. گاه به خاطر فقر و فشارهای اقتصادی راههای ناصوابی پیشه میکردند . گاه چشم انتظار شوهر رزمندهشان بودند و کودکان او را بزرگ میکردند و گاه پرستاری دلسوز بودندکه جامعه بی وجودشان چیزی کم داشت.

گاه تحت جبر فضای مردسالاری حاکم بر زندگیشان از خانه میگریختند و گاه زنانی پاک و صادق بودند که در نقش معلمی مهربان، کودکان عقب افتاده را یاری میکردند و گاه فقط مادری نگران بودند که در اندیشهی به سامان رساندن فرزندانش بود و گاه …

بر کسی پوشیده نیست که شرایط عمومی جامعه، بر سینما و تصویر ارائه شده از زن، بیتأثیر نبوده و باعث دیده شدن یا ندیده شدن و یا بد دیده شدن شخصیت زن در جامعه میشده است.

هنگامی که رسانهی سینما با قدرت شگرف و فرامرزی خود، با سرعت در حال تولید محصولات جدید است و قدرت انکار ناپذیرش بر فرهنگ زبانزد همگان است و در عصری که لذتجویی از تصویر، جای تورق کتاب و فرهنگ مطالعه را گرفته است وظیفهی سینما سنگینتر شده و حال نه تنها باید تصویری واقعی از حضور زن در جامعه ارائه بدهد، بلکه باید از واقعیت عبور کرده، به سوی «حقیقت» موجود گام بردارد.

برای رسیدن به یک زن ایدهآل که هم شخصیتی خودساخته داشته و هم بتواند در عرصهی خانوادگی و اجتماعی حضوری فعال داشته باشد، باید ابتدا به «منزلت انسانی» زن توجه شود. به اینکه او میتواند انسانی متعالی، هویتجو، کمال طلب، آرمانخواه و اندیشمند باشد. چنین زنی چند بعدی است، قدرت انتخاب دارد و حقیقتجو و مسئولیتپذیر است.

به یک اندازه از عقل و دلش پیروی میکند، زن شرقی مسلمانی که عاشق خانوادهاش است و الگوی یک زن ایدهآل.

شاید بتوان گفت نگاه هر نظام به زن و ارائهی الگوی مناسبی از شخصیت زن در تولیدات فرهنگی به خصوص سینما، شاخصهی مهمی در ارزیابی عملکرد تولیدات فرهنگی آن نظام است لذا سینمای ایران باید با یک نگاه معرفت شناختی براساس خاستگاه مردمی و مبانی برگرفته از اسلام، شخصیتی ویژه به زن در تولیداتش بدهد و وجود او را از خرافات و سنتهای بدوی پاک کند.

به زبانی دیگر به عهدهی سینمای ملی و مردمی است که پیشرفت زنان در زمینهی فرهنگ و هنر و در عرصهی معنویت و تربیت نیروهای انسانی بالنده و پویا را به تصویر بکشد. اگر این هنر نتواند به سهم خود به عنوان یک واسطه، ارزشهای واقعی زن و خانواده را در قالب فیلم نشان دهد، نتیجهای جز آسیبپذیری بیشتر آنان، نخواهیم داشت.

علاوه بر این، سینما به جز پرداختن به شخصیت زن و مسائل او، در بحث شکلگیری و مباحث فکری و اجرایی به زنان نیازمند است. چه از لحاظ روانی که به حس مادرانهی خود میتواند در چارچوب اخلاق و آرامش روحی، تسکیندهنده باشد و چه از لحاظ تصویری و زیباشناسی الهامات هنری چرا که زن میتواند علاوه بر القاء احساسات عمیق زمینهی الهامبخشی دیگران را مهیا کند. لذا زن در حکم تعدیلدهنده و تکامل بخش هنر سینما، گام برمیدارد و آن را از مردسالاری و یا حتی زن سالاری، دور میکند.

در این میان باید دید با وجود این تفاصیل، زن در بین بال و پر سیمرغ بیست و هشتم چه پیامی برای هدهد خوش خبر دارد و پس از این همه سال، ایا زن در سینمای ایران توانسته است به جایگاه درست و محکمی برسد یا اینکه همچنان سرگرمی هنری است.

شاید بتوان گفت یکی از خصیصههای جشنوارهی اخیر، حضور به نسبت فراوان فیلمهای مربوط به انقلاب و جنگ بود. جنگی که زنان را به فعالیتی مضاعف واداشت و آنها را به یک زندگی مستقل در نبود مردان، فرا خواند.

در «بیداری رؤیاها» (محمدعلی باشه آهنگر) جنگ هنوز برای زن پایان نیافته، او پس از هجده سال گریه بر سر مزار شوهر شهیدش و ازدواج با برادرشوهرش، درمییابد که همسرش جزو آزادگان است و از نو مسئلهای دیگر در زندگیاش متولد میشود.

اما در «شب واقعه» (شهرام اسدی) زن در قالب مام وطن و همچنین مادر «دریاقلی سورانی» متجلی میشود مردی که نگاهی انتقادی به جنگ دارد ولی به خاطر علاقه به دلمشغولیهایش در آبادان میماند و در حماسهی ذوالفقار، آبادان را از خطر سقوط نجات میدهد و دل مادر متوفایش را شاد میکند.

در «صد سال به این سالها» (سامان مقدم) مام میهن ، زنی به نام «ایران»است که پس از انقلاب، زندگیش دچار تغییر و تحولاتی میشود. ابتدا شوهرش به دست ساواکیها به قتل میرسد و پس از آن یکی از فرزندانش در جبهه شهید میشود. دیگری به خاطر اعتراضات دانشجویی دستگیر شده و در نهآیت ترک وطن میکند و «ایران» در میانسالی به عشق دیرین خود که فعال سیا