پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت ششم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت ششم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت ششم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصول و جلوه های زیبایی شناسیدر قرآن کریم(قسمت ششم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۶

هبوط در پی شرک

حرکت سوم که بس سخت است و در برابر آن دو حرکت کند و میانه، به تندی و با ضربآهنگی سخت به تصویر کشیده می شود، روایتگر سقوط خطرناک انسان در پی آلوده شدن به شرک است:

وَمَن یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَکَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ فِی مَکَانٍ سَحیقٍ. و هر که برای خدا انباز گیرد، چنان است که از آسمان فرو افتد پس مرغان او را بربایند یا باد او را در جایی دور اندازد.

این صحنه، موی بر بدن راست می کند و جان را در هول و هراسی سخت می افکند و همهی وجود آدمی را از وحشت و بیمی عظیم می آکند. ایمان به خداوند، همان آسمان وجود و کیان انسان است که آن را شکوه و استواری و والایی می بخشد. هرکه با ایمان زیست کند، بر آسمان حیات زیسته و در آفاق آن سیر نموده است؛ و هرکه به شرک درافتد، از این آسمان فروافتاده و شکوه والای حیات انسانی را به فراموشی سپرده است. مشرک در این تصویر، از آسمان به زیر درمی آید و کسی که به تماشای این تصویر نشسته، با خود می اندیشد که این سقوط چه سرانجامی دارد! در میان این همه پاره های آسمانی و با این سرعت سهمگین، پیکر او چه می شود و دود و غبار و باد با او چه می کند؟ در گرماگرم این بیم و اضطراب که با تصویری چنین سنگین درآمیخته، ضربهی ناگهانی فرود می آید و عاقبت این سقوط به گونه ای قاطع بازگفته می شود: «فتخطفه الطیر». پرندگان گوشتخوار و وحشی و گرسنه او را در آسمان می ربایند و به چنگال تیز درمی کشند و پیکرش را از هم می درند و بیرحمانه پاره پاره اش می کنند. این جا است که در میدان جولان خیز خیال، می توان این تصویر دردناک را امتداد داد: سرانجامِ این هبوط دردآلود چیست و آدمی با این سقوط تا چه اندازه نیست ونابود می شود و به حضیض می افتد؟ از او آیا حتی ذره ای برجای می ماند؟

آنگاه، این منظره تکمیل می شود: گاه نیز ماجرا چنین ختم نمی شود، بلکه بادی تند می وزد و او را به پرتگاهی درمی افکند؛ پرتگاهی بس دور و تاریک. این جا است که در عرصهی تصور و خیال، منظره ای غریب رقم می خورد: بادی جنون آسا آدمی را در پنجهی خویش بازی می دهد و او را به پیچ و تاب درمی آورد تا آن گاه که در جایی دور از دسترس و بی امید یاری دیگران، پرتابش می کند . در پشت این صحنهی بیم آور و لرزاننده، بارقه های امید را می توان یافت؛ و آن، امید به نیروی ایمان است. این تقابل و پارادوکس میان شرک و ایمان، تضاد صحنه های بیم زای شرک و جلوه های امیدبخش ایمان را در جان و ذهن انسان زنده می کند و تصویری بدیع پیش رویش می آفریند که حس زیبایی شناسی را می توان در زوایای آن یافت. همین جا است که از این تصویر زنده و پویا می توان حس کرد که انحطاط فکری و روحی با انسان چه می کند و چه سرانجام شومی را برای او رقم می زند.

آسمان و زمین و باران

در جایی دیگر پیوند آسمان و زمین با تصاویری زیبا و زنده جان می گیرد و رابطهی آن دو نقش می خورد:

أَفَلَمْ یَنظُرُوا إِلَی السَّماءِ فَوْقَهُمْ کَیْفَ بَنَیْنَاهَا وَزَیَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِن فُرُوجٍ«۶» وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنْبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ«۷» تَبْصِرَهً وَذِکْرَی لِکُلِّ عَبْدٍ مُنِیبٍ«۸» وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّماءِ مَاءً مُبَارَکاً فَأَنبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِیدِ«۹» وَالنَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَهَا طَلْعٌ نَضِیدٌ«۱۰» رِزْقاً لِلْعِبَادِ وَأَحْیَیْنَا بِهِ بَلْدَهً مَیْتاً کَذلِکَ الْخُرُوجُ.

آیا به آسمان بالای سرشان ننگریستند که چگونه آن را برافراشتیم و [با ستارگان ] بیاراستیم و آن را هیچ شکافی نقص و خلل و ناموزونی نیست؟ و زمین را بگستردیم و در آن کوه های بلند و استوار نهادیم و از هر گونه گیاه زیبا و بهجت انگیز در آن رویانیدیم تا بینشی باشد و پندی برای هر بنده ای که [با روی دل به خدا] بازمی گردد. و از آسمان، آبی با برکت فرو آوردیم پس بدان، بوستانها و دانه های دروکردنی مانند گندم و جو و ارزن رویانیدیم؛ و نیز خرمابنهای بلند را که میوه های بر هم نشانده دارند تا روزی بندگان باشد و بدان [آب ] سرزمین مرده را زنده کردیم. همچنین است بیرون آمدن [از گور].

این آیات انسان را تنها به نگریستن فرانمی خوانند، بلکه از او می خواهند که خوب تماشا کند و ذوق ورزد و جمال را دریابد و از رهگذر آن، به تأمل پردازد. این جا فایدهی جمال یابی جلوه می کند. دیدن زیبایی، مقدمهی خوب اندیشیدن است. هرچه ذوق آدمی را تقویت کند، می تواند مقدمهی این بصیرت باشد. گاه یک منظره، به خودی خود، دارای جنبه ها و مفاهیم معنوی نیست؛ امّا از آن جا که ذوق جمال شناسانهی آدمی را تقویت می کند، این قابلیت را داراست که پیشدرامد پرورش معنوی و روحی باشد. پایبند شدن به زیبایی و ماندن در قید آن، مایهی کمال نیست؛ امّا پل بستن با آن برای رسیدن به غایتی متعالی، هدف اصلی هنر و زیبایی است که در هرحال مقدس و عالی است.

در این آیات، به این ندا برمی خوریم که مردم را فرامی خواند تا چگونگی برافراشته شدن آسمان را بنگرند. این بدان معنا است که حکمت و دقت و تناسب و سازگاری آن برافراشتگی درک گردد. رمز و راز زیبایی نیز همین تناسب و سازگاری است و بدون آن، هرگز جمال حقیقی پدید نمی آید. آنگاه، تعبیر «و زیناه» به کار رفته تا وصفی فراگیر برای آسمانی باشد که فراز سر ما است. هرگاه آدمی به آسمان فراز سر خویش می نگرد، این جمال گسترده و همه سوی آن را که برآمدهی همین اتقان و دقت و استواری است، می بیند.

آنگاه، این ندا به گوش آدمیان می رسد که به زمینی بنگرند که بر آن می زیند: «و الارض مددناها و ألقینا فیها رواسی و أنبتنا فیها من کل زوج بهیج». این آیه گونه های ترکیب یا ساختار جمالی زمین را بیان می دارد که چگونه شایستهی حیات جانداران گشته و خداوند، گیاهان را در آن رویانیده است. تعبیر «زوج بهیج» احساس زنده و پویا از اوج زیبایی و جمال آفریده های روی زمین را در نظر ما می نمایاند. هرگاه زیبایی با بهجت حقیقی خویش در نظر آید، دیگر تردید نمی ماند که مایهی بصیرت و نوربخشی و هدایت خواهد بود. پس بی درنگ می فرماید: «تبصره و ذکری لکل عبد منیب».

آن آیات به گونه ای از آسمان و زمین سخن راندند که می توان آن را تعبیری استاتیک از زیبایی دانست. اکنون بیان دینامیک از زیبایی در پی آن می آید که ارتباط متقابل و داد و ستدی میان این دو را بیان می دارد و آن تصویر پیشین را کمال می بخشد: «و نزلنا من السماء ماء…». بدین گونه، برکت به عنوان جنبهی فعلی جمال و مظهر عینی آن ارائه می شود و این دو تصویر زیبا یکدیگر را کامل می کنند. امّا احساس زیبایی صرفا حظی درونی نیست که بارقه ای از آن در درون انسان بتابد و ناگاه برچیده شود. جمال حقیقی آن است که چون جلوه کند، حیات آفریند و رستاخیز پدید آورد. و این همان است که در نهایت خداوند بدان اشاره می فرماید: «رزقا للعباد و أحیینا به بلدهْْ میتا کذلک الخروج».

زینت های زمین، مایهی آزمون

آنگاه، به زمین فرود می آییم که عرصهی جانشینی خداوند برای انسان است؛ عرصه ای که آماده گشته تا آدمی در آن بزید و به تکامل رسد. می نگریم که خداوند چگونه زیبایی های زمین را به نمایش نهاده و همگام با فطرت انسانی آن ها را کنار هم چیده تا نه تنها حس زیبایی شناسی را بگسترد، بلکه حیات انسان را جمیل سازد. واین، خود، از جنبه های اعجاز بیانی قرآن کریم است.

قرآن کریم فرماید:

إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَی الْأَرْضِ زِینَهً لَّهَا لِنَبْلُوَهُمْ أَیُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً.

ما آنچه را بر زمین است از معادن و گیاهان و حیوانات آرایش آن ساخته ایم تا آنان را بیازماییم که کدامشان نیکوکارترند.

وقتی خداوند خواسته است تا انسان جانشین او در زمین باشد، چرا آن را زینت نبخشد تا از صاحب و سرور زمین در آن استقبال نماید؟ و چرا این زینت استمرار نیابد تا آن گاه که نسل انسان در زمین باقی است و خداوند، خود میراث برندهی زمین و هرچه برآن است، گردد؟ زینتی که برای استقبال از انسان مهیا گشته، در حقیقت مجال تلاش و تکاپو و حضور او را آماده می کند تا با همهی امکانش در راه عبادت خدا بکوشد. در این راه، او همواره آزموده و ارزیابی خواهد شد: «لنبلوهم أیهم أحسن عملا.». و مقصود این است: آدمیان را خواهیم آزمود که کدام یک از این زینت بهتر بهره برده و آن را در راهی که باید، به کار گرفته و بدان آراسته شده اند.

آنگاه، جلوه های این زینت را در قرآن کریم می نگریم که چگونه شخصیت و تبلور می یابد:

وَتَرَی الْأَرْضَ هَامِدَهً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنْبَتَتْ مِن کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ

و زمین را [در زمستان ] فسرده و مرده بینی، پس چون آب [باران ] بر آنها فروآریم بجنبد و بردمد و از هر گونه گیاه زیبا و بهجت انگیز برویاند.

<