پاورپوینت کامل شقشق?ٌ هدرت ۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شقشق?ٌ هدرت ۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شقشق?ٌ هدرت ۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شقشق?ٌ هدرت ۱۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۴

وقتی اسمش را برای اولین بار شنیدم، شاید نه سالم بود. ممنوع ترین اسم بود در سرزمین همیشه شب شاهنشاهی. بعد ساک قهوه ای بود و رساله اش، که تصویر مرجع دیگری را در صفحه اولش چسبانده بودیم. اما اگر مأمور ساواک ابله نبود، فصل «امر به معروف و نهی از منکر» که در پایان رساله بود، داد می زد رساله ی «آقا» ست: اصلی که جزء واجبات و فروع دینی ما بود و هست و دیگران حذفش کرده بودند.

وقتی اسمش را برای اولین بار در روزنامه دیدم، تابستان ۱۳۵۶ بود؛ با ترس و شوق آن روزنامه را خریدم.

وقتی رفتم درس و با در بسته روبه رو شدم، ۱۹ دی ۵۶ بود؛ یک روز پس از آن مقاله ی توهین آمیز کذایی.

همان روز که صدای شلیک اولین گلوله برقلب طلبه های جوان در چهار راه بیمارستان قم را شنیدم، فکر نمی کردم کبریت شعله وری باشد بر خرمن شب شاهنشاهی.

وقتی برای اولین بار چهره ی سرخ و سفید امام را در فیضیه دیدم زمستان ۵۷ بود؛ روی لبه ی حوض ایستاده بودم و اشک پهنای صورتم را می شست. تا آن زمان هر چه دیده بودم، یا عکس های سیاه و سفید او بود بر سینه ی روزنامه ها ، یا عکس رنگی اش با چاپ ابتدای آن زمان.

تلویزیون هم که فیلمی از او نشان نمی داد. حیران بودم موج جمعیت به این سو و آن سو می رفت و امام با آرامشی که از چشمه ی ایمان می جوشید برای شان دست تکان می داد؛

همان صحنه ای که در ذهن همه ی ایرانیان نقش بسته است.

شب ها، گاهی سر و صدا ما را از خانه بیرون می کشید. پژوی سبز انگوری رنگش بود که در کوچه-های کاه گلی محله ی «سلطان محمد شریف» خیابان چهارمردان حرکت می کرد. امام به دیدن خانواده های شهدا می رفت. ما بودیم با پاهای شوق که به دنبال ماشین می دویدیم و دست بر شیشه می کشیدیم و او دست موسایی اش را – که با آن بزرگ ترین بت دو هزار و پانصد ساله را سرنگون کرده بود – در فاصله ی چند سانتی متری تکان می داد.

روزها، من بودم و دوچرخه ی بیست و شش و دیدن او که بیست و پنج بار تکرار شد و چه تکرار شیر