پاورپوینت کامل میلاد آخرین پرچم دار ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میلاد آخرین پرچم دار ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میلاد آخرین پرچم دار ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میلاد آخرین پرچم دار ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۴

پرچم و پرچم‏داری در تاریخ اسلام

به انگیزه ی پاس ; داشت ولادت آخرین پرچم دار جنگ های معصومین، عباس بن علی(ع)

پیشینه ی پرچم‏داری در اقوام و ملل

پیشینه ; ی استفاده از پرچم در بین قبایل، چه در جنگ و چه در صلح، به روزگار باستان باز می‏گردد. آن گونه که از منابع تاریخی بر می‏آید، تمدن های گوناگون، اعم از: مصریان، ایرانیان، یونانیان، اعراب و… از آن بهره می‏جسته‏اند. هر چند به طور دقیق مشخص نیست که اولین بار استفاده از آن توسط چه کسی و در چه زمانی بوده است؛ ولی مشهور است که این وسیله، نخستین بار توسط حضرت ابراهیم(ع) برای آزادسازی حضرت لوط(ع) از زندان طاغوت زمان خود به کار گرفته شده است.۱ در بین ایرانیان، پرچم به «درفش کاویانی» شهرت داشته است. علت این نام‏گذاری آن بود که در ایران‏زمین، قیامی توسط «کاوه آهنگر» علیه پادشاه زمان خود «ضحّاک» پایه‏ریزی شد و او پیش‏بند کار خود را که از چرم سرخ رنگی بود، بر فراز چوبی قرار داد و قیام خود را آغاز کرد و از آن پس به «درفش کاویان» یعنی پرچم کاوه‏ای ها شهرت یافت. از درفش کاویان در جنگ ایران و اعراب نیز در کتب تاریخی نامی به میان آمده است.۲

اهمیت پرچم و پرچم‏داری در بین اعراب

یکی از منصب های مهم در بین اعراب، منصب پرچم‏داری بوده است که در جنگ ها بسیار بدان افتخار می‏کردند؛ چرا که پرچم نشانی از هم ; بستگی در عمل و اتحاد در شعار بوده؛ به گونه‏ای که هر گاه پرچم از دست پرچم‏دار می‏افتاده، نوعی شکست و از هم گسیختگی برای لشکر محسوب می‏شده است. اعراب جاهلیت در جنگ ها، آن را به دست یکی از سران سپاه می‏داده‏اند. پرچم قبیله ; ی قریش «عقاب» نام داشته و منصب پرچم‏داری با «بنی عبدالدار» که طایفه‏ای بزرگ در قریش به شمار می‏رفتند، بوده است.۳ نوشته‏اند: هنگامی که «قُصّی بن کلاب»، نیای چهارم پیامبر اکرم(ص) در سرزمین مکه قدرت را در دست گرفت، تمام منصب های قریش به او تفویض شد و او آن ; ها را بین فرزندان خود تقسیم کرد. او منصب پرچم‏داری را به یکی از فرزندانش به نام عبدالدار سپرد و به او گفت: «از این پس هیچ کس وارد کعبه نمی‏شود، مگر آن ; که تو اجازه دهی و هیچ پرچمی بسته نمی‏شود، مگر آن ; که تو اراده کنی». از آن پس پرده‏داری خانه ; ی خدا و پرچم‏داری در نزد فرزندان او باقی ماند؛ به گونه‏ای که در جنگ احد «ابوسفیان» به عموزاده‏های خود در یک درگیری و مشاجره ی لفظی گفت: «شما لیاقت پرچم‏داری را ندارید؛ چرا که در روز [جنگ] بدر نتوانستید از آن به شایستگی مراقبت کنید و ما در آن جنگ، شکست خوردیم! اکنون نیز اگر نمی‏توانید، آن را به ما واگذارید». ۴

پرچم‏داری در اسلام

آن گونه که پیش‏تر گفته شد، به دلیل این ; که پرچم، سمبل اتحاد و تمایز در جنگ ها به شمار می‏رفته، همواره حائز اهمیت بوده است. پس از ظهور اسلام نیز، پرچم ماهیت خود را از دست نداد و ارزش و منزلت خود را حفظ کرد. امیرالمؤمنین(ع) درباره ; ی پرچم و اهمیت حفظ آن توسط سربازان اسلام می‏فرماید: «هرگز پرچم ; تان را از جای خودش حرکت نداده و دور آن را خالی نکنید و آن را جز به دست شجاعان ; تان نسپارید؛ آنان از جان شما در برابر پیشامد سوئی، حمایت و حراست می‏کنند؛ زیرا آنان که در حوادث سخت ایستادگی می‏کنند، از پرچم های خود بهتر پاسداری می‏نمایند و از هر سو، از پیش و پس و اطراف، مراقب آن می‏باشند، نه از آن عقب می‏مانند که آن را تسلیم کنند و نه از آن پیشی می‏گیرند که تنها رهایش سازند.۵ پر واضح است که پرچم، به دلیل این ; که نماد همبستگی لشکر بوده، یکی از اهداف دشمن برای از بین بردن پرچم‏دار و به زمین انداختن پرچم به جهت تضعیف روحیه ; ی جنگ ; آوری لشکر مقابل به شمار می‏رفته است. از این رو، امیرالمؤمنین(ع) دستور به محافظت بیش ; تر از آن فرموده‏اند. از سیره ; ی عملی بزرگان دین نیز فهمیده می‏شود که نسبت به پرچم و پرچم‏داری توجه فراوانی داشته‏اند. در غزوه تبوک، پیامبر اکرم(ص) یکی از پرچم ها را به «عُماره بن حَزْم» داد. در همین حین «زید بن ثابت» از راه رسید، پیامبر اکرم(ص) نیز پرچم را از او ستاند و به زید بن ثابت داد. این موضوع سبب ناراحتی عماره گردید، به پیامبر(ص) رو کرد و عرض نمود: «ای رسول خدا! گویا از من ناراحت هستید [که پرچم را از من گرفته و به او دادید]». پیامبراکرم(ص) پاسخ داد: «نه به خدا [این گونه نیست]، ولکن قرآن را مقدم بدارید و او بیش ; تر از تو بهره‏مند از قرآن است و قرآن مقدم می‏دارد حتی اگر غلامی سیاه و بریده بینی باشد». آن گاه به دو قبیله «اوس» و «خزرج» هم دستور داد تا پرچم های ; شان را به کسانی که بیش ; تر قرآن می‏دانند، بدهند.۶ امیرالمؤمنین(ع) نیز این موضوع را مدّ نظر داشته و پرچم را به باایمان‏ترین افراد خود می‏داده است. آن گونه که نوشته‏اند، در «جمل»، پرچم را به دست فرزند خود «محمد بن حنفیه» داد و به او فرمود: « اگر کوه ها از جای کنده شوند، تو استوار باش! دندان هایت را بر هم بفشار! کاسه ی سرت را به خدا بسپار! پایت را بر زمین محکم کن! به انتهای لشکر [دشمن] نگاه کن و [زیادی دشمن را] نادیده بگیر و بدان که پیروزی از سوی پروردگار سبحان است».۷ این مطلب از آن جهت است که پرچم‏دار، نقش کلیدی و مهمی را در لشکر بر عهده دارد؛ زیرا از نظر نظامی، شاه ; رگ پیروزی یا شکست به شمار می‏آید و از نظر اعتقادی می‏بایست کسی که پرچم سپاه اسلام را بر دوش دارد، پارساترین باشد؛ هم ; چنان‏که پیامبراکرم(ص) نیز به طور ضمنی بر اهمیت این معنا اشاره می‏کند و از نام پرچم‏دار و حسب و نسب او می‏پرسد؛ آن‏سان که نگاشته‏اند: «طفیل بن عمرو در جنگ حنین در رکاب رسول خدا(ص) شرکت کرد. پیامبر اکرم(ص) او را مأمور کرد تا بت «ذی الکفّین»۸ را منهدم سازد. او به هم ; راه گروهی از مسلمانان حمله‏ور شد که تعداد آنان به چهل نفر می‏رسید. او بت را منهدم کرد و بازگشت. پیامبراکرم(ص) پیروزی را تبریک گفت و از آنان پرسید که پرچم‏دارتان در این حمله که بود؟ طفیل بن عمرو پاسخ داد: همان کسی که پیش‏تر نیز پرچم‏دار بود. پیامبراکرم(ص) فرمود: آری! راست گفتید، او «نعمان بن زرافه لِهْبی» بود».۹ از این گفت ; ; وگوی کوتاه نیز برمی‏آید که پیامبراکرم(ص) در جنگ ; ها نسبت به پرچم‏دار دقیق و حساس بوده‏اند.

نخستین پرچم مسلمانان

هفت ماه از مهاجرت پیامبراکرم(ص) از مکه به مدینه گذشته بود که سریه «حمزه بن عبدالمطلب» عموی پیامبر(ص) در گرفت. نوشته‏اند: «برای اولین بار پیامبر اکرم(ص) با دست مبارک خود پرچمی بست و آن را به دست حمزه سیدالشهداء(ع) داد تا به جنگ رود. در آن جنگ، سی سواره نظام که نیمی از آنان مهاجر و نیمی دیگر انصار بودند، شرکت داشتند».۱۰ بنابراین، نخستین پرچم‏دار اسلام را می‏توان حمزه سیدالشهداء(ع) به شمار آورد.

سنت بستن پرچم

پرچم بندی که نشانه ی شروع جنگ و مراسمی برای فراخوانی جنگ ; جویان جهت شرکت در نبرد بوده، طی مراسمی خاص در جاهلیت انجام می‏پذیرفته است؛ بدین ترتیب که آن را به امیر قبیله می‏دادند تا آن را بر سر چوب یا نیزه‏ای که در دست پرچم‏دار بوده، ببندد. در اسلام نیز هنگام بستن پرچم، دعا می‏کردند و به پرچم‏دار، روحیه می‏دادند و او را بر شجاعت تشویق می‏کردند. بعدها این عمل در بین خلفای عباسی به گونه‏ای دیگر پی گرفته شد و تا حدی به آن دقت می‏کردند که هنگام بستن پرچم، ستاره‏شناسان ساعت دقیق آن را از پیش تعیین می‏کردند و مراسم آن ; ها با تشریفات و صرف هزینه‏های کلانی نیز همراه می‏شد؛ به نحوی که نگاشته‏اند: «خلفای فاطمی در مصر اداره مخصوصی برای این کار در نظر گرفته بودند که در مدت یک ; صدسال به فعالیت خود ادامه داد و در هر سال مبلغ ۸۰ هزار دینار طلا، صرف هزینه‏های آن می‏گردید».۱۱

ویژگی های پرچم ها

درست مشخص نیست که در دوران جاهلیت، پرچم ها به چه شکل بوده است، اما معمولاً اعراب چه پیش از اسلام و چه پس از آن، پرچم خود را بر فراز نیزه‏ای قرار می‏دادند. اما خود پرچم ها، از نظر طرح، رنگ و نقش با هم تفاوت داشته‏اند. عقاب، پرچم مخصوص قریش در ایام جاهلیت، سیاه رنگ بوده است که در اسلام نیز گاهی از این رنگ استفاده می‏شد، به ویژه در دوره عباسیان که به نشانه ; ی خون ; خواهی و عزای شهیدان بنی هاشم و قتل عام آنان توسط امویان به کار گرفته می‏شد. امویان پرچمی سرخ داشتند. عباسیان در دوران امام رضا(ع) به دستور مأمون، رنگ لباس و پرچم خود را از سیاه به سبز، به نشانه ; ی بیعت مأمون با امام رضا(ع) تغییر دادند؛ اما بعدها دوباره به حالت سابق خود بازگشت. پرچم پادشاهان بلاد اسلامی آفر