پاورپوینت کامل پرسش و پاسخهایی در بارهی عرفان و عشق;(قسمت پنجم) ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرسش و پاسخهایی در بارهی عرفان و عشق;(قسمت پنجم) ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرسش و پاسخهایی در بارهی عرفان و عشق;(قسمت پنجم) ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرسش و پاسخهایی در بارهی عرفان و عشق;(قسمت پنجم) ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۶

نیروی مرتاضان

آیا نیروی مرتاضها واقعیت دارد؟ چرا خداوند به آنان چنین نیروی خارق العادهای داده است؟

بدون تردید افعال خارقالعادهای وجود دارد که یا ما آن را خود دیدهایم، یا به حد زیادی برای ما نقل شده که به آن یقین پیدا کردهایم. برخی از اینها مستند به اسباب عادی است که از چشم حسی ما خارج است؛ مانند کسی که دارویی به بدن خود مالیده، داخل آتش میشود و نمیسوزد. اما بعضی از آنها مستند به هیچ سببی از اسباب طبیعی و عادی نیست؛ مانند خبر دادن از غیب، ایجاد محبت و یا دشمنی، بیمار کردن، شفا بخشیدن و برخی کارهایی که مرتاضها نیز انجام میدهند.

اما این گونه کارها – با اختلافی که در نوع آنها هست – مستند به قوت اراده و وابسته به ایمانی است که انسانها نسبت به تأثیر «اراده» دارند؛ چرا که اراده، تابع علم و ایمان قلبی است و توجه ایمان آدمی به تأثیر اراده هر چه بیشتر باشد، اراده هم مؤثرتر میشود. شدت قوت اراده هم متوقف بر انجام دادن اعمالی است که هر دین و مذهبی، بر اساس نگرش خویش به پیروان خود دستور میدهد.

گفتنی است انجام دادن یک سلسله اعمال خاص توسط مرتاض، نفس را از علل و اسباب خارجی، مأیوس میسازد به طوری که مستقل و بدون استمداد از اسباب طبیعی، میتواند کاری انجام دهد.

به هر روی، اثر ریاضت این است که برای نفس، حالتی حاصل میشود که میفهمد، میتواند مطلوب را انجام دهد؛ یعنی، هنگامی که ریاضت به طور کامل انجام گرفت، نفس طوری میشود که اگر مطلوب را اراده کند، حاصل میشود. مثل اینکه روح را برای کودکی در آینه احضار نماید، یا مدت زمان مدیدی، گرسنه باشد، یا روی آب راه رود و ..

در اینجا تذکر چند مطلب بایسته است:

۱. این مطالب واقعیت دارد.

۲. خداوند براساس مکانیسمی که در نفس آدمی قرار داده است، او را توانا نموده که بر اثر اعمالی، به لایههایی از نیروی نفس خویش دست یازد.

و این یکی از سنتهای الهی است که هر فعالیتی، نتیجهی خاص خودش را داشته باشد.

۳. نظر دین به این اعمال – که گاهی تحت عنوان عرفان عملی و سلوک عرفانی مطرح میشود – یک نظر استقلالی نیست بلکه نظر آلی و طریقی است؛ زیرا معلوم است که ذائقهی دین، راضی به این نیست که مردم به امری سرگرم باشند که ربطی به معرفت خداوند متعال و عبادت او ندارد.

۴. دینی که میگوید: «ان الدین عند الله الاسلام ». – یعنی دین نزد خدا فقط آیین تسلیم شدن است – چطور ممکن است راضی شود مردم عبادت و معرفت خداوند را کنار گذاشته و تنها به ریاضت نفس، آن هم برای رسیدن به یک سلسلهی نتایج غیر عبادی و خدایی، بپردازند؟ متأسفانه برخی با این عمل، دین را از مجرای اصلی خویش دور ساخته و عرفان دینی را به مثابهی دکانی برای جمع کردن مرید و اشتغال به یک سلسله اعمال غیر مفید تبدیل کردهاند.

راه عرفان

• «عارف» چه کسی است و شرایط اصلی او چیست؟

ابوعلی سینا در فصل دوم از نَمَط نهم «اشارات»، در تعریف «عارف» میگوید: «و المنصرف بفکره الی قدس الجبروت مستدیماً لشروق نور الحق فی سره یخص باسم العارف؛ یعنی، عارف کسی است که با فکر خویش [با تمام وجود] به عالم جبروت رو کند و بدون وقفه در پی تابیدن نور حق در سرّ خویش باشد.»

در بیانی روانتر، «عارف کسی است که حقایق اشیاء را به طریق کشف و شهود – چنان که هست – ببیند». البته به طوری که هم دارای دین و مذهب باشد و هم اهل ریاضت و کشف و شهود؛ و از مقام «علم الیقین» به مرتبهی «عین الیقین» و «حق الیقین» رسیده باشد و مقصود و منظورش از ریاضت و عبادت، فقط خداوند باشد و بس؛ و نه ترس از عذاب دوزخ یا طمع در بهشت. به هر حال «عارف» کسی است که در پی معرفت خداوند است و این معرفت را با چشم حقیقتبین میخواهد؛ نه عقل و چشم این سویی.

آنکه او را چشم دل شد دیدبان دید خواهد چشم او عین العیان

با تواتر نیست قانع جان او بل ز چشم دل رسد ایقان او

اما این معرفت حقیقی در دیدی کلان مشروط به سه شرط است:

۱. خدابینی

گاهی عدول از جهت حقیقت، سبب عدم درک شهودی است؛ هر چند سالک مبتلا به معاصی و رذایل نباشد. آینههای وجودی انسان، برای نمایاندن وجه حق

– علاوه بر صیقلی بودن – باید در جهت حق هم قرار گیرد. گاهی افرادی با ریاضت و عبادت، ملکات فاضله را در خویش پدید میآورند و از گناه دوری میجویند؛ اما غایتی را که در ورای این عبادات میجویند، رسیدن به نعمتهای اخروی است! گاهی از این حد نیز پایینتر است؛ نماز شب میخوانند به جهت وسعت رزق! صلهی رحم به جای میآورند، به منظور طول عمر! و به تمام این مقاصد هم دست مییابند؛ اما از مشاهدهی «رب» محروم میمانند؛ چون از ابتدا شهود و لقای حق را مدنظر قرار نداده بودند.