پاورپوینت کامل دانشمند نیایش گر ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانشمند نیایش گر ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانشمند نیایش گر ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانشمند نیایش گر ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی کوتاه به بعد علمی امام سجاد(ع)

دانشمندی بود که دیگران را برای صعود به قله ی دانش تشویق می کرد.

هرگاه دانش پژوهشی نزدش می آمد، می فرمود:

خوش آمدی ای سفارش رسول خدا(ص).

سپس ادامه می داد: «هرگاه دانش پژوه [برای علم آموزی] از خانه اش بیرون می آید، بر هیچ چیز ی گام نمی نهد مگر آن که زمین تا ژرفایش برای او آمرزش می طلبد.۱

اگر مردم، ارزش دنبال علم رفتن را می دانستند، آن را به دست می آوردند؛ هر چند با ریختن خون [شان و جان فشانی] و [همانند] فرو رفتن در ژرفای دریا [بسیار دشوار و خطرناک] باشد.۲

یزدان به دانیال پیامبر(ع) وحی فرستاد: «دشمن ترین بنده نسبت به من، آن بنده ی نادانی است که حق دانشوران را کوچک شمارد و از آن ها پیروی نکند؛ و محبوب ترین بنده ی من، پارسایی است که در جست و جوی پاداشی بزرگ است؛ یعنی همراه دانشمندان و پیرو حکیمان است».۳

فراگیری دانش تنها از دانشمندان دین باور را نمی پسندید و می فرمود:

«اگر مروارید گران بهایی را از زباله دان بی ارزشی به دست آوردی، کوچک مشمار زیرا پدرم به من فرمود که من از امیرالمؤمنین(ع) شنیدم، می فرمود: “همانا کلمه ای از حکمت در سینه ی منافق، با هوش و ذکاوت او در کشمکش و مضطرب است تا این که به زبان بیاورد و مؤمن آن را بشنود که او سزاوارتر و شایسته ی آن است؛ پس آن را فرا گیرد”.»۴

امام هر روز صبح ها در مسجد نیایش، میان منبر و مزار پیامبر(ص) گرامی با افرادی مانند «سلیمان بن یسا» تا بالا آمدن آفتاب به گفت و گوی علمی می نشست.۵

از کسانی که به دانایی شهره شده بودند می خواست به دانش آموزی ادامه دهند.

عمل نکردن به دانسته ها را باعث دوری عالم از خداوند می دانست.۶

برای دانش، چنان قداستی قائل بود که پنهان کردن آن از اهلش و یا شرط مالی برای بیان آن را باعث بی برکتی علم اعلام می کرد.۷

در نگاه شیعه، اقیانوس دانش امام را کرانه ای نیست زیرا یکی از منابع علم امام، انتقال میراث علمی امامان پیش از خود است.

و سرچشمه ی دانش امام علی(ع) نیز علم پیامبر(ص) است و سرچشمه ی آگاهی های رسول خدا نیز دانش بی پایان خداوندی است.

امام سجاد(ع) نیز در تفسیر آیه ی شریفه «یمحو الله مایشاء۸؛ خداوند آن چه را بخواهد محو می کند» می فرمود: «اگر این آیه نبود [که خداوندی با ملاحظه ی مصالحی در رخ دادهای تاریخ تغییراتی می دهد] از آن چه تا رستاخیز رخ می داد به شما خبر می دادم»!۹

می گفت: «از چهارده جهانی اطلاع دارد که هر کدامش سه برابر جهان ماست. ..»۱۰

در اسارت از کربلا، گاه به همراهانش می فرمود نگهبانان رومی کاروانیان به زبان بومی خود چه می گویند.۱۱

روزی با یارانش از کنار گله ای می گذشت. بره ای از گله جدا افتاده بود و گوسفندی صدایش می زد. امام فرمود: «این گوسفند به آن بره می گوید به گله برگردد و این که خواهرش سال گذشته از گله جدا شده و گرگ او را خورده بود.»۱۲

روایات دیگری نیز نقل شده است که نشانگر آگاهی ایشان از زبان گنجشک ها، گرگ ها، آهوها، شترها، و نهنگ هاست.۱۳

اشعاری به وی منسوب است که در آن ها می فرماید:

من، گوهرهای دانش خویش را پنهان می دارم

تا جاهلان، آن حقایق را دست مایه ی آزار و اتهام ما قرار ندهند

…

چه بسیار دانش هایی که اگر آن ها را فاش سازم

مرا متهم به بت پرستی خواهند کرد

و کسانی، ریختن خونم را روا خواهند شمرد

و این زشت ترین کارشان را نیک خواهند پنداشت۱۴

تبیین دیدگاه های اسلام در مسائل پیچیده ی کلامی و یا گشودن کلاف مسائل فقهی بیانگر دانش گسترده ی اوست.

سست شدن بنیان های کاخ شاهنشاهی امویان با شورش های مردمی – پیش از رشد درخت ستم عباسیان – فرصتی تاریخی برای امامان باقر و صادق – که درود پروردگار بر آنان باد – پدید آورد تا نسیم دین راستین را با کادر سازی و پروراندن هزاران شاگرد در سراب مذهب رسمی، در کویرستان جان ها بپراکنند. این نقش فرهنگی، آن قدر پر رنگ بوده است که حتی عده ای ناآگاهانه امام صادق(ع) را نه به عنوان ترویجگر و بیان گر مهم مذهب که «رئیس مذهب جعفری» نامیدند؛ و می دانیم این دانش گسترده از امام چهارم به آنان به ارث رسیده بود.

از سوی دیگر، گفتار و نوشتار هر کسی نشان دهنده ی عمق و گستره ی دانش گوینده و نویسنده ی آن است. نوشته های ارزشمند بازمانده ی «رساله الحقوق» و «صحیفه ی سجادیه» از آن عزیز، دلایل این گستردگی و توجه ایشان به ظرافت های مختلف روح آدمی و زندگی است. ما نیز با رعایت فشردگی، چکیده ای از این دو نوشته را در این قسمت و جای جای کتاب به صورت پراکنده آورده ایم.

یادآوری این نکته چه بسا ضروری باشد: در تعریف – دست کم – شانزده گانه ای که برای واژه ی «حق» در علوم گوناگون و به ویژه علم حقوق گفته اند، در بسیاری از روایات و همین رساله ی حقوق، جنبه ی «اخلاقی» آن مطرح است نه جنبه های دیگر.*

همچنین بزرگان درباره ی صحت استناد این رساله به حضرت نیز بحث کرده اند.**

رساله الحقوق، نخستین منشور جامع حقوق بشر

مقدمه

امام، نماینده ی خداوند است در جمع آدمیان. بیانگر فرامین الهی و حقوق انسانی است. حضرت در این منشور، پنجاه حق فردی، اجتماعی، اقتصادی، حکومتی، قضایی، اخلاقی و. .. را برمی شمارد. حقوقی که اگر مراعات شوند، جامعه سامان می یابد و چتر آرامش بر زندگی فردی، خانوادگی و. .. آدمی گشوده می شود.

این منشور، از راه های گوناگون روایت شده است. شاید شناخته ترین آن ها، روایت «ابوحمزه ی ثمالی» – شاگرد ویژه ی حضرت – باشد. «شیخ صدوق» در کتاب «خصال» خود از او نقل کرده است و «سید بن طاووس» در «فلاح السائل» از «شیخ کلینی» – دانشمند بزرگ شیعه – روایت کرده است.

«حرانی» نیز در «تحف العقول» آن را آورده است.

حضرت ابتدا فهرست وار و فشرده، انواع حقوق را بیان می کند و سپس به بیان گسترده ی آن ها می پردازد.

خویشتن

برخلاف بسیاری از مکاتبی که خاستگاه شان اندیشه ی آدمی – نه برانگیختن خداوند – است، «اسلام» آئینی است که «خوش بختی این سرا و آن سرا» را هدف خویش می داند. خوش بختی، همسایه ی «آرامش» است و آرامش، هنگامی است که هر چیزی در جای خویش قرار گیرد.

حضرت، برای تمامی اعضای آدمی حقی قائل است زیرا خداوندی «حکیم» آن ها را آفریده، پس باید حق آن ها را بی کم وکاست و بی زیاده روی داد. امام ابتدا فهرستی از اعضای بدن – که دارای حقند – بر می شمارد و سپس حق تک تک آن ها را توضیح می دهد.

اما حق نفس تو بر تو آن است که آن را کاملاً در راه پیروی یزدان والا قرار دهی؛ پس [بایستی] حق زبان، گوش، چشم، دست، پا، شکم و شرمگاه را بدهی و در میان راه [دشوار]، از پروردگار یاری بطلبی.۱۵

چشم، پنجره است؛ پنچره ای که به آسمان آبی عبرت گشوده می شود تا چراغی شود فرا راه آدمی و یا پنجره ای به مرداب گناه که گل های هرز حسرت در آن می رویند. چشم، هدیه ی باشکوهی است که فقط کسی که آن را از دست داده است ارزشش را می داند. حق چشم از زبان حضرت چنین است:

«اما حق چشم تو این است که آن را در آن چه برایش روا نیست فرو بندی و با آن، پند پذیری».۱۶

چشم پوشی از ناروا که آرامش روانی را در پی دارد و عبرت آموزی، دو وظیفه ی اصلی چشم هستند.

گوش، دروازه ی ورود اطلاعات برای رسیدن به مغز است؛ اطلاعاتی که شخصیت مثبت یا منفی آدمی را رقم می زند. او را نیک اندیش، نیکوگفتار، نیکوکردار یا تاریک اندیش زشت گفتار و سیه کردار می سازد؛ تبه کاری لجام گسیخته یا سبزاندیشی که با قدم های تفکر در سرزمین زندگی گام برمی دارد. اسلام می خواهد گوش، یک «صافی» [فیلتر] باشد؛ آن چه را که باعث «رشد» فردی، اجتماعی و. .. می شود به اندیشه برساند و چون دژی رخنه ناپذیر، در برابر سخن هایی که «آفت» درخت شخصیت ما هستند قد علم کند. امام وظیفه ی گوش را چنین بازگو می کند:

«اما حق گوش، پاکیزه نگه داشتن آن است [از آلودگی سخنان بیهوده و گناه آلود]. .. و یا با آن خصلتی بزرگوارانه به دست آوری. گوش، دروازه ای است به سوی دل و انواع مفاهیم خیر و شر را به آن می رساند؛ و [باز در این راه سهمگین] نیرویی جز یاری خداوند والای بزرگ نیست»۱۷

زبان، ابزار سخن است و مترجم خرد. یکی از مهم ترین اعضای بدن است و در عین حال بهترین یا خطرناک ترین آن. شمشیری دو دم که از سویی خوش بختی را برای ما و دیگران به ارمغان می آورد و از سویی ویرانی زندگی آدمیان و شهرها و کشورها را به دنبال دارد. زبان، انسان را در چشم دیگران بالا می برد و یا بر خاک خواری می نشاند. حضرت، با بیان وظایف زبان، آن را پاک سازی می کند:

«اما حق زبان آن است که او را از زشت گویی گرامی بداری؛ به نیکی پراکنی عادتش دهی؛ تربیتش کنی؛ جز هنگام استدلال و بهره مندی این جهان، یا آن جهانی نگهش داری. از پرگویی های زشت کم فایده ی بی پشتوانه ی خرد، دورش سازی. خردمند، با اندیشه و نیکوگفتاری اش آراسته می شود و [در این راه پر سنگ