پاورپوینت کامل بر سریر سخن ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بر سریر سخن ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بر سریر سخن ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بر سریر سخن ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

>

بلاغت در آینه ی تبار حضرت عباس (ع)

اشاره

با اندکی دقت در زندگی غرورآفرین حضرت عباس (ع) به ویژه درخشندگی چشم گیر او در واقعه ی کربلا، میراث سترگی که امام علی( ع) و نیاکان حضرت عباس (ع) در او به ودیعه گذاشته بودند، به خوبی دیده می شود. تلاش ها، رشادت ها و فداکاری هایی که حضرت عباس( ع) در واقعه ی کربلا از خود نشان داد، یادآور شجاعت های حضرت علی( ع) و نیاکان مادری حضرت عباس( ع) است چرا که ایشان ثمره ی پیوندی آسمانی بود بین ابرمرد تاریخ و زنی که شایسته ترین برای ازدواج با او به شمار می رفت، آن هم با ازدواجی که مقصود از آن به دنیا آوردن حیدری دیگر رقم خورده بود.

این نوشتار بر آن است تا نیم نگاهی به ویژگی شعر و بلاغت حضرت عباس( ع) در آئینه ی میراثی که پدران او برایش گذاشته بودند، بیاندازد.

مفهوم فصاحت و بلاغت

در ادب پارسی جدا نمودن این دو مفهوم از هم تا اندازه ای دشوار است. زیرا این دو مفهوم نزدیک به هم هستند اما می توان از روی مسامحه در تعبیر، برای آسان تر شدن فهم آن، فصاحت را شیوا سخن گفتن و بلاغت را رسا سخن گفتن ترجمه نمود.

علی (ع)؛ آفتاب فصاحت و بلاغت

وجود عنصر فصاحت و بلاغت – با هر تعریفی – در سخن علی (ع) بر هیچ کسی پوشیده نبوده و نهج البلاغه اش، قطره ای اقیانوس وش از گنجینه ی سخن اوست.

«جاحظ» نویسنده ی بزرگ قرن سوم و سخن شناس عرب پس از یاد کردن جمله ای از حکمت های نهج البلاغه۱ می نویسد:

اگر از کتاب سخنان علی( ع) غیر از همین یک جمله نمی یافتم برایم کافی و بسنده بود – بلکه از بسنده نیز بسنده تر – و مقصود را از این جمله ی کوتاه، نارسا نمی دیدیم: «نیکوترین سخن، سخنی است که اندکش تو را از بسیارش بی نیاز کند و معنای آن رسا و گویا باشد و خدای بزرگ آن را هماهنگ با آهنگ و نیت و پارسایی و همت گوینده اش، در جامه ای از جلال و شکوه پوشانیده باشد و از فروغ حکمت، آن را آب و تاب داده باشد».۲

جاحظ در جایی دیگر می افزاید: «سخن شناسان همگی هم رأی اند که سخنی نیافته اند که در کوتاهی لفظ و گستردگی معنا و سودمندی بسیار و برانگیزندگی خواننده، در بیان و روانی و زودیابی مفهوم، با این جمله ی امام برابری کند».۳

«سبط ابن جوزی» درباره ی سخنان نغز و گفتار شیوای امیر المؤمنین (ع) می نویسد: «سخنان علی( ع) همه سرشار از فروغ و شکوه است و میزان معرفت و حکمت. سخنانی است که خداوند چنان آن ها را از شکوه و برجستگی لبریز کرده که هر کس بشنود و بخواند، هیبت آن ها او را فرا می گیرد. خداوند در سخنان او، شیرینی و نمکینْ کلام بودن و طراوت و تازگی و شیوایی و رسایی را به هم آمیخته است. واژه ای در آن ها گزاف نیست و هیچ حجتی را با آن ها یارای برابری نیست. همه ی سخن وران را به ناتوانی کشیده و گوی سبقت را از همگان ربوده است. واژه هایش از نور نبوت، آب و تاب گرفته و اندیشه ها را سرگردان خود ساخته است.»۴

میراث پدری حضرت عباس( ع) در فصاحت و بلاغت

از جمله گنجینه های پرارزشی که حضرت عباس( ع) آن را از پدر، مادر و نیاکان خود به ارث برده بود، توشه ی غنی فصاحت و بلاغت است. عباس( ع) میراث دار علی( ع) در بلاغت و فصاحت است اما او از سویی دیگر در دامان پر مهر مادری ادب دوست پرورش یافته است. شمیمی از طراوت بوستان سخن دانی این بانوی ارجمند، در مرثیه های جان سوزی که در سوگ عباس( ع) می سراید به چشم می خورد.

فصاحت و بلاغت در نیاکان مادری حضرت عباس( ع)

پدران و نیاکان «امّ البنین»( ع) از این ویژگی والا نیز برخوردار بوده اند. در بین آنان «لبید بن ربیعه» مشهورترین است. او از معمّرین (افرادی که بسیار عمر کرده اند) بوده و ۱۴۵ ^۵ یا۱۵۷ ^۶ سال عمر کرده است. نود سالش بود که اسلام ظهور کرد.^۷ و در دوران خلافت «معاویه» بدرود زندگانی گفت.^۸

وی با دیدن معجزه ای از پیامبراکرم(ص) ایمان آورد.

لبید بن ربیعه، از بزرگان جزیره العرب به شمار می آمد، او برادر «خالد» و عموی «حزام»، پدر حضرت امّ البنین( ع) به شمار می آید. در عصری که فن شاعری، اعجازی بی بدیل به شمار می رفت و برگزیده ترین شعرها را بر دیوار کعبه می آویختند، لبید، شاعرِ یکی از هفت شعر برگزیده و سرشناس عربستان بود. اگر چه او در عصر جاهلیت می زیست اما مردی بخشنده، جوان مرد، حقیقت جو و در عین حال دلاور و شجاع بود و اندامی تنومند و ورزیده داشت.

وی هنگام تشرف به اسلام، تک بیتی سرود که در آن، خداوند را به سبب این فیض بزرگ چنین سپاس می گوید:

اَلحَمدُ لِلّهِ اِذْ لَمْ یأْتِنِی اَجَلِی

حَتّی لَبِسْتُ مِنَ الإسلامِ سِرْبَالاً۹

«عمر بن خطاب» در روزگار خلافت خویش به «مغیره بن شعبه» دستور داد تا به شاعران مسلمان بنویسد یک نسخه از اشعار خود را برای درج در دیوان شاعران اسلامی به مدینه بفرستند. وقتی مغیره بن شعبه برای انجام فرمان دست به کار شد، نزد لبید بن ربیعه و «اغلب راجز عجلی» رفت تا اشعار آن ها را دریافت کند. لبید گفت: «من هرگز شعری را که از جاهلیت رسیده در اسلام نخواهم سرود» و در پاسخ عمر سوره ی بقره را در کاغذی نوشت و برایش فرستاد.

اما «اغلب راجز» شعر خود را نوشت و برای عمر فرستاد. عمر که پیشتر دستور داده بود به هر شاعر هزار سکه بدهند، امر کرد پانصد سکه از بخششی که به اغلب شده کم و به لبید بیفزایند.

اغلب ناراحت شده و گفت: «آیا سزاوار است من که از دستور پیروی کرده ام پانصد سکه بگیرم و لبید که سرپیچی کرده هزار و پانصد سکه دریافت دارد؟» در این میان، معاویه هم پانصد سکه به بخششی که به لبید شده بود، افزود اما لبید هرگز این دو هز