پاورپوینت کامل تاریخچه ی تحول شعر ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخچه ی تحول شعر ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخچه ی تحول شعر ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخچه ی تحول شعر ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

>

ادبیات معاصر شعر

درآمد

منظور از ادبیات معاصر ایران، آن دسته از فعالیت های ادبی است که در سال های پایانی حکومت قاجار و برقراری حکومت مشروطه در ایران پا گرفت و رونق و گسترش یافت و سنتی را پایه ریزی کرد که شاخص ادبیات صد سال اخیر است. تمام فعالیت هایی که تحت شرایط اجتماعی و سیاسی آن دوره پدید آمده زمینه ی سنتی گردید که ادب معاصر ایران، بر آن استوار شده است.

ادبیات این دوران در سه زمینه به تحول و نوآوری رسید: نثر، شعر، و نمایشنامه.۱

در این مجال برآنیم که تاریخ ادبیات معاصر شعر و یا سیر تحول و گذار شعر را از سنتی به نو بررسی نماییم.

در آغاز بحث ضروری است زمینه ها و مقدمات این تحول فرهنگی بررسی شود.

تحولات اجتماعی – سیاسی، زمینه ساز تحول فرهنگی

فرمان مشروطیت که در سال ۱۳۲۴ ه ق به امضای «مظفر الدین» شاه رسید، در واقع دستاورد نهضتی سیاسی – اجتماعی بود که پیشتر از آن، در اثر بیداری جامعه ی ایرانی، تحت تأثیر عوامل متعدد فرهنگی و اجتماعی حاصل شده بود. این عوامل که زمینه ساز تحول فرهنگی بودند، عبارتند از:

1. ضرورت روی آوردن به دانش و فن جدید که تا حدودی پیامد جنگ های ایران و روس بود.
2. رفت و آمد ایرانیان به کشورهای اروپایی و آشنایی آنان با تحولات جدید علمی، فنی، اقتصادی، و سیاسی غرب، به ویژه اعزام گروه هایی از دانشجویان ایرانی به خارج از کشور برای فراگیری دانش جدید به همت «عباس میرزا» ولیعهد «فتحعلی شاه».
3. رواج صنعت چاپ به عنوان اصلی ترین وسیله ی اطلاع رسانی که می توانست در انتقال سریع و گسترده ی افکار مؤثر باشد.
4. رواج و گسترش روزنامه نویسی
5. ترجمه و نشر کتاب و آثار فرهنگی که آشنایی همگانی تر با پیش رفت های جهان غرب را بیش از پیش ممکن می ساخت.
6. تأسیس مدرسه ی دارالفنون و سرانجام تأسیس دانشگاه در دوره های بعد.۲

با توجه به عوامل فوق به ویژه اقدامات دور اندیشانه و ترقی خواهانه ی «امیرکبیر» و «عباس میرزا» (ولیعهد فتحعلی شاه قاجار) می توان گفت که چهره ی فرهنگی ایران در آستانه ی مشروطیت تغییر کرده بود، خصوصا که گروهی از تحصیل کردگان از طریق مطبوعات و آثار خود به جریان نوگرایی اجتماعی و فرهنگی سرعت بیشتر می بخشیدند و موجبات آشنایی مردم را با پدیده های نو و مظاهر فرهنگی جهانی که با شتاب رو در ترقی و پیش رفت داشت، فراهم می کردند.

پیکار کهنه و نو

در عصر قاجار تلگراف، چاپ، روزنامه و ده ها پدیده ی نوین دیگر که از خارج وارد ایران شد، بدون هیچ مقاومتی، با آغوش باز پذیرفته شد ولی در کشوری که بیش از هزار سال تنها هنرش شعر بود و نظم و نظام مقدسش تابووار بر اذهان سیطره داشت، چگونه ممکن بود خیال بندی عجیب و ناشناخته و درهمی به نام شعر از زبان فرنگی ترجمه شود و در مقابل شعر مقدس فارسی قد علم کند.

از سوی دیگر، شعر سنتی متولیان به شدت متعصبی داشت به گونه ای که امکان دست کاری ساحت آن و درهم ریختن نظام آن به مخیله ی کسی خطور نمی کرد. حتی خوش فکرترین و روشن بین ترین شاعران پیش از مشروطیت، مانند: منوچهر شیبانی، یغمای جندقی و ابوالقاسم فراهانی نیز قادر به درهم ریختن نظام سنتی و بنیاد نهادن نظام شعر جدید نبودند یکی به دلیل حرمت ازلی و ابدی شعر فارسی و دوم به علت عدم تحرک و فلج شدن خیال و اندیشه ی شاعران – که در صورت تخریب شعر سنتی، قادر به تأسیس نظام جدیدی برای شعر نبودند – اما از آن جایی که هیچ چیز برای همیشه بر یک قرار نمی ماند، شعر رسمی ایران نیز با تمام جزمیت و تقدس و تحجر و انجمادش، در برابر تحولات اجتناب ناپذیر جامعه ی ایران نتوانست تاب بیاورد. شور مشروطه خواهی که جامعه ی ایران را فرا گرفت، شاعران رسمی – حکومتی دو گروه شدند. عده ای در قبال دگرگونی های سیاسی و اجتماعی – اقتصادی مقاومت کردند و در محافل گرم اشرافی و درباری ماندند و به دور از جنجال های کوچه، از وصف لب و گیسو و خال و ابرو در جا زدند؛ و عده ای چون «ملک الشعرای بهار»، «ایرج میرزا»، «عارف» و. .. دربار را ترک گفته، به انقلاب پیوستند. اگر چه همه ی این ها یک برداشت و یک انتظار از انقلاب و نتیجه ی آن نداشتند ولی همه این ها در یک مورد موضع مشترکی داشتند و آن هم روی آوردن به زبان مردم درگیر انقلاب بود. این ها فهمیده بودند که تتبع فرخی، عنصری و عسجدی دیگر کششی برای مردم ندارد. پس به شعر کوچه و بازار روی آوردند و این گرایش، به مرور، جریان نوگرایی را در شعر به وجود می آورد.۳

این جریان نوگرایی با حوادث مهمی نظیر جنگ جهانی اول، کودتای ۱۲۹۹ و سرانجام فروپاشی سلطنت نیمه فئودالی قاجار و انتقال قدرت به سلسله ی پهلوی، به حدی شتاب پیدا کرد که دیگر سیر و تحول محافظه کارانه بسنده نبود و سنت شکنی قاطعی را طلب می کرد و کسانی که ذوق و قریحه ای داشتند، کوشیدند مضمونی جدید در قالب شعر وارد کنند. عده ای نیز به فکر انقلاب ادبی افتاده و مدعی تجدید صورت و مضمون اشعار شدند.۴

بعد از جنگ جهانی اول، در قلمرو اندیشه ی ادبی مناقشات و کشمکش های ریشه داری میان دو جناح نوگرا با کهنه پرستان و محافظه کاران روی داد که بر سرنوشت ادبیات ایران تأثیر به سزایی داشت. مطلب از این قرار بود که ملک الشعرای بهار در دی ماه سال ۱۲۹۴ ش انجمن ادبی کوچکی (که بعدها مجله ی دانشکده را منتشر کردند) تأسیس نمود و در مرام نامه اش اعلام کرد که قصد و مشی انجمن ترویج معانی جدید در لباس شعر و نثر قدیم. .. و ضرورت اقتباس محاسن نثر اروپایی است.

پس از آن یکی از اعضای دانشکده ظاهرا! محض نمونه بر اساس اصول پذیرفته شده ی انجمن، غزلی به استقبال سعدی در روزنامه ای به نام «زبان آزاد» منتشر کرد.

«تقی رفعت» که در آن موقع سردبیر نشریه ی نوگرای «تجدد»، چاپ تبریز، بود در جواب شان به طنز و کنایه در نشریه اش نوشت: «عزیز من، کلاه سرخ ویکتور هوگو را در سر قاموس دانشکده مجوی، توفانی در ته دوات نوجوانان تهران هنوز برنخاسته است.»

با پاسخ نرمی که ملک الشعرای بهار به مقاله ی رفعت داد، ظاهراً قضیه تمام شده تلقی می شد، اما پس از چندی، در دی ماه ۱۲۹۶ ه ش، مقاله ای به قلم «علی اصغر طالقانی» با عنوان «مکتب سعدی» منتشر شد که نویسنده شدیداً به کلیات سعدی و مرام اعضای انجمن دانشکده حمله کرده بود. این مقاله چنان بلوایی به راه انداخت که دولت ناگزیر شد روزنامه را تعطیل کند. تقی رفعت که منتظر چنین فرصتی بود، طی مقالاتی در نشریه ی تجدد نوشت: «… آفرین، این عصیان لازم بود. انقلاب سیاسی ایران محتاج به این تکمله و این تتمه بود… »

در همین گیر و دار، شماره ی اول مجله ی دانشکده منتشر شد. بهار در آن مجله نوشت: «ما هنوز جسارت نمی کنیم تجدد را تیشه ی عمارت پدران شاعر و نیاکان ادیب خود قرار دهیم. .. ۵

و رفعت در شماره ی ۱۲۵ نشریه اش نوشت: «ای جوانان دانشکده!. .. تجدد به مثابه ی انقلاب است و انقلاب را نمی شود با قطره شمار مانند دارو به چشم ریخت. بر ضد جریان آب شنا کنید. ..

تابوت سعدی گاهواره ی شما را خفه می کند. .. در زمان خودتان، آن استقلال و تجدد را به خرج دهید که سعدی ها در زمان خودشان به خرج دادند. ..۶

پیش گامان شعر نو نیمایی

در سیر تحول شعر و گذار آن از سنتی به نو، تقی رفعت تأثیر به سزایی داشت. پس از او «ابوالقاسم لاهوتی»، «جعفر خامنه ای»، و «بانو شمس کسمایی» نیز گ