پاورپوینت کامل تنهایی دردآلود سالمندان ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تنهایی دردآلود سالمندان ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تنهایی دردآلود سالمندان ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تنهایی دردآلود سالمندان ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

>

می کند در سنگ خارا، داغ تنهایی اثر بیستون خاموش شد تا کوه کن از پا فتاد

«مولانا صائب تبریزی»

سال ها پیش که کودک بودم

سر هر کوچه کسی بود که چینی ها را

بند می زد با عشق

و من آن روز به خود می گفتم

آخر این هم شد کار!

ولی امروز که دیگر اثری از او نیست

نقش هر دل که به روی قوری است

تَرکی دارد و من

کوچه به کوچه در به در

پِی بندزنی می گردم. ..

از بین موضوعات گوناگون درمیان سال خوردگان، احساس تنهایی و عزلت اجتماعی، حقیقتی است که اینک مورد عنایت بسی از صاحب نظران دانش های روان شناسی و روان پزشکی قرار دارد.

حس جداماندگی، در زمره ی دشواری های دوران کنونی شمرده می شود و به منزله ی نبود رابطه ی اجتماعی یا ارتباطِ اجتماعیِ مطلوب توصیف می گردد. انزوای اجتماعی به حالتی گفته می شود که طی آن فرد یا گروه میل یا نیاز به برقراری ارتباط با دیگران را داراست، اما فاقد توانایی برقراری ارتباط است. در حالی که احساس تنهایی، حالتی ناخواسته و نامطلوب است که به هنگام فقدان روابط مهم روی می دهد.

همه ی ما سالمندان تنهایی را می شناسیم که اوقات خویش را در بوستان یا کنار پنجره می گذرانند یا افرادی که در سراهای سالمندان در حسرت نگاه های آشنا، به بازبینی برگ های خاطرات می پردازند.

روزها را در کنار افرادی می گذرانند که علاقه ای بدانان ندارند و وابستگی شان به جز رابطه ی کاری، چیز دیگر ی نیست.

آنان همدم و همصحبتی ندارند و چنان چه کسی با ایشان سخن بگوید، حرفی مختصر و از روی رفع تکلیف است.

پاره ای از سال خوردگانی که در خانه ی فرزندان و نوه های شان روزگار می گذرانند هم وضع بهتری ندارند. حتی گاه فرزندان یا نوه های شان اینان را با خشونت های کلامی و جسمی می آزارند و این گونه دل آزاری ها به عزلت گزینی آن ها دامن می زند!

جای تأسف است که در حال حاضر، شیوه ی غالب و نامناسب گفت وگو با این قبیل افراد به شکل غیرکلامی، اشاره ی سر و دست و جمله های کوتاه و مقطع است که میزان طرد شدگی پیران از اجتماع را به خوبی می نمایاند.

یافته های پژوهشی حکایت از آن دارد که ۷۵/۴۳ درصد افراد ساکن در خانه های سالمندان احساس تنهایی می کنند. سال خوردگانی که دارای پنج فرزند یا بیشتر بوده اند و در خانواده زندگی می کردند، احساس تنهایی زیاد داشته اند؛ یعنی با ازدیاد شمار فرزندان، حس تنهایی سالمندان هم افزون می گردد. نگرشی بر متون حاوی تنهایی این گروه از آدمیان، نشان می دهد که خاستگاه خیلی از حالت های نامتعادل روانی همچون افسردگی، خودکشی و ناکامی شدید، احساس تنهایی و جداماندگی است.

اجتماع فردا، فزون تر از همیشه به سالمندان متعلق خواهد بود. چون نسلی که امروزه بحران کار و ازدواج را پشت سر می نهد، بعد از چند دهه به سالیان سالمندی گام می نهد و شاید این نسل، تنهاترین سالخوردگان سده ی اخیر را تشکیل دهد؛ نسلی که صاحبان کمترین تعداد فرزندان است و سریعا از نسل جدید فاصله می گیرد. بنابراین، برای رفاه هر چه بیشتر این نسل، از امروز باید چاره ای اندیشید.

جهت رویارویی با احساس تنهایی در پیران، باید از روش های مشاوره ی شناختی با فرد، آموزش جامعه به منظور دگرگونی نگرش نسبت به کهولت و نیز دارو درمانی سود جست. سال خوردگان منبعی از تجربه ها و خاطره های تلخ و شیرین گذشته اند که نباید بلااستفاده باقی بمانند. روی کرد داستان گویی و واگویی تجارب و خاطرات تلخ و شیرین گذشته به وسیله ی آنان، افزون بر این که نسل کنونی را در جریان رخ دادهای موثق گذشته قرار می دهد، موجب دست یابی سالمندان به نقش شایسته ی خود در جامعه می شود.

نیاز به سخن گفتن و مستمع داشتن، در انسان بسیار شدید است، چرا که قسمت اعظم پشتیبانی های روانی انسانی از راه تعاملات گفتاری با سایرین تامین می شود. به رغم سودمندی تعاملات کلامی برای پیران، ایشان به علت داشتن مشکلاتی در مورد محاوره ی کلامی، زوال عقل پیری (آلزایمر)، تاخیر در صحبت و فراموشی، مستعمان خویش را از دست می دهند و جامعه با ایشان کمتر به گفت وشنود می پردازد. شیوه ی گفت وشنود در جامعه هم هر روز نسبت به قبل تفاوت می کند و با کمال تاسف در حال حاضر آن حرمت و فروتنی که پیشتر درباره ی سالمندان رعایت می شد، دیگر به نظر نمی رسد.

آموزش اجتماع در چگونگی گفت وگو با سالخوردگان و بردباری و حوصله ی گوینده، ممکن است به میزان چشم گیری مقدار نگرانی ذهنی اینان را در تعاملات اجتماعی شان بکاهد. بدبختانه امروزه راه کار عمده ی (نامناسب) محاوره با این طبقه، به شکل غیر کلامی، اشاره ی سر و دست و جمله های کوتاه و بریده است که اندازه ی طردشدگی آنان را از جامعه به خوبی نمایان می سازد. در عین حال، گفتنی است که بر پایه ی پژوهش هایی چند، وجود دست کم یک تن از سالمندان خانواده در کنار سایر اعضا توانسته است به طرز محسوسی به ایجاد برقراری فضای خانوادگی سالم یاری نماید و نیز برای فرزندان خردسال مایه ی علاقه مندی و دل گرمی باشد. از سویی دیگر م