پاورپوینت کامل خوش بینی، تضمین کننده ی موفقیت کودک در آینده است ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوش بینی، تضمین کننده ی موفقیت کودک در آینده است ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوش بینی، تضمین کننده ی موفقیت کودک در آینده است ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوش بینی، تضمین کننده ی موفقیت کودک در آینده است ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

>

همه ی والدین برای فرزندان شان آرزوهایی فراتر از بدن سالم دارند؛ خواهان آن اند که زندگی فرزندان شان، مالامال عشق و آکنده از موفقیت باشد. موفقیت از نظر بسیاری از والدین، این است که فرزندان شان به مقابله با سختی ها بپردازند و مشکل ها، آنان را از پرورش استعدادهای شان باز ندارد. همه ی والدین دوست دارند که زندگی فرزندان شان بهتر از زندگی خودشان باشد و این خواسته ای معقول است. به راستی رمز دست یابی والدین به این آرزو چیست؟ بدیهی است که والدین با تربیت صحیح خود، می توانند مقدمه های این آرزو را فراهم کنند. دکتر «مارتین سلیگمن» روان شناس نام آشنای معاصر است. وی در کتابی با عنوان «کودک خوش بین» معتقد است که شیوه ی رفتاری والدین با کودک شان، موفقیت یا عدم توفیق او را در آینده تعیین می کند و شیوه ی رفتاری والدین می تواند اعتماد، ابتکارعمل، اشتیاق و مهربانی را به فرزندان بیاموزد(سلیگمن،۱۳۸۸،۲۳). سلیگمن تأکید می کند که مانع بزرگی بر سرِ راه توفیق فرزندان عصر حاضر در آینده وجود دارد و آن، تحلیل رفتن «خوش بینی طبیعی» در کودکان است. بی شائبه ترین اصطلاحی که در مقابل خوش بینی می توان به کار برد «بدبینی» است. سلیگمن به صورت مختصر و مفید بدبینی را چنین تعریف می کند: «تأکید بر فاجعه آمیز ترین علتِ هر شکست»(همان).

سلیگمن به والدین هشدار می دهد که از افتادن فرزندان به دامان بدبینی باید جلوگیری کرد؛ چراکه بدبینی عادت ذهنیِ ریشه داری است که عواقبی گسترده و مصیبت بار دارد. عواقب بدبینی از نظر سلیگمن عبارت است از: «خُلق (سرشت و طبیعت) گرفته، کناره گیری و عدم توفیق در دوست یابی، بی کفایتی در عمل کرد و حتی عوارض جسمی دور از انتظار.

در مقابل بدبینی و عوارض آن باید از مهم ترین نتیجه ای که خوش بینی برای کودک ما به ارمغان می آورد، سخن گفت. «عزت نفس» بهترین و مهم ترین ارمغان خوش بینی است. عزت نفس دارای دو جنبه است «احساس خوب» و «عمل کرد خوب»؛ ۱- اعتماد به این که قادریم به مشکل های اساسی زندگی بیندیشیم و با آن ها مقابله کنیم. (عمل کرد خوب) ۲- اعتماد به این که حق داریم خوش حال باشیم؛ احساس ارزش مندی و محق بودن کنیم؛ سزاواریم تا نیازها و خواسته های خود را مطرح کنیم و شایستگی آن را داریم که از ثمره های تلاش های مان برخوردار شویم. (احساس خوب) سلیگمن معتقد است که بدبینی با کاهش عزت نفس، احتمال افسردگی را افزایش می دهد(همان،۵۳).

سلیگمن تأکید می کند که مبنای مثبت اندیشی و خوش بینی در عبارت های امیدوارکننده یا تجسم موفقیت جای ندارد(چیزی که این روزها زیاد تبلیغ می شود)؛ بلکه در شیوه ی تفکر افراد درباره ی «علت ها» ریشه دارد. هر یک از ما، در نسبت دادن امور به علت های مختلف، عادت های خاصی داریم و سلیگمن این خصلت را «تبیین» می نامد. وی معتقد است که سطح تبیین در هر فرد، در دوره ی کودکی شکل می گیرد و تا پایان عمر پا برجا می ماند. او می گوید: «فرزند شما در تبیین این که چرا هر روی داد خوب یا بد، برای او اتفاق می افتد، از سه بعد استفاده می کند: تداوم، فراگیر بودن و شخصی سازی.»

تداوم: «گاهی» در برابر «همیشه»

کودکانی که بیش از سایرین در معرض خطر ابتلا به افسردگی قرار دارند، بر این باورند که علل روی دادهای ناگوار که برای آن ها پیش می آید «همیشگی» هستند و بر همین اساس، چنین استدلال می کنند که روی دادهای ناگوار، همیشگی و مانع موفقیت آن هاست. برعکس آن ها، کودکانی که در مقابل مشکل ها انعطاف پذیرند، براین باورند که علل روی دادهای ناگوار؛ موقتی است و همیشه قرار نیست روی داد ناگوار اتفاق بیفتد.

همیشگی (بدبینانه): «مامانم از همه ی مادرها غرغروتر است.»

موقتی (خوش بینانه): «خُلق مامانم الآن از همیشه غرغروتر است.»

کودک بدبین، رفتار مادر را ناشی از «خصیصه» همیشگی می داند؛ اما کودک خوش بین، آن را به «خُلق» مادر نسبت می دهد و خلق افراد، موقتی است. در صورتی که کودک شما درباره ی شکست ها، طردشدگی ها، و امور دشوار، واژه های «همیشه» و« هیچ گاه » را به کار می برد، سبکی بدبینانه دارد و در صورتی که درباره ی روی دادهای ناگوار، از واژه های بعضی«وقت ها» و «تازگی ها» استفاده می کند، پیرو سبک خوش بینانه است.

فراگیر بودن: «خاص» در برابر «کلی»

هرگاه بر این باور باشید که یک «علت خاص» دائمی است انتظار دارید که تأثیرهای آن با گذشت زمان آشکار شود. در مورد روی دادهای ناخوشایند، کودک بدبین، علت را کلی می بیند؛ اما کودک خوش بین، علت روی داد ناخوشایند را به همان مورد خاص نسبت می دهد.

کلی (بدبینانه): «معلم ها بی انصاف اند.»

اختصاصی (خوش بینانه): «خانم افشار بی انصاف است.»

در مورد روی دادهای خوشایند نیز تلقی دو کودک خوش بین و بدبین با هم متفاوت است. کودک خوش بین بر این باور است که تمامی اعمال او به پیدایش نتایج مثبت منجر می شود؛ در حالی که به اعتقاد کودک بدبین، این روی داد خوشایند از علت خاصی ناشی شده است. تصور کنید که دو کودک یا نوجوان، در یک مسابقه ی ریاضی در مدرسه، با موفقیت برنده شده اند. طرز تلقی کودک بدبین و خوش بین از تحلیل این روی داد متفاوت است.

اختصاصی (بدبینانه): «در ریاضیات بااستعدادم.»

کلی (خوش بینانه): «بچه ی بااستعدادی هستم.»

شخصی: «درونی» در برابر «بیرونی»

سبک تبیین، علاوه بر دو بُعد تداوم و فراگیر بودن، بُعد سومی دارد که سلیگمن نام آن را شخصی سازی می گذارد. شخصی سازی؛ یعنی این که «تقصیر چه کسی بوده است؟» هرگاه روی داد ناگواری اتفاق بیفتد، کودکان می توانند خود را عامل درونی یا افراد یا موقعیت های دیگر را (عوامل بیرونی) مقصر بدانند. این که افراد چه کسی را مقصر بدانند از عزت نفس آن ها ناشی می شود. کودکانی که عادت کرده اند تا در مواقع شکست خود را مقصر بدانند، عزت نفس نازلی دارند و احساس گناه و شرمساری در آن ها زیاد است؛ اما کودکانی که در مواقع بروز اتفاق ناگوار، دیگران یا موقعیت های دیگر را مقصر می دانند در مورد خود نظر بهتری دارند. آیا این امر به معنای آن است که به کودکان مان بیاموزیم که درباره ی روی دادهای ناخوشایند، علل بیرونی را مقصر بشمارند؟ سلیگمن ضمن رد کردن این شیوه، معتقد است کودکان باید طوری تربیت شوند که از مسئولیت اعمال نادرست خود، شانه خالی نکنند و هرگاه تقصیر آن ها بود، بگویند: «معذرت می خواهم. تقصیر من بود. دفعه ی بعد بهتر عمل می کنم». البته نباید هربار که مشکلی ایجاد می شود، چه تقصیر کودک باشد و چه نباشد، خود را به باد شماتت بگیرد. کودکان و بزرگ سالان افسرده، گاهی به خاطر چیزهایی است که به هیچ وجه، تقصیر آن ها نیست، همواره در حا