پاورپوینت کامل تربیت بچه مسلمان غیردینی هم می شود! ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تربیت بچه مسلمان غیردینی هم می شود! ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تربیت بچه مسلمان غیردینی هم می شود! ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تربیت بچه مسلمان غیردینی هم می شود! ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

محبت نه فقط انسان ساز که جامعه ساز نیز هست…

همه ی پدرها و مادرها آرزو دارند فرزندانی دارای خصائل اخلاقی پسندیده و متدین داشته باشند؛ اما چگونگی دست یابی به این صفت ها را نمی دانند یا بسیار کم می دانند. «تربیت، مستلزم دانش و آگاهی والدین یا مربیان است؛ مستلزم برنامه، اصول و اهداف مشخص؛ امکان های لازم و وقت مناسب است. دسته ای از والدین علاقه مندند بدون صرف وقت مفید، فرزندان شان به خوبی تربیت شوند. تربیت مستلزم هشیاری مربی و والدین نسبت به خود و تکالیف خود است»(لقمانی، ۱۳۸۹، ۱۱۷). در این میان، محبت و دوستی برای نهادینه کردن تربیت دینی در کودکان بهترین راه است. محبت و عشق ورزی، روابط عاطفی والدین را با کودک عمق و ژرفا بخشیده و تعالیم دینی را در ضمیر پاک او نهادینه می سازد. محبت، جاذبه ی عمومی است که تمامی افراد و اشیا را متحد می گرداند. همه ی کودکان از نظر فطری نیاز به مهر و محبت و انس و الفت دارند. مواهب طبیعی که در نهاد هر انسان به ودیعت گذاشته شده، همه دلیل بر نیازمندی او به جامعه و نیازمندی انسان به روابط عاطفی و پرمحبت در خانواده است. نبی اکرم(ص) می فرمایند: «به شما در مورد نوجوانان و جوانان به نیکی سفارش می کنم که آن ها دلی رقیق تر دارند. خداوند مرا به پیامبری برانگیخت تا مردم را به رحمت الهی بشارت دهم و از عذابش بترسانم. جوانان سخنانم را پذیرفتند و با من هم پیمان شدند؛ ولی پیران از قبول دعوت و هدایتم سرباز زدند… چراکه دچار قساوت قلب شدند». از نظر اسلام، محبت بیش ترین نقش را در سازمان دهی جامعه ی آرمانی انسانی دارد. جامعه ی مطلوب انسانی در اسلام، جامعه ای است که براساس محبت مردم نسبت به یک دیگر شکل بگیرد. اسلام می خواهد جامعه ای بسازد که همه ی مردم، خود را برادر یک دیگر بدانند و تا سرحد ایثار نسبت به هم عشق بورزند، و این بدان جهت است که هیچ چیز مانند محبت در سازمان دهی جامعه ی دلخواه انسانی، کارساز نیست.

آیا دین، جز محبت است؟

اسلام، برنامه ی تکامل انسان است. اصلی ترین عناصر این برنامه، محبت (مهرورزی) است. عنصر محبت، در تحقق برنامه هایی که اسلام برای پیش رفت جامعه ی انسانی پیش بینی کرده، تا آن جا مؤثر است که امام باقر(ع) دین اسلام را چیزی جز محبت نمی داند و می فرماید: آیا دین، جز محبت است؟ از این رو، بهترین روش برای درونی ساختن تعالیم دینی در کودکان، محبت و مهروزی است. تنها با محبت و عشق ورزیدن به کودکان می توان محبت خداوند را در دل آنان پدید آورد. در این جا مقصود از تربیت دینی «فرایند پرورش اموری چون شناخت خداوند، احساس تعلق و محبت به او و تعبد در برابر او، در انسان است. و از طرفی می دانیم براساس آن چه از آیه ها و روایت ها برمی آید این امور به طور فطری در نهاد انسان محفوظ است»(ابوطالبی، ۱۳۸۳، ۲۱). در برخی روایت ها نیز به وجود فطرت الهی در انسان، تصریح شده است. پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: «هر نوزادی بر فطرت زاییده می شود»(کافی، ج۲، ص۱۳). امام باقر(ع) در توضیح روایت پیشین می فرماید: «یعنی مقصود پیامبر، آن است که هر نوزادی با این معرفت و آگاهی که خداوند، آفریننده ی اوست، متولد می شود»(کافی، ج۲، ص۱۳).

امام علی(ع) در جایی می فرمایند: «همانا این اسلام، دینی است که خداوند برای خود برگزید و پایه های اسلام را بر محبت خویش استوار کرد»(شرح نهج البلاغه، خطبه ی۱۹۸، ش۱۲). منظور این است که پایه ‎های دین، بر حبّ خدا و اطاعت از او استوار است(شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ۱۹۲). محبت و عشق به خداوند، یکی از پایه ‎های اساسی دین است و تنها با عشق و محبت می توان اعتقاد به خداوند و احساس تعلق و وابستگی به او و تعبد در برابر او را به کودکان آموخت. در حقیقت، انسان با نوعی از سرشت و طبیعت برای پذیرش دین آفریده شده، به گونه ای که برای پذیرش دین، آمادگی داشته؛ بلکه در ذات و سرشت انسان، کششی به سوی توحید وجود دارد و او به صورت ذاتی با خدای خویش آشناست.

از نظر اسلام، محبت سرنوشت همیشگی انسان را رقم می زند. به گفته ی عالمان دین، عشق به زیبایی های راستین، انسان را به قله ی تکامل، سیر می دهد و عشق به زیبایی های دروغین، او را کور و کر می سازد، تا آن جا که حق انتخاب را از انسان سلب می کند و او را تا اسفل السافلین پایین می آورد. حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) خطاب به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) می فرماید: «دل نوجوان، مانند زمین خالی است که هر بذری در آن کاشته شود، می روید. از این رو، تربیت تو را در این زمان و پیش از آن که قلبت سخت و ذهنت مشغول شود، آغاز کردم»(نهج البلاغه، نامه ی۳۱).

خانواده، آیینه ی زشتی و زیبایی رفتار کودک است!

تمامی آنانی که در باب جامعه اندیشیده اند، همه ی مصلحین، حتی رؤیاگران و آنان که به اتوپیا روی آوردند، بر خانواده و اهمیت حیاتی آن در جامعه تأکید ورزیده اند. به درستی هیچ جامعه ای نمی تواند ادعای سلامت کند، چنان چه از خانواده هایی سالم برخوردار نباشد. تربیت خانوادگی نیز بیش از هر تربیت دیگری از دوام و استمرار برخوردار است. کودک بیش تر وقت خویش را با خانواده سپری می کند. او در تمامی لحظه ها، رفتارهای خانواده را مشاهده، تقلید و از آن ها پیروی می کند. او عادت ها، تجربه ها و مهارت ها را از والدین فرا می گیرد و در خود به نمودهای رفتاری تبدیل می کند. به همین علت است که والدین در راهنمایی و خط دهی به فرزندان خویش مسئولیت سنگینی به عهده دارند. «هنگامی که کودک رشد می کند و از توان مندی های جسمی، روحی، عقلی و اجتماعی برخوردار می شود، برخی از معارف دینی خویش را از طریق مشاهده و تقلید از خانواده برمی گیرد. خانواده، نقشی عمیق در توسعه و تعمیق یا خاموشی احساس های دینی نزد فرزندان دارد؛ زیرا اگر کودک در خانواده ای رشد یابد که به دین اهتمام دارد و آموزه های آن را با آگاهی دنبال می کند، خود نیز به دین اهتمام خواهد ورزید. آن گاه مانند والدین خود نماز خواهد خواند و خواهد کوشید تا در روزه گرفتن از آنان تقلید کند. هم چنین با تأثیر پذیرفتن از آنان، حیاتی سرشار از محبت خداوند، حذر از خشم او و پرهیز از حلال و حرام را خواهد داشت و بر همین اساس، تمامی رفتارها و روابط خود را تنظیم خواهد کرد»(حاجی ده آبادی و صادق زاده ی قمصری، ۱۳۷۹، ۱۲۸). از این روست که علمای اجتماعی نیز بهترین زمان یادگیری و سوق دادن کودکان به سوی دین و مذهب و گرایش به سمت پروردگار را در دوره ی کودکی با اهمیت قلمداد می کنند. از این رو «والدین باید با تعلیم شعائر مذهبی و بزرگ داشت ارزش ها، قدم های بسیار مؤثری بردارند تا کودکان عملاً در ذهن و اندیشه شان حفظ و حراست از شعائر مذهبی را بیاموزند. کودکان در چنین سنی مقلد بسیار خوبی هستند و الگوی رفتاریِ ایمانیِ آنان، ابتدا والدین و آن گاه پدر و مادربزرگ ها هستند»(تنه کار، ۱۳۸۹، ۱۹).

خانواده ای که الگوی تمام عیار فرزند است!

مراحل اولیه ی آموزش تعالیم دینی به فرزند، باید با نرمی، مهربانی و تشویق همراه باشد و تکالیف دشوار از کودکان خواسته نشود؛ اما در این زمینه سهل انگاری هم نباید کرد که کودک احساس کند تکالیف دینی اموری جدی یا ضروری نیستند. نکته ی دیگری که باید مورد توجه والدین قرار گیرد، این است که الگوهای رفتاری کودکان باید در درجه ی اول، خودشان مسائل اخلاقی و دینی را رعایت کنند؛ چراکه کودکان الگوپذیران خوبی هستند و قبل از هر کس از پدر و مادر خود الگو می ‎ گیرند. رعایت آداب دینی و اخلاقی، انجام بانشاط فرائض، لحن ملایم و همراه با محبت پدر و مادر با کودک و نیز بین خودشان، رعایت ادب، نظافت، قوانین خانه و شهر و… همه و همه در روح کودک تأثیر گذاشته و او را نسبت به پذیرش سخنان و راهنمایی ها آماده ‎تر می سازد. مشاهده ی خلاف این رفتار از جانب والدین، کودک را از والدین دور ساخته و صحبت های آنان را به شدت کم اثر می سازد.

مادر پشتوانه ی زندگی کودک است…!

در زندگی، عشق و محبت مادر به فرزند بسیار مهم جلوه می کند. «مادر اولین و مهم ترین مهره در زندگی فرزندش است و در اجتماع از جایگاه ویژه ای برخوردار است. همواره والدین این سؤال در ذهن شان تداعی می شود که باید چگونه و چه طور با فرزند نوجوان شان رفتار کنند تا آنان در زندگی احساس سلامتی و خوش بختی کنند. روان شناسان اظهار می دارند هر اندازه والدین به فرزندان خود مهر و محبت بورزند، در مقابل هم فرزندان به همان نسبت، انعطاف نشان داده و در زندگی ب