پاورپوینت کامل زنان هرگز چیز زیادی نخواستند ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنان هرگز چیز زیادی نخواستند ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنان هرگز چیز زیادی نخواستند ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنان هرگز چیز زیادی نخواستند ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

>

حضور زنان در فیلم های حاتمی کیا

«زنان به مثابه آیینه درشت نمایی، این امکان را برای مردان فراهم آورده اند، تا خود را دو برابر بزرگ تر از آنچه هستند ببینند.» (ویرجینیا وولف)

تصویر زنانی که دور هم جمع شده و سبزی پاک می کنند، مربا می پزند، موادغذایی را بسته بندی می کنند و بافتنی می بافند، نوستالژی آشنای نسل ماست. آن هایی که کودکی و نوجوانی شان در سال های جنگ سپری شده، تصاویری از این دست را به روشنی به خاطر می آورند. اما آن چه در آن سال های پرمخاطره از چشم اغلب ما پنهان مانده، راز و نیاز هر شب مادران مان سر سجاده و اشک هایی است که در سکوت ریخته اند، نگرانی ها و رنج هایی که به تنهایی به دوش کشیده و کم و کاستی هایی است که با متانت تحمل کرده و دم بر نیاورده اند. زنانی که به شهادت جمله ی معروف فیلم «بوسیدن روی ماه»، «هیچ وقت چیز زیادی نخواستند!» حتی زمانی که برای تهیه ی گزارشی کوتاه از فعالیت های پشت جبهه، گروه مستندسازی به سراغ شان می رفت، سعی می کردند محکم تر رو بگیرند که مبادا دوربین، صورت رنج کشیده؛ اما مصمم شان را قاب بگیرد. زنان و مادرانی که گرچه به ظاهر در پشت جبهه حضور داشتند؛ ولی به گواهی تاریخ، سایه ی مردانه شان همواره بر سر بزرگ مردان این مرز و بوم بوده، هست و خواهد بود.

در طول سال های جنگ و پس از آن، هنر و ادبیات ایران تأثیر به سزایی از این واقعه ی مهم تاریخی گرفته و هنرمندان نقش مهمی را در انتقال ارزش های دفاع مقدس به نسل های سوم و چهارم انقلاب ایفا کرده اند. در این میان نقش سینما و تلویزیون به عنوان رسانه های دیداری که تأثیر بسیار زیادی بر مخاطب دارند، غیرقابل انکار است.

به نظر می رسد با پایان جنگ و فروکش کردن شور و هیجان آن سال ها، کم کم این شخصیت های زن بودند که توجه فیلم سازان دفاع مقدس را به خود جلب کرده و جانشین قهرمانان مرد، فیلم های دوران جنگ شده اند. با مقایسه ای گذرا میان فیلم های دهه ی شصت که در کوران حوادث جنگ ساخته و روانه ی پرده ی سینماها شدند، مانند: «پرواز در شب» و «افق» رسول ملاقلی پور، «دیده بان» و «مهاجر» از ابراهیم حاتمی کیا، «عقاب ها» از ساموئل خاچیکیان و…؛ با فیلم هایی که پس از جنگ و در دهه های هفتاد و هشتاد توسط همان فیلم سازان یا فیلم سازان نسل جدید ساخته شدند، چون: «از کرخه تا راین»، «بوی پیراهن یوسف» و «روبان قرمز» از ابراهیم حاتمی کیا، «قارچ سمی» و «میم مثل مادر» کار رسول ملاقلی پور، تا «گیلانه» از رخشان بنی اعتماد، «فرزند خاک» و «بیداری رویاها»ی محمدعلی باشه آهنگر، و «بوسیدن روی ماه» کار همایون اسعدیان و… به نکته ی قابل تأملی پی می بریم. در حالی که زنان نقش بسیار مهم و تعیین کننده ای در سال های دفاع مقدس بر عهده داشتند؛ اما سهم آنان در سینمای آن سال ها بسیار ناچیز است.

فیلم های دهه ی شصت تحت تأثیر فضای آن دوران، داستان هایی کاملاً حماسی را روایت می کنند که منطبق با قواعد ژانر جنگی با محوریت قهرمانان مرد پیش می رود. داستان هایی که در آن ها یا شخصیت زنی وجود ندارد و یا زنان نقش های فرعی و حاشیه ای کم رنگی دارند و حضور آنان به چشم نمی آید. در حالی که پس از جنگ اغلب فیلم سازان به سراغ مضمون هایی اجتماعی با موضوع آسیب ها و پیامدهای جنگ رفته و زنان در اغلب آثار این سال ها نقش هایی محوری و مهم را ایفا می کنند. زنانی که گویی در سال های دفاع مقدس وجود خارجی نداشته و با پایان جنگ تازه فیلم سازان به یاد آن ها افتاده و به نقش حیاتی و تأثیرگذار آنان پی برده اند! تنها مورد استثنا در این زمینه، «روزهای زندگی» پرویز شیخ طادی است. فیلمی جنگی که سه دهه پس از پایان جنگ ساخته شده و داستان یک زوج پزشک را روایت می کند که در یک بیمارستان صحرایی در جبهه میان نیروهای دشمن محاصره شده اند. به جرأت می توان گفت لیلای این فیلم شاید تنها شمایل ماندگار از شخصیت های زن مقتدری است که در سال های دفاع مقدس دوشادوش مردان مبارزه کردند؛ اما در میان آثار حماسی آن سال ها هیچ سهمی نداشتند.

در میان فیلم سازان شاخص دفاع مقدس، «ابراهیم حاتمی کیا» بیش ترین تعداد فیلم های اجتماعی با مضمون دفاع مقدس و با حضور شخصیت های زن را داراست. مروری بر آثار این فیلم ساز سیر تغییر و تحول شخصیت های زن این سه دهه را بیش تر روشن می کند.

حاتمی کیا در سال های جنگ دو فیلم ارزش مند و قابل تأمل «دیده بان» (۱۳۶۷) و «مهاجر» (۱۳۶۸) را می سازد که کاملاً منطبق با قواعد ژانر جنگی است. داستان هر دو فیلم در جبهه می گذرد و زنان هیچ نقشی در آن ندارند. او پس از پایان جنگ و در سال ۷۱ به سراغ مضمونی اجتماعی، با محوریت پیامدهای جنگ رفته و در «از کرخه تا راین» داستان یک جانباز شیمیایی را روایت می کند که برای مداوا به منزل خواهرش که در آلمان زندگی می کند، می رود و سر انجام در غربت به شهادت می رسد. لیلای «از کرخه تا راین» گرچه هنوز فراموش نکرده مراقب روسریش -همان که برادر نابینایش سعید نگران بودن یا نبودن آن است- باشد، اما در نگاه اول شباهتی با تصویر زن سنتی ایرانی که در ذهن اکثر ما جا افتاده ندارد. لیلا از سال های جنگ و مشقاتی که زنان ایرانی در آن سال ها کشیده اند هیچ نمی داند و زندگی آرامی را با همسر آلمانی و پسرش می گذراند. لیلا اگر چه سال های جنگ را تجربه نکرده؛ اما همان حضور کوتاه سعید کافی است تا او رنج و مشقت های زنان سرزمینش را با گوشت و خونش لمس کند.

سه سال بعد در ۱۳۷۴ حاتمی کیا برای اولین بار قواعد کلاسیک را بر هم می زند و «برج مینو» را در فضایی سورئال روایت می کند. مینو و موسی تازه ازدواج کرده و قرار است برای ماه عسل به اصفهان بروند که یکی از هم رزمان سابق موسی تلفنی و با اصرار از او می خواهد به جزیره ی مینو برود و دکل ققنوس را باز کند. موسی که از خاطرات جنگ فراری است از این کار سرباز می زند؛ اما مینو وقتی ماجرا را می فهمد، می خواهد با هم به جزیره ی مینو بروند تا او هم بتواند دکلی را که برادرش در آن جا شهید شده، از نزدیک ببیند. به نظر می رسد حاتمی کیا با «برج مینو» سعی داشته به سراغ همان ژانر مورد علاقه