پاورپوینت کامل داستان نویسی، ابزاری برای تبلیغ دین ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل داستان نویسی، ابزاری برای تبلیغ دین ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل داستان نویسی، ابزاری برای تبلیغ دین ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل داستان نویسی، ابزاری برای تبلیغ دین ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی به زندگی بنت الهدی صدر، به مناسبت شهادتش در ۱۹ فروردین ۱۳۵۹

«آمنه حیدر» معروف به «بنت الهدی» از خانواده ی معروف صدر در سال ۱۹۳۷میلادی در کاظمین عراق به دنیا آمد. مادرش که تا آن زمان یازده فرزند خود را از دست داده بود، علاقه ی شدیدی به سه فرزندش؛ سیداسماعیل، سیدمحمدباقر و آمنه داشت. آمنه شش ماهه بود که پدرش را از دست داد. جامعه ی آن روز عراق وضعیت مناسبی نداشت. تبلیغات وسیع حزب بعث و عفلقی ها بر زنان و دختران متمرکز بود. ورود به دانشگاه و تحصیل مترادف با بی حجابی و از دست دادن دیانت بود. در نجف وضعیت فرق می کرد و به دلیل تمرکز مراجع و وجود حوزه های علمیه، وضعیت مناسب تر بود؛ اما به خاطر وجود خانواده های متعصب و مرتجع، زنان و دختران از رفتن به مدارس منع می شدند. حوزه ی علمیه و حتی جلسات درسی، خاص زنان وجود نداشت. بنت الهدی شش ساله بود که به همراه خانواده به نجف آمد. او خواندن، نوشتن و دروس حوزوی را از برادرانش فرا گرفت و در این راه تا خواندن رسائل و مکاسب که با خواندن آن به درجه ی اجتهاد می رسند، پیش رفت.

شوق تحصیل و علم آموزی

شوق بنت الهدی به علم آموزی و نشر آن به حدی بود که حتی در آشپزخانه هم کتاب و دفتر همراهش بود و نمی گذاشت حتی یک دقیقه وقتش به هدر رود. وی از کودکی به حفظ شعر مشغول شد و بعد از مدتی به آسانی توانست احساسات خود را در قالب ابیات شعری موزون و با احساس بیان کند. از جمله ابیاتی درباره ی عشق به خداوند متعال و محبت اهل بیت ( a )، و قصیده ای در رثای برادرش آیت الله سیداسماعیل صدر( q ) سرود.

او ناظر، مشاور و مربی مدرسه ی «الزهرا» در کاظمین و مدیر مدرسه ی «جامعه تعلیمات اسلامی» در نجف بود و با اشعار آهنگین خود سعی می کرد تا در کودکان ایجاد انگیزه کند. کودکان با خواندن شعر، وضو می گرفتند و خود را برای خواندن نماز آماده می کردند. شعر اهلاً اهلاً (خوش آمدی) را برای میهمان سرود یا شعر صلوه را به دانش آموزان یاد داد تا هنگام نماز بخوانند. البته مدرسه ی «جامعه تعلیمات اسلامی»، مدرک تحصیلی به دانش آموزان نمی داد و تلاش های علویه بنت الهدی برای برگزاری امتحانات نهایی و دادن مدرک به خانم ها به جایی نرسید.

نگارش و تألیف

روش دیگری که او برای تبلیغ دین و اشاعه ی فرهنگ اسلامی، علاوه بر اشاعه ی تحصیل دختران و سخنرانی انتخاب کرده بود، نوشتن بود. وی ابتدا مقالاتی با نام مستعار «بنت الهدی» و «اُمّ الولاء» در روزنامه ها و نشریات به چاپ رساند. هم چنین اولین مقالات او در مجله ی «اَلاَضواء» با نام «علویه بنت الهدی» منتشر شد.

افکار بعضی از علمای حوزه ی علمیه، طوری بود که شرکت خانم ها را در امور خارج از منزل شرعی نمی دانستند و اشکال می گرفتند. آنان حتی با انتشار نوشته های وی در مجله ی «الاضوا» هم مخالفت کردند و وقتی بر اثر فشارهای زیاد، با چاپ آن ها موافقت شد، آن ها را با نام اختصاری منتشر کردند. چاپ اول کتاب «الفضیله تنصر» نیز با نام اختصاری (آ. ح) چاپ شد. در نهایت مسئولان غیرمستقیم از چاپ مقالات او در مجله عذرخواهی کردند.

«علویه بنت الهدی صدر» سعی کرد با نوشتن کتاب هایی به روش معاصر و مطابق با مذاق روز جوانان، به عنوان اولین زن شیعه ای که دست به این شیوه ی مبارزه می زد، وارد عرصه ی فعالیت های ادبی در راستای اشاعه ی فرهنگ و دین شود. تألیفات علویه بنت الهدی عبارت اند از: فضیلت پیروز است (الفضیله تنتصر)، خاله ی گم شده (الخال هالضائعه)، دو زن و یک مرد (امرأتان و رجل)، درگیری (صراع)، دیدار در بیمارستان (لقاء فی المستشفی)، خاطرات حج (مذاکرات حج)، کاش می دانستم (لیتنی کنت اعلم)، شخصیت زن مسلمان (بطوله المراء المسلمه)، یک سخن و یک دعوت (کلمه و دعوه)، کسی که در پی حقیقت است (الباخته عن الحقیقه)، زن در حضور پیامبر (المرأه مع النبی( j )).

وی ابتدا تنها در عراق برای زنان مطالب اسلامی می نوشت. تبلیغات در عراق به قسمی بود که پیش رفت علمی و تکنولوژیکی را با تیپ بی دینی و بی حجابی عجین کرده بودند. علویه از فاصله ی طبقاتی، از دوری از اسلام و نتیجه ی آن، می نوشت و به طور دقیق دست بر حساسیت های جامعه، و مسائلی که موجب دوری از اسلامی شده بود، می گذاشت. علویه گاه با زبان قرآنی، گاه با زبان حدیثی، گاه با زبان ساده ی داستان نویسی و گاهی هم با زبان پند با مخاطب خود صحبت می کرد. مجموعه داستان های وی معمولاً حاوی آیات و روایات و احادیث اهل بیت ( a ) هستند و به شکلی منسجم در داستان گنجانده شده اند و با نگاهی جالب و مفید به دین و دنیا تمام می شوند.

علویه در مقدمه ی کتاب «نبرد با زندگی» در مورد هدف نگارش نوشت: هدف از نگارش این داستان های کوتاه، تبیین جلوه های عملی از مفاهیم کلی زندگی از نگاه اسلام است…. این داستان های کوتاه با وجود آن که زاییده ی پندار هستند، از دل واقعیت هایی اقتباس شده اند که دختران جوامع اسلامی امروزه با آن سر و کار دارند. خوانندگان این قصه ها با وقایع و روی دادهایی مواجه می شوند که در زندگی به نوعی آن را تجربه کرده، با آن روبه رو شده و یا از کنار آن گذر کرده اند. به این ترتیب با خواندن این داستان ها، روی کرد مثبت مفاهیم اسلامی در عرصه ی زندگی قابل لمس خواهد بود و جایگاه والا و متعالی روی کرد اسلامی در مقایسه با ضعف و بی ثباتی دیگر روی کردها، آشکار خواهد شد.» در واقع این قصه ها بر اساس واقع بینی تاریخی و اجتماعی نوشته شده اند.

او از طریق قصه هایش، طرز تفکر خود را که حاوی اندیشه های اسلامی است، معرفی و سعی کرد تا با بیان داستان هایش از اندیشه ها و تفکرات اسلامی، راه اصلاح و تربیت یک شخصیت مسلمان را نشان دهد.

«علویه بنت الهدی»، با قلم روان و جذاب به تبیین فرهنگ ناب اسلامی و مفاسد و معایب فرهنگ غرب و مسائل مهم روز در جهان اسلام پرداخت. مسائل و موضوعاتی مثل ماجرای اندوهناک فلسطین و لزوم مبارزه برای آزادی آن، لزوم مقابله ی مسلمانان با جهان غرب، لزوم مبارزه ی مسلمانان با مزدوران و عوامل فرهنگ و سیاست غرب در میان جوامع اسلامی، در واقع داستان نویسی برای او نوعی مبارزه ی فرهنگی و بخشی از مبارزات وی محسوب می شد. وی از طریق داستان های کوتاه و بلند سعی داشت تا به اذهان عموم مردم عادی به ویژه دختران و پسران جوان راه یافته و مبارزه ی فرهنگی مؤثری را سامان دهد. علویه حتی در بیان داستان هایش نام های ویژه ای را معرفی می کرد که معانی و صفات خاصی را به یاد می آورد. اسم هایی چون وفاق (دوستی)، رحاب (سرزمین های سرسبز)، بیداء (بیابان)، نقاء (پاکیزگی و طهارت)، ورقاء (کبوتر)، وفاء (محبت)، عفاف (پاکی) و… بعدها بسیاری از مردم، همین نام ها را بر دختران خود می گذاشتند.

یکی از دوستان بنت الهدی به نام «امّ تقی موسوی»، که هم اکنون سردبیر و مدیرمسئول نشریه ی عربی زبان «الریاحین» در عراق است، می گوید: «در همان ابتدای آشنایی به من کتابی داد و گفت: می خواهم بخوانی و نظرت را به من بگویی. اگر بتوانی مثل آن را بنویسی، خیلی خوب است. به او گفتم: من چیزی نوشته ام. اگر مایلید آن را برای شما بیاورم. بسیار استقبال کرد. مطلب در مورد زنی بود که بعد از مشاهده ی نماز خانم مسلمان، توبه می کند و یکی از یاران امام صادق( a ) می شود. بعد از خواندن مطلب گفت: این مطلب را از کجا پیدا کرده ای؟ گفتم: آن را در جایی خوانده بودم و به صورت داستان درآوردم. خیلی مرا تشویق کرد و گفت: خیلی