پاورپوینت کامل خوش شانسی، توفیقی سعادت آفرین (قسمت دوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوش شانسی، توفیقی سعادت آفرین (قسمت دوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوش شانسی، توفیقی سعادت آفرین (قسمت دوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوش شانسی، توفیقی سعادت آفرین (قسمت دوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی به نقش شانس و توفیق در زندگی

در بخش اول این مطلب مشخص شد در اسلام چیزی به نام شانس وجود ندارد؛ اما واقعیت دیگری به چشم می خورد که مشکل گشای بسیاری از ابهامات درباره ی اعتقاد به شانس است، که «توفیق» نام دارد.

گاه فردی کاری را که در انتظار اطرافیان باید طی چندین روز انجام دهد، در فاصله ی کوتاهی و به طور اعجاب آوری انجام می دهد؛ به طوری که هر کس می فهمد یا می بیند، ناخودآگاه به شانس ربط می دهد و می گوید: «عجب آدم خوش شانسی است!» این گونه موارد در زندگی بسیاری اتفاق افتاده و حکایت از واقعیتی به نام «توفیق» دارد؛ آن جا که خداوند در چارچوب علت و معلول نظر لطف به بنده ی مطیع خود می کند و سختی های او را برطرف می سازد. «ثم السبیل یسَّره؛ سپس راه را بر او آسان کرد.» (عبس، آیه ی۲۰)

انسانی که به تعهدات دینی خود پای بند است و به آن ها عمل می کند و صد البته از علل ظاهری موفقیت و رموز آن نیز غفلت نمی ورزد، توفیق نصیب او می شود. گاه دعای خیر پدر و مادری یا مظلوم و ستم دیده ای و یا بنده ی صالح و شایسته ای توفیقی چنان درخشان به فردی می دهد که چونان آبشاری ریزان از او خیر صادر می شود.

در برابر توفیق، بی توفیقی یا «خذلان» است. در عرصه ی توفیق، با هر عمل عبادی قلب انسان آمادگی بیش تری برای کارهای نیک می یابد؛ زیرا خداوند فرشتگانی را بر وی گمارده، که اعمال صالح را به او الهام می کنند و راه را بر وسوسه های شیطان می بندند. اما در بی توفیقی یا خذلان با هر گناه و معصیتی، شیاطین بر فرشتگان مسلط می شوند و او را به خطا و انحراف کشانده، نسبت به امور عبادی بی میل می کنند.

ریشه های توفیق در زندگی

برخی با رنگ و لعاب مذهبی آرزوی توفیق می کنند، ولی برای رسیدن به خواسته ی خود هیچ کوششی نمی کنند. آنان در پاسخ به نبودشان در محافل مذهبی و معنوی و یا عدم کمک به امور خیر تنها می گویند: توفیق نداریم!

امام علی بن موسی الرضا(ع) درباره ی این افراد می فرمایند: «من سأل الله التوفیق و لم یجتهد فقد استهزأ بنفسه؛ کسی که از خداوند توفیق بخواهد ولی هیچ کوشش جدی نداشته باشد، همانا خود را مسخره کرده است.» (مجلسی،۱۴۰۴، ج۷۵، ص۳۶۵) علاوه بر «فعل»، «فکر» نیز باعث فراهم شدن توفیق در زندگی است، چنان که علی(ع) می فرمایند: «من حسنت نیته امده التوفیق؛ کسی که نیت او نیکو باشد، توفیق او استمرار می یابد.» (تمیمی، ۱۳۶۶، ۱۵۳)

گرچه بزرگان ما در گفتار و رفتار خود پیوسته از خداوند توفیق می خواهند و در لابه لای سخنان خویش می گویند: «من الله التوفیق». دعا و درخواست از خداوند (اللهم ارزقنا توفیق الطاعه…) نیز خود نوعی تلاش برای کسب توفیق در زندگی برای سعادت و رستگاری است. «التوفیق اقبال» توفیق (مهیا بودن اسباب کار خیر برای فردی) روآوردن بخت و سعادت است و یا «بالطّاعه یکون الاقبال» اقبال و بخت بلند با طاعت و فرمانبری از خداوند فراهم می شود.

اگر دنیا به کسی رو کند، بی آن که در مسیر بندگی پروردگار خویش باشد، «اقبال» نیست؛ بلکه «وبال» است. رسول اکرم(ص) می فرمایند: «الشقی من شقی فی بطن امّه و السّعید من سعد فی بطن امّه؛ بدبخت کسی است که در رحم مادر گرفتار شقاوت شود؛ و خوش بخت کسی است که در شکم مادر سعادت مند باشد.» (مجلسی، ۱۴۰۴، ج۳، ص۴۴) برخی با شنیدن این روایت مجبور بودن در دنیا و نبود اختیار و اراده در انتخاب را مطرح می کنند و می گویند چون سرنوشت و فرجام یا عاقبت کار هر کسی در شکم مادر رقم زده شده است؛ پس تحصیل، تلاش و تدبیر یا احتیاط و مراقبت و مواظبت در زندگی هیچ تأثیری در سرنوشت ندارد و انسان باید به تقدیر تن دهد و تسلیم باشد.

با مروری دوباره بر این روایت و دیگر سخنان معصومان(ع) مشخص می شود:

*یکی از قواعد قطعی و خدشه ناپذیری که همانند «اصول» در زندگی انسان هاست، موضوع «اراده و انتخاب» است. زیرا در غیر این صورت بسیاری از بنیان های فکری- اعتقادی فرو می ریزد و آواری از لرزش ها و لغزش های روانی و شخصیتی ایجاد می شود.

*روایت رسول خدا(ص) اهمیت دوران بارداری و نقش پررنگ مادر را به تصویر می کشاند تا همه بدانند، ریشه های شخصیتی هر فردی در شکم مادر پی ریزی می شود. مادر از نظر رفتاری، گفتاری، اخلاقی، اعتقادی و حتی نوع تفکر در شخصیت فرزند خویش تأثیرگذار است.

خوش شانسی راستین در زندگی

در باور برخی خوش شانسی راستین و واقعی، نه در قدرت و شهرت است، نه فرزند و عیال و ثروت، بلکه «فرصت» است؛ فرصت طلایی که باید آن را شناخت و قدر و قیمتش را نگاه داشت. «رهبران بزرگ به نظر برخی از افراد، آدم های خوش شانسی هستند؛ اما آن ها در اثر بصیرت، شانس را می آفرینند.» در یک نگاه هوش مندانه، «شانس» یعنی فرصت؛ و «خوش شانسی» یعنی شناسایی فرصت های پیش رو و تصمیم های سازنده و به هنگام در حوادث روبه رو. برای این که بتوان به فرصت های طلایی دست پیدا کرد، باید نکات ذیل را مد نظر داشت:

زیرکی و هوش مندی در زندگی

«زیرکی» و «هوش مندی» ویژگی افراد دقیق و داناست و محصول دانش و تجربه های آن هاست. رسول خدا(ص) با نگاه نورانی خویش ویژگی های والای زیرکان را این گونه بیان می فرمودند: «ای اباذر! خردمند و زیرک کسی است که نفس خود را به عبادت و پرستش خدا خوار و ذلیل گرداند و برای پس از حیات دنیوی خویش کار و کوشش بسیار نماید. نادان و کم خرد کسی است که خواسته های خود را از خدا، آرزوهای باطل و بیهوده قرار دهد و تنها به هواها و هوس های زودگذر زندگی مشغول باشد.»

اصلاح نگاه به خود و خلقت

جهان بازتابی از خود ماست؛ وقتی خود را دوست داریم، همه را دوست می داریم و آن گاه که از خویش بیزاریم، به هیچ کس عشق نمی ورزیم. گام دوم خوش شانسی در زندگی آن است که همیشه از خود به خوبی یاد کرده و از کلمات زیبا و دل پذیر در سخنان خویش استفاده کنیم. با نگاهی به موفقیت های گذشته و توان مندی های امروزمان، زندگی را مطلوب و مورد علاقه ی خود بدانیم. تصویر جالب و دل نشین از خویشتن و پدیده های اطراف موجب می شود که جهان به نظر ما دوست داشتنی و مورد علاقه ی قلبی گردد.

توجه به زمان حال

روزهای زیبای زندگی با ایام شیرین کودکی آغاز می شود که در آن بی خبر از گذشته و بی توجه به آینده، تنها در «زمان حال» زندگی می کنیم. بی هیچ دلهره نسبت به آینده، شاد و شادمان به دنیای اطراف خود می نگریم. اما گاه بی اعتنا به «حا