پاورپوینت کامل نقش دین در تربیت فرزندان (قسمت سوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش دین در تربیت فرزندان (قسمت سوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش دین در تربیت فرزندان (قسمت سوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش دین در تربیت فرزندان (قسمت سوم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

دوران کودکی و نوجوانی

تمام پدیده ها محدود، نیازمند و وا بسته اند و درجه ی این نیازها با توجه به ظرفیت ها متفاوت می گردد و هر چه انسان پا به رشد و کمال می گذارد، این نیازها کاهش می یابد، اما تمام شدنی نیستند. کودکان و نوجوانان بیش از بزرگ ترها نیازمندند و بدون دیگران، قادر به رفع نیازهای طبیعی و عاطفی خویش نیستند. نیازهای کودکان و نوجوانان تنها در قلمرو نیازهای مادی، مانند غذا، پوشاک، مسکن و… محدود نمی شود، بلکه نیازهای روحی و عاطفی نیز دارند که باید تأمین شود و اگر به این نیازها توجه جدی نشود، کودکان و نوجوانان در محیط های باز اجتماعی، ممکن است به ناهنجاری های اجتماعی، افسردگی، خلاء شخصیت، فرار از خانه و… دچار شوند.

در این قسمت به برخی از نیازهایی که در روش پیشوایان دین تأکید شده است و جزء محرک های درونی برای انجام رفتار مطلوب به حساب می آید، اشاره می شود.

ابراز محبت

یکی از نیاز های روانی کودکان و نوجوانان، نیاز به محبت است. کودک میل دارد مورد محبت دیگران واقع شود و خود نیز به دیگران ابراز محبت کند. (شریعتمداری، ۱۳۹۵، ۱۰۷) حال باید دید معصومان(ع) راجع به این نیاز فرزندان، چه دیدگاه هایی داشتند و به آن چگونه و در چه زمانی پاسخ می دادند.

امام صادق(ع) از پیامبر(ص) نقل می کنند: «من قبل ولده کتب الله عزوجل له حسنه و من فرح و فرحه الله یوم القیامه؛ کسی که فرزندش را ببوسد، خداوند در پرونده ی او عمل نیک می نویسد و کسی که فرزندش را خوش حال کند، خداوند او را در روز قیامت خوش حال می کند.» (کلینی، ۱۴۱۳، ج ۶، ص ۴۹) پیامبر(ص) و ائمه ی اطهار(ع) پاسخ گویی به این نیاز فرزند را از همان زمان تولد می دانند. البته چگونگی و کیفیت آن در مرور زمان و در مراحل مختلف متفاوت می گردد. معصومین با تبسم به روی کودک، بوسیدن و یا هدیه دادن به وی، این نیاز فرزندان را تأمین می کردند. درباره ی محبت پیامبر(ص) به امام حسن(ع) و امام حسین(ع) آمده است: «انه وضعهما فی حجره و جعل یقبّل هذا مرّه و هذا مرّه؛ فقال قوم: أتحبّهما یا رسول الله؟ فقال: ما لی لا احبّ ریحانتی من الدنیا؟ فرستاده ی خدا(ص)، آن دو را به اتاق خود فرا می خواند، گاه حسن(ع) را می بوسید و دیگر بار حسین(ع) را. گروهی به آن حضرت عرض کردند: ای فرستاده ی خدا آیا آن دو را خیلی دوست داری؟ پیامبر(ص) بی درنگ فرمود: برای من در این دنیا هیچ چیز دوست داشتنی تر از دو دسته ی گلم وجود ندارد.» (مجلسی، ۱۴۰۳، ج ۴۳، ص۲۸۱)

ثوبان، غلام پیامبر(ص) درباره ی محبت کردن آن حضرت به دخترش فاطمه می گوید: «هر وقت پیامبر(ص) به مسافرت می رفت، فاطمه(س) آخرین نفر از افراد خانواده بود که حضرت با او خداحافظی می کرد و هنگام مراجعت نیز نخستین کسی بود که به ملاقات او می رفت.» (رحمانی همدانی،۱۳۷۶، ۱۶۵) درباره ی هدیه دادن اهل بیت(ع) به فرزندان شان نقل شده است: «امام جواد(ع) که از مدینه عازم عراق بود، به فرزند عزیزش امام هادی(ع) فرمودند: از سوغاتی عراق چه چیزی را دوست داری که برای تو بیاورم؟ امام هادی(ع) عرض کرد: شمشیر و…» (سحاب، ۱۳۶۴، ۱۱۵) امام صادق(ع) نیز می فرمایند: «اذا احببت رجلاً فاخبره بذلک فانه اثبت للموده بینکما؛ هرگاه شخصی را دوست داشتی، دوستی خود را به او اعلام کن، زیرا این عمل انس و الفت را بین شما پایدارتر می کند.» (کلینی، ۱۴۱۳، ج ۲، ص ۶۴۴)

امام علی(ع) به فرزندش امام حسن(ع) می فرمایند: «وجدتک بعضی بل وجدتک کلی حتی کان شیئاً لو اصابک اصابنی و… فکتبت الیک کتابی هذا مستظهراً به؛ من شما را قسمتی از خودم، بلکه خودم یافتم؛ به طوری که اگر چیزی بر شما وارد شود، بر من وارد شده است و… این نامه را به شما نوشتم تا این مطلب (محبت به تو) را برایت بیان کرده باشم.» (نهج البلاغه، نامه ی۳۱، ص ۳۹۱)

مصلحت اندیشی در ابراز محبت

در محبت کردن به کودک، نکته ها و ظرافت هایی وجود دارد که اگر به آن ها توجه نشود، نتیجه ای معکوس در پی خواهد داشت. یکی از آن نکته های بسیار مهم که آموزه های دینی بر آن تأکید دارد، محبت کردن به فرزندان به طور مساوی است. در روایت آمده است: «نظر الی رجل له ابنان، فقبّل احدهما و ترک الاخر. فقال النبی(ص) فهلا ساویت بینهما؛ پیامبر(ص) مردی را دید که یکی از فرزندانش را بوسید، اما به دیگری اعتنا نکرد. آن حضرت با مشاهده ی این رفتار به او فرمود: چرا با فرزندانت به طور مساوی رفتار نمی کنی؟»(الطبرسی، ۱۳۹۲، ۱۱۳)

امام صادق(ع) از پدر گرامی خود نقل می کنند: «به خدا قسم، رفتار با بعضی از فرزندانم از روی بی میلی است. او را بر روی زانوی خود می نشانم، محبت بسیار می کنم و…، با این که همه ی این احترام و محبت، شایسته ی فرزند دیگر من است. به این تکلف تن در می دهم و او (فرزند شایسته) و برادرانش را بیش از حد احترام می کنم، برای این که فرزند شایسته ام از شر آنان مصون باشد.» (میر عظیمی، ۱۳۷۴، ۳۶ )

از مجموع داده های تربیت اسلام که تحقیقات بشری نیز آن را تأیید می کند، به دست می آید که محبت در زمان های مختلف، آثار متفاوت دارد. پس لازم است محبت به جا و به موقع ابراز شود تا نتیجه ی منفی ندهد.

امنیت خاطر

کودکی که احساس امنیت و آرامش دارد، فضای زندگی خود را متناسب با نیازهای شخصی می داند و به دیگران اعتماد پیدا می کند. از این رو بهتر می تواند استعدادهای درونی خود را به ظهور برساند و در آینده دچار سردرگمی نگردد. از سوی دیگر، بزرگ ترها و مربی ها بهتر می توانند استعدادهای وی را پرورش دهند. امامان معصوم(ع) سعی می کردند برای فرزندان و به خصوص اطرافیان خود، فضاهایی به وجود آورند که به دور از اختناق و اضطراب باشد که هیچ نوع احساس ناامنی و اضطراب خاطر در آن ها وجود نداشته باشد.

کودک در این سنین تکیه گاهی غیر از والدین، محیط مدرسه و مربیان ندارد و موجودی است ضعیف و ناتوان، و خود نمی تواند نیازهایش را برطرف سازد و در برابر خطرات گوناگون که پیش رو دارد، قادر نیست از خود مواظبت نماید. «کودک این نیاز طبیعی و وابستگی به خارج را به طور کلی احساس می کند. گرچه تا مدتی پدر و مادر را ـ که تأمین کننده ی نیازهای او هستند ـ هم نمی شناسد. در این زمان کودک نیاز شدید به آرامش خاطر دارد و اگر نیازهای مختلف او مرتب و به طور کامل از خارج تأمین شود، احساس امنیت و آرامش می کند و به اطرافیان خوش بین می شود. چون میداند که به هنگام نیاز به یاری اش خواهند شتافت.