پاورپوینت کامل مادر به توان عشق و ایثار ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مادر به توان عشق و ایثار ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مادر به توان عشق و ایثار ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مادر به توان عشق و ایثار ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

>

عنوان فیلم: بوسیدن روی ماه

فیلم نامه نویس و کارگردان: همایون اسعدیان

نقش آفرینان: شیرین یزدان بخش، رابعه مدنی، مسعود رایگان، شبنم مقدمی، صابر ابر

«همایون اسعدیان» پس از ساخت چندین فیلم حادثه ای و اکشن، توانست با «طلا و مس» اذهان منتقدان و علاقه مندان به سینما را به خود جذب کند؛ و نگاهی متفاوت به جامعه ی روحانیت داشته باشد. این نگاه در «بوسیدن روی ماه» – که یادآور چاپ چهل ویکم رمان «مصطفی مستور» با عنوان «روی ماه خداوند را ببوس» است- هم خودی نشان می دهد. فیلم ساز که به نظر می رسد راه خودش را در عرصه ی فیلم نامه نوشتن و ساخت فیلم ارزشی یافته است، با زبانی ساده و روان، نگاهی متفاوت به دفاع مقدس و خانواده ی شهدا دارد و در پی برقراری یک ارتباط حسی و عاطفی با مخاطبش است.

اسعدیان شخصیت اصلی فیلمش را آرش کمانگیری می داند که در طول یک هفته زمان نمایشی فیلم، درگیر ماجرای بازگشت جنازه ی فرزند شهیدش است و عاقبت با ایثاری دوباره، جانش را در کمان می گذارد و رها می کند. «منوچهر محمدی» هم که به چهره ای شناخته شده در عرصه ی تهیه کنندگی فیلم های دینی تبدیل شده، معتقد است خاکریزهای اخلاقی و امنیت روانی جامعه از بین رفته و باید هنجارهای ارزشی در آثار هنری منعکس شود تا بتواند حضور خودش را در جامعه نشان دهد. لذا بر همین اساس، وی اقدام به تولید این فیلم کرده است.

«بوسیدن روی ماه» فیلمی درباره ی دفاع مقدس است، اما نه با نشان دادن توپ و تانک و ایثار جان رزمندگان و سختی هایی که در زمان جنگ کشیده اند و یا خانواده های شان در شهرها متحمل شدند؛ بلکه فیلمی است در عصر حاضر، در عصری که سال ها از جنگ و خاطرات آن گذشته است و شاید بیشتر جوانان با آن فضا بیگانه شده اند. در عصری که تنها محبت و صمیمت آدم های جنگ و مادران شهدا باقی مانده است.

«احترام سادات» و «فروغ» چهل سال است با هم همسایه هستند و این همسایگی تا آن جا پیش رفته است که زنان همدیگر را خواهر می دانند و فرزندان شان آن ها را خاله می نامند. حتی بخشی از دیوار مشترک بین حیاط دو خانه را برداشته اند که استعاره ای از یکی بودن دل و دیده شان دارد. برخورد صمیمی این دو پیرزن با همدیگر و این که خانه ی یک دیگر را خانه ی خود می دانند، بستری برای اتفاقات بعدی فیلم را پایه ریزی می کند.

این دو زن بیست وچند سال است که هر ماه به ستاد تجسس و تدفین شهدا می روند تا شاید از پیدا شدن جنازه ی پسران مفقودالاثرشان از عملیات تفحص، خبری بشنوند. جنگ برای آنان پایان نیافته و هر روز و هر ساعت در فکر و خیال شان با خود و ناملایمات روزگار در جنگ هستند، تا بازماندگان شان را از جنگ باز پس گیرند.

احترام سادات که قهرمان این فیلم است برخلاف مادران شهیدی که پسرشان را طیب و طاهر و نماز شب خوان معرفی می کنند، پسرش «حسین» را جوانی می داند که به اقتضای جوانیش آهنگ های قبل از انقلاب گوش کرده و همراه با «محمد» پسر فروغ، عاشق یکی از دخترهای همسایه شده اند.

حسین و محمد به دور از شعارهای سیاسی و عقیدتی، دو جوان با تمام ویژگی های مثبت و منفی انسانی تصویر شده اند که چون مادران شان دوستان صمیمی یک دیگر بوده و با هم به جبهه رفته، شهید شده و هر دو با هم مفقودالاثر شده اند. استعاره ای از جوانان اوایل انقلاب که با وجود دل بستگی به جذابیت های پیش از انقلاب و بحث داغ عشق و عاشقی در کوچه ها، همه چیز را رها کردند و دفاع از وطن را واجب ترین کار دانستند.

دو پیرزن هم مثل پسران شان آدم های بسیاری معمولی هستند، با نقاط خوب و بد در زندگی شان. حتی از دید آن ها وقتی کسی دلش بگیرد و مثل فروغ درد بی درمانی داشته باشد و در انتظار مرگ باشد، به جای رفتن به مراسم دعای کمیل و زیارت، می تواند دمی کنار دوست قدیمی اش احترام سادات بنشیند و قلیان بکشد و حتی بگذارد «نگار»، نوه ی دوستش نیز پکی بزند!

نگار هم با وجود این که پدرش جانباز است، در قید و بند ارزش های مورد نظر حاکم بر خانواده ی شهید و جانباز نیست. دختر حجاب درستی ندارد، نماز نمی خواند و مدام سرش در لپ تاپ و تلفن همراهش است؛ و به جای درس خواندن به فکر گفت وگوی تلفنی و حضوری با دوست پسرش است. آن وقت گفتار، پوشش و آرایش نگار از دیدگاه احترام سادات کمی، فقط کمی مورد اعتراض است و با یک تذکر خاتمه می یابد. فروغ هم اصلاً به وضعیت دختر اعتراضی ندارد و تازه او را دوست داشتنی خطاب می کند!

برخلاف اکثر فیلم های از این دست که به ارزش های انقلاب و دفاع مقدس پای بند هستند و آدم هایی مثبت دارند؛ خانواده ی شهدای این فیلم مثل تمام آدم های عادی دیگر در طیف های مختلف خاکستری دیده می شوند و قرار نیست همه خوب خوب و صددرصد مذهبی باشند. حتی گاه موهای سفید احترام سادات مثل نوه اش از زیر روسری بیرون می آید و او تلاشی برای پوشاندن آن ها ندارد!

البته با وجود تمامی این ها احترام سادات پای بند عقایدش است، عقایدی که لازم نیست در مورد آن ها شعار بدهد و یا فیلم بخواهد با درشت نمایی روی آن ها تأکید کند. او روزی پسرش را به جبهه می فرستد و روزهای بسیاری در انتظار بازگشت او می ماند؛ روزی هم گذشتش را دوباره محک می زند و باز بخشش را پیشه اش می کند. وقتی جنازه ی حسین پیدا می شود، پیرزن صدایش را در نمی آورد و آن قدر به ستاد می رود و می آید تا مسئولان را مجاب کند، جسد پسرش را به عنوان جسد محمد به فروغ بدهند؛ چرا که او بیمارتر از وی است و تنها آرزویش در دم مرگ، پی