پاورپوینت کامل خزان آیین های سبز خانواده ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خزان آیین های سبز خانواده ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خزان آیین های سبز خانواده ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خزان آیین های سبز خانواده ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

>

به بهانه ی روز جهانی خانواده

تصویر اول

عقربه های ساعت، ۶ صبح را نشان می دهد. حال زن همانند روزهای پیش، قبل از همه برمی خیزد تا بچه ها و مرد خانه را بیدار، سفره ی صبحانه را پهن و همه را به نشستن در کنار آن ملزم کند. بچه ها با هزار و یک بهانه از خوردن صبحانه سر باز می زنند؛ اما او لقمه ها را یکی پس از دیگری در دستان شان می گذارد تا همین دست های کوچک با غفلت و بی توجهی اش ناتوان نشوند. همه بر سر سفره اند و بانوی خانه تغذیه ی فرزندان و غذای همه را، ره توشه ی آنان می سازد. سهم او از نان گرمی که بر سر سفره آورده، بسیار ناچیز است؛ ولی او راضی و خوش حال به نظر می رسد. بچه ها با نوازش گرم و دعای خیر مادر راه رفتن را در پیش می گیرند و به فاصله ی اندکی، مرد خانه نیز روانه می شود.

حال آن چه انتظارش را می کشد نظافت خانه، مهیا کردن غذا، خرید و هزار کار دیگر است که انجام دادن شان خستگی می آورد و این خستگی، تنها با دیدن لبخند رضایت فرزندان و همسر از تنش زدوده می شود. هر چند مدت هاست که دل مشغولی های فرزندان و مرد خانه، او را از دیدن همین صحنه نیز محروم کرده است. باز با گفتن «یا علی» دستی به زانو می زند و از جا بر می خیزد، چرا که همانند همیشه مظهر امید است و عاطفه.

تصویر دوم

مرد خانه پس از ساعت ها کار و تلاش حین صرف ناهار در اداره فرصتی می یابد تا به خانه، همان مأمنی که در آغاز زندگی مشترک مشتاقانه به سویش پر می کشید و فرزندانی که وجودشان را شور و شیرینی زندگی می دانست، بیندیشد. نمی داند چرا مدت هاست خانه برایش حکم آسایشگاه و خوابگاه را یافته است. خوابگاهی که در تاریک شب به آن جا پناه می برد و در سپیدی صبح ترکش می کند و در سایه ی هیاهو و مشغله های زندگی، دیدن فرزندانی که زمانی برای دیدن شان لحظه شماری می کرد، فراموشش می شود. اما همیشه گرفتاری ها دلیل حضور دیرهنگام او در خانه نیست، چرا که گاه تأمین خواسته های همسر و فرزندان به حدی سنگین و کمرشکن می شود که در ماندن در نگاه آنان و احساس شرم و خجالت را برایش به ارمغان می آورد. همین است که او به اضافه کاری و غیبت طولانی مدت از خانه تن در می دهد، تا شاید بتواند با تلاش بیشتر که به فرسودگی اش منجر می شود خواسته های آنان را محقق سازد. او نیز به عنوان پدر خانواده مدت هاست که از شنیدن کلام یا لبخندی مهرآمیز از سوی فرزندان محروم مانده است. نه رفت و آمدی و نه صله ی رحمی، همه اش کار و کار. حتی مادرش، عزیز خانم را هم گویا فراموش کرده است.

تصویر سوم

زمان به سرعت سپری می شود و پس از ساعت ها، فرزندان با حسی که بیشتر به دل تنگی می ماند راه بازگشت به خانه را در پیش می گیرند. گویی این حس مدت هاست که در دل شان آشیانه کرده، اما بی اعتنا از کنارش گذشته اند و همین قصور ناخواسته، چنین معلولی را برای شان به وجود آورده است؛ معلولی که چشمان شان را از فروغ نگاه های پدر و مادر بی نصیب ساخته و واژه ی مادر را تنها زمانی بر زبان آنان رانده، که در پی چیزی هستند، یا غذایی را طلب می کنند. هم کلامی و همجواری با پدر نیز با حس نیاز و تقاضاهای کوچک و بزرگ از او تحقق می یابد. رایانه و سرگرمی های جدید انیس و مونس لحظات تنهایی آنان شده و محیط خانه برای شان به اتاقی محدود گشته که در آن، به ندرت گشوده می گردد. بارها و بارها چهره ی رنگ پریده ی مادر را از نظر گذرانده اند؛ بی آن که به عامل و یا درمان این رنجوری بیندیشند. نبود پدر و فرسودگی بیش از پیش او نیز نتوانسته چشمان خفته ی آنان را بر حقیقتی که مدت ها از آن غافل شده اند، باز کند.

تصویر چهارم

پرستار با لیوان آبی بر بالین عزیز خانم می آید. او هم با دستان لرزانش لیوان آب را از وی می گیرد و می داند، که باز این فرشته ی سپیدپوش از او می خواهد تا به جای خفتن در رخت خواب به قدم زدن در محوطه ی آسایشگاه بپردازد. اما با کدامین انگیزه؟

در محوطه ی آسایشگاه چیزی یا کسی انتظار او را نمی کشد. نه چشم آشنا و چهره ی بشاش آقا بزرگ، نه بچه ها و هیاهوی شان، و نه آن حوض آبی رنگ و گلدان های