پاورپوینت کامل امیر گل ها (قسمت یازدهم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امیر گل ها (قسمت یازدهم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امیر گل ها (قسمت یازدهم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل امیر گل ها (قسمت یازدهم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

روان¬شناسی معاصر می¬گوید: «هر چه از موضوعی یا شخصیتی بیشتر بدانید، به آن علاقه¬مندتر می¬شوید. شخصیت هر فرد را از دو راه «حرف»ها و «رفتار»ش می¬توان شناخت؛ گرچه این دو، تنها قطره¬ای از دریای شخصیت آدمی است، نه تمام آن.

مقاله¬ی پی¬درپی امیر گل¬ها، نگاهی نو دارد به زندگی و شخصیت امیرمؤمنان(ع) در چهار بعد: ارتباط با «خویشتن» با «خدا»، با «دیگران» و با «طبیعت»:

خدمت¬کاران

روزی خدمت¬کارش را صدا زد. او پاسخ نداد. دو باره و سه باره او را صدا زد، غلام پاسخ نداد. امام برخاست و نزدش رفت. دید دراز کشیده است. پرسید: «مگر نشنیدی؟»

– شنیدم.

– پس چرا جوابم را ندادی.

– از مجازاتت ایمن بودم، در نتیجه، تنبلی کردم.

– برو [به پاس این که خداوند مرا ظالم قرار نداد] در راه خدا آزادی.۱

به صاحب خدمت¬کاران می فرمود:

هرگاه خدمت¬کارت خدا را نافرمانی کرد، او را تنبیه کن؛ و اگر از تو سرکشی کرد، از او بگذر.۲

خویشاوندان

روزی فرمود: «خداوندا! به تو از گناهانی پناه می برم که نابودی را جلو می اندازد.»

«عبداللّه» – پسر کوّاء یشکری – برخاست و پرسید: «ای امیر دین باوران! مگر گناهانی هستند که نابودی را جلو می اندازد؟»

– آری. وای بر تو. گسستن خویشاوندی [از آن گناهان است]. خانواده ای گناه¬کار گِرد هم می آیند و همدیگر را یاری می کنند، پس خداوند آنان را روزی [بسیار] می دهد؛ و خانواده ای پارسا از هم می گسلند، خداوند آنان را [از روزی بسیار] ناکام می کند.۳

خاله را [در احترام] همانند مادر می دانست۴ و از افراد می خواست با خویشاوندان خود پیوند زنند؛ گرچه در حد سلام و علیک باشد.۵

دشمنی بستگان را تلخ تر از گزندگی عقرب ها می دانست.۶

خویشاوندان خویش را گرامی دار؛ آنان، [همان] بالِ پرواز تواند و ریشه ای که به سوی آن برمی گردی و دستی که با آن [به دشمنت] حمله ور می شوی.۷

کسی که دستش را [از ستم] به نزدیکانش نگه دارد، یک دست را از آنان باز داشته، و دستان بسیارِ آنان را [از ستم به خود] باز می دارد.۸

کسی که دوست دارد عمرش طولانی، درآمدش بسیار، بدمرگی دفع، دعایش پذیرفته شود، پس با بستگانش پیوند برقرار کند.۹

از افراد می خواست با خویشاوندانی که با آنان قطع رابطه کرده اند، پیوند زنند.۱۰

به¬دلیل اصطکاک هایی که همسایگی پدید می آورَد، سفارش می کرد بستگان به دیدن هم بروند، اما با هم همسایه نشوند.۱۱

ای مردم! آدمی هر چند توانگر باشد، از بستگانش و دفاع آنان از او با دست و زبان بی نیاز نیست. زیرا خویشاوند هر شخص، بزرگ ترین محافظان او هستند که از پشت سر حمایتش می کنند و بیش از دیگر مردم، اوضاعِ پراکنده او را به سامان می آورند و چون حادثه ای بر او فرو آید، از دیگران بدو مهربان ترند.۱۲

صِرف خویشاوندی را کافی نمی شمرد، بلکه می فرمود:

خویشاوند، کسی است که محبّت او را نزدیک کرده است، گرچه نسبش دور است؛ و دور [بیگانه] فردی است که دشمنی او را دور کرده، گرچه نسبش نزدیک است؛ چیزی از دست به بدن نزدیک نیست، و دست هرگاه فاسد شود، بریده می شود؛ و وقتی قطع شد، [بین دست و بدن] جدایی می افتد.۱۳

دشمنان

روشش در برخورد با دشمنانش، تاب آوردن اهانت های آنان بود. روزی جمعی از خوارج وارد مسجد کوفه شدند تا با شعارهای پی درپی، سخنرانی امام را بر هم زنند. در میانه¬ی خطابه¬ی حضرت، مردی فریاد زد: «لاحکم الاّ للّه»؛ دیگری از سویی دیگر صدایش را بلند کرد: «لاحکم الّا للّه» و سومی از گوشه دیگر مسجد، همین شعار را داد. سپس گروهی برخاستند و این شعار را دَم گرفتند. امام خاموش مانْد تا آنان دست از شعار بردارند. آن گاه خطاب به مردم حاضر در مسجد فرمود: «سخن درستی است؛ اما باطل را از آن اراده کرده اند.»

سپس به خوارجِ حاضر در مسجد فرمود: «تا وقتی دست به شمشیر نبرید [و اقدام مسلحانه نکنید]، از سه امتیاز برخوردار خواهید بود:

۱. از ورود شما به مسجد برای نماز جلوگیری نمی کنیم.

۲. تا وقتی که با ما هستید، از حقوق بیت المال شما را محروم نمی کنیم.

۳. تا دست به اقدام مسلحانه نزنید، با شما نمی جنگیم.»۱۴

روزی پیش از نبرد نهروان، یکی از خوارج وارد مسجد شد، برابر حضرت ایستاد و گفت: «از تو اطاعت نمی کنم؛ پشت سرت نماز نمی خوانم و تو را دشمن می دارم.»

امام به سخنانش گوش فرا سپرد و سپس فرمود: «با این روش، برخلافِ دین عمل می کنی و به خویش زیان می رسانی.»

مرد باشتاب از مسجد خارج شد. یاران حضرت به وی گفتند: «او می رود و فتنه ها برپا می کند. تا دست به حرکتی نزده، دستگیرش کنیم.»

امام فرمود: «تا خلاف نکرده، نمی توانیم آزادی اش را محدود کنیم.»

عفو، یکی از شیوه های رفتارش با مخالفانش بود:

در نبرد جمل، عایشه شکست خورد و اسیر شد. حضرت دوازده هزار درهم به وی بخشید و چهل زن از قبیله عبد القیس را فرمان داد تا لباس رزم بر تن کنند، کلاهخود بر سر گذارند و عایشه را تا مدینه برسانند، و چنین شد.

دشمنانش را به جرم بیعت نکردن به پای میز محاکمه نمی کشانْد و تا زمانی که در پی براندازی مسلحانه نبودند، کاری به کارشان نداشت:

پس از کشته شدن عثمان و هجوم انبوه مردمان به سوی ایشان، «عبداللّه» پسر «عمر»، «سعد» پسر «ابی وقاص»، «محمد» پسر «مسلمه»، «اسامه» پسر «زید» و گروهی دیگر با او بیعت نکردند. حضرت آنان را آزاد گذاشت، اما از آن ها خواست تا جامعه را نشورانند.

در حکومت وی، نه فقط غیرمسلمانان، بلکه دشمنان نیز دارای حقوق اند. گرچه اگر به اقدام مسلحانه دست زده اند باید سرکوب شوند، اما این بدان معنا نیست که تمامی حقوق آن ها و خانواده های¬شان لگدمال شود:

مردم بصره شورش کردند و پیش از آغاز نبرد با امام، پانصد تن از یاران وی را کشتند. سپس با حضرت جنگیدند و شکست خوردند. پس از شکست پا به فرار گذاشتند. سپاهیان حضرت به تعقیب¬شان پرداختند. در این جنگ و گریز، زنی از اهالی بصره که حامله بود و وحشت¬زده می دوید، به سختی زمین خورد و بچه اش سِقْط شد و هر دو جان سپردند. به امام اطلاع دادند. حضرت – برخلاف تمامی نیروهای پیروز در جنگ های تاریخ که برای ملت شکست خورده حق قائل نیستند – فرمان داد شوهر آن زن را بیاورند. مرد حاضر شد، امام از شاهدان واقعه پرسید: «کدام یک زودتر جان سپردند، کودک یا مادر؟» پاسخ دادند: «نوزاد. مادر پس از مدتی مُرد.» امام دستور دادند دوسوم دیه¬ی فرزند و نیمی از دیه زن را به شوهرش، و ثلث دیه فرزند و نیمی از دیه زن را به خویشاوندان زن بپردازند.

دشمنان هر کسی را سه نفر می دانست: دشمن شخص؛ دشمن دوست فرد و دوست دشمن فرد.۱۵

شوخی را آغاز دشمنی می شمرد.

ستم در حق دشمن را روا نمی دانست. از این روی می فرمود:

پسرکم! تو را سفارش می کنم به دادگری در حقِ دوست و دشمن.

آن که دشمنی خویش را آشکار کند، از نیرنگش کاسته می شود.۱۶

بی هراس از دشمن مباش، گرچه [به زبان] سپاس گزارد.۱۷

بر این باور بود که دشمن را نباید کوچک شمرد، گرچه ضعیف باشد.۱۸

در نبرد صفین، به یارانش اجازه نداد شامیان را دشنام دهند.۱۹

روزی مردی را دید که برای زیانِ دشمنِ خویش می کوشید و به خود زیان می رسانید، بدو فرمود:

تو مانند کسی هستی که نیزه ای در تن خود فرو کند، تا کسی را که پشت سرش بر اسب سوار شده، بکشد!۲۰

برای انتقام گرفتن از دشمن دست به هر کاری زدن را روا نمی شمرد و پس از آن که «ابن ملجم» او را ترور کرد، به اطرافیانش سفارش فرمود:

ای فرزندان عبدالمطلب! نبینم که در خون مسلمانان فرو رفته باشید و بانگ برآورید که امیرالمؤمنین کشته شد. بدانید که نباید به قصاص خون من، جز قاتلم [کسی دیگر] کشته شود. بنگرید که اگر من از این ضربت که او زده است کشته شوم، شما نیز یک ضربت بر او زنید. اعضایش را مبرّید؛ که من از رسول اللّه(ص) شنیدم که فرمود: «بپرهیزید از مُثْله [تکه تکه کردن اعضا] حتی اگر سگ گیرنده [و درنده ای] باشد.»۲۱

دوستان

سه چیز را باعث محبت می دانست: خوش خُلقی، نرم¬خویی و فروتنی.۲۲

دست دادن را از عوامل افزایش دوستی می شمرد.۲۳

مؤمن اُنس می گیرد و خیری نیست در کسی که انس نمی گیرد و با او انس نمی گیرند.۲۴

ثروت¬تان برای [جذب] همه¬ی مردم کافی نیست، پس با خوش رویی و خوش برخوردی آن ها را جذب کنید.۲۵

دوستِ راستین تو کسی است که:

لغزش هایت را ببخشاید؛

نیازت را برطرف سازد؛

پوزشت را بپذیرد؛

عیب هایت را فروپوشد؛

هراست را برطرف کند؛

و به امید[ت به او و اهدافت در زندگی] جامه¬ی عمل پوشد.۲۶

چه بد دوستی است رفیق افسرده دل!۲۷

بدی های دوستان را فراموش کن تا دوستی شان را هماره داشته باشی.۲۸

خوش