پاورپوینت کامل عفت در گفتار(قسمت سوم) ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عفت در گفتار(قسمت سوم) ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عفت در گفتار(قسمت سوم) ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عفت در گفتار(قسمت سوم) ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

>

خلاصه ی قسمت دوم

در دو قسمت گذشته، نویسنده ضمن تعریف عفت کلام، آن را در ابعاد «آهنگ صدا»، «کیفیت القا و لحن گفتار» و «محتوا و درون مایه ی سخن» مورد بررسی قرار داد و از «سخنان زشت»، «سخن بدون آگاهی» و «سخن بی ارتباط» در بعد «محتوای سخن» بحث کرد.

در آخرین بخش با دیگر موارد مربوط به «محتوا و درون مایه ی سخن» آشنا می شوید.

پرحرفی

در نظام اخلاق اسلامی اندازه و مقدار سخن نیز مورد توجه قرار گرفته و زیاد حرف زدن به عنوان یکی از آفات زبان شمرده شده است. زیاد سخن گفتن شامل حرف های بی فایده و سخن بیش از قدر حاجت می شود. کسی که می تواند منظور خود را با یک واژه بیان کند، اگر دو واژه به کار ببرد، واژه ی دوم زیادی و بیش از حد نیازست. زیاد حرف زدن حتی اگر گناه و حرام نباشد ولی مذموم و ناپسند است. راز مذموم بودن آن در این نکته نهفته که باعث تباه شدن وقت انسان و مانع ذکر خدا و اندیشه می شود.

کسی که ذکر خدا و اندیشه درباره ی شگفتی های قدرت او را ترک کرده و مشغول کار مباح و بی فایده شود، گرچه ممکن است گناهی نکرده باشد ولی سود بزرگی را از دست داده است؛ زیرا سرمایه ی اصلی او فرصت های زندگی است و چون آن را ذخیر نکرده، در حقیقت سرمایه ی خود را تباه ساخته است.۱

از این رو در منابع اسلامی به شدت از پرحرفی نهی شده چنان که امیرمومنان(ع) فرمود: «ان احببت سلامه نفسک و ستر معایبک فاقلل کلامک و اکثر صمتک؛ اگر دوست داری از سلامت نفس برخوردار شده و عیوب و کاستی هایت پوشیده بماند، کمتر سخن بگو و بیشتر خاموش باش.»۲

براساس این کلام نورانی زیاد حرف زدن باعث افشا شدن عیب ها و آشکار شدن نقاط ضعف انسان گردیده، او را دچار لغزش و اشتباه می سازد.

همین حقیقت در بیان دیگری از امیرمومنان(ع) آمده است. چنان که می فرماید: «من کثر کلامه کثر خطائه و من کثر خطاؤه قلّ حیاؤه و من قلّ ورعه و من قلّ ورعه مات قلبه و من مات قلبه دخل النّار؛ کسی که زیاد سخن می گوید اشتباه و لغزش او فراوان می گردد؛ کسی که خطا و لغزش او فراوان گردد، حیای او کاهش خواهد یافت؛ و کسی که حیای او کم شود، پرهیزگاری اش کاهش می یابد؛ و کسی که ورعش کم شود قلبش می میرد و سرانجام کسی که قلبش بمیرد، داخل آتش دوزخ می گردد.»۳

براساس مفاد این بیان نورانی امام علی(ع) زیاد سخن گفتن باعث افزایش لغزش ها، کاهش یافتن حیا، کم شدن تقوا و پرهیزگاری، مردن دل انسان و سرانجام سبب ورود او به آتش دوزخ می گردد. پیامدهای منفی ای که در این روایت آمده، هر کدام به تنهایی می تواند تاثیر بسیار نامطلوبی در سرنوشت انسان داشته و به سعادت او آسیب برساند. چه رسد به این که همه ی آن ها یک جا متوجه انسان گردد.

پرحرفی همچنین انسان را دچار یاوه گویی می کند چنان که این نکته در بیان نورانی امام علی(ع) آمده است: «من اکثرء اهجر؛ هر کس پر حرفی کند یاوه می گوید.»۴

شاید علت این امر در این نکته نهفته باشد که کسی که زیاد حرف می زند کمتر فکر کند، از این رو دچار اشتباه و یاوه گویی می شود. کسی که بخواهد سخنی خالی از اشتباه و به دور از یاوه و حرف های بیهوده بگوید، باید قبل از سخن گفتن تدبر و فکر نماید. اما کسی که زیاد سخن می گوید فرصت تدبر و تفکر پیدا نمی کند.

اجتناب از پرحرفی یکی از حقوق زبان شمرده شده است و انسان وظیفه دارد آن را رعایت نماید. چنان که امام سجاد(ع) در رساله ی حقوق خود بیان داشته است: «و ترک الفضول التی لافائده لها؛ یکی از حقوق زبان، ترک نمودن سخنان زیادی است که هیچ گونه سودی ندارد.»۵

در روایات اسلامی سخن گفتن به دارو تشبیه شده است چنان که امام علی(ع) می فرماید: «الکلام کالدواء قلیله ینفع و کثیره قاتل؛ سخن مانند دارو است که اندک آن شفابخش و بسیارِ آن، کشنده است.»۶

همان گونه که دارو اگر به اندازه مصرف شود مفید و شفابخش بوده و اگر زیاد و بیش از اندازه استفاده شود باعث افزایش بیماری و در برخی موارد زمینه ساز فوت فرد می گردد. سخن گفتن نیز اگر به اندازه و به جا گفته شود، مفید و سازنده و اگر بیش از اندازه سخن باشد ناپسند و ضررساز خواهد بود.

سخن گفتن می تواند معیاری برای تشخیص میزان عقل و هوش افراد قرار بگیرد. در بیانی از امام علی(ع) آمده: «من امسک عن فضول المقال شهدت بعقله الرحال؛ کسی که از زیاد حرف زدن پرهیز می کند مردمان به عقل و هوش او گواهی می دهند.»۷

متعاقبا اگر کسی زیاد و بیش از اندازه سخن بگوید مردم به اندک بودن عقل او قضاوت می کنند و زیاد و بدون مطالعه حرف زدن او را نشانه ی بی عقلی او می دانند. امیرمومنان(ع) در این باره می فرماید: «اذا قلت العقول کثر الفضول؛ زمانی که عقل ها کم شود سخن گفتن زیاد می گردد.»۸

پیشوایان دینی پیروان خود را از زیاد سخن گفتن برحذر داشته اند زیرا معتقدند باعث آشکارشدن عیوب آن ها و تحریک شدن دشمنان بر ضد آنان می شود. همان طور که امیرمومنان(ع) می فرماید: «از گفتار زیاد و غیر لازم بپرهیز چرا که این کار عیب های باطنی تو را آشکار کرده و دشمنان آرام را بر ضد تو تحریک می کند.۹

در جایی دیگر آمده است: «سخن گفتن کم عیب ها را پوشانیده،گناهان انسان را کاهش خواهد داد.»۱۰ راز این امر در این نکته نهفته است که کسی به اندازه حرف می زند لغزش های او کاهش می یابد. در نتیجه گناهان او نیز کم می شود.

در سخن دیگری از امام علی(ع) با صراحت بیشتری به این امر اشاره شده است: «من قلّت کلامه قلّت آثامه؛ کسی که سخن او کاهش یابد گناهان او نیز کم می گردد.»۱۱

این خطر تنها متوجه افراد معمولی نبوده، بلکه آدم های باسواد و دانشمند را هم شامل می شود. در سخنی از امیرمومنان(ع) آمده است: «پرگویی دانشمندان را می لغزاند و فرد بردبار را ملول می سازد. پس پر مگوی که رنجش آرد و کوتاهی مکن که خواری به همراه آورد.»۱۲

براساس روایات اسلامی، کنترل زبان و به اندازه حرف زدن، نشانه ی ایمان انسان به معاد و روز رستاخیز است: «هر که بداند و باور داشته باشد که در برابر گفتارش مواخذه می شود باید سخن گفتن خود را کوتاه سازد.»۱۳

از آن چه بیان گردید استفاده می شود که به اندازه و به جا سخن گفتن یکی از نشانه ها و جلوه های عفت در گفتار است در حالی پرحرفی و بیش از اندازه سخن گفتن از آفت های زبان و از نشانه های بی عفتی در گفتار شمرده می شود. پرگویی آثار نامطلوبی در پی دارد و باعث زیاد شدن لغزش های انسان و قساوت قلب او می گردد. در منابع دینی کم حرفی از نشانه های خوش بختی و سعادت شمرده شده است: «هرگاه خداوند صلاح بنده اش را اراده کند، کم سخن گفتن را به او الهام می کند.»۱۴

در بیان دیگری می فرماید: «من علم ان کلامه من عمله؛ قلّ کلامه الا فیما ینفع؛ هر که بداند کلامش از عمل اوست، سخن نمی گوید، مگر آن چیزهایی که سود داشته باشد.»۱۵

قسی القلب شدن انسان بر اثر پرگویی در این کلام پیامبر(ص) آمده است که فرمود: «لا تکثروا الکلام بغیر ذکرالله فان کثره الکلام بغیر ذکرالله تقسوا القلب؛ به جز ذکر خدا زیاد سخن نگویید چرا که زیاد حرف زدن به جز ذکر خدا باعث قساوت قلب انسان می گردد.»۱۶

سخنان خنده آور

یکی دیگر از نشانه های عفت در گفتار، پرهیز از گفتن سخن خنده آور است. سخنان خنده آور علاوه بر وقت گذرانی و اتلاف عمر، باعث از بین رفتن هیبت و شخصیت انسان می شود، و به طور معمول، خالی از غیبت، عیب جویی و سخره کردن نیست. از این رو در منابع دینی به شدت از آن نهی شده است.

چنان که امام علی(ع) در توصیه ای به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) می فرماید: «ایاک ان تذکر من الکلام ما کان مضحکا و ان حکیت ذلک عن غیرک؛ از سخنان بی ارزش و خنده آور بپرهیز، گرچه آن را از دیگران نقل کرده باشی.»۱۷

امام می فرماید: «از گفتن سخنان خنده آور بپرهیز گرچه آن را از دیگران نقل کنی زیرا انتساب سخنان باطل و بیهوده به دیگران، قبح و زشتی آن را از بین برده، مجوزی برای تمسخر نمی گردد» علاوه بر این، خنده ی زیاد نیز مذموم و ناپسند بوده، در روایات اسلامی از آن نهی شده است. چنان که امام علی(ع فرمود: «من کثر ضحکه ذهبت هیبته؛ کسی که خنده ی او زیاد باشد هیبتش از بین می رود.» و در جای دیگر می فرماید: «من کثر ضحکه مات قلبه؛ کسی که خنده اش زیاد باشد دلش نیز می میرد.»۱۸

براساس مفاد این دو روایت، خنده ی زیاد عامل از بین رفتن وقار و هیبت انسان و باعث مرگ دل او می گردد از این رو لازم است انسان مومن از خنده ی زیاد بپرهیزد.

علاوه بر آن چه بیان شد، در بعضی روایات، از مزاح کردن نیز منع شده است و به برخی از تبعات و آثار منفی آن اشاره شده است. امام علی(ع) فرمود: «دع المزاح فانه لقاح الضیعنه؛ از مزاح بپرهیز که آن عامل دشمنی می گردد.۱۹ امام صادق(ع) فرمود: «ایاکم و المزاح فانه یذهب بماء الوجه و مهابه الرجال؛ از مزاح بپرهیزید که آن آبرو و ابهت آدمی را از بین می برد.»۲۰

بنابراین سخنان خنده آور نیز از این جهت که از مصادیق مزاح است، مذموم و ناپسند بوده، باید از آن اجتناب نمود.

باید توجه داشت که معنای این که در منابع دینی از گفتن سخنان خنده آور منع شده و مزاح نیز به دلیل تبعات و آثار منفی آن مذموم و ناپسند دانسته شده است، این نیست که اسلام دین خشونت است و عبوس بودن را تایید می کند. بلکه مومن باید بشاش باشد و با خوش رویی با برادران دینی خود برخورد کند چنان که اما صادق(ع) فرمود: «صنایع المعروف و حسن البشر یکسبان المحبه و یدخلان الجنه و البخل و عبوس الوجه یبعدان من الله و یدخلان النار؛ انجام کارهای معروف و پسندیده و با چهره ی شاد با مردم برخورد کردن، باعث جلب محبت آن ها و سبب داخل شدن انسان به بهشت می شود. در حالی که بخل و با چهره ی عبوس با مردم برخورد کردن سبب دوری انسان از رحمت خدا و جهنمی شدن انسان می گردد.»۲۱

باید توجه داشت که آن چه در اسلام پسندیده محسوب می شود و در روایات اسلامی از آن به عنوان اخلاق یاد شده تبسم است. چنان که معصوم(ع) فرمود: «ضحک المومن التبسم؛ خنده ی مومن تبسم است.»۲۲

همچنین مزاح کردن با رعایت ادب و حفظ حدود الهی امر پسندیده ای است چنان که امیرمومنان(ع) فرمود: «انی لامزح و لا اقول الا حقا؛ من مزاح می کنم و به جز حرف حق به زبان نمی آورم.»۲۳

براساس آن چه بیان شد می توان گفت که یکی از نشانه های عفت در گفتار پرهیز از سخنان خنده آور است. سخنان خنده آور باعث کوچک شدن شخصیت انسان و شکسته شدن ابهت او در انظار مردم می گردد.

علاوه بر آن، در بسیاری مواقع با عیب جویی، دروغ، مسخره کردن دیگران، گفتن سخنان بیهوده و برخی گناهان دیگر همراه است. از این رو ادب و اخلاق اسلامی می طلبد که انسان از گفتن این کلمات بپرهیزد و به فرموده ی قرآن، گفتار معروف، سدید و کریمانه داشته باشد.

سخنان زمینه ساز گناه

یکی از چیزهایی که به عفت در گفتار آسیب می رساند، سخنانی است که زمینه ساز انحراف و آلوده شدن افراد به گناه می شود، برای مثال در روایات اسلام آمده که نباید زیبای های زنی را برای مرد نامحرم بیان کرد تا او فریفته و شیفته ی او گردیده، به گناه بیفتد. پیامبر(ص) در این زمین