پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان(قسمت اول) ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان(قسمت اول) ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان(قسمت اول) ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان(قسمت اول) ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

>

اشاره

کلاس اوّل تربیت و آموزش انسان، در خانواده است و کودک دروس اولیه ی زندگی را از پدر و مادر و اطرافیانش فرامی گیرد. اگر زبان والدین عربی باشد، کودک به زبان عربی آشنا می شود و اگر فارسی باشد، به زبان فارسی و اگر ترک باشد به زبان ترکی. … اگر خانواده اهل ساز و ترانه باشند، کودک از همان خردسالی به طور نهادی آن ها را می آموزد و اگر اهل نماز و دعا و عبادت باشند، باز بر اساس قانون تبعیت کوچک تر از بزرگ تر، مُهر را از مقابل والدین برداشته، به تقلید از آن ها خم و راست می شود و می بوسد. اگر والدین اهل فحاشی و دشنام باشند او نیز دشنام و فحاشی می آموزد و اگر اهل بی بندوباری و هرزگی در سخن و رفتار باشند، او نیز به همان شیوه بار خواهد آمد. خلاصه چشمان درخشان کودکان، شب و روز، حرکات پدر و مادر و روابط آن ها را می نگرند و گوش های حسّاس آنان، مانند یک گیرنده ی قوی و مجهّز، مواظب حرکات و سکنات آن هاست؛ بر این اساس ناگفته پیداست که اگر کانون خانواده، گرم و دوستانه باشد و پدر و مادر و اعضای دیگر خانواده، دارای روابط خوب و صمیمانه ای باشند، معمولاً کودکانی سالم، با شخصیتی مثبت و فعال در آن پا به عرصه ی جامعه خواهند گذاشت؛ وگرنه افرادی بی بندوبار و لاابالی، بزه کار و بی دین و. .. وارد عرصه ی جامعه می شوند که چون خود مفسدند، فساد بارمی آورند. در این نوشتار مختصر، برخی از آثار مثبت و منفی را که محصول روابط والدین در کانون خانه و خانواده است – ضمن بیان ویژگی های ارتباط سالم – مورد بررسی قرار می دهیم.

جایگاه فرزند در کانون خانواده

پی بردن به ارزش و اهمیت هر چیزی مستلزم شناخت حقیقت آن است؛ زیرا اگر انسان به ارزش واقعی چیزی پی نبرد برای حفظ و نگه داری آن اهتمام نمی ورزد. بدون تردید، بسیاری از پدران و مادران آن گونه که باید، فرزندان خود را نشناخته، به امر پرورش و تربیت آن ها همت نمی گمارند. امام علی(ع) در این باره می فرماید: «الناس اعداء ما جهلوا۱؛ مردم دشمن ندانسته های خود هستند.» پدران و مادرانی که اهمیت و جایگاه فرزندان خویش را نمی شناسند، نه تنها در تربیت شان سهل انگاری می کنند، بلکه آنان را دشمن خود تصور می کنند. بنابراین، ضروری می نماید که جایگاه و منزلت فرزندان مان را بشناسیم تا نسبت به وظایف خود درباره ی آنان بی اعتنا نباشیم. گوهرشناس باشیم و به فرزندان، این گوهرهای نفیس زندگی، عشق بورزیم.۲

جایگاه فرزند در آیات و روایات

قرآن کریم در برخی آیات، از فرزندان با عنوان هایی همچون: «نور چشم»۳، «زینت بخش زندگی»۴ و «وسیله ی آزمایش بشر»۵ یاد کرده است.

پیامبر اکرم(ص) و ائمّه ی معصومان(ع) نیز هر کدام تعابیر بسیار زیبایی درباره ی فرزند بیان کرده اند. این تعابیر، گویای این هستند که فرزند از منزلت و جایگاه بالایی برخوردار است که اگر والدین این حقیقت را دریابند، با آگاهی بیشتر در تربیت و آموزش فرزندان، این میوه های زندگی، اهتمام می ورزند. پیامبر(ص) فرزند را گلی از گل های بهشت «الولد الصالح ریحانه من ریاحین الجنه»۶ جگرگوشه ی مؤمن و موجب شفاعت و آمرزش آن ها می داند: «الولد کبد المؤمن إن مات صار شفیعاً و إن مات بعده یستغفرالله له فیغفر له.»۷ آن حضرت در جای دیگر مهر ورزیدن به فرزندان را موجب دست یابی به درجات بهشت معرفی می کند و می فرماید: «قبّلوا اولادکم فان لکم بکل قُبله درجه فی الجنه و ما بین کل درجتین خمس مائه عام۸؛ فرزندان خود را ببوسید؛ زیرا برای هر بوسه ای که به فرزندان می زنید، یک درجه در بهشت خواهید داشت که فاصله ی هر درجه تا درجه ی دیگر به اندازه ی پانصد سال راه است.»

«ابن عمر» از پیامبر اکرم(ص) نقل می کند: «من سقی ولده شربه ماء فی صِغَرِه سقاه الله سبعین شربه من ماءِ الکوثر یوم القیامه۹؛ هر کس به فرزند خردسال خود جرعه ای آب بنوشاند، خداوند به پاداش آن در روز قیامت هفتاد جرعه از آب کوثر به او می نوشاند.» در جایی دیگر، پیامبر(ص) فرمود: «نظر الوالد الی ولده حبا له عباده۱۰؛ نگاه کردن پدر و مادر به فرزند از روی مهر و محبت، عبادت است.»

از مجموع آیات و روایات که به برخی از آن ها اشاره شد، استفاده می شود که فرزند عطیه و موهبتی الهی و نعمتی است که خود منشأ نعمت های بی شمار دیگر است. وجود فرزند در خانه، فضای آن را از خیر و برکت و مهر و محبت لبریز می کند. رابطه ی معنوی و الهی والدین و فرزندان، هر دو را از رحمت های واسعه ی ربوبی بهره مند می گرداند.۱۱ با وجود این نگرش اسلامی، چگونه می توان نسبت به شخصیت، نیازها و تربیت و شکوفایی استعدادهای فرزندان غفلت ورزید؟

اسلام و حقوق فرزند

آیات و روایاتی که ذکر شدند پدران و مادران را بر آن می دارد که در باب پرورش و آموزش فرزند احساس وظیفه کنند؛ وظیفه ای سنگین و مسئولیتی بزرگ که هرگز نمی توان آن را نادیده گرفت و نسبت به آن کوتاهی نمود؛ زیرا تعلیم و تربیت از جمله حقوق فرزند بر والدین است که این امر علاوه بر رشد، نیاز به شهامت دارد. اهمیت تربیت و آموزش فرزندان و اقامه ی حقوق آن ها در حدّی است که اگر فرزندان به وظیفه ی خود در برابر والدین عمل نکنند عاق والدین خواهد بود. والدین هم اگر به وظائف مقرّره از شرع عمل نکنند، قطع رحم کرده اند و از طرف فرزندان خود عاق خواهند شد؛ زیرا پس از والدین، نزدیک ترین ارحام به انسان، فرزندان او هستند. بر این اساس، در برخی روایات، حقّ فرزندان به عهده ی والدین، همانند حقّی شمرده شده است که پدر و مادر بر عهده ی فرزندان دارند.

در روایتی آمده است: مردی از رسول خدا(ص) پرسید: «یا رسول الله! به چه کسی نیکی کنیم؟»

حضرت فرمود: «بَرَّ والِدَیک. قال: لَیسَ لی والدان. قال: بَرَّ وَلَدِک کما أنَّ لِوالِدَیک عَلَیک حقَّاً کَذلک لِوَلَدِک حقّاً»۱۲؛ به پدر و مادرت نیکی کن. گفت: پدر و مادر ندارم (از دنیا رفته اند). فرمود: به فرزندانت نیکی کن؛ همان گونه که پدر و مادر بر تو حق دارند، فرزندانت نیز دارای حقوقی هستند.»

به هر حال، در آموزه های دینی «عاق والدین» و «عاق فرزندان» هر دو مطرح است. چنان که پیامبر اکرم(ص) در ضمن سفارش هایی به امام علی(ع) فرمود: «یا علیُّ لَعَن اللهُ والدین حَمَلا وَلَدِهما علی عُقُوقهما؛ یا علیُّ! یَلزِمُ الوالدینِ مِن العُقُوقِ لِوَلَدِهما مایَلزِمُ الوَلَدَ لَهما مِن عُقُوقهما۱۳؛ ای علی! خدا لعنت کند پدر و مادری را که فرزندان خویش را بد تربیت کنند و موجبات عاق خود را فراهم نمایند. ای علی! همان گونه که فرزند عاق والدین می شود، والدین نیز عاق فرزند خواهند شد.»

اسلام به مسئله ی تربیت و آموزش فرزندان تا آن حد اهمیت داده که آن را حقّ مسلّم فرزند بر پدر دانسته است. امام سجاد(ع) نیز در «رساله ی حقوق»، بدین وظیفه ی خطیر چنین اشاره می فرماید: «فأعمل فی امره عمل من یعلم انه مثاب علی الاحسان الیه، معاقب علی الاسائه الیه۱۴؛ عمل کن درباره ی فرزند خویش چون عمل کسی که می داند اگر به فرزند خود احسان کند پاداش داده می شود و اگر بدرفتاری کرد مؤاخذه و عقاب می گردد.» در جای دیگر، امام با تفصیل بیشتری می فرماید: «و امّا حقّ ولدک فتعلم انّه منک و مضاف الیک فی عاجل الدنیا بخیره و شرّه، و انّک مسئول عمّا ولیتّه من حسن الادب و الدلاله علی ربّه و المعونه علی طاعته فیک و فی نفسه. فمثاب علی الاحسان الیه و معاقب علی لسائه علیه. فاعمل فی امره عمل المتزین یحسن اثره علیه فی عاجل الدنیا المعذر الی ربّه فیما بینک و بینه، یحسن القیام علیه و الاخذ له منه۱۵؛ و اما حق فرزند تو این است که بدانی او پاره ای از وجود توست و در نیکی و بدی خود در این دنیا به تو وابستگی دارد و تو در تربیت و ادب آموزی و خداشناسی او مسئولیت داری و باید او را در اطاعت فرمان خدا، در آن چه مربوط به تو و اوست، کمک رسانی. در احسان به او پاداش می گیری و در بدی به او کیفر می بینی. عمل تو درباره ی او مانند کسی است که یقین دارد به کارهای نیکوی او در دنیا آرایش می یابد و به واسطه ی حسن قیام به وظایف و مسئولیت ها، در پیشگاه خداوند معذور است.»

پیشوای عالی قدر شیعیان امام سجاد(ع) در این حدیث شریف به مسئولیت پدران در تربیت فرزندان تصریح فرموده است. امام(ع) پرورش های اخلاقی و ایمانی فرزند را از وظایف مسلم مذهبی آنان (پدران) دانسته و خاطرنشان نموده است که تربیت های پسندیده ی پدران، مانند ادای یک فریضه ی مذهبی، موجب اجر و پاداش در پیشگاه خداوند است و پرورش های ناپسند مانند ترک واجب یا ارتکاب گناه، پدران را مستحق عقاب و کیفر الهی خواهد کرد.

رسول اکرم(ص) فرمودند: «ما مِن مَولُودٍ یُولََدُ علی الفطره فَأبواهُ یُهوّدانِهِ و یُنصّرانِهِ و یُمجّسانِهِ۱۶؛ هر فرزندی بر فطرت توحید و خداپرستی متولد می شود و این پدر و مادر او هستند که او را یهودی یا مسیحی و یا زردشتی سوق می دهند (و او را از راه فطرت دور می سازند.)»

افزون بر دیدگاه اسلام نسبت به حقوق فرزند از نظر حقوق بین الملل نیز شرایطی در باب حق فرزند، ذکر شده است. در اصل ششم اعلامیه ی جهانی حقوق کودک (مصوب اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد، بیستم نوامبر ۱۹۵۹) چنین آمده: «کودک جهت پرورش کامل و متعالی شخصیتش نیاز به محبّت و تفاهم دارد و باید حتی الامکان تحت توجه و سرپرستی والدین خود، و به هر صورت در فضایی پر محبت در امنیت اخلاقی و مادی، پرورش یابد. کودک خردسال را ـ به جز در موارد استثنایی ـ نباید از مادر جدا کرد.»۱۷ بنابراین، هم قوانین پذیرفته شده ی بین المللی و هم آموزه های دینی با تأکید بیشتر، والدین را مسئول می دانند و از این رو، خانواده هایی که به سعادت فرزندان خود می اندیشند و نسبت به آینده ی آن ها احساس مسئولیت می کنند باید برای طفل، پیش از تولدش، بلکه پیش از انعقاد نطفه، برنامه ریزی کنند۱۸و همه ی نیازهای کودکان را برای رشد و تعالی تأمین نمایند.

تأثیر روابط والدین در تربیت فرزندان

چشمان ظریف و تیزبین کودک مانند دوربین حسّاس از تمام صحنه های زندگی و به خصوص حرکات و رفتار والدین و اعضای خانه، فیلم برداری می کند. از لبخندها، زمزمه ها و نوازش های والدین درس خوش بینی، امیدواری، اعتماد و محبّت می آموزد و به عکس، از تندی ها، بدرفتاری ها و عصبانیت های آن ها به سمت خشونت و بداخلاقی رانده می شوند. معمولاً کودک سخن گفتن، آداب معاشرت، رعایت نظم یا بی نظمی، امانت داری یا خیانت، راست گویی یا دروغ گویی،