پاورپوینت کامل این جا چراغی روشن است ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل این جا چراغی روشن است ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل این جا چراغی روشن است ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل این جا چراغی روشن است ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

گزارشی از ورزش بانوان در استان قم

در میان افتخارآفرینان این سرزمین، بانوان ورزشکاری نیز هستند که با وجود تمام محرومیت ها و تبعیض ها، به یک دل خوشی وارد زمین مبارزه می شوند؛ آن هم بالابردن پرچم ایران در خارج از کشور است. در این میان، به سراغ چندتن از زنان ورزشکار استان قم که در مسابقات جهانی درخشیده اند، رفتیم تا پای درددل شان بنشینیم.

ابتدا به سراغ «سیده لیلا عنبری»، رئیس گروه هماهنگی امور بانوان اداره ی کل ورزش و جوانان استان قم می رویم. او فعالیت خود را از سال ۷۶ در اداره ی تربیت بدنی استان شروع کرده است.

* خانم عنبری! با توجه به سمتی که دارید، عهده دار چه کارهایی هستید؟

تمام حوزه ی ورزش بانوان در استان زیر نظر ماست؛ نظارت بر عمل کرد هیئت های ورزشی، باشگاه ها و برگزاری مسابقات، اعزام به مسابقات کشوری و بررسی عمل کرد مالی هیئت ها. تمام کارهایی که در قسمت ورزش آقایان انجام می شود، باید در امور بانوان نیز در سه محور همگانی، قهرمانی و عمومی اجرا شود.

* آماری از ورزشکاران زن در قم دارید؟

ورزش زنان رشد خیلی خوبی داشته است. آمار زنان، بیمه ی ورزشی بیش از ده هزار نفر است. این ها کسانی هستند که سازمان یافته ورزش می کنند و بیمه ی ورزشی دارند. غیر از این، آمار همگانی، یعنی کسانی که بیمه نشده اند، ممکن است به بیش از پانزده هزار نفر برسند. رشته های استقبالی ما توسط جوانان، رشته های توپی و رزمی اند. در سنین بالاتر ایروبیک و آمادگی جسمانی از نظر آمار بیمه، بیش ترین استقبال را دارند.

* چه مدال ها و افتخارهایی طی سال گذشته توسط بانوان قمی کسب شده است؟

در حال حاضر تیم ماهان تندیس در لیگ برتر فوتبال کشور است. تیم هندبال نیز در مسابقات کشوری اول شد. بیش از ۶۵ مدال کشوری و سه مدال جهانی در رشته های رزمی و بیماری های خاص داشتیم. شاگرد یکی از مربیان مان نیز مدال طلای پارالمپیک را در رشته ی تیروکمان کسب کرد.

* تسهیلات و حمایت هایی که از جانب شما از مدال آوران شده، چه بوده اند؟

سال گذشته از افتخارآفرینان مسابقات برون مرزی با حضور آقای استاندار و مسئولان شهر تجلیل شد. همه در جریان اند که در سال های اخیر دچار محدودیت های مالی بوده ایم و متأسفانه سه سال است که نتوانسته ایم از مدال آوران مسابقات کشوری تجلیل کنیم!

گِله های زنان ورزشکار در مورد امور و اعتبارات مالی است؛ بالأخره انتظار دارند، این حق آن هاست. باید حمایت بشوند. امیدوارم قهرمانی های مان بیش تر از این ها شود و ورزشکاران هم به خواسته های شان برسند!

* بخش بیماری های خاص شامل چه افراد و رشته هایی می شود؟

بیماران خاص به دو دسته ی پیوند اعضا و بیماری هایی مانند: هموفیلی، تالاسمی و دیابت تقسیم شده اند و رشته هایی مانند دوومیدانی، دارت، بدمینتون، شطرنج، پینگ پنگ و… را دنبال می کنند.

* حمایت کننده ی مالی ندارید؟

خیر! اسپانسر مالی بُعد تبلیغی برایش مهم است و می خواهد تصویر و بُرد داشته باشد؛ اما در ورزش بانوان تصویر نداریم.

* بهترین و بدترین اتفاق برای ورزش بانوان چه می تواند باشد؟

ان شاءالله که اتفاق بد نداریم؛ اما بهترین اتفاق این است که یک مجموعه ی ورزشی خصوصی و چندمنظوره برای بانوان داشته باشیم. متأسفانه قهرمان های ما جای دویدن ندارند!

«آمنه رسولی»، سرمربی تیم فوتبال ماهان تندیس قم، ۳۲ سال دارد و از ۲۴سالگی فوتبال را شروع کرده است. وی در مورد روی آوردنش به ورزش می گوید: «البته علاقه ی خانوادگی هم سهیم است؛ چون پدر و عمویم فوتبالی اند. پدرم در تیم هنگ قدیم بازی می کرد. عمویم نیز داور و مربی تیم هنگ بود.»

* خانم رسولی! بیش تر چه گروه سنی ای سراغ این رشته ی ورزشی می آیند؟

بچه های بومی ای که شرکت می کنند، اکثراً از ده ـ یازده سال به بالا هستند؛ البته بهتر است بچه ها از هشت سالگی این ورزش را شروع کنند. استقبال خوب و استعداد بچه های قم هم زیاد است؛ اما هیچ کس به آنان بها نمی دهد. هرچند سعی ما این است از بازیکنان بومی استفاده کنیم، متأسفانه گاهی اوقات همکاری نمی کنند و ما مجبوریم بازیکن غیربومی بیاوریم! مسلم است اگر بازیکن بومی بگیریم، هم ارزشش بالاتر است و هم غیرتی تر بازی می کنند.

* از امکاناتی که دارید راضی هستید؟

خیر! با این که حجاب کامل داریم، یک جای اختصاصی برای تمرین نداریم و من مدام باید استرس نداشتن و هماهنگ نبودن زمین چمن را داشته باشم.

* تاکنون چه موفقیت هایی کسب کرده اید؟

لیگ دسته دو که بودیم نائب قهرمان شدیم؛ سپس به لیگ دسته یک صعود کردیم و امسال به لیگ برتر رسیدیم. کشور هلند نیز برای تورنومنت هشت جانبه از ما دعوت کرده، که هفت تیم اروپایی اند و از ایران هم تیم ما را خواسته اند؛ اما فکر نمی کنم با این مشکلاتی که داریم بتوانیم شرکت کنیم.

* خاطره ای در ذهن تان مانده است؟

بازی اول مان بود و من خیلی استرس داشتم. به بچه ها خیلی روحیه داده بودم؛ اما تیم ما اولین گل را خورد. من داد زدم همین، باید شما این گل را می خوردید، بعد گل می زدید. دقیقاً بعد از این که یک گل خوردیم، هشت گل زدیم و بازی را ۱ ـ ۸ بردیم. روز خیلی خوبی برایم بود؛ چون شادی ای که آن روز در چهره ی مدیرعامل مان که یک آدم غیرورزشی و ورزش دوست است دیدم، شادی ام را صدبرابر کرد؛ برای من یک برد خیلی شیرین بود.

* از مسئولان چه انتظاراتی دارید؟

مسئولان نگویند چون اسپانسر دارند، ما نباید کاری داشته باشیم. یک بودجه ای برای تیم من که تیم لیگ برتر است اختصاص بدهند. حرف از چمن اختصاصی نمی زنم؛ اما فقط تیم من نیست، مسابقات راگبی، بیس بال و سافت بال هم هستند که به چمن نیاز دارند.

از نظر خانم «رسولی» تحصیلات مرتبط با ورزش، تأثیری در ورزش ندارد و بیش تر به علاقه ی شخص بستگی دارد؛ اما خانم «ثریا پارس لاری» که قهرمان بدمینتون، پرتاب نیزه و عضو تیم ملی پیوند اعضا و صاحب شش مدال جهانی ا ست، نظر دیگری دارد: «یک روز از من پرسیدند با توجه به مشکلات و موفقیت هایی که داشتی، از بیست به خودت چه نمره ای می دهی؟ من به خودم پانزده دادم. پرسیدند: «چرا؟» گفتم: «به این دلیل که تحصیلات دانشگاهی ندارم.»

* چرا تحصیلات تان را تکمیل نکردید؟

عاشق درس خواندن بودم؛ اما وقتی برای کلیه هایم مشکل پیش آمد، واقعاً درس خواندن برایم سخت بود. حدوداً دبیرستان بودم که این اتفاق برایم افتاد. الآن هم سهمیه ی دانشگاهی دارم؛ اما در این زمینه تنبلم. ان شاءالله در آینده برای رفتن به دانشگاه برنامه ریزی می کنم.

* خانم پارس لاری! چه طور وارد حیطه ی ورزش شدید؟

سال ۷۵ با چندتن از بچه های دبیرستان تصمیم گرفتیم در رشته ی بسکتبال نام نویسی کنیم. از بین آن ها، فقط من ثبت نام کردم و ورزش را ادامه دادم. یک سال بعد به عضویت تیم استان درآمدم. در همان یک سال، کار مربی گری را هم شروع کردم. بعد از آن هم، کلاس های داوری. سال ۸۱ سرپرست تیم جوانان تبریز شدم. متأسفانه آن جا خیلی استرس داشتم و حالم بد شد! بعد از برگشت، متوجه شدم که بیش از هشتاد درصد کلیه هایم از کار افتاده است؛ به گفته ی پزشکان از قبل نارسایی داشتم، فعالیتم بیش از اندازه بود و باعث شده بود به کلیه هایم فشار بیاید. سه سال ونیم کلیه نداشتم و دیالیز می شدم. بعد از پیوند، دو سال ورزش را کنار گذاشتم. هرچند طی این مدت کسی حالی از من نپرسید، خدا را شکر دوباره برگشتم و به لطف خدا توانستم موفق باشم!

* طی این مدت چه آسیب هایی دیده اید؟

در مسابقه های استرالیا رشته ی اصلی ام بدمینتون بود که رباط و مینیسک پایم پارگی درجه دو پیدا کرد. هزینه ی فیزیوتراپی را آن قدر پی گیری کردم تا کم تر از یک سومش را به من که ورزشکار حرفه ای بودم پرداختند؛ در صورتی که گفته بودند کل هزینه بر عهده ی هیئت پزشکی ـ ورزشی استان است. در سوئد هم در حین تمرینات بدن سازی از ناحیه ی قفسه ی سینه آسیب دیدم.

* برای مسابقات جهانی سوئد چه تمریناتی داشتید؟

چندین ماه قبل در اردو تمرینات فشرده ای