پاورپوینت کامل لباس زنان آذربایجان، نمادی از هویت ملی است ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لباس زنان آذربایجان، نمادی از هویت ملی است ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لباس زنان آذربایجان، نمادی از هویت ملی است ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لباس زنان آذربایجان، نمادی از هویت ملی است ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

سیری در پوشاک زنان ایران زمین

این شماره: پوشاک زنان ترک آذربایجان

اشاره

در سرزمین پهناور ایران، گروه های متفاوت انسانی با فرهنگ های مختلف در کنار یک دیگر زندگی می کنند. هر گروهی تحت عوامل گوناگونی از جمله اکولوژی منطقه ی خویش، نوع پوشش خاصی را اختیار کرده و تن ‎پوش ویژه ای به تن می کنند که در همان نگاه نخست قومیت، حوزه ی زندگی، زبان و دیگر مشخصات فرهنگی و حتی مذهب و اشتغال های اصلی زندگی آنان را در ذهن نظاره گر تداعی می کند. زنان ترک آذربایجان یکی از شناخته شده ترین این اقوام هستند که پوشاک متفاوتی با دیگر نقاط ایران داشته و نوع پوشش آنان مظهر و نمادی از جامعه و فرهنگ و نماینده ای از اسطوره ها و تاریخ پیشینیان شان است. لباس پوشیدن در فرهنگ ترک ها، تنها لباسِ ساده پوشیدن نیست، بلکه گویای هزار نکته از تاریخ و فرهنگ دیرین مردمان این منطقه است. لباس ترک ها با انتخابِ رنگ و نقوش روی پارچه و تزیین آن با منجوق های رنگارنگ، حاشیه دوزی، گلابتون یا چین ‎های زیبا و یا دوختن سکه، همه و همه معرف زبان، شخصیت و منزلت اجتماعی مردمان این منطقه است. پوشاک اینان، نشان دهنده ی ویژگی های هنری، تاریخی، قومی و خلاقیت هایی است که در درون شان منعکس شده و حتی معرف وضعیت تأهل و سن زنان این استان است.

نوع و جنس پوشش زنان آذربایجان

استان آذربایجان به دلیل دربرگرفتن دو قوم بزرگ آذری و کرد و هم چنین ایل ها و عشایر متعدد، انواع مختلفی از پوشاک دارد. در آذربایجان لباس ها علاوه بر تزئینات و تکنیک دوخت شان، با پارچه های به کار رفته نیز خود را نمایان می سازند. فراوانی و ارزانی مواد خام در این سرزمین کهن، موجب شده است تا پارچه بافی با پشم و ابریشم توسعه ی فراوانی داشته باشد. در این استان، پارچه هایی همانند ساتن، تافتا، ترمه، موسلین و مخمل، مهم ترین پارچه ها هستند. زنان این خطه بیش تر به تهیه ‎ی لباس هایی از جنس ابریشم، ترمه یا مخمل علاقه ‎مند بوده و مردان شان اغلب از پارچه های پشمی لباس بر تن می کنند. هر دو جنس در لباس زیر بیش تر از پارچه های پنبه ای بهره می برند؛ اما ثروت مندان حتی در لباس زیر نیز ابریشم استفاده می کنند.

لباس دختران جوان از رنگ های زنده و شاد بوده و زیورآلاتی به آن دوخته شده است؛ ولی زنان سال مند در نوع پوشش خود از لباس هایی با رنگ های ملایم و تزئینات بسیار کمی بهره می بردند. لباس های کودکان آذربایجانی از نظر فرم به انواع بزرگ تر شباهت داشته، تنها از نظر اندازه با آن ها تفاوت دارند. «مخملِ برش خورده، پارچه های زرکش و پارچه های جناغیِ پشمی راه راه، نشانه ‎ ی تن ‎پوش های مرغوب تر است، که همگی با نوارهای تزئینی و اغلب با توری ‎های طلا و نقره در سرآستین ‎ها تزئین می شوند. مخمل هنوز هم برای بافت نیم تنه ‎ها مورد پسند عامه است. با وجود این لورکس و سایر ابریشم ‎های مصنوعی، جای پارچه ‎های زربفت و ساتن را گرفته است» (اندروز و اندروز، ۱۳۸۲، ۳۱۲).

بُرک

لباس های زنان ترک آذربایجان با کلاه هایی که «بُرک» نامیده می شوند کامل می شد. بُرک ‎ها گاهی به شکل ساده بوده و گاهی هم با سکه ‎ها یا پولک ‎هایی خاص تزئین می شد. البته در خانواده ‎های اشرافی و ثروت مند، بیش تر لباس ها از جمله بُرک و جلیقه بیش تر با سکه تزئین می شد؛ اما اکثریت بانوان این منطقه بیش تر خواهان استفاده از برک ‎هایی با پولک ‎های رنگارنگ هستند. ناگفته نماند که این بُرک ‎ها جذابیت خاصی به چهره ‎ی آنان می ‎دهد. البته «در برخی ایل های این استان نیز زنان کلاه دیگری بر سر می گذارند که به «تاس کلا» مشهور است و دور تا دور آن ریشه های رنگی دارند» (روزنامه ی اطلاعات، ۱۳۸۷، ۶) که کم تر استفاده می شود.

یایلیق و چارقد

زنان در این منطقه روسری بر سر کرده و بعضأ نیز صورت شان را در ناحیه ی چانه می پوشاندند. «روسری آنان چارقدی بود که موهای آنان را می پوشاند. هنگامی که می خواستند از منزل بیرون بروند، چاقچوری که زیر جامه در آن بگنجد برپا و چادر مشکی بر سر و روبندی از پارچه با قلابه ‎ی جواهر به صورت می ‎زدند. نقاب مویی از کربلایی ‎ها و پیرزنان بود. بعدها نیم ‎تنه و چادرنماز جای این لباس ‎ ها را گرفت. خانم ها از زری و مخمل و ترمه، نیم ‎تنه و چادرنمازهایی داشتند و آن را با دکمه و سنجاق، طوری می ‎بستند که مانند دامن ‎های امروزی می ‎شد (افشارسیستانی، ۱۳۸۱، ۸۶۸). این زنان در بیش تر مواقع از روی روسری یایلیق می بستند. یایلیق، نوعی سربند است که اکثر اوقات وسط آن کاملاً به رنگ مشکی و حاشیه ‎ی آن نیز همیشه به رنگ قرمز است که اغلب زنان مسن برای نگه داشتن چارقد آن از بالای پیشانی روی چارقد یا روسری می بندند. در واقع «چارقد پارچه ی مربعی از ابریشم، نخ یا جنس دیگری است که به طور مورب تاخورده و زنان آن را برای پوشش سر می پوشند. سرِ بزرگش در پشت گردن قرار می ‎گیرد و دو دنباله اش با یک سنجاق، زیر چانه بسته می شود. چارقدها در قرن نوزدهم میلادی، نسبتاً بزرگ بودند. زنان، آن ها را نه تنها به هنگام دید و بازدید، بلکه در خانه هم سرمی کردند. دختران جوان از یایلیق استفاده نمی ‎کنند و فقط چارقد بر سر می ‎کنند. پیشانی بند یا یایلیق را «اندروز» (یَغلیق) نامیده و می ‎نویسد «یغلیق از تکه ابریشم مربع شکلی است که به طور مورب تاخورده و در پشت بسته می شود. امتداد راست پارچه را می توان از روی دهان برای «یَشمَق» (روبنده) گذراند. این لباس تا اواسط دهه ی ۱۹۷۰ میلادی رایج بود» (اندروز و اندروز، ۱۳۸۲، ۳۱۴). البته طرح و مدل چارقد زنان آذربایجانی شبیه چارقدهای مناطق دیگر است که در بیش تر مواقع نیز گل دار انتخاب می شد (افشارسیستانی، ۱۳۶۹، ۶۴۵). به چارقدهای کوچک تری که امروزه رایج است، روسری می گویند.

زنان روستایی و زرتشتی هنوز چارقد بزرگ تری که سرش از پشت کاملاً تا پایین می رسد، به سر می ‎کنند. امروزه نیز برخی از بانوان ایل شاهسون آذربایجان، چارقد گل داری بر سر می کنند که با یک کلاغی بسته می شود. این چارقدها معمولاً طرح ‎ های گل دار بزرگ دارند و اکثر اوقات به رنگ روشن هستند. دختران کرد تنها از سرون (سربند) استفاده می کنند و چارقد در بین آنان مرسوم نیست؛ اما دختران ترک فقط از چارقد استفاده می کنند و یایلیق بر سر نمی بندند. آن چه در بین هر دو گروه ترک و کرد مشترک است، نوع پوشش بانوان مسن (و گاه میان سال) کرد است که هم از چارقد و هم از سرون (به کردی) استفاده می کنند، مانند بانوان ترک که هم از چارقد و هم از یایلیق (به ترکی) استفاده می کنند.

کؤینَک

کؤینک رویی یکی از لباس های شانه ای بوده و معمولاً از جنس ابریشم تهیه می شد. این لباس که روی شانه ی آن دوختی وجود نداشت آستین هایی گشاد، بدون یقه و باز دوخته می شد. کؤینک معمولاً به شکلی تویی پوشیده شده و در بیش تر مناطق «گؤینک» نیز نامیده شده است. به طور دقیق «کؤینک، پیراهنی با حدود ۱۵۰ سانتی متر بوده و شانه ‎ها بدون درز است که با افزودن چهار فاق مثلثی در زیر بغل، گشاد می شود. یک نوار مستطیلی شکلِ تزئینی ممکن است یقه ‎ی کوچک و راست را بپوشاند. تن پوش های پایینی صرفاً مجموعه ‎ای از دامن های چند طبقه هستند که حدود نود سانتی متر طول و ۹۰۰ سانتی متر محیط دارند (اندروز و اندروز، ۱۳۸۲، ۳۱۴).

جبکن

یکی دیگر از لباس ‎هایی که در فرهنگ آذربایجان روی کؤینک بر تن می کنند، جبکن نام داشت. این لباس که بدن را در خود می پیچاند، آستر داشت و مهم ترین خصوصیت آن آستین هایش بودند. این آستین ها که بلند و انتهای شان اشکالی متفاوت داشت، از شانه به پایین حالتی شل داشت. این لباس معمولاً از جنس ابریشم و مخمل تهیه می شده است.

آرکالیک(آرخالیخ)

یکی دیگر از لباس های معروف آذربایجان جنوبی «آرکالیک» است که در طرح ها، رنگ ها و مدل های متنوعی است. این لباس آستین های بلند و گشاد دارد. آرکالیک، یقه