پاورپوینت کامل سرپنجه های هنرخیز خورشگر آریایی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرپنجه های هنرخیز خورشگر آریایی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرپنجه های هنرخیز خورشگر آریایی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرپنجه های هنرخیز خورشگر آریایی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

>

«پرسید: گواراتر و موافق طبع تر و لذیذترین غذاها کدام است؟ گفت: آن غذایی که با سلامت تن و آسایش خیال و شادی دل و اشتها و گرسنگی زیاد، با یاران و دوستان صرف کنی. گفت: چه خوب گفتی! اینک بگوی گواراترین گوشت چهارپایان کدام است؟ گفت: گوشت برّه ای که شیر دو میش نوشیده و دو ماه چریده، به سیخ کشیده و در تنور کباب شده باشد یا گوشت بزغاله ای فربه که شوربا با آن طبخ کنند یا گوشت سینه ی گاوماده گشن ناگرفته (جفت گیری نکرده) و فربه ای که از آن سکبا (آش اسفناج) فراهم کنند. گفت: نیکو گفتی! لذیذترین خوراک ها کدام است؟ گفت: مغز استخوان و سر (مُخ). گفت: بهترین گوشت پرندگان را برگوی. گفت: تذروِ (قرقاول) فربه و جوان که با کبک زمستانه و تخم کبوتر و روغن پخته و یا جوجه مرغ که در جوانه ی گندم و شاه دانه و روغن زیتون پرورده شده باشد. گفت: بهترین ترشی ها کدامند؟ گفت: گوشت نازک گوساله که در سرکه بسیار ترش و خردل تند و تیز خوابانده باشند. گفت: بهترین خامیز (نوعی ژله ی گوشت) کدام است؟ گفت: گوشت آهوان که خرد و نازک کرده و در سرکه و خردل و آبکامه (آب گوشت) و شِبِت (شوید) و سیر و زیره ی سبز و زیره ی کرمانی بپرورند. گفت: بهترین شیرینی ها کدام است؟ گفت: اشکنه (نوعی شیرینی) که با آرد برنج و شیرماک (آغوز) و چربی آهو و قند فراهم آورند و دیگر جوزینه (حلوای گردو) که با روغن بادام شیرین و شربت قند و گلاب سازند و دیگر لوزینه (حلوای بادام) و نبات و گلاب و دیگر پالوده با شکر و عسل.»

شاید فکر کنید این دستورالعمل توضیحی یک سرآشپز باتجربه و تحصیل کرده ی رشته ی آشپزی در یک دانشگاه اروپایی باشد؛ سرآشپزی با سال ها کار و سابقه در یک مرکز تهیه ی مواد غذایی. باورش کمی سخت است؛ اما این گونه نیست. این گفت وگوی دو نفره را درست در دو صفحه مانده به صفحه ی ۴۵۰ کتاب «تاریخ ثعالبی»، «عبدالملک ثعالبی نیشابوری» شاعر، زبان شناس و مورخ مشهور قرن پنجم هجری می توانید بیابید؛ گفت وگویی میان «رودک خوش آرزو» غلام نوجوان و دهقان زاده ی ایرانی با خسرو پرویز ساسانی پادشاه ایران. غلام و خدمتکاری که در آشپزخانه ی دربار ساسانی وظیفه ی تهیه و فراهم آوردن پاکیزه ترین، لذیذترین و گواراترین خوردنی ها و نوشیدنی ها را برعهده داشت.

هنگامی که به پانزده قرن پیش تاریخ این سرزمین بازگشته و گفت وگوی این شاه و گدا، را درباره ی سفره و خوراکی و خورش و خورشگری آریایی می شنوید، درمی یابید که هنر آشپزی ایرانی در آن زمان، چون فرهنگ و تمدن درخشان همیشگی این سرزمین، در اوج عزت و شکوه و ظرافت و دقت و هنر قرار داشته است؛ آن هم در زمانه ای که بسیاری از ملل و اقوام دیگر سرزمین ها و امپراتوری ها، حتی از ابتدایی ترین روش های پخت و تهیه ی غذا و زندگی و تغذیه ی سالم، بی بهره و بی اطلاع بوده اند.

ایران، از پیشتازان هنر آشپزی در میان همه ی تمدن های بشری است. سرزمین کهن پارس اولین مکانی است که انسان اولیه در آن کشاورزی و پرورش دام را پیشینه ی خود ساخت؛ پیشینه ای که بیش از شش هزار سال قدمت را در کارنامه ی خود به ثبت رسانده و رمز درخشش تمدن آریایی در بسیاری از عرصه هاست.

«آرتور کیت» و دکتر «ارنست هرتسفیلد» در کتاب «صنایع ایران» ثابت کرده اند که کشاورزی و تمدن از فلات ایران آغاز شده است. حفاری های شوشتر، دامغان، تخت جمشید و تپه سیلک کاشان، و نمونه های به دست آمده، آشکارا این افتخار تاریخی مردم ایران زمین را، از زیر غبارهای تاریخ روشن می سازد. روحیه ی دهقانی و شبانی و کار و تلاش در اجتماع ایرانی، هم چنین ذوق گرایی و هنرمندی روح مردمان ایران زمین، آن هم در سرزمین و طبیعت چهارفصل و با گیاهان گوناگون و محصولات متنوع، از گروه غلات و حبوبات و سبزی ها، برای درخشش و ظهور مکتب مستقلی در هنر آشپزی، مجموعه ای از زمینه های لازم و عناصر مؤثر را به این تمدن آریایی بخشیده است. هنری که در سایه ی آن، ذوق و دقتِ خورشگران و طبّاخان و حکمتِ حکیمان و داروشناسان و طبیبان درهم آمیخت و یکی از مهم ترین مکاتب سه گانه ی آشپزی بشریت را متولد و شکوفا ساخت. در میان منابع علمی آشپزی نام سه مکتب آشپزی چین، روم و ایران در یک ردیف قرار می گیرند، ولی بدون شک به جهت تقدّم تاریخی ایرانیان در به کارگیری صنعت کشاورزی و هم چنین به کار بستن آتش در طبخ محصولات غذایی، مکتب آشپزی ایرانی پیشتاز دیگر مکاتب آشپزی است.

اگرچه نخستین مدارک تاریخی و باستانی، از یک سیستم پخت و پز شامل آتش و اجاق به ۴۰۰هزار سال پیش بازمی گردد؛ اما در تاریخ افسانه ای ایران آمده است که پختن خوردنی ها از زمانه ی حکومت «ضحاک مار بردوش» آغاز شده است. فردوسی در شاهنامه علاوه بر ذکر این افسانه، چنین می سراید:

پس اهرمن بدکنش رای کرد/ به دل کشتن جانور جای کرد

ز هر گونه از مرغ و از چارپای/ خورش کرد و آورد یک یک به جای

خورشگر ببردی به ایوان شاه/ وزو ساختی راه درمان شاه

آن چه که از منابع تاریخی می توان دریافت دربار شاهان ایرانی نخستین و بهترین طباخان و خورشگران را در خود جای داده بود. طی مدت زمان کوتاهی، تجربه ی این طباخان حرفه ای دربار در کنار تلاش هنرمندانه ی زنان خانه دار و کدبانوی ایرانی طوایف، قبایل و دیگر گونه های ایرانی قرار گرفت. در سایه ی این انتقال تجربه و هم چنین خلاقیت های منطقه ای و ترکیب محصولات باکیفیت با ادویه ها و سبزی های معطر، فهرست متنوعی از غذاها و مزّه های جدید، در سفره های ایرانی جای گرفته و ردیف شد.

فهرستی که با سرعت مورد استفاده و استقبال دیگر همسایگان سرزمین ایران شد و قرن های بعد در افغانستان، تاجیکستان، آذربایجان، ارمنستان، گرجستان، عراق و ترکیه، نفوذی جدی یافت. بررسی این نفوذ غذایی در سرزمین های اسلامی و کشورهای تحت سیطره ی خلفای اموی و عباسی و به خصوص دربار خلفای عباسی و فاطمی در بغداد و قاهره، خود کتاب چه ای قطور است که مستشرقان و محققان را شگفت زده می سازد.

«ماکسیم ردنسون» مستشرق و محقق مارکسیست فرانسوی می گوید: «نخستین مقام در تکوین آشپزی دربار، بدون شک به ایران تعلق می گیرد. این نکته از واضحات و مکررات است که قیاس کردن غذاهای بدوی اعراب با غذاهای پُرمایه ی ایرانی، باعث رنجش خاطر نخستین فاتحان عرب می شده است.»

«فیلیپ خلیل حتّی» عرب شناس برجسته در کتاب تاریخ عرب، ریشه ی آشپزی اعراب را کاملاً ایرانی می داند. این تأثیر نه تنها در قرن های نخستین هجری، بلکه تا قرن های بعد نیز ادامه یافت. «برتولد اشپولر» مستشرق آلمانی در کتاب تاریخ مغول در ایران می نویسد: «مغولان گوشت هر حیوانی را که به دست می آوردند پس از نوشیدن خون آن، می خوردند؛ حتی گوشت انسان. مغولان نحوه ی ا