پاورپوینت کامل خود را ارزان نفروشید ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خود را ارزان نفروشید ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خود را ارزان نفروشید ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خود را ارزان نفروشید ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

>

زندگی راحت و آسان

قسمت نهم: سرگرم مالی نباش که…

«مال و ثروت» بهشت شادمانیِ مردمان بسیاری است که با آن، خوش بختی را در آغوش می گیرند و رؤیای خفته ی خود را تحقق یافته می بینند!

این بینش موجب شده که «پول» مایه ی عزت در زندگی، قدرت، پایندگی و حتی دلاوری و مردانگی دانسته شود و معیار آسایش و آرامش تلقی گردد؛ از این رو گفته اند:

* شرط اصلی موفقیت در تمام مراحل زندگی سه چیز است: اول پول، دوم پول و سوم پول (ناپلئون بناپارت).

* با پول می توانیم مرده ها را به حرف بیاوریم و بدون پول نمی توانیم حتی لال ها را هم ساکت کنیم (ضرب المثل چینی).

* هیچ چیز از عسل شیرین تر نیست؛ جز ثروت (ضرب المثل آمریکایی)!

در کنار این دیدگاه، برخی به آن سو غلتیده اند و مال و ثروت را باعث تجمل گرایی، شهوت پرستی، تنبلی و تن پروری دانسته اند که ارمغانی غیر از ترس و دوری از عشق، ایمان و احساس ندارد؛ چنان که «اوناسیس» با تجربه ی چند ده ساله ی خود می گوید: «وقتی ثروت از حد معینی بگذرد، پول بی معنا می شود و هدف بودن خود را از دست می دهد؛ از آن به بعد، ارقام اهمیت پیدا می کنند و بس!»

صاحب نظر دیگر (کنت دوژان) نیز بر این باور است که «تنبلی، تجمل گرایی و شهوت رانی فرزندان ثروت هستند و کم اتفاق می افتد که این فرزندان ناخلف پدر را نکشند.»

* وقتی طلا و نقره، ساکن دل می شوند، ایمان، امید و عشق دم در می ایستند (ضرب المثل دانمارکی).

* مال، ماده ی نالایقی است که بی هنران را وادار می کند بر هنرمندان برتری جویند (فتحی الرملی).

در کنار این دو عقیده ی احساسی و افراطی، دیدگاهی متعادل و هم سو با حقایق زندگی وجود دارد که بیش تر، از سوی حکیمان و سخن سنجان جهان بیان شده و آثار و آسیب های مال را ترسیم کرده است.

سقراط حکیم، سرآمد والای این گروه می گوید: «دنیا به آتش افروخته ماند، چون زیاده طلب کنی، سوخته شوی و چون به قدر حاجت برگیری، با فروغ آن راه را از چاه بازشناسی… من نمی توانم حکم به خوبی ثروت مندی دهم، مگر آن که بدانم دارایی خود را در چه راهی صرف می کند.»

* ثروت ابزار لذت است، نه خود لذت. باید اعتراف کنیم که منبع بدبختی ما دنیایی است که در سینه داریم، نه دنیایی که ما را احاطه کرده است. ثروت به منزله ی پلی است که از روی آن عبور کرده، به آرزوی خود می رسیم (لرد آویبوری).

* ثروت، زنبور است که اگر از نگه داری آن آگاه باشید، عسل می دهد؛ وگرنه نیش می زند و پرواز می کند (مارن).

* ثروت، در دست کسانی که صاحب عزم و اراده ی قوی و تسلط بر نفس نیستند یا نمی توانند امیال و هواهای نفسانی خویش را اداره کنند، به منزله ی دام و سرچشمه ی بلا و مصیبت است؛ چه برای خودشان و چه برای دیگران (اسمایلز).

با دانش است فخر، نه با ثروت و عقار

تنها هنر تفاوت انسان و چارپاست

جان را هر آن که معرفت آموخت مردم است

دل را هر آن که نیک نگه داشت، پادشاست (پروین اعتصامی).

دیدگاه آموزه های مذهبی به مال و دارایی

واژه ی «مال» از «میل داشتن» یا «مایل شدن» است و متموّل کسی است که مال فراوان دارد و همان گونه که ثروت مند به صاحب مال بسیار گویند (کلینی، ج ۲، ص ۲۶۳).

میل به مال یا علاقه و عشق به آن، غریزی است؛ زیرا هرچه انسان صاحب مال و دارایی باشد، باز هم به آن میل دارد و به سوی ثروت کشیده می شود؛ از این رو اگر این علاقه کنترل نشود، به عشق و شیفتگی و حتی جنون و دیوانگی می رسد و به جای آن که مال در اختیار انسان باشد، آدمی در بند ثروت قرار می گیرد و گاه برده و بنده ی زیبایی های فریبنده ی زندگی می شود.

بر این اساس، آموزه های دینی مرز و معیار یا حدود و حریم برای ثروت و دارایی ترسیم کرده اند تا انسان های ظاهربین را آشنای بایدها و نبایدهای دین سازند و از آسیب و انحراف یا هلاکت و انهدام آنان جلوگیری کنند.

این آموزه ها، نخست با خواسته های انسان ها هم سو شده، ثروت را «ستایش» می کند و آن را «رزق الهی» و «فضل خداوندی» می داند که وسیله ی «برپایی و قوام جامعه» بوده و همراهی «سعادت دنیا و آخرت» را برای انسان فراهم می کند؛ به گونه ای که این هدیه ی الهی «خیر»، «پاداشی بی پایان» به صاحب خود می بخشد (روم، آیه ی ۲۸؛ توبه، آیه ی ۵۹؛ قصص، آیه ی ۷۷ و سبأ، آیه ی ۳۷).

چنان که زنان و مردانی چون حضرت خدیجه(س)، حضرت شعیب(ع) و حضرت سلیمان(ع) با ثروت بسیار از صراط سعادت به بیراهه های هلاکت سقوط نکردند.

در نگاهی دیگر، مال و ثروت نکوهش شده؛ زیرا باعث «غفلت از یاد خدا» و «خسارت بسیار در این سرا و آن سرا» شده، همراه خود «غرور، تکبر و تفاخر» می آورد و «روحیه ی فرعونی» به ثروت مند بی ظرفیت می دهد. «در پایان صاحبان مال و دارایی را به «دوزخ خشم الهی» و «آتشگاه جاودان و ابدی» می کشاند» (بقره، آیه ی ۲۴۷؛ فجر، آیه ی ۱۵؛ کهف، آیه ی ۲۶ و مؤمنون، آیه ی ۹۹).

پروردگار حکیم «راز انحراف» و «راه اعتدال» را بازگو کرده تا صاحبان بصیرت، مال و ثروت را تنها «ابزار» و «وسیله»ی آرامش بدانند و در کنار آن، خود را به «بندگی و بالندگی» و «آگاهی و هوشیاری» بیارایند تا آن ها، باعث عزت مال شوند؛ نه دارایی و ثروت، سبب زینب و شخصیت آن ها.

با این بینش، درمی یابیم که مال علت تام و تمام خوش بختی نیست و تنها «فضل» است، نه «فضیلت»؛ آن هم اگر از راه حلال به دست آید و حق دیگران در آن نباشد که اگر چنین بود، «فضله» است که باعث ناپاکی و پلیدی تمام زندگی می شود.

امام صادق(ع) می فرمایند: «چنان که خدیجه ی کبری(س) نه تنها دارایی عظیم خود را «هدف» نمی دانست، بلکه وسیله ای تمام عیار هم نمی دید و از این رو، مال را مالُ الله می دانست که نزد او امانت است و باید با میانه روی از آن بخورد، با میانه روی از آن بنوشد و با میانه روی از آن بپوشد و بقیه را در راه خدا ببخشد تا برای همیشه بماند» (تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۱۳).

این نگاه نورانی، زمینه ساز سخن آسمانی رسول خدا(ص) شد که به یکایک پیروانش فرمود: «سرگرم [داشت و انباشت] مال و دارایی نباش که پایان آن به ارث ماندن است (مجلسی، ج ۷، ص ۳۹۴).

چراکه سرگرمی، دل گرمی می آورد و در پی آن وابستگی و دل بستگی ایجاد می شود و آدمی را بنده ی دنیا می سازد؛ چنان که امام حسین(ع) از این حقیقت پرده برداشت و فرمود: «مردم (بی بصیرت) بنده ی دنیایند و دین، بازی زبان آنان است تا به دنیای شان لطمه ای نخورد. هرگاه با بلا امتحان شدند، دین داران اندک خواهند بود» (مجلسی، ج ۴۴، ص ۳۸۳).

آن امام روشن بین در جمله ای جاودان فرمود: «مال و دارایی ات، اگر برای تو نباشد، تو برای آن خواهی بود. هیچ از آن نگاه ندار که برای تو چیزی نگاه نمی دارد. تو از آن بخور و بهره ببر، پیش از آ