پاورپوینت کامل لباس زنان ترکمن، گلی از گلستان ایران ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لباس زنان ترکمن، گلی از گلستان ایران ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لباس زنان ترکمن، گلی از گلستان ایران ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لباس زنان ترکمن، گلی از گلستان ایران ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

سیری در پوشاک زنان ایران زمین

این شماره: پوشاک زنان ترکمن

زنان ترکمن، پوشاک زیبایی دارند که از لحاظ برش ساده؛ اما چشم گیر است. آنان مهارت خاصی در زمینه ی هنرهای قالی بافی، ابریشم بافی، سوزن ‎دوزی، نواربافی، قیطان بافی و جاجیم ‎ بافی داشته و در مناطق روستایی، بیش تر کاموابافی، پوستین دوزی، سکه ‎ دوزی و حصیربافی در بین زنان ترکمن رایج است. پوشاک زنان ترکمن، مملو از نماد و نشانه هایی است که به آن منطقه و ساکنان آن اختصاص دارد و با نشانه هایی که در ذهن بیننده می گذارند، تصویر روشنی از هویت خویش برمی ‎انگیزند. پوشاک هر گروه و منطقه ‎ای با زبان رمزآمیز خود با مردم سخن می ‎گوید و پیامی روشن، به ذهن تماشاگر متبادر می کند. پوشاک زنان ترکمن بسیار متنوع است و این تنوع، فلسفه ‎ی خاصی دارد که با دوره های سنی آنان مرتبط است.

در کل، لباس زنان ترکمن را می ‎توان به چهار دسته تقسیم کرد:

– لباس منزل؛ بسته به سن افراد، شکل آن تغییر می کند.

– لباس کار؛ هنگام پختن نان و در حین انجام کارهای کشاورزی استفاده می شود.

– لباس شهر؛ هنگام خروج از منزل و برای خرید از بازار پوشیده می ‎ شود.

– لباس تشریفات؛ هنگام شرکت در مراسم، جشن ‎ها و اعیاد بر تن می ‎شود.

سرپوش ها

کلاه زنان ترکمن به شکل استوانه و به نسبت بلند است. روی کلاه را اغلب از پارچه ی ساده و ابریشمی، به ‎رنگ قرمز، با دنباله ی چین دار و بلند می پوشانند و آن را اغلب با زیورهای نقره ای و زری تزئین می کنند. در مواقع عروسی از نیم تاج استفاده می کنند. زنان ترکمن گیسوان خود را پس از بافتن، در میان گیسوبندهای نقره ای می گذارند.

بؤروک یا عرقچین: به دختران ترکمنی که از این کلاه ها و بوروک ها استفاده می کنند، «بوروکلی قیز» می گویند. «از نوع ساده ی آن، پسرها و مردها، موقع خواندن نماز استفاده می کنند. بوروک از جنس پارچه است و دختران آن را سوزن دوزی می کنند و نقش های مختلف دارد (اعظمی راد، ۱۳۸۲، ۱۳۰).»

آلادنگی/ آلناقی: آلادنگی را زیر روسری یا چارقد می گذارند تا آن را در سر محکم و ثابت نگه دارد و نشانه ‎ی شوهرداربودن صاحب آن است. «هنگامی که دختران ازدواج می کنند، عرق ‎چین را از سر برداشته و طی مراسم خاصی – به ظاهر پس از چند بار امتناع از گذاشتن آن – با اصرار مادرشوهر پیشانی بند را بر سر می گذارند که در نزد طوایف و قبایل گوناگون ترکمن، به نام ‎های مختلفی چون: «آنق»، «آلین دانگی»، «آل دانقی»، «آلانگی»، «توپبی»، «هاساوا»، «هازاوا» و «هازابا» شهرت دارد (محمدی، ۱۳۸۸، ۸۰).» در واقع دختر ترکمن، زمانی که ازدواج می کند، به جای بؤروک یا کلاه دخترانه، از پیشانی بند استفاده می کند که قرمزرنگ و نشانه ی شادی است. «آلادنگی» در گذشته از پارچه های قرمز و گل دار انتخاب می ‎شد؛ ولی امروزه نوع آماده ‎ی آن – تهیه شده از حلقه ‎ای به جنس موکت که به دور آن پارچه ‎ای ساده کشیده اند- در مغازه ها عرضه می شود.

این پیشانی بند با سربند (یغلیق) ابریشمی، با نقوش چهارگوش که نقش یاشماق (روبنده) را برای نشان دادن احترام به مردان بزرگ تر ایفا می کند، آراسته می شود. در گذشته، این سربند، زیر پیشانی بندی که در پشت با دنباله ‎های آویزان گره می خورد، پوشیده می شد. زنان برای بیرون رفتن از منزل، سربند را با شال بزرگی – که در گذشته از ابریشم بوده و حالا از چیت گل دار با یک ریشه ی بلند مَکرَمه دوزی است – می پوشانند.

دخترها عرقچین حاشیه دوزی شده ‎ ای (بُرک، تخیه) را با همان لباس و زیرشلواری می پوشند. روی این کلاه را – بنا به محل استفاده از آن – با زیورهای نقره ای و زری فراوانی می پوشانند. گاهی در مواقع عروسی، نیم تاجی مزین به جواهر، روی آن نصب می کنند. فلسفه ی استفاده از این نوع کلاه های بلند زنانه را در راز و رمز روزهای نبرد و جنگ باید جست وجو کرد.

پیشانی ‎بند، آنق: سربند طوایف تکه، با پارچه ‎ی زرین و طرح های نقش دارِ مواج، پوشیده و آراسته شده و عقیق های جگری رنگ به آن وصل می شود. سربندهای یموت به لحاظ طرح قوی تر است و در میان طوایف تکه، با لوزی ها و هلال های کوچک زراندود، تزیین می شود. گاهی از انواع زیورهای آویزه دار روی آن استفاده می شود؛ طوری که سطح کلاه را کامل می پوشاند و به صاحب آن ابهتی می دهد. آن ها گیسوان بافته ی خود را از میان گیسوبندهای نقره ای عبور می ‎دهند و زیورهای مجلل و خوش ساختی را به کلاه متصل و از دو طرف چهره ی خود آویزان می کنند. به تدریج، در زنان میان ‎سال – هر سال به اندازه ی دو بندانگشت – از بلندی آن کاسته می شود. وقتی کوتاه شد به آن «تبرّک» می گویند. پیشانی بند زن در این مرحله به رنگ سیاه درمی آید که علامت مجرب بودن است. در دوران پیری نیز به رنگ سفید درمی آید که نشانه ی عاقل بودن است.

چاشو: در بین برخی از زن ‎های ترکمن، به ویژه زنان طایفه ی یُموت، چارقدی به نام «چشو» یا «چاشو» رواج دارد. چاشو نوعی روسری ویژه و گران قیمت ترکمنی است که عروس باید قبل از سوارشدن به ماشین یا مرکب عروسی آن را بر سر بگذارد. چاشو در بین زنان ترکمن، حکم چادر را در بین زنان فارس دارد.

یاشماق (یالق): زنان ترکمن – بنا به رسم قومی خویش – چانه ی خود را از دیگران می‎پوشانند و حتی اجازه نمی دهند کسی گردی کامل صورت شان را ببیند و یکی از دلایلی که از چارقدهای بزرگ استفاده می کنند، همین است. «پس از این که شال را به سر انداختند، ابتدا سمت راست را با دست چپ نگه می‎ دارند و با دست ‎ راست، طرف دیگر را – طوری که از روی بینی و دهان عبور کند- به طرف پشتِ سر برده و دور سر تابانده و لابه‎لای تاب‎های زیرین محکم می کنند. این طریقه‎ی بستن شال را به لفظ محلی یشماق می گویند (امیدی، ۱۳۸۲، ۲۳).» یشماق یک روسری نازک، منقوش و چهارگوشِ ترکمنی است که گاه زمینه ‎ای ساده با حاشیه ‎هایی سوزن ‎دوزی شده دارد و گاه زمینه ‎ای مشکی با نقش ‎های درشت زرد و نارنجی رنگ دارد.

زنان ترکمن از گوشه ی این روسری، اغلب به صورت نقاب برای پوشاندن دهان و روگرفتن استفاده می کنند. نوعی از یشماق به نام «قی قاچ» در بین ترکمن ها مرسوم است که به صورت نقاب استفاده می شود و علامت حرف نزدن با غیر است؛ زیرا صدای نوعروسِ ترکمن، حداقل تا زمانی که بچه دار نشده، نباید شنیده شود. در واقع، عروس ترکمن با این نقاب یا دستمال (یشماق)، علاوه بر این که صورت خود را از نامحرم می پوشاند، به احترام کهن سالان، به ویژه از پدرشوهر و اقوام طرف شوهرش روگرفته و در حضور آن ها حتی صحبت نمی کند. پدرشوهر معمولاً پس از پانزده سال به پاس این که عروسش حرمت او را نگه داشته، جشنی برپا داشته و هدیه ‎ای به نام «رونما» به عروس خود می دهد و پس از آن، عروس می تواند با اجازه ی آن ها نقاب از چهره بردارد.

چارقد: زنان ترکمن زمانی که بخواهند به شهر، میهمانی یا عروسی بروند، علاوه بر یالق و آل دانگی از شال ‎ها، روسری ‎ها و سراندازهای بزرگ و گران قیمتی به نام چارقد استفاده می کنند. چارقد، روسری منقش به طرح ها و رنگ های متنوع و گران قیمتی است که ریشه های کناری آن را «پورچیک» می نامند و معمولاً بیرون از خانه استفاده می کنند؛ طوری که آلادنگی زیرِ آن است.

تن پوش ها

تن‎پوش زنانه ی اصلی، پیراهنی است که در گذشته از ابریشم بود؛ ولی اکنون با الیاف مصنوعی تولید می شود. پیراهن بانوان ترکمن، برشی ساده دارد. رنگ پارچه ی پیراهن را اغلب از رنگ های زرشکی، بنفش، قرمز و گل دار انتخاب می کنند. پیراهن از بالا به پایین به تدریج فراخ شده است. روی پیراهن ها با گلِ یقه و غیره تزیین می شوند.

کؤینِک: پیراهنی که زنان ترکمن می پوشند، پیراهنی چهارفصل است که فرمی بسیار ساده دارد. نکته ی قابل توجه این است که در گذشته، پارچه ی پیراهن را زنان خود می بافتند و الیافی را که برای بافت این پارچه نیاز بود – که معمولاً از جنس ابریشم بود – خودشان با پرورش پیله ی کرم ابریشم تهیه می‎کردند. «پیراهن زنان ترکمن سه قسمت اصلی دارد که شامل «ینگ» یا آ