پاورپوینت کامل ایمان و عمل، دو بال پرواز هستند ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایمان و عمل، دو بال پرواز هستند ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایمان و عمل، دو بال پرواز هستند ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایمان و عمل، دو بال پرواز هستند ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

>

قسمت نهم: عمل

آخرین منزل و عالی ترین مقصد در امر تربیت دینی، التزام عملی دانش آموزان به آموزه های دینی و تبدیل این آموزه ها به رفتارهای عملی فردی و اجتماعی است. همه ی تلاش هایی که در راه پرفرازونشیب تربیت دینی صورت می گیرد، آن گاه به نتیجه ی مطلوب می رسد که خود را در وادی عمل متجلّی و هویدا سازد.

اهمیت این اصل بدان پایه است که در آیه های قرآن و روایت های معصومین(ع) ایمان به خدا و عمل صالح را دو بال پرواز و در کنار یک دیگر آمده است و اساساً از منظر آیه ها و روایت ها، ایمان بدون عمل صالح نمی تواند موجب تعالی و نجات انسان بشود؛ چراکه تربیت دینی از این منظر باید به عمل گرایی منجر بشود.

در قرآن کریم، خداوند متعال، معیار اعطای درجه های کمال و سعادت را به آدمی میزان پای بندی او به اعمال شایسته دانسته و می فرماید: «برای هر کسی براساس آن چه کرده است، درجه هایی است»(انعام/ ۱۳۲ ). قرآن در سوره ی عصر نیز همه ی انسان ها را در خسران و زیان می داند؛ غیر از کسانی که به زیور ایمان و عمل صالح، به صورت توأمان آراسته شده اند.

همان گونه که ملاحظه می شود، در آیه های این سوره ی کوتاه، خداوند متعال به صراحت به دو رکن سعادت انسان که همانا ایمان و عمل صالح باشند، اشاره کرده است. هم چنین در جای دیگر نیز شرط دست یابی به حیات طیّبه را که همانا هدف نهایی تربیت دینی است، عمل صالح مردان و زنانی می داند که دارای ایمان و اعتقاد درست بوده و در یک کلمه، مؤمن اند: «هر کسی کار شایسته ای انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالی که مؤمن است، او را به حیاتی پاک زنده می داریم و پاداش آن ها را به بهترین اعمال که انجام می داده اند، خواهیم داد»(نحل/ ۹۷ ).

در خصوص شاخص عمل، ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد.

* همان گونه که مشاهده شد، در آیه هایی که شاهد مثال ذکر کردیم، همه جا از ایمان و عمل به صورت توأمان یاد شده و معنای آن این است که نه ایمان بدون عمل سعادت بخش است و نه عمل بدون ایمان و اعتقاد. چه بسا کسی که با زبان و قلب، حقایق الهی را تصدیق کند؛ ولی در عرصه ی عمل کاهلی نماید، و برعکس، آن کس که به انجام فرایض و اعمال دینی مبادرت می ورزد؛ ولی نه از روی صدق ایمان و اعتقاد، بلکه از روی عادت یا تقلید کورکورانه یا اجبار و اکراه و یا از سر ترس و طمع.

واضح است که هیچ کدام از این دو، به تنهایی مفید نبوده و آدمی را به منزل کمال نخواهد رسانید. مربی باید ضمن آن که خود به این مهم معتقد و عامل باشد، ظرافت و اهمیت امر را برای دانش آموزان نیز بازگو کند؛ متأسفانه بعضاً دیده می شود که در خصوص مسئله ی حجاب برخی می گویند مهم آن است که انسان دلش پاک و اعتقادش صاف باشد و مهم همین نیّت پاک است؛ حال آن که واقعیت آموزه های دینی و تعالیم شرع مقدس، برخلاف این برداشت غلط و انحرافی است؛ لذا مربی باید دقت لازم را در این خصوص داشته باشد.

* یکی از نکته های مهم در این رابطه که باید مورد توجه قرار گیرد رعایت اصل تدریج است؛ چراکه دانش آموزان براساس وضعیت سنّی، توان جسمی، فهم و درک عقلی و استعدادی که دارند، ممکن است نسبت به انجام اعمال و تکالیف دینی، اشتیاق لازم را نشان ندهند؛ لذا بر مربی است که با نظرداشت این ویژگی، به مرور و با حوصله نسبت به درونی­سازی امر تربیت و سپس واداشتن کودکان و نوجوانان به انجام اعمال مورد نظر اقدام کند.

به نظر می رسد یکی از دلایل عدم درونی سازی تعالیم دینی، بی توجهی به این نکته ی مهم است. «متأسفانه، گاه تعلیم و تربیت دینی در جامعه ی ما تنها محدود به القای برخی مفاهیم نظری شده است؛ بدون آن که کودکان و نوجوانان آن ها را باور داشته و در عمل تجربه کرده باشند که مقصود اصلی از دین، مجموعه ای از رفتارها و آثار درونی و برونی است که باید به آن ها متعهد شد. قسمت عمده ی این کار را باید با کودکان ده ساله به بالا انجام داد؛ زیرا در سنین پایین تر، خردسالان در سطحی از رشد قرار ندارند که بتوان از آن ها توقع داشت، تجربه ی مناسبی در عمل به دست آورند» (باهنر).

ابن خلدون نیز با مهم دانستن اصل تدریج در امر تعلیم، معقتد است که: «آموزش دانش به متعلّم، هنگامی به یادگیری متعلّم می انجامد و موجب حصول ملکه در وی می شود که به تدریج و در طول زمان صورت می گیرد؛ زیرا فکر، استعداد و هر چیز دیگر به تدریج از قوّه به فعلیّت می رسد؛ بنابراین آموزش باید کم کم و در مراحل مختلف صورت گیرد؛ به این صورت که برای مثال، اول اصول و موضوع های محوری دانش به اجمال مطرح شود تا ذهن متعلّم برای فهم مسائل مربوط به موضوع آماده گردد و بعد با شرحی بیش تر همراه با دلیل، آموزش مسائل صورت پذیرد تا متعلّم خوب بفهمد و سپس اشکال ها و مسائل مختلف بررسی و توضیح داده شود و قفل های آن گشوده گردد» (بررسی آرای دانشمندان مسلمان، ج۴، ص۱۱۶).

سیره ی ائمه ی معصومین(ع) هم در این خصوص حاکی ا