پاورپوینت کامل مشکل این است، کُدبانو یا کَدبانو! ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مشکل این است، کُدبانو یا کَدبانو! ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مشکل این است، کُدبانو یا کَدبانو! ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مشکل این است، کُدبانو یا کَدبانو! ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

>

حافظه ی جانبی پیکسل های مغزم خوب به یاد دارند صدای دالبی ساراند مادربزرگم را ـ که با تکرارهای انعکاسی در جو مانده اند ـ که به مادرم می گفت: «این قدر، این دختر را لوس نکن! مرتب از این کلاس به آن کلاس نفرست. کمی هم درس زندگی به او یاد بده! فردا که بخواهد شوهر کند، خواستگارش نمی پرسد که کلاس های جورواجور رفته یا نه، بلکه می پرسد آشپزی بلد است یا نه؟ خانه داری بلد است یا نه؟ زنِ زندگی است و زنِ کدبانو! کدبانوبودن به او بیاموز.» آن گاه من با یک ردیف موج که از دریای بالتیک، وام گرفته بودم برای نفی حرف های مادربزرگم، ابروهای خودم را به جولان وامی داشتم و چشم های خطی و همیشه خواب خود را می بستم. البته از آن جا که شانس ما را کال چیده اند؛ همین طوری برای دیدن و کشف چشمانم در صورت، باید تلسکوپ VLT، ۱۰۰۰ درصد زوم شود؛ چه برسد که آن ها را ببندم و باز کنم و بخواهم تندیسِ نفی شوم.

به هر حال، زیرلبی می گفتم: «این حرف ها فسیل شده و به درد رسوب شده ها می خورد. الآن قرن تکنولوژی و کلاس است.» اگر این جمله را آن زمان نشنیده بودم که الآن از دست تحفه های تکنولوژی، نقره داغ نشده بودم؛ الآن چنان گُرگرفته ام که به فکر امضای طوماری به بلندای برج ایفل افتاده ام تا بتوانم امان نامه ای از دست این تحفه ی جدید بگیرم. خداوکیلی اگر شیر هم جای ما بود از دست این تکنولوژی نعره برمی آورد.

ارتعاش های افکارتان به شکل استراق سمع به مخیله ی من می رسد ها! کی گفته من دیگر رسوب شده ام در سنگ های واپس گرایی؟ ماجرا چیز دیگری است. اگر افشاگری کنم فقط شما که نه، بلکه تمام جماعت نسوان جهان، دشنه های مخفی شده در دستان تان را برای سربریدن تکنولوژی به دست می گیرید! ما که هیچ، اگر در نسل میمون ها هم چنین ابداعی کنند، همه ی آن ها ـ حتی همان بینوایی که به ماهواره پرتاب شد ـ گارد گرفته، طی یک عملیات انتحاری به زمین بازمی گردد، تا علیه این اختراع اعلان جنگ کند. یا نه، تصور کنید اگر به جای افعی های اسباب بازی، افعی های منعطف بسازند، آن گاه افعی های واقعی، فیش فیش کنان و نیش زنان، جهانی را به زهر می کشند. اگر عقب ماندگی مرزی هم داشتم، باز هم شنیدن چنین خبری برایم جان فرسا بود.

این دیگر، سطل زباله ی هوشمند و پارک قابل حمل برای بازی گربه ها و قاشق کلیدی و ربات بلعنده ی موش ها و حشره ها و تخت خواب هوش مند نیست؛ بلکه یک رقیب نازک دل است. آن زمان به مادربزرگ بی نوایم می گفتم: «شما چند سال نوری با ما فاصله دارید! شما نمی دانید که قرن ۲۰ به بعد، یعنی چی؟» آن وقت مادربزرگم می خندید و می گفت: «قرن ۱۰۰ هم که بشود؛ زن یعنی کدبانو!» ای کاش الآن خودم، چند سال نوری با عقب گردی نوین به چندین سال پیش بازمی گشتم. آن وقت به جای این که در مخیله ی عشقِ ترشی اطرافیانم یک روز لیته باشم، روز دیگر ترشیِ فلفل و روز دیگر ترشیِ سیب، حداقل شوهر داشتم و مجبور نبودم چشم به سقف بنشینم و ببینم این چشم تنگ های بخیل ـ که کار را از ما گرفته اند ـ این بار با رونمایی از تحفه ی نوین شان، مرا زنده زنده خط بزنند؛ یاد زنده به گورکردن دختران به دست اعراب جاهلی افتادم!

اصلاً تقصیر خودمان است. آن زمان که وسایل آشپزخانه ی جدید اختراع شد کلی کیف کردیم و پختن تخم مرغ بدون هم زن، سرخ کردن سیب زمینی بدون خردکن، شستن ظرف بدون ماشین ظرف شویی و شستن لباس بدون لباس شویی را یاد نگرفتیم و به تکنولوژی دل خوش بودیم. الآن وقت آن است که پس از این همه خنده، مانند گودزیلا اشک مان درآید. اصلاً تقصیر خودمان است وقتی به جای آموختن زندگی، هر روز به کلاس های پوچ گرایی، سوهان کشیدن نوک ناخن، نرمش ابرو، انعطاف مژه، ژست گرفتن های باکلاس، آرایش متافیزیکی صورت، نحوه ی ست کردن نگین انگشتر با رنگ لنز، نگاه چندبعدی به اطرافیان، صحبت کردن با صدای دالبی دیجیتال، لیرزی کردن کلمه ها به شکل زیرپوستی، پیاده کردن طرح های: مینیاتوریسم، کوبیسم، تاشیسم و اکسپرسیونسیم روی لباس، آموزش مدل موهای: پف پفی، آبشاری، زنگوله منگوله ای، گیلاسی، گربه ای، طاووسی همراه با رقص نور و باد و… سرَک کشیدیم. لطفاً کسی درخواست ویدئو چک نکند!

باز هم تقصیر خودمان است، تا جایی که چشم های مان سو داشت و دست های مان رمق، به انواع اتاق های چت، فروم، الکترولیزر و… عشق می ورزیدیم؛ اما طوری از سه فرسخی آشپزخانه ی خانه ی مان رد می شدیم که انگار از طبقه ی هفتم جهنم گذر کرده ایم! باز هم تقصیر خودمان است، آن موقع که موی مصنوعی آمد، کیف کردیم و به جای این که به دکتر برویم تا موهای دماغ مان را به سرِمان پیوند زنیم تا کچلی کله مان دیده نشود یکی، صدتا از این پستیژهای الکی خریدیم و کلی فیسش را به هر که موی خدادادی داشت، دادیم. اصلاً از ماست که بر ماست. اصلاً تقصیر خودِ ماست. به قول مادربزرگم، عرضه ی درست کردن یک ماست را هم نداریم. مادربزرگ مان راست می گفت: لطفاً باری دیگر، صدایش را باکیفیت یک دنیابایت پخش کنید، تا همه بشنوند. به بیچاره زن های خانه دار بگو:

گفته اند کاندر ژاپن/ ساخته اند بانویی کارکن

بانویی که هم چو آشپزان/ در پی پخت غذا برای آقایان

ما که ندانسته ایم کآخر این کُ