پاورپوینت کامل پوشاک بانوان ایران زمین ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پوشاک بانوان ایران زمین ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پوشاک بانوان ایران زمین ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پوشاک بانوان ایران زمین ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

>

لباس سیستان و بلوچستان، تبلور هنرهای دستی زنان

این شماره: پوشاک زنان سیستان و بلوچستان

بخشی از فرهنگ جامعه، در لباس آن قوم و ملت نهفته است. فرهنگی که نشانه ای از پای بندی، علاقه و اعتقاد آنان به آداب و رسوم و هویت مردم آن جامعه است. اهمیت بررسی پوشاک به خاطر این است که می توان اطلاعاتی درباره ی سیر تحول تاریخی، زیبایی‍ شناسی، اعتقادها، طبقه های اجتماعی و پیش رفت صنعت، به ویژه نساجی و پارچه بافی یک قوم یا تمدن کسب کرد. هنر سوزن دوزی و گل دوزی زنان خطه ی سیستان در این میان بی نظیر است.

سرپوش

سرپوش زنان سیستان، از پارچه یا مخمل تهیه می شود که کلاهکی شبیه نیم تاج روی آن می گذارند. قسمت جلوی سربند را اغلب سکه دوزی می کنند. بانوان بلوچ از گیسوبند نقره ای استفاده می کنند. گیسوهای خود را بافته و در میان گیسوبند می گذارند.

کلاه: برای تهیه‎ی کلاه، نخست پارچه‎ای را به شکل دایره و به اندازه‎ی تقریبی میانه‎ی سر می برند؛ سپس تکه‎های باریک پارچه را به گونه ای دور آن می دوزند که هم اندازه‎ی دور سر شود. کلاهک، از کناره‎های آن با دو بند در زیر چانه گره زده می شود تا جابه جا نشود.

لچک یا دستمال سر: دو طرف لچک را لای دستمال، گره می زنند و موها به شکل چتر از زیر دستمال نمایان می شود. «دستمال و به گویش سیستانی «دسمال»، پارچه ی چهارگوشی است به رنگ مشکی که نوارهای سرخ رنگی در کنارش دارد. بانوان سیستانی، دستمال را نخست دولاکرده، به شکل سه‎گوش روی سر می‎گذارند. سپس دو گوشه ی آن را پشت سر برده، می‎تابند و در ناحیه ی جلو، روی پیشانی نیز تاب می دهند و آن را به شکل ضرب‎در (چپ و راست) درمی‎آورند (افشار سیستانی، ۱۳۹۰، ۵۵۵).»

چارقد: چارقد، پارچه ی مستطیل شکلی است که زنان آن را از سوی پهنا روی سر انداخته و از درازا روی سر می پیچند و گوشه‎اش را در کنار صورت به داخل می‎برند. هیچ وقت آن را دولا به سر نمی بندند. پارچه‎ی چارقد را روی لچک می پوشند.

چادر: چادر به شکل مستطیل بود و از پارچه های توری نازک تهیه می شد. لبه ی کوچک تر از شانه‎ی چپ تا پایین کمر، پشت سر را می پوشاند و تکه ی بزرگ‎تر، تمام قد را دربرمی گرفت.

جاوند: چادر چهارگوشی است که آن را به سر می‎اندازند. از این گونه چادر، بانوان تا پنجاه سال پیش استفاده می‎کردند و به نام «جاوند» شهرت داشت. پارچه ی آن را که از جنس کتان، کرباس یا ابریشم بود، خودِ بانوان می‎بافتند. نقش این پارچه، چهارخانه، راه‎راه آبی، سرخ یا قهوه‎ای بود.

روبند: بعضی از زنان برای پوشاندن صورت خود از روبند استفاده می کنند. روبند از پارچه های کتانی سفید تهیه می شد و در محل چشم ها توردوزی شده و با بند به پشت سر بسته می شد.

تن‎پوش

از ویژگی های بارز پوشاک زنان این منطقه، گل دوزی های این منطقه است. گل دوزی بلوچ روی پارچه هایی که سوزن‎دوزی ظریف را آسان می‎کند، انجام می شود. قطعه های گل دوزی شده طوری روی لباس دوخته می ‎شوند که بالاتنه‎ی مربع شکلِ گشاد را به طور کامل بپوشاند»

پیراهن: قبای زنان این منطقه، به شکل راسته و ساده و آستین های این قباها، بلند و یقه ی آن ها گرد بود. در قسمت جلوی قبا با دو دکمه‎ی گرد بسته می شد. طرفین قبا چاک دار بوده و اغلب از پارچه های تیره بوده، و در قسمت سینه و سردست، سوزن دوزی بسیار زیبایی داشت. «در گذشته تمام پیراهن بانوان سوزن دوزی می شد؛ ولی به علت سختی و ظریفی طرح ها، امروزه سه تکه در پیراهن زنان سوزن دوزی می شود که تکه‎ی بالاتنه را «زی» یا «زیق» به معنی یقه می گویند. جیب لباس را «گفتان» یا «گپتان» و سر آستین را «آستینک» می گویند (عمرانی، ۱۳۸۶، ۱۲۸).»

پیراهن پاچین: پیراهن پاچین، دارای بالاتنه ی کوتاه و دامنی با چین های ریز بود. این پیراهن، یقه ی گود، بالاتنه ی کوتاه، آستین ساده و مچ دار دارد و قد آن تا زانوست. «کوروش لباس مادی را از این نظر انتخاب کرده بود که عیب پوش بود و لباس قومی او هم، همان لباس پارسی، دامن چین دار بود که آن قدر بالا می گرفته اند که برای پوشیدن پاها تا حد زیادی مزاحم راه رفتن نباشد. پیراهن مادی، یک پوشش بلند، شبیه به پیراهن های امروزی در سیستان و بلوچستان است که تا به زانو می رسید و در نقش های تخت جمشید با سه نوع یقه گرد، سه گوش و راسته دیده شده است (فروزانفر، ۱۳۷۴، ۱۰).»

دو گِروُنه: مدل این پیراهن، شبیه پیراهن تاجیک است، با این فرق که قد آن بلندتر و بدون چاک و برش زیر آستین، چین می خورد و با شلوار پوشیده می شود. «دوگِرونه، پیراهنی است که در جلوی سینه و پشت یقه چاک داشته است؛ به همین رو، دوگریبانه نامیده می‎شد. در حقیقت، پیراهن را از هر دوسو می‎پوشیدند (افشار سیستانی، ۱۳۹۰، ۵۵۶).»

پی‎نر: پیراهن راسته‎ای است که لبه‎ای کوچک به دور یقه دارد و قد آن تا نزدیکی زانو می رسد. این پیراهن، دو چاک کوچک در کناره ها دارد. جلوی آن تا روی سینه شکاف دارد و به آن برگه‎ای دوخته شده است. آستین های آن مچ‎دار است. برای زیبایی، با نوارهایی به نام «ناخنک» دور یقه، لبه ی چاک روی سینه و دور مچ را زینت می‎دهند.

تومو: «تومو» دامنی گشاد است که گشادی دور دامن به نُه متر می‎رسید. این دامن پرچین، در ناحیه‎ ی کمر، لیفه داشت و با بندی که از آن رد می شد، به دور کمر بسته می شد. برای زیبایی آن، دور دامن را با نخ مشکی، سوزن‎دوزی می کردند و گاه با نوارهای گوناگون، دور آن را زینت می‎دادند.

جلیقه: جلیقه از پارچه ی ساده و تیره رنگ دوخته و روی آن با نوار قیطان، نقش بندی می شد. «جلیقه ی بانوان