پاورپوینت کامل بازتاب رسانه ای مدیریت زنان در رسانه ی ملی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازتاب رسانه ای مدیریت زنان در رسانه ی ملی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازتاب رسانه ای مدیریت زنان در رسانه ی ملی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازتاب رسانه ای مدیریت زنان در رسانه ی ملی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

در گفت وگویی با اعظم راودراد، دکترای جامعه شناسی

نسرین دمیرچی

زنان امروز، در مقایسه با زنان دهه های گذشته، در فعالیت های خانوادگی، اجتماعی و سیاسی نقش هایی اساسی ایفا می کنند؛ اما نمود آن ها در برنامه های تلویزیونی ـ برخلاف رشدی که داشته است ـ هم چنان با واقعیت جامعه فاصله دارد. آیا در چنین شرایطی، زنان به برنامه های تلویزیونی اعتماد خواهند داشت؟ آیا برنامه های تلویزیون برای زنان و خانواده، مفید و جذاب خواهند بود؟

درباره ی این مسائل و با پرسش هایی از این دست، با سرکار خانم دکتر «اعظم راودراد»، استاد گروه ارتباطات دانشگاه تهران و سردبیر فصلنامه پژوهش زنان، گفت وگو داشتیم.

* به نظر شما در تلویزیون، حضور اجتماعی زنان درست به تصویر کشیده می شود؟

در نتایج تحقیق های پیشین درباره ی سریال های تلویزیونی، مشخص شده که نمایش زنان در سریال ها، غالباً در نقش های خانوادگی و با تسلط نگرش منفی به آنان بوده است. آن ها در تقابل با شوهرانِ بافکر، منطقی و واقع بینِ خود که دارای حس مسئولیت، وجدان کاری و وظیفه شناسی هستند؛ غیرمنطقی، ظاهربین، بهانه گیر و مشکل آفرین هستند.

نتایج تحقیقی در سال ۱۳۸۰ درباره ‎ی سریال های تلویزیونی نشان داد از نظر وضعیت تحصیلی، شغلی و مدیریت زنان، شاخص ها افزایش چشم گیری دارند؛ هم چنین از نظر ویژگی ها، خصوصیت های اخلاقی و شخصیتی زنان، تغییرهای قابل توجهی رخ داده است. نکته ی جالب این است که در مقایسه با آمار واقعی، شاخص های حاصل از سریال ها، وضعیت بسیار رشدیافته تر و مثبت تری دارند.

هنوز هم تعداد مردان نقش اول سریال ها، بیش تر از زنان است. گروه سنی زنان بیش تر شامل زنان جوان می شود که برای ایجاد جذابیت و جذب بیش ترِ مخاطب است؛ اگرچه از اطلاعاتِ سریال ها می شود فهمید که زنان نقش اول و دوم، اکثراً شاغل و دارای تحصیل های عالی هستند، با استفاده از شیوه ی فنای نمادین (محکوم شدن و ناچیز شمردن)، زنان اغلب در فضاهای درونی و خانگی نشان داده می شوند.

این موارد نشان می دهد که هنوز هم دیدگاه سنتی مبتنی بر پدرسالاری ـ که وظیفه ی اصلی زن را در خانه و ایفای نقش همسری و مادری می داند ـ در رسانه، غلبه دارد؛ اگرچه در ظاهر با انتخاب زنان در نقش های شغلی و تحصیلی بالاتر، به نظر می رسد که تغییرهای اساسی رخ داده باشد.

* آیا تغییرهایی مانند افزایش تعداد زنان مدیر و تحصیل کرده در جامعه، بر سریال ها اثری گذاشت؟

سال ۱۳۸۰، تغییرهایی در سیاست گذاری های تلویزیون، برای بهبودِ ترسیم سیمای زن، انجام شده است که نتایج آن، به شکل توسعه ی نگاه جدیدی به زن و نقش های خانوادگی و اجتماعی وی، قابل مشاهده است. این نگاه جدید، ارتباط مستقیم با افزایش میزان باسوادی زنان و افزایش زنان با تحصیل های عالی و فعالیت بیش تر زنان در جامعه ی واقعی دارد. طبیعی است که بازنمایی زنان در سریال ها، با تغییرهای رخ داده در جامعه در رابطه باشد؛ بنابراین، همان طور که میزان باسوادی، تحصیل های عالی و اشتغال زنان در سریال ها ـ با تفاوت هایی در مقایسه با جامعه ی واقعی ـ تغییر کرده است، خصوصیت های اخلاقیِ نشان داده شده هم با گذشته، متفاوت شده است؛ طوری که این زنان، اگرچه هم چنان ویژگی عاطفی بودن و حساسیت زنانه را دارند، این ویژگی برخلاف گذشته، یک نکته ی مثبت قلمداد شده و توانایی زنان را در حل مسائل افزایش داده است.

نکته ی دیگر قابل توجه این که در سریال هایی که زنان در نقش اول حضور پررنگ و مؤثری دارند، اغلب نقش مردان کم رنگ شده است؛ مثلاً به دلیل این که مرد زندانی است، فوت کرده، معتاد شده و مانند آن، زن ناچار است که بار سنگین زندگی را به تنهایی بر دوش بکشد. در حقیقت، می توان گفت که اهمیت نقش زن در جایی نشان داده شده که نقش مرد کم رنگ است؛ در غیر این صورت، هم چنان مردان هستند که تصمیم گیرندگان اصلی زندگی اند.

در یک تحلیل کلی می توان گفت که در سال ۱۳۸۰، برخی از خصوصیت های جدید اجتماعی زنان در تلویزیون تشویق می شود؛ اما ویژگی هایی است که یا با ویژگی های سنتی مورد تأکید در این رسانه موافق است، یا این که حداقل آن ها را نفی نمی کند؛ برای مثال، اگر تحصیل و اشتغال زن با نقش های خانوادگی تعارض دارد، در تلویزیون زن به آسان ترین راه حل، یعنی خانه نشینی و واگذاری موقعیت های اجتماعی ترغیب می شود.

نظر شما درباره ی بازنمایی نقش زن در تلویزیون چیست؟ آیا تلویزیون تصویر مناسب از زنِ مدیر و ایده ال را ارائه می دهد؟

تلویزیون، بخش بسیار محدودی از واقعیت های جامعه را بازنمایی می کند. هم چنین بازنمایی زنان، علاوه بر این که نوعی بازنمایی گزینشی و محدود است، جنبه ی تبلیغاتی و ایدئولوژیک هم دارد. تلویزیون ما، تلویزیونی دولتی و نماینده ی فکری نظام جمهوری اسلامی است؛ از این رو، خود را مؤظف می داند که چهره ی زنِ ایده ال را از نظر جمهوری اسلامی بازنمایی و تبلیغ کند.

برای ارائه ی زن آرمانی، الگوهای فراوانی وجود دارد؛ ولی تلویزیون به جای آن که با روش ها و تکنیک های عمیق هنری به مسائل مختلف بپردازد ـ حتی اگر جنبه ی تبلیغی هم داشته باشد ـ به ظاهر و پوسته ی قشری آن ایده ال توجه می کند. در حقیقت، ظاهرگرایی و ظاهرسازی، در برنامه های تلویزیون حرف اول را می زند؛ مثلاً برای نشان دادن زنی معتقد و مذهبی، فقط به همین موضوع بسنده می کند که این زن چادر داشته باشد. در واقع با ساختن ظاهر، تصورمی کند که باطن هم ساخته می شود و مثلاً اگر این زن با همان ظاهر مذهبی، در برابر کوچک ترین مشکل ها به زانو درآید، ضجه و زاری بکند یا نتواند مشکل های خودش و خانواده اش را مدیریت کند، اشکالی ندارد! در حالی که زن مسلمان، زنی توان مند است که سلاحش در برابر کوه مشکل ها، ایمان و اعتقاد اوست و می تواند با این سلاح، مشکل ها را کناربزند.

تصور تلویزیون این است که ظاهر، یعنی همه چیز. این نوعی تفکر قشری گراست. هنرمند به این فکر می کند که فیلمش باید چگونه باشد تا تلویزیون آن را پخش کند؛ بنابراین آن قدر درگیر معیارهای ظاهری می شود که نمی تواند عمق و توان مندی فردی مسلمان را نمایش دهد. زندگی فردی که به عقیده ای پای بند است، بسیار متفاوت با کسی است که یا عقیده ای ندارد یا چندان مقیّد به آن عقیده نیست. تمام انسان ها به مشکل هایی دچار می شوند؛ ولی فقط کسانی می توانند از عهده ی مشکل ها برآیند که براساس ایمان و اعتقادشان زندگی می کنند.

این که از ایمان فقط پوسته ای ظاهری را به نمایش بگذاریم، در واقع به بحث جذابیّت یا مصلحت ربطی ندارد. مصلحت این نیست که به مخاطب اجازه ندهیم به لحاظ فرهنگی و هنری رشدکند؛ برای نمونه، پیام های اخلاقی آخر سریال را آن قدر صریح و شعاری مطرح می کنند، گویی با کودکی پنج ساله صحبت می کنند! هنر برای بیان مسائل در لفافه و در قالب های زیبایی شناختی است تا ذائقه ی هنری مخاطبِ خود را ارتقادهد و در پسِ آن ارتباط هنری، حرف خود را بزند. از زبان شخصیت داستان، موعظه کردن که هنر نیست. این، یعنی از نظر هنری سطح مخاطب خود را پایین تصور کردن و حفظ آن. با نگاهی که تلویزیون به مخاطب دارد، سطح پایین ذائقه ی هنری او را تقویت کرده و اجازه نمی دهد که رشدکند.

مخاطبی که تفکر و عقیده ی خود را دارد و هنر را می شناسد، با هر اثری که می بیند تعامل می کند، نکته های خوب را پذیرفته و نکته های بد آ ن را نمی پذیرد؛ بنابراین، نباید به بهانه ی این که تلویزیون مخاطب میلیونی دارد ـ که از سطوح مختلف تحصیلی، سِنّی، حرفه ها و صنف های مختلف هستند ـ کیفیت برنامه ریزی را کاهش دهیم و تصورکنیم که همه می فهمند. درست است، در این صورت همه می فهمند؛ ولی آن هایی که بهتر می فهمند، دل زده می شوند و دیگر این برنامه ها را دنبال نمی کنند و در نتیجه، مخاطب ما ریزش می کند.

* زنان خانه دار و تحصیل کرده، به طور کلی چه تفاوت هایی با زنان خانه دار گذشته دارند؟

زنانِ باکفایت خانه دار، فقط خودشان را در خانه محصورنمی کنند، بلکه فعالیت های اجتماعیِ داوطلبانه داشته و در حیات جامعه ی خود نقشی فعال دارند. فرزندان خوبی تربیت می کنند و خودشان را رشدمی دهند. هم چنین، در فضای خویشاوندی خود، ارتقای فرهنگی و علمی پدیدمی آورند. این در حالی است زنانی که تلویزیون نشان می دهد، مدام در حال گریه، نق زدن، پول خواستن، زیاده خواهی، زیاده طلبی و دعواکردن با شوهر و فرزندان هستند و نمی توانند خانه و مشکل های آن را مدیریت کنند. چیزی جز زنانِ قربانی در تلویزیون ن