پاورپوینت کامل امام و خانواده روایت ها و درایت ها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام و خانواده روایت ها و درایت ها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام و خانواده روایت ها و درایت ها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام و خانواده روایت ها و درایت ها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

آینه تاریخ، از آغاز آفرینش تا فرجام آن همواره قامت بزرگ مردانی را در سینه خود نگاه داشته است که خود، تاریخ ساز بودند. مردانی که خورشید بر نور وجودشان سر می ساید و آسمان به پاسداشت عظمت آنان خاکبوس پایشان می شود.

مردانی که نرمای صدای ملکوتی آنها گوش زمان را نوازش می دهد و شعاع سیمای نورانی آنان روشنگر کوره راههای ابهام و تردید است. مردانی که زندگیشان دفتری است گشوده برای پیمایش راه سعادت و پویش کمال؛ مردانی به وسعت همه تاریخ و به گستره همه حقیقتهای هستی.

آری، انسان هایی که بر بلندای بینش و بصیرت اند و به بیان نورانی قرآن کریم:

((و علی الاعراف رجال یعرفون کلا بسیماهم؛[۱] و بر اعراف مردانی هستند که هر یک را از سیمایشان می شناسند.)) اینان محک و میزانی هستند برای شناخت انسانها، و در سیمای نورانی و رفتار و گفتار الهی آنان همواره کامیابی و سعادت هویداست. پای در راه شناخت آنها گذاشتن، به واقع، دست آدمیان را به شبکه های ضریح هدایت رسانده و سعادت و سلامت دنیا و آخرت را به ارمغان می آورد.

آری، آشنایی با مردان بزرگ تاریخ، اکسیری است که وجود خاکی انسانها را به طلای ناب مبدل می سازد. اما در این میان تنها معرفت به انسانهای برجسته و فرهیخته راهگشای ما نیست؛ که عمل و تبعیت از رفتارها و کردارهای آنان نیز ضروری است. بی شک از جمله انسانهای برجسته تاریخ، امام خمینی(ره) است، که رهبر معظم انقلاب، این انسان وارسته و اندیشمند، در باره او می گوید: ((فقط با اخلاص در گفتار و عمل می توان راه امام را پیمود)).[۲] به عبارت دیگر اگر گفتار و اندیشه آدمی با عمل او همراه و عجین گردد، چونان کبوتری که با دو بال سالم در دورترین نقطه آسمان به پرواز درمی آید، در بیکران معنویت و ملکوت سیر خواهد کرد. گذر از معبرهای صعب العبور زندگی و پای گذاشتن در وادی حق و حقیقت نیاز به راهنما دارد.

طی این مرحله بی همرهی خضر مکن

ظلماتست بترس از خطر گمراهی[۳]

((خضر)) زمان و راهنمای برجسته و خجسته دوران، حضرت امام خمینی، زیباترین جلوه رفتاری و برخوردی را بر ما نمایانده است که با اندک تأمل در زندگی این بزرگوار می توان به قله قدس انسانی صعود کرد. آنچه پیش روی دارید، پژوهشی است در سیره عملی و رفتاری حضرت امام در خانواده که در سایه سار آشنایی با آن به یقین صحیفه ای نورانی و آیین نامه ای الهی فرا روی ما قرار می گیرد که با بهره گیری از آنها می توانیم زمینه سلامت خانوادگی و سعادت و جاودانگی را برای خویش فراهم سازیم. اینک شما طالبان حقیقت را، به سرای پرمهر امام دعوت می نماییم.

ازدواج، ملاک ها و ارزش ها

از آن رو که اولین گام برای تشکیل خانواده ای سالم و سعادتمند، ازدواج است و در تحلیل مسایل مربوط به خانواده، ملاکها و معیارهای صحیح در ازدواج همواره مورد نظر بوده و هست؛ به سیره عملی امام در ازدواج می پردازیم.

حضرت امام در مورد انتخاب همسر آینده خویش چنین می گوید: ((من نمی خواهم از خمین همسر بگیرم، چون می خواهم کفو خودم باشد. اگر خودم درس می خوانم، می خواهم همسری بگیرم که هم فکر من باشد. در نتیجه باید از قم زن بگیرم و از خانواده روحانی و هم شأن خودم)).[۴] با اندک تأمل و دقت در سخن حضرت امام درمی یابیم ((کفویت)) و ((هم شأنی))، در ازدواج شرط مهم و اساسی است و چون دامنه تعریف این واژه بسیار وسیع و گسترده است، افراد با دیدگاههای خاص خود آن را تفسیر می کنند. در بسیاری از مجتمعهای آموزشی که جوانان ما مشغول به تحصیل هستند و موقعیتهای مناسبی برای ازدواج آنان فراهم می گردد، با کمال تأسف می بینیم به علت فهم نادرست از واژه ((کفو)) مبنای اصلی در پذیرش خواستگاران بسیار متفاوت است و گاه با این برداشتهای اشتباه، زندگی را بر پایه های سست و ناپایدار بنا می کنند. به نظر می رسد در جامعه کنونی ما برای واژه ((کفو))، معانی زیر در نظر گرفته شده است:

الف – همشهری بودن عروس و داماد

ب – همدرس بودن یا وجود مدرک تحصیلی برای هر دو

ج – هم شأن بودن در مادیات و شغل پدران به عبارت دیگر زندگی دختر و پسر در یک سطح مادی باشد

د – هم شأن بودن از نظر زیباییهای ظاهری دو طرف و نزدیک بودن سن دختر و پسر؛ البته موارد دیگری نیز وجود دارد که به علت رعایت اختصار از شرح آنها می گذریم. اگر به منبع و سرچشمه اصلی این تعاریف رجوع کنیم، جز نیک انگاریهای عرفی چیز دیگری نخواهیم دید.

آنان آنگاه که در مقام استدلال بر می آیند، می گویند: فلانی با همسرش خیلی تفاوت سنی داشت و چنان شد، و یا اختلاف سطح زندگی مادی باعث جدایی در زندگی فلان فرد شد و.. .! براستی آیا بهتر نیست بگذاریم واژه هایی با این عظمت را اهل علم و خبره های زمان تفسیر کنند، تا در دام قصه ها و داستانهای مصنوعی گرفتار نشده و به واقعیات جامعه رو آوریم؟! امام با توجه به این سخن، ((کفو)) را این گونه معنا می کنند:

کفو و هم شأن هر کسی آن است که از نظر معنوی و اعتقادی با او در یک سطح باشد، یا حداقل تفاوت کمتری داشته باشد. انسانی که شیفته علم است، کفو او کسی است که به علم احترام گذارد و طلب علم را دوست داشته باشد و از یک خانواده علمی و روحانی باشد. در واقع همشهری بودن، هم شکل بودن و در یک سطح مادی قرار داشتن، به هیچ وجه منظور امام نبوده است. اگرچه کم بودن اختلاف سنی در ازدواج همواره مطرح بوده است، ولی حضرت امام که خود در هنگام ازدواج ۲۸ ساله بوده و همسر بزرگوارشان در آن زمان ۱۵ سال بیشتر نداشته اند، در عمل، این شرط را خیلی اساسی ندانسته اند، زیرا در کنار این اختلاف سنی، نزدیکی روحی و معنوی وجود داشته است که تفاوت سنی، تحت الشعاع آن قرار می گیرد.

به نظر می رسد امام پیام بزرگی برای نسل جوان ما دارد و آن این است که:

اگر انسان روح بلندی داشته باشد و افق فکری او وسیع بوده و بینش و بصیرت حقیقی در وجود او باشد، به یقین موانع باارزش و شکافهای سطحی را کنار زده و به سعادت واقعی دست خواهد یافت.

نکته دیگر که در ازدواج مورد نظر امام بوده است، خانواده همسر آینده ایشان است. امام می فرماید: ((می خواهم از خانواده روحانی و هم شأن خودم باشند)). به واقع این یک ارزش است، زیرا هر فردی پس از ازدواج با خانواده همسر خویش معاشرت خواهد داشت و در این ارتباطها آنچه می تواند زمینه مناسب و شایسته ای برای حفظ حدود و حرمتها و حتی استفاده از فرصتها فراهم آورد، نزدیک بودن افق فکری و معنوی و اعتقادی است.

حاصل کلام اینکه، در ازدواج آنچه بیش از هر چیز مد نظر امام بوده، روح انسانها و معنویات و اعتقادات آنها است. اصالت خانوادگی نیز در نظر ایشان بسیار ارزشمند است.

یکی از فرزندان امام در همین زمینه می گوید:

((خانم، (همسر امام) تا کلاس نهم یعنی سیکل، درس خوانده بودند که به عقد ازدواج حضرت امام در آمدند، ولی در عین حال نزد امام درس عربی می خواندند و تا وقتی که پنجمین فرزند را به دنیا آوردند، مشغول درس خواندن نزد امام بودند)).[۵] این کار سترگ بر پایه های مستحکم همان معیارهای امام بنا شده است. حضرت امام در زمینه کسب علم برای بانوان قدمهای بسیار مهمی برداشته است و به واقع حقوق فراموش شده زن را که ۱۴۰۰ سال پیش توسط رسول رحمت، حضرت محمد(ص)، احیا شده بود، در قرن بیستم با روشنگری و روشن بینی بار دیگر به زن بازگرداند. امام در مورد انتخاب همسر برای فرزندان خود همواره بر خانواده تأکید فراوان داشته و می گفتند: ((خانواده ها باید هم مسلک باشند، سنخیت داشته باشند و مومن و متعهد باشند)).[۶]

البته به گفته فرزندانشان در ازدواج آنان، رضایت دختر یا پسر شرط بود و در صورتی که دختر ایشان علی رغم تأیید صلاحیت داماد، خواستگاری وی را رد می کرد، امام نیز رد می کردند. اکنون که با چگونگی انتخاب همسر از منظر امام آگاه شدیم، چند نکته ضروری را که از پیامدهای انتخاب و ازدواج است به گونه فهرست وار مطرح می کنیم. یکی از مسایل مهم پس از خواستگاری، برپایی مراسم عقد و عروسی و دیگر مسایل مربوط به آن است.

فرزند امام در این باره می گوید: ((در مراسم ازدواج فرزندانشان، هم عقد می گرفتند و هم عروسی. البته خیلی مختصر و معمولی. نسبت به نوه هایشان چون بعد از انقلاب بود، خیلی ساده برگزار می کردند)).[۷] با توجه به اینکه اسلام دینی همه جانبه بوده و هرگز به مسایل، نگرشی یکسویه ندارد، دستورها و تعالیم اسلامی همواره به گونه ای متعادل و مطابق با فطرت و عقل بشری وضع شده است و همان گونه که مکتب ما برای مسایل اخروی و معنوی اهمیت فراوانی قایل است؛ امور دنیوی را که ضایع کننده آخرت نباشد، نیز مورد نظر قرار داده و شادکامی و سعادت دنیوی و اخروی را با هم عجین نموده است.

سیره عملی امام در باره جشن ازدواج فرزندان ایشان، با موازین دینی مطابقت کامل داشته و نکته قابل توجه این است که هم از تحجر و مقدس مآبی، و هم از تجملات و اسراف، پرهیز نموده و این امر الهی را به بهترین صورت انجام داده اند. اقتضای زمان و توجه به مشکلات اقتصادی جامعه از دوراندیشی ها و واقع نگریهای این بزرگ مرد الهی است که هماره برای نسلهای امروز و فردا به عنوان الگویی کامل خواهد بود. در تهیه جهیزیه نیز امام همواره تعادل و شأنیت را در نظر می گرفتند.

خانواده، بنیانی آسمانی

اکنون که گام نخست در تشکیل خانواده، مورد بررسی قرار گرفت، به سیره عملی امام در باره افراد خانواده می پردازیم و به عنوان مقدمه، بخشی از سخنان آسمانی این مرد الهی را در باره اهمیت خانواده از نظر گذرانده و سپس به برخوردهای شخصی و جزئی او می پردازیم، تا از سفره هدایتش توشه ای برگیریم.

همسر شهید محلاتی به نقل از همسر بزرگوار خود می گوید:

((… امروز حضرت امام در درس فرمودند که طلبه های متأهل نباید شبها مطالعه کنند، بلکه شبها را به رسیدن به امور منزل و رسیدگی به زن و فرزند گذرانده و سحرها را به مطالعه اختصاص دهند)).[۸] توجه فراوان امام به حقوق زن وفرزند در این نکته اخلاقی کاملا هویداست. قداست خانواده از دیدگاه ایشان در جای جای زندگی خانوادگی و نصایح ایشان به دیگران بسیار قابل تحسین است. امام در وصیتنامه خود به یادگار خویش می نویسد: ((… حقوق بسیار مادرها را نمی توان شمرد و نمی توان بحق ادا کرد. یک شب مادر نسبت به فرزندش از سالها عمر پدر متعهد، ارزنده تر است)).[۹] و نیز در جای دیگر می فرماید:

((و به احمد، پسرم، وصیت می کنم که با ارحام و اقرباء خود خصوصا خواهران و برادر و خواهرزادگان با مهر و محبت و صلح و صفا و ایثار و مراعات رفتار کند و به همه فرزندانم وصیت می کنم که با هم یکدل و یک جهت باشند)). [۱۰]سخنان و آموزه های گفتاری حضرت امام در باره خانواده فراوان است و پرداختن به آنها نیاز به زمان بیشتری دارد و از آن رو که ما به بررسی شیوه های عملی و رفتاری در زندگی ایشان می پردازیم، از نقل سخنان امام صرف نظر کرده و سیره های عملی ایشان در این مورد را بیان می کنیم.

هسته اصلی هر خانواده ای را مرد و زن تشکیل می دهد و برای دستیابی به گوهرهایی که در صدف وجود حضرت امام بوده است، باید به مقام همسر و زن در دیدگاه ایشان توجه کرده و رفتارهای این اسوه الهی را به عنوان الگویی از انسان کامل در افق پایین تر از معصوم به جهانیان ارائه داد.

صحیفه ای از صفات امام در خانواده

احترام به همسر

همسر امام که سالها در سایه این آفتاب جهانی می زیسته و صندوقچه ای از خاطرات و حوادث تلخ و شیرین زندگی امام را در سینه دارد؛ در باره رفتار امام می گوید:

((حضرت امام به من خیلی احترام می گذاشتند و خیلی اهمیت می دادند. هیچ حرف بد یا زشتی به من نمی زدند.. . امام حتی در اوج عصبانیت هرگز بی احترامی و اسائه ادب نمی کردند. همیشه در اتاق جای بهتر را به من تعارف می کردند)).[۱۱] به واقع احترام متقابل، اکسیری است که زندگی خانوادگی را به طلای سعادت و کامیابی مبدل می سازد. اگر ارتباط همسران و رفتار و گفتار آنان با احترام و تکریم باشد، بهترین آموزشگاه ادب در خانه، این دنیای کوچک، ایجاد خواهد شد و در این آموزشگاه، فرزندان و انسانهای فردا آموزش خواهند دید. احترام امام به همسرشان چنان مشهود بود که همه اهل خانه به گونه ای صحنه هایی از آن را ترسیم کرده و در مورد رفتار کریمانه و احترامآمیز امام بسیار سخن گفته اند؛ از جمله دختر امام می گوید:

((برخورد حضرت امام با همسرشان در عین صمیمیت و محبت بسیار محترمانه بود. در تمام مسایل شخصی و خانوادگی نظر خانم محترم بود و[ایشان] هیچ گونه دخالتی در امور داخلی منزل نداشتند)).[۱۲] احترام به سلیقه های یکدیگر یکی از بهترین شیوه های ایجاد تفاهم در خانواده ها است. امام در زندگی خود از این اخلاق نیکو بسیار استفاده می کردند. در احادیث و روایات نورانی ائمه معصوم(ع) نیز بحث اکرام و احترام به همسر به عنوان یک اصل اساسی جهت استحکام روابط خانوادگی مطرح شده است. امام صادق(ع) در این زمینه می فرماید:

((من اتخذ امرأه فلیکرمها فانما امرأه احدکم لعبه؛[۱۳] هر کس زنی بگیرد، باید او را احترام کند. زن لعبت و دلبر است (آن را ضایع نسازید))).

و نیز پیامبر گرامی اسلام می فرماید: ((… اخذتموهن علی امانات الله.. .؛[۱۴] شماها زنان را به عنوان امانات الهی گرفتید)). پیامبر می فرماید: ((آنقدر جبرئیل سفارش زنان را نمود، تا آنجا که گمان کردم برای شوهر جایز نیست به زنش اف بگوید)). احترام زن در اسلام به گونه تأکیدی مطرح شده است.

((زن از نظر اسلام میهمان محترمی است که از جنبه احترام، میهمان است و از جهت دخالت در امور زندگی، شریک صاحبخانه (شوهر) و از نظر امور داخلی، مدیر و سرپرست است)).[۱۵] در مورد مصادیق روایات ذکرشده با تأملی کوتاه در زندگانی امام می بینیم چگونه این احادیث شریف مورد توجه قرار گرفته، تطبیق با عترت، زندگی ایشان را نورانی کرده است. همسر امام، آنگاه که از احترام امام به خود سخن می گوید، بیان می کند: ((تا من نمی آمدم سر سفره، خوردن غذا را شروع نمی کردند. به بچه ها هم می گفتند: صبر کنید تا خانم بیاید)).[۱۶]

در همین زمینه دختر بزرگ ایشان می گوید: ((اگر بگویم که در طول شصت سال زندگی، زودتر از خانم، دستشان توی سفره نرفت، دروغ نگفته ام. اگر بگویم کوچکترین توقعی از ایشان نداشتند، دروغ نگفته ام. حتی می توانم بگویم در طول شصت سال زندگی هیچ وقت یک لیوان آب هم از خانم نخواستند)).[۱۷] احترام فراوانی که امام برای همسر خویش قایل بودند، جزء روش و منش زندگی ایشان شده بود، به گونه ای که حتی در تبعید، آنجا که همسرشان همراه ایشان نبود، همواره نسبت به وضع خانواده دغدغه خاطر داشتند. این مطلب را از نامه های آن بزرگوار به فرزندانش می توان دریافت. امام در نامه ای به فرزند بزرگوارش، مصطفی، از ترکیه (بورسا) چنین می نویسد:

((… لازم به تذکر نیست که باید با مادر و متعلقین با کمال مهربانی و عطوفت رفتار نمایید؛ مخصوصا خدمت کنید به مادر که رضای خدای تعالی در آن است)).[۱۸] میزان علاقه امام به خانواده و بویژه همسر بزرگوار ایشان، در نامه ها و سخنان و پندهایی که به فرزندان خویش داشته اند، کاملا مشخص و مشهود است. علاقه امام به همسرشان تا آنجاست که همسر ایشان می گوید:

((احترام مرا نگه می داشتند و حتی حاضر نبودند که من در خانه کار کنم. همیشه می گفتند: جارو نکن. و اگر می خواستم لب حوض روسری بچه را بشویم، می آمدند و می گفتند: بلندشو، تو نباید بشویی. من پشت سر ایشان اتاق را جارو می کردم.. . یک روز وقتی ناهار تمام شد، من نشستم لب حوض تا ظرفها را بشویم. ایشان همین که دیدند من دارم ظرفها را می شویم، به فریده، یکی از دخترها که در منزل ما بود، گفتند: فریده! بدو، خانم دارد ظرف می شوید. حتی وقتی وارد اتاق می شدم، به من نمی گفتند که در را پشت سرم ببندم)).[۱۹] با توجه به تعالیم و دستورهای دین مبین اسلام در روایات و آیات، انجام امور خانه و به عبارت دیگر خانه داری، جزء وظایف واجب زن بشمار نمی آید؛ حتی شیردادن به فرزند نیز بر زنان واجب نیست. انجام کارهای مربوط به خانه از سوی زن جنبه احسان و لطف دارد. اگر متون روایی را بررسی کنیم، می بینیم خدمت زن در خانه مستحب است. چنانکه در ((وسایل الشیعه)) بابی به عنوان ((باب استحباب خدمه المرأه زوجها فی البیت))، وجود دارد. در این باب می خوانیم: ((زن صالحه از هزار مرد غیر صالح بهتر است و هر زنی به مدت هفت روز در خانه به همسرش خدمت کند و خدا هفت در از درهای جهنم را بر او ببندد و هشت در از درهای بهشت را بر او بگشاید و او از هر دری که خواست، وارد شود)).[۲۰] پس گرچه امور خانه وظیفه زن نیست، ولی به قصد تقرب به خداوند متعال، وی در انجام آنها باید کوشا بوده و با اخلاص، به امر خانه داری بپردازد.

در همین کتاب شریف آمده است: ((اگر بانویی با ظرف آبی همسرش را سیراب کند، به اندازه عبادت یک سال که روزها روزه باشد و شبها در حال عبادت، به او خیر عطا می شود)).

اکنون که دانستیم اسلام در مورد ((زن)) و وظایف او چه دیدگاهی دارد، به سیره عملی حضرت امام برمی گردیم و مصداق بارز برخورد دینی و اسلامی را بررسی می کنیم. حضرت امام هرگز از همسر خویش توقعی نداشتند و انجام امور منزل را جزء وظایف ایشان نمی دانستند و حتی با انجام برخی از امور خانه توسط همسر خود ممانعت کرده و به فرزندان خویش متذکر می شدند کارهارا انجام دهند.

یکی از فرزندان امام می گوید: ((اگر روزی خانم غذا را تهیه می کردند، هر چقدر هم که بد می شد، کسی حق اعتراض نداشت و امام از آن غذا تعریف می کردند. خانم اگر کاری در خانه انجام می دادند، حتی اگر استکانی را جابه جا می کردند و ما نشسته بودیم، امام با ناراحتی به ما می گفتند: شما نشسته اید و خانم کار می کنند!)).[۲۱]

یکی از نتایج مهم و ارزشمند احترام به دیگران، آموزش و تعلیم اخلاق نیکو به دیگران و بویژه کودکان است. آنگاه که مرد در خانه به عنوان همسری وظیفه شناس همواره همسر خود را مورد احترام قرار داده و در مقابل فرزندان از زحمات وی سپاسگزاری کند و نیز زن، مقام همسر را در نظر داشته و با او محترمانه و مهربانانه برخورد کند، فرزندان آنها نیز، این سجیه اخلاقی را در زندگی خویش خواهند داشت.

در سخنان فرزندان امام اثر شگرف احترام و تکریم بسیار واضح و بارز است. فرزند امام می گوید: ((اگر ما دو سه نفری با هم نزد امام می رفتیم و صحبت می کردیم امام می فرمودند:

چرا اینجا نشسته اید و مادرتان در آن حیاط تنهاست؟ بروید پهلوی مادرتان صحبت کنید)).[۲۲] ابراز علاقه و محبت به همسر که نماد بارز آن در احترام به او ظهور می کند، فرزندان را نسبت به عظمت مادر آگاه کرده و آنان نیز برخوردی کریمانه و محترمانه خواهند داشت. فرزند امام در جای دیگر می گوید: (((امام) همیشه خیلی به خانم احترام می گذاشتند و خیلی به ایشان اظهار محبت و علاقه می کردند و مقید بودند این اظهار محبت و علاقه را جلوی ما فرزندان علنی کنند)).[۲۳] یکی دیگر از فرزندان امام می گوید:

((یک روز من ایستاده بودم و دخترهایم نشسته بودند ایشان [امام] با ناراحتی گفتند:

بلند شوید، بروید، مادر شما جلوی شما ایستاده، چرا شما نشسته اید؟ بلند شوید از جایتان!)).[۲۴] احترام به مادر در مبانی دینی ما بسیار مهم شمرده شده و بر آن تأکید فراوان شده است؛ به گونه ای که در قرآن کریم آمده است: ((و وصینا الانسان بوالدیه احسانا حملته امه کرها و وضعته کرها و حمله و فصاله ثلاثون شهرا….[۲۵] و انسان را[نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم. مادرش با تحمل رنج او را باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد و دوران بارداری و شیرخواری او سی ماه است)).

در آیه شریفه، احسان به پدر و مادر سفارش شده است و برای یادآوری زحمتهای آنان به سختیهای ((مادر)) اشاره شده است.

خداوند متعال از طریق تحریک عواطف و بیان رنجهایی که مادر می کشد، زمینه مناسبی را برای