پاورپوینت کامل فاطمه(س) به روایت معصومان(ع) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فاطمه(س) به روایت معصومان(ع) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فاطمه(س) به روایت معصومان(ع) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فاطمه(س) به روایت معصومان(ع) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

((من راجع به حضرت صدیقه سلام الله علیها خودم را قاصر می دانم ذکری بکنم. زنی که در حجره ای کوچک و خانه ای محقر انسانهایی تربیت کرد که نورشان از بسیط خاک تا آن سوی افلاک و از عالم ملک تا آن سوی ملکوت اعلی می درخشد. صلوات و سلام خداوند تعالی بر این حجره محقری که جلوه گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است.))(صحیفه نور، ج ۱۹، ص ۲۷۸ و ج ۱۶، ص ۱۲۵.) اظهار عجز حضرت امام خمینی از وصف و شرح شخصیت بانوی بزرگ آفرینش، حضرت صدیقه طاهره(س) نشان از معرفت عمیق و بالای آن بزرگوار نسبت به آن وجود مقدس دارد. و این خود می تواند انگیزه ای باشد که وصف صدیقه کبرا(س) را به عرشیان بسپاریم که به تعبیر امام، زبدگان اولاد آدمند و نورشان از بسیط خاک تا آن سوی افلاک و از عالم ملک تا آن سوی ملکوت اعلی می درخشد. این است که فاطمه(س) را به روایت معصومان(ع) می خوانیم، اما تنها مروری اندک و نه بیشتر. معصوم در فرهنگ شیعه جایگاه خاصی دارد، که درک حقیقت و شناخت جنبه های مختلف آن برای بیشتر مردم مشکل بلکه غیر مقدور است. برای آشنایی با عظمت و جایگاه رفیع بانوی بزرگ اسلام حضرت فاطمه(س) باید به سراغ معصومان(ع) که همعرض و همانند اویند برویم، تا شاید بتوانیم با توان محدود خود به گوشه ای از عظمت دخت گرامی پیامبر اسلام(ص) پی ببریم.

کلمات و سخنان معصومان(ع) در باره کرامت و عظمت و مقام والای آن بزرگ بانوی اسلام بسیار است که در نوشته بخشی اندک از آن را بیان می کنیم.

یکم: فاطمه از نگاه پیامبر(ص)

پیامبر گرامی اسلام در موارد گوناگون و به مناسبتهای مختلف و تعبیرات متفاوت در باره مقام و عظمت فاطمه(س) سخن گفته است. رسول خدا که خود مربی آن حضرت بوده و در پرورش جنبه های وجودی فاطمه زهرا(س) بزرگترین نقش را داشته است، بهتر از هر کس می تواند در باره او و ویژگیهای والایش سخن بگوید. در این قسمت به چند گفتار از پیامبر(ص) در باره فاطمه(س) بسنده می شود.

فاطمه محور حق و باطل است

در روایات مختلف و به مناسبتهای گوناگون از پیامبر(ص) نقل شده است: ((ان الله لیغضب لغضب فاطمه و یرضی لرضاها[۱]؛ خداوند به هنگام خشمگین شدن فاطمه خشمگین می شود؛ و هنگام خوشنودی او خوشنود می گردد)). و در برخی روایات چنین نقل شده است: ((انها بضعه منی یوذینی ما آذاها[۲]؛ او پاره تن من است. هر چه او را آزرده نماید، مرا آزرده کرده است)).

و در بعضی نقلها اضافه شده است: ((… و یسرنی ما سرها[۳]؛ آنچه او را شاد نماید، مرا شاد می گرداند)).

روایات با این مفاهیم و راویانی که آنها را نقل کرده اند، به اندازه ای زیاد است که در تواتر آن هیچ گونه تردیدی نیست.

رسیدن انسان به مقامی که محور خشم و رضایت خدا گردد، ممکن نیست مگر برای انسانی که دو ویژگی مهم را دارا باشد:

اول: آگاهی و شناخت دقیق و کامل نسبت به تمام احکام و دستورهای الهی؛ باید علم و دانش فرد آنچنان گسترده باشد تا به چنین مرتبتی نایل آید. بدیهی است چنین دانشی نشأت گرفته از علم الهی است، که هیچ گونه خطا و اشتباهی در آن راه ندارد.

دوم: انطباق کردار و گفتار و اندیشه بر اساس آن آگاهی گسترده.

فاطمه زهرا چون دارای این دو ویژگی بود، جز آنچه را حق بود، اراده نمی کرد و انجام نمی داد، و هر آنچه را که مذموم و ناخوشایند می دانست، از آن اجتناب می ورزید. او هرچه را خیر و صلاح و سعادت فرد و جامعه و مورد خواست خدا بود، انجام می داد. از این رو هرچه او می خواست و انجام می داد، حق و حکم الله بود و هرچه را ناپسند می شمرد، باطل و مخالف دستور خدا محسوب می شد. بر این اساس او محور حق و باطل بود. افراد خداپرست و حقیقت جو می توانستند رضایت و خوشنودی خدا را، از رضایت و خوشنودی آن حضرت و همچنین غضب و خشم خدا را، از غضب و خشم آن حضرت به دست آورند. او همانند قرآن که فارق حق و باطل و میزان سنجش اعمال است، حق و باطل را با کارهایی که می خواست و انجام می داد یا نمی خواست و ترک می کرد، از یکدیگر جدا می نمود. از این گونه روایات که با تأکید ذکر شده، عصمت آن حضرت(س) قابل اثبات است.

همگان در جستجوی خوشنودی او

کسب رضایت و خوشنودی فاطمه(س) آنچنان مورد توجه مسلمانان و شخصیتهای سیاسی و اجتماعی بود که همگان در تکاپو بودند خوشنودی او را به دست آورند. افرادی که احساس می کردند فاطمه(س) از آنها خشمگین و ناراضی است، تأسف می خوردند. در حالات عمر بن عبدالعزیز نوشته اند: روزی ((عبدالله بن حسن)) که نوجوانی بود، بر وی وارد شد. عمر بن عبدالعزیز از جای خود برخاست و به سوی او شتافت و نیاز او را برآورد. آنگاه با دست خود، سینه او را آنچنان فشرد که احساس درد نمود و به وی گفت:

این عمل را انجام دادم تا یادت باشد از من شفاعت کنی. بعد از آنکه ((عبدالله)) بیرون رفت، نزدیکان عمر بن عبدالعزیز او را سرزنش کردند، که چرا نسبت به آن نوجوان اینچنین با محبت رفتار کرد. وی گفت: افراد موثق برایم نقل کرده اند آنچنان که گویا از زبان رسول خدا شنیده ام که می فرمود: فاطمه پاره تن من است.

هرچه سبب شادی او شود، مرا شاد می گرداند. سپس ادامه داد:

می دانم اگر فاطمه(س) زنده بود، از این رفتاری که من با فرزندش کردم، خوشنود می شد.

آنگاه از وی سوال شد: چرا سینه او را فشردی و آنچنان با او سخن گفتی؟ گفت: همه بنی هاشم توان شفاعت از دیگران را دارند.

من هم امید دارم وی با به خاطر داشتن این رفتارم، مرا مورد شفاعت قرار دهد.[۴] در نقل دیگری از امام باقر(ع) روایت شده است: چون حکومت به عمر بن عبدالعزیز رسید، عطایای فراوانی به ما می داد. برادرانش بر او وارد شده و اعتراض کردند که بنی امیه از اینکه شما فرزندان فاطمه(س) را بر آنها مقدم می داری، ناخوشنودند. گفت:

چون شنیده ام و برایم مهم نیست که شنیده باشم یا نشنیده باشم رسول خدا فرمود: فاطمه پاره تن من است. هرچه او را مسرور کند، مرا مسرور می گرداند و هرچه او را بیازارد، مرا آزرده می کند، از این رو من خوشنودی رسول خدا را می جویم و از خشم و ناراحتی او پرهیز می نمایم.[۵] نمونه دیگر در این باره، تلاش خلیفه اول و دوم است که در صدد جلب رضایت آن حضرت برآمدند که جریان آن معروف است.

علامه امینی بعد از آنکه این روایت را با اختلاف در الفاظ نقل می کند و بیش از پنجاه مدرک از کتب اهل سنت میآورد، می نویسد: این عبارات، مطلق و بدون قید است و تمام عوامل خوشنودی و خشم آن حضرت را در بر می گیرند؛ حتی کارهای مباح را نیز شامل می شود، همان طور که قسطلانی و حمزاوی در ((شرح بخاری)) همین معنا را فهمیده اند. و این معنا کاشف از آن است که آن حضرت جز از آنچه خوشنودی خدا را در بر داشت، خوشنود نمی شد و همچنین هرچه موجب خشم الهی می شد، او را نیز خشمگین می ساخت حتی اگر از کار مباحی خوشنود می شد یا به خشم میآمد، حتما دلیلی شرعی در آن بوده و در هیچ یک از موارد خشنودی و خشم آن حضرت، جنبه شخصی و خودخواهی و هوی و هوس وجود نداشت، و این معنای عصمت است.[۶]

او بهترین زنان جهان است

پیامبر گرامی اسلام در مناسبتهای بسیار فرمود: فاطمه(س) بهترین زنان جهان است. روزی علی و فاطمه و حسن و حسین در محضر پیامبر بودند. رسول خدا گفت: پروردگارا! تو خود می دانی اینان اهل بیت و گرامی ترین انسانها نزد من هستند. پس دوست بدار کسانی که اینها را دوست می دارند. و دشمن بدار کسانی که اینان را دشمن می دارند.. . و کمک کن کسانی را که به اینها کمک می کنند و آنان را از هر ناپاکی، پاک گردان و آنان را از هر گناهی در امان بدار و به روح القدس آنان را تأیید گردان! آنگاه فرمود: یا علی! تو امام امت و جانشین من هستی، که مومنان را به سوی بهشت می کشانی و گویا می بینم دخترم فاطمه در حالی که بر اسبی از نور سوار است و فرشتگان زیادی اطراف اویند، وارد صحنه قیامت می شود، و زنان مومن امتم را به بهشت سوق می دهد. پس هر زنی که در شبانه روز نماز بخواند و روزه به جا آورد و حج کند و زکات مالش را بپردازد و از شوهرش اطاعت کند و بعد از من ولایت علی را پذیرا باشد، با شفاعت دخترم فاطمه وارد بهشت می شود. او سرور زنان جهان است. سوال شد: آیا او سرور زنان این جهان است؟ فرمود: مریم دختر عمران، سرور زنان این جهان است. دخترم فاطمه سرور زنان تمام عالم، از اولین و آخرین خواهد بود. او در محراب عبادت می ایستد، در حالی که هفتاد هزار فرشته مقرب به وی سلام می کنند، و همان طور که فرشتگان مریم را مورد خطاب قرار می دادند، او را نیز مورد خطاب قرار داده و می گویند: ان الله اصطفاک و طهرک و اصطفاک علی نساء العالمین[۷]؛ همانا خداوند تو را برگزید و پاکیزه گردانید و در میان زنان جهان تو را برتری داد.[۸] ((سیده النساء)) بودن آن حضرت چنان مشهور و معروف بود که هیچ مسلمانی توانایی انکار آن را نداشت؛ از این رو امامان معصوم(ع) و پیروان آنها، در موارد گوناگون از این موضوع بهره می جستند و از آن برای اثبات حقانیت علی(ع) استفاده می کردند و مخالفان هم توانایی انکار آن را نداشتند.

آیه تطهیر در باره فاطمه است

انس بن مالک نقل می کند: پیامبر گرامی اسلام، مدت شش ماه، در آن هنگام که برای اقامه نماز صبح از خانه خارج می شد، چون به خانه فاطمه می رسید، می فرمود: ای اهل بیت پیامبر! نماز، و آنگاه آیه ((انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا))[۹] را قرائت می کرد.

سمهودی از عالمان اهل سنت نقل می کند بیشتر مفسران عقیده دارند این آیه در باره علی و فاطمه و حسن و حسین نازل شده است. نامبرده می گوید: ذکر ضمیر مذکر در ((عنکم و کم)) شاهد آن است.

دوم: فاطمه(س) در نگاه علی(ع)

حضرت علی(ع) که خود از نظر کمالات و فضایل در مرحله ای قرار داشت که به تعبیر قرآن ((نفس)) پیامبر(ص) است و فضایل و منزلت فاطمه را از نزدیک مشاهده کرده بود، در موارد زیادی در باره مرتبت و جایگاه رفیع همسرش فاطمه(س) سخن گفته است که به برخی از آنها اشاره می شود:

در اطاعت الهی، مددکار خوبی بود

هدف مهم انبیا و پیشوایان معصوم، دعوت مردم به پیروی از دستورهای الهی بود، چون تنها راه سعادت و خوشبختی انسانها را در آن می دانستند. بر این اساس بیش از دیگران و در مرتبه ای بسیار عالی، خود را موظف می دانستند در این مسیر گام بردارند و دستورهای خدا را آن طور که او خواسته، به نحو احسن انجام دهند. به عبارت دیگر: برای آنان مهمترین مسأله پیروی شایسته از احکام الهی بود؛ از این رو اگر فردی را می یافتند که در این راستا به آنها کمک کند، او را همکار خوبی برای رسیدن به هدف به حساب میآوردند. شاید بتوان ادعا نمود اگر کمالی بالاتر از این در زندگی مشترک این دو انسان بزرگ یافت می شد، علی(ع) در پاسخ پیامبر که پرسید: همسرت را چگونه یافتی؟ نمی گفت: بهترین یاور در راه اطاعت از خداوند.

قابل توجه است پیامبر(ص) سپس از فاطمه(س) راجع به علی پرسید و آن حضرت پاسخ داد: او را بهترین شوهر یافتم. آنگاه پیامبر در حق آنها دعا کرد و در ضمن دعا عرض کرد: پروردگارا! به فرزندان این دو برکت ده و آنان را از پیشوایان جامعه قرار ده، تا به فرمان تو، مردم را به اطاعت و پیروی از تو رهنمون شوند![۱۰]

مصیبت فقدان پیامبر(ص) تکرار شد

هنگام ارتحال بانوی بزرگ اسلام حضرت فاطمه وصایای خود را برای همسرش بازگو کرد و گفت: ای پسرعم! مرا در دوران زندگی دروغگو و خائن نیافتی. همچنین در این مدت هرگز با تو مخالفت نورزیدم.

شنیدن این سخنان برای علی(ع) بسیار سخت و توان فرسا بود. او که بارها به داشتن همچون همسری مباهات می کرد، اکنون مشاهده می کند بهترین یاور و تسلی دهنده و مددکارش را در زمانی که سخت به او نیازمند است، از دست می دهد. احساس درد و رنج از جدایی، از سخنانی که علی(ع) در پاسخ همسرش می گوید، به خوبی فهمیده می شود: پناه به خدا! تو داناتر و پرهیزکارتر و گرامی تر و نیکوکارتر از آنی که من به جهت مخالفت کردنت با خود، تو را مورد نکوهش قرار دهم. دوری از تو و احساس فقدانت، بر من گران خواهد بود، ولی گریزی از آن نیست. به خدا سوگند! با رفتنت مصیبت رسول خدا را بر من تازه نمودی. یقینا مصیبت تو بزرگ است! آنگاه فرمود: انا لله و انا الیه راجعون از این مصیبت بزرگ و دردناک و تأثرآور و حزن انگیز! مصیبتی که هیچ چیز و هیچ کس نمی تواند به انسان دلداری دهد و هیچ چیز نمی تواند جایگزین آن شود. آنگاه ساعتی با هم گریستند و سپس امام، سر مبارک فاطمه را به سینه چسباند و گفت: هرچه می خواهی، وصیت کن. یقینا به عهد خود وفا کرده، هرچه فرمان دهی، انجام می دهم و فرمان تو را بر نظر و خواست خویش مقدم می دارم. سپس حضرت فاطمه وصایای خود را ذکر کرد.[۱۱] دقت در این کلمات در لحظات جدایی، شدت علاقه و احترام علی(ع) به همسرش را می رساند. در نگاه علی(ع)، فاطمه(س) از نظر آگاهی به دستورهای الهی و خداترسی در مرحله ای است که تصور مخالفت با همسر گرامیش امکان پذیر نیست.

شکیبایی من پایان یافت

علی(ع) بعد از دفن همسر گرامیش، در حالی که حزن و اندوه، تمام وجود او را فرا گرفته بود، به قبر پیامبر(ص) خطاب کرد و عرض داشت: خدا چنین خواست که او زودتر از دیگران به تو بپیوندد. پس از او شکیبایی من به پایان رسیده و خویشتن داری از دست رفته، اما آنچنان که در جدایی تو صبر کردم، در مرگ دخترت نیز جز صبر چاره ای ندارم. شکیبایی بر مصیبت سنت است. ای پیامبر خدا! تو بر روی سینه من جان دادی! تو را به دست خود به خاک سپردم. قرآن خبر داده است پایان زندگی همه بازگشت به سوی خدا است.

اکنون امانت به صاحبش رسید. زهرا از دست من رفت و نزد تو آرمید. ای پیامبر خدا! پس از او آسمان و زمین در نظرم زشت می نماید و هیچ گاه اندوه دلم نمی گشاید. چشمانم بی خواب، و دل از سوز غم کباب است، تا خداوند مرا در جوار تو ساکن گرداند. مرگ زهرا ضربتی بود که دل را خسته و غصه ام را پیوسته گردانید، و چه زود جمع ما را به پریشانی کشانید. شکایت خود را به خدا می برم و دخترت را به تو می سپارم! خواهد گفت که امتت پس از تو با وی چه ستمها کردند! آنچه خواهی، از او بجو و هرچه خواهی، بدو بگو! تا سر دل بر تو گشاید و خونی که خورده است، بیرون آید و خدا بهترین داور است. میان او و ستمکاران داوری نماید.. . سپس ادامه داد:

اگر بیم چیرگی ستمکاران نبود، برای همیشه اینجا (کنار قبر زهرا) می ماندم و در این مصیبت بزرگ چون مادر فرزند مرده جوی اشک از دیدگانم می راندم. خدا گواه است که دخترت پنهانی به خاک می رود. هنوز چند روزی از مرگ تو نگذشته و نام تو از زبانها نرفته، حق او را بردند و میراث او را خوردند. درد دل با تو در میان می گذارم و دل را به یاد تو خوش می دارم که درود خدا بر تو باد و سلام و رضوان خدا بر فاطمه![۱۲] عظمت مقام حضرت فاطمه(س) از این سوز و گداز و سخنان جانسوز علی(ع) خطاب به پیامبر خدا و بعد از دفن فاطمه، بخوبی آشکار می گردد.

مباهات علی(ع) به همسری فاطمه(س)

حضرت علی(ع) در موارد گوناگونی برای اثبات حقانیت خود به داشتن همسری چون فاطمه(س) استناد می کرد؛ از جمله:

۱- در جریان سقیفه علی(ع) ضمن برشمردن فضایل و کمالات خویش و اینکه او باید بعد از پیامبر رهبری و هدایت جامعه اسلامی را عهده دار شود به ابوبکر فرمود: تو را به خدا سوگند می دهم! آیا آن کسی که رسول خدا او را برای همسری دخترش برگزید و فرمود:

خداوند او را به همسری تو (علی) در آورد، من هستم یا تو؟! ابوبکر پاسخ داد: تو هستی.[۱۳]

۲- در جریان شورای شش نفره که به توصیه خلیفه دوم برای انتخاب جانشین وی تشکیل شده بود و حضرت علی(ع) یکی از آنان محسوب می شد، حضرت خطاب به سایر اعضا فرمود: شما را به خدا سوگند می دهم! آیا در بین شما به جز من کسی هست که همسرش بانوی زنان جهان باشد؟ همگی پاسخ دادند: نه.[۱۴]

۳- معاویه به علی(ع) نامه ای می نویسد و برای خود افتخارها و امتیازهای علی(ع) را مدعی می شود. علی(ع) در پاسخ، ضمن رد امتیازهای بی اساس معاویه، به فضیلتها و امتیازهای خود اشاره کرده، می فرماید: نمی بینی مردمی از مهاجران را در راه خدا شهید نمودند که همگان از فضیلتی برخوردار بودند، تا آنکه شهید ما حمزه شربت شهادت نوشید و به سیدالشهدا ملقب گردید، و چون رسول خدا(ص) بر او نماز خواند، به گفتن هفتاد تکبیر او را مخصوص گرداند؟! نمی بینی مردمانی در راه خدا دست خود را دادند و ذخیرتی از فضیلت برای خود نهادند، و چون یکی از ما را ضربتی رسید و دست وی جدا گردید (جعفر بن ابی طالب)، طیارش خواندند که در بهشت به سر برد و ذوالجناحین که با دو بال پرد؟! و اگر نبود که خدا خود ستودن را نهی کرد، گوینده (علی) فضیلتهای فراوانی برمی شمرد که دلهای مومنان با آن آشناست و در گوش شنوندگان خوشآواست.. . آنگاه فرمود: پیامبر(ص) از میان ما برخاست، و دروغزن ابوجهل از شماست. اسدالله از ما است و ((اسد الاحلاف))[۱۵] از شماست. دو سید جوانان اهل بهشت از ماست و ((صبیه النار))[۱۶] از شماست، کودکانی که نصیب آنان آتش گردید. بهترین زنان جهان از ماست و ((حماله الحطب))[۱۷] آنکه هیزم کشد برای دوزخیان از شماست. این فضیلتها از ماست و آن فضیلتها از شماست.. .[۱۸]

۴- علی(ع) در ضمن پاسخ نامه دیگر خود به معاویه که فضایل و افتخارهای خود را مطرح کرده بود، به کاتب خود فرمود:

بنویس: محمد پیامبر، برادر و همتای من و حمزه سیدالشهدا عموی من و جعفر که شبانه روز با فرشتگان در پرواز است، برادر من و دختر پیامبر(ص) همسر من است که گوشت او با خون و گوشت من در هم آمیخته است. نوادگان حضرت احمد، فرزندان من از فاطمه(س) هستند. کدام یک از شما سهم و بهره ای چون من دارا هستید؟! چون نامه حضرت به معاویه رسید و از مضمون آن آگاه شد، دستور داد، آن را از اهالی شام پنهان بدارند، تا آنها متوجه حقانیت علی نشوند.[۱۹] در شعری که منسوب به آن حضرت است، می فرماید:

من به فاطمه و فرزندانش مباهات می کنم! آن گاه به رسول خدا افتخار می کنم در آن هنگام که فاطمه را به همسری من در آورد![۲۰] ۵ هجری از عمویش نقل می کند که از علی(ع) شنیدم که فرمود: سخنی بر زبان جاری می کنم که هر کس بعد از من آن را تکرار کند، بسیار درغگو است. من بنده خدا و برادر رسول خدا و وارث پیامبر رحمت می باشم و سرور زنان امت را به همسری خود برگزیدم و من بهترین اوصیا می باشم.[۲۱] شخصیت بزرگی چون علی(ع) به همسری بانوی بانوان افتخار می کند و همسری با او را برای خود فضیلت و ملاک برتری بر دیگران و شایستگی پذیرش مسوولیتهای سنگینی چون رهبری جهان اسلام می داند.

سوم: فاطمه(س) از منظر خویش

بانوی بزرگ اسلام در موارد چندی در باره خود سخن گفته است. از جمله حضرت در ضمن خطبه مفصلی که بعد