پاورپوینت کامل بهزاد در نگارهای ایرانی ۹۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بهزاد در نگارهای ایرانی ۹۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بهزاد در نگارهای ایرانی ۹۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بهزاد در نگارهای ایرانی ۹۹ اسلاید در PowerPoint :

>

گفتگو با زنان پژوهشگر و نگارگر در همایش بین المللی کمال الدین بهزاد

هنر در هر عصر و زمان، ابزاری برای تعالی روح و راهی برای بیان احساسات و عواطف درونی بوده و در نزد ایرانیان از اهمیت خاصی برخوردار است. دلبستگی و شیفتگی ایرانیان به هنر سبب تنوع و زیبایی میراث فرهنگی ما بوده، که زبانزد جهانیان بوده و هست. در این میان، «کمال الدین بهزاد» در زمان و عصر خویش با دریافت زیبایی، میدانی وسیع به پهنای تاریخ ایران در عالم هنر می گشاید. آزاد بودن از قالب های کلیشه ای، او را به آسمان طلایی پیوند می زند و بهزاد، شاعرانه به طبیعت ترنم می بخشد. درختان رقصان، تپه های پرچین و شکن، آرایش های پیچیده معماری و در نهایت تلفیق چشم نواز معماری و طبیعت، راز اسرار طبیعت را از منظر بهزاد به نظاره می گذارد؛ و صخره های فیروزه ای و گل بهی دست به آسمان طلایی می گشاید، تا ژرف نگری هنرمند نگارگر، یعنی بهزاد را هویدا سازد. روح سرکش و بی قرار بهزاد در مکتبی سیراب می شود که ادبا و فضلای بسیاری را در خود دارد و حاصل این مجالست، هنری می آفریند که مختص زمانی خاص نباشد و بتواند حضور پرفروغ استاد «کمال الدین بهزاد» را در پهنه جهانی ماندگار کند.

به بهانه برگزاری «همایش بین المللی کمال الدین بهزاد»، برای آشنایی با این هنرمند و دیگر محققان و پژوهشگران عرصه نگارگری، گفتگویی با چند تن از زنان نگارگر ترتیب دادیم.

خانم اشرف السادات موسوی لر

ابتدا با دکتر «اشرف السادات موسوی لر»، عضو هیئت علمی «همایش بین المللی کمال الدین بهزاد» به گفتگو نشستیم. وی با مدرک فوق لیسانس گرافیک، عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا و عضو گروه تجسمی فرهنگستان هنر است. خانم «موسوی لر» همچنین به عنوان سردبیر مجله پژوهشی دانشکده هنر، دانشگاه الزهرا با عنوان «جلوه هنر» فعالیت می کند. وی تز دکترای خود را نیز به بررسی ابعاد گرافیکی نگاره های کمال الدین بهزاد اختصاص داده است.

خانم «موسوی لر»، در ابتدا از هنر نگارگری برایمان بگویید. اینکه آیا نگارگری یک هنر کاملاً ایرانی است؟

نگارگری، هنر ظریف تصویرگری است که دارای کیفیت تزئینی نیز هست و می توان به ظرافت آن، هم به لحاظ قالب و هم محتوا اشاره کرد. از نظر قالب بصری، هنر تصویری است که از نقوش ریزنقش بهره گرفته و به ذره گرایی مشهور است. از نظر محتوا نیز معطوف به عرفان و ادبیات و نکته سنجی است؛ چرا که روند شکل گیری تمامی گونه تولید هنری، معمولاً در زمره هنرهای منحصر به فرد و زیباتر قرار گرفته و دارای محتوای غنی است. نگارگری ایرانی زیباترین واژه ای است که به جای واژه غلط «مینیاتور ایرانی» به کار گرفته شده است. نقاشی ریزنقش، منحصر به ایران نیست؛ اصول و مبانی ای که در نگارگری ایرانی وجود دارد، طبق زیبایی شناسی و جهان بینی و ذوق و اصالت های فرهنگی هنری ایران است و تفاوت های اساسی با نقاشی های قرون وسطی و نقاشی های چینی و مینیاتورهای فرهنگی دارد.

برویم سر اصل مطلب و مطالعات شما در باره بهزاد!

در اصل از سال ۱۳۷۸ شروع به تحقیق در زمینه دکترای پژوهشی خود کردم و در همان زمان در یکی از تحقیقاتم، کمال الدین بهزاد را هم عصر با لئوناردو داوینچی یافتم و یک مطالعه تطبیقی روی آثار و ایده های مشترک آن دو انجام و به نتایج جالبی نیز دست یافتم. علاوه بر اینکه صراحت و ایجاز آثار بهزاد برایم جذاب بود و به عنوان یک گرافیست، سنخیتی خاص با بهزاد احساس می کردم و به نوعی تأثیراتی که از بهزاد می گرفتم نسبت به دیگر بزرگان نگارگری، بیشتر بود.

شما به عنوان یک گرافیست چه نوع سنخیتی با بهزاد احساس می کنید؟

یکی از اصول محتوایی و واحدهای آموزشی گرافیک، ساده سازی است. یعنی گرافیست کسی است که موجزترین و ساده ترین تصویر را ارائه کند، به طوری که تأثیرگذارترین نحوه ارتباط تصویری باشد. به این صورت که مطلب و ایده ها را پالایش یافته و خیلی جوهره وار مطرح کند. چون در این عصر و با توجه به گستردگی ارتباطات و کمبود وقت، نباید مسائل را زیاد پیچیده ارائه کنیم. پس ترجیح داده می شود که ساده ترین نحوه و سریع ترین نتیجه از دیدن یک پوستر یا آرم گرفته شود. کارهای بهزاد هم دقیقاً به همین صورت است، یعنی با اندکی تأمل به سرعت به مفهوم می رسیم، البته مفاهیمی که بهزاد به کار برده است بسیار عرفانی و والاست. این سرعت انتقال مفهوم، هنر بهزاد است که از نظر گرافیکی، بسیار برای من جالب است. اگر مخاطب آثار بهزاد قرن ها نیز با او فاصله داشته باشد، در رسیدن به مفاهیم مشکلی نخواهد داشت.

آیا بهزاد در این مورد با دیگر نگارگران متفاوت است و این نکته در آثار وی به عنوان یک شاخصه مطرح است؟

بله، شاخص است. چرا که نگارگرانی که بعد از او بوده اند، تحت تأثیر هنر او قرار گرفته اند و این تأثیرپذیری آنقدر زیاد بوده است که وی هنر زمان خودش را متأثر کرده و «مکتب بهزاد» را به وجود آورده است. این شاخصه مورد توجه معاصران او، همین طور دوره های بعد از او به جهانیان بوده است. ویژگی دیگر تفاوت آثار بهزاد با دیگران، تخت بودن رنگ ها و خطوط کناره نما است که کاملاً با گرافیک امروز سنخیت دارد. در گرافیک امروز و در تبلیغات، رنگ های تخت و خطوط قوی در جذب نگاه مخاطب، حرف اول را می زند.

ساده کردن اشکال و همچنین توجه بهزاد به جامعه اش نیز قابل اعتنا است. با آنکه او مثل نگارگران و دیگر نقاشان عصر خودش تحت نفوذ دربار قرار داشت و می توانست تنها موضوعات درباری را در نظر بگیرد، ولی او به اجتماع خودش توجه نشان داده است. در اصل، بهزاد، کارگردان تضادهاست. به عنوان مثال در یکی از آثار استثنایی توانسته است سطح بسیار ساده و دیوار بدون تزئین «قصر خورنق» را با ترکیب بندی اشکال، اشیا و رنگ های متضاد به یک هارمونی از تضادهای رنگی و حالت های ایستا و پویا تبدیل کند. این موضوعی است که در تابلوی «شام آخر» داوینچی هم دیده می شود. بهزاد همانند داوینچی بوده، اما تبلیغاتی که روی داوینچی شده روی بهزاد و آثارش صورت نگرفته است.

همان گونه که گفتید، بهزاد هم عصر با نقاش بزرگی مثل لئوناردو داوینچی بوده است. شاید اگر از هر فرد عادی پرسیده شود که داوینچی کیست، او را می شناسد، اما اگر از همان افراد و حتی برخی دانشجوها و تحصیلکرده ها بپرسیم که بهزاد کیست، او را نشناسند. دلیل این نکته را چه می دانید، آیا واقعاً داوینچی مهم تر و بزرگ تر از بهزاد بوده است یا تبلیغات برای او بیشتر بوده است؟

دقیقاً این شناخت و معروفیت، حاصل تبلیغات است. ما اگر مفاخر فرهنگی و هنری مان را نمی شناسیم، دلیل بر کوچکی آنها نیست، بلکه دلیل بر کم اطلاعی خود ما است. به کتاب های قطور تاریخ هنر نگاه کنید و ببینید چقدر از حجم این کتاب به هنر ایران و در بخش هنر ایران چقدر به هنر نگارگری و در هنر نگارگری چقدر به بهزاد پرداخته شده است. در اکثر کتاب های هنر، هنر ایران با بهزاد شناخته شده است. در حال حاضر بر سر تعلق هنر نگارگری مناقشه ای بین هنرهای تجسمی، سنتی و صنایع دستی وجود دارد. چون هر سه گروه به نوعی نگارگری و کمال الدین بهزاد را متعلق به خودشان می دانند. در حالی که بهزاد در انحصار هیچ کس نیست. او معرّف هویت ما و نمادی از هنر ایران برای جهانیان است. از دیدگاه سنتی حاکم بر آموزش هنر نگارگری، این گونه به نظر می رسد که نگارگری متعلق به هنرهای سنتی است. از دیدگاه تزئین گرایی به نوعی با صنایع دستی همگونی دارد. در زمینه هنرهای تجسمی، دیدگاههای نگارگری بدیعی در آثار بهزاد وجود دارد؛ یعنی اصول و مبانی زیبایی شناسی، او را به هنرهای تجسمی مرتبط می کند. پس نمی توان گفت که نگارگری و کمال الدین بهزاد متعلق به گروه یا رشته هنری، هنر خاصی است. نگارگری، هنری است که می تواند به همه هنرها مرتبط باشد و همه هنرها می توانند از آن الهام بگیرند و از آن استفاده کنند.

با توجه به این نکته که در دانشگاههای ما رشته ای به نام «نگارگری» به طور مستقل وجود ندارد، چقدر لزوم گذاشتن چنین رشته ای را در دانشگاه حس می کنید؟

نظام آموزشی دانشگاهی ما بسیار کلی طراحی شده است و تخصص گرایی در آن بسیار کم دیده می شود. این یکی از مسائلی است که اخیراً توجه بسیاری به آن شده است. اطلاع دارم که قرار است رشته ای به نام نگارگری یا نقاشی ایرانی در دانشگاهها تدریس شود. ما قبل از آنکه به وجود و لزوم چنین رشته ای در دانشگاهها توجه داشته باشیم، به مناقشه گروه بندی های هنری پرداخته ایم. به این صورت، آنقدر که به زیرگروه بودن این هنر توجه شده به خود آن توجه نشده است. در حقیقت ما به یک وفاق در رشته های هنری نیاز داریم. وجود چنین رشته ای بسیار لازم و مهم است و باید تمام رشته های هنری ما و حتی گرافیک، نگاهی جدی به هنر نگارگری داشته باشند. من حتی معتقدم در زمینه نمادگرایی، هنرمندان ما در چهارهزار سال پیش تجربه های موفقی داشته اند و اصلاً به این صورت نیست که این رشته از خارج آمده باشد. بزرگ ترین گرافیست های ما چهار هزار سال پیش نمادها را به شکل نشانه های امروزی بر روی سفال می آوردند. آنها قشنگ ترین اشکال حیوانات و طبیعت را با کمترین امکانات و اِلمان های تصویری طراحی کرده اند، پس نمی توانیم بگوییم که گرافیک به این معنا فقط ۳۰ تا ۴۰ سال است که در ایران مطرح شده است. پس گرافیک یک هنر وارداتی نیست، بلکه نام آن فرنگی است؛ معادل ارتباط تصویری و چون گرافیک با مسائل روز عجین است، باید مسائل زمان خودش را درک کند. بنابراین هنرمند گرافیست امروزی به این نیاز دارد که با هنر نگارگری آشنا باشد، چون اصول و مبانی زیبایی شناسی در نگارگری وجود دارد. این بحث، بخشی از تز دکترای من است.

آیا نگارگری این توانایی بالقوه را دارد که در دانشگاه به صورت یک رشته مجزا تدریس شود؟

در ازبکستان دانشگاه طراحی ملی کمال الدین بهزاد تاشکند وجود دارد. تأسف آور است که ما در ایران ادعا می کنیم بهزاد در خراسان بزرگ متولد شده و در تبریز هنرش را توسعه داده است، ولی تاکنون آموزشگاه یا پژوهشگاهی به نام این مرد بزرگ ایجاد نکرده ایم. اخیراً دانشگاه الزهرا، گالری کمال الدین بهزاد را به همت ریاست دانشگاه راه اندازی کرده است. باید بگویم غیر از بهزاد، افرادی هستند که ما آنها را نمی شناسیم. اطلاعات تاریخی ما اغلب بر اساس تحقیقاتی است که از خارج به ما منتقل شده است. چون خارجی ها ذخایر فرهنگی ما را بهتر شناخته اند.

وقتی ازبکستان برای بهزاد همایش می گیرد، ما نیز به این فکر می افتیم که همایش برگزار کنیم. ما حداقل باید برای ده سال آینده برنامه ریزی فرهنگی داشته باشیم. تاریخ تولد و وفات اصلاً مهم نیست، بلکه حیات فرهنگی اشخاص مهم است. به نظر من کمال الدین بهزاد هنوز هم زنده است، چون ما هنوز به آثارش توجه داریم و از سبک او تأثیر می گیریم.

با توجه به اینکه شما عضو هیئت علمی همایش بین المللی کمال الدین بهزاد بودید چه اصول و معیارهایی را در انتخاب آثار و مقالات به کار برده اید؟ در واقع سؤال این است آیا از فاکتورها و معیارهای علمی استفاده شده است؟

معیار سنجش و انتخاب، کاملاً علمی بوده و بعد از مطالعه دقیق مقاله، آن را در جلسه ای که تمام اعضا حضور داشتند مطرح می کردیم و تمام اعضا در مورد مقاله نظر می دادند. نگارش مقالات پژوهشی، منابع و اسناد معتبر در ارجاعات و نظرات و نتایج منطقی ایده ها و طرح هایی که بر اساس تحلیل های بدیع، تشریح شده بود یکی از معیارهای ما بود. مقاله های فراوانی داشتیم که بخشی از آنها فقط بازخوانی و تکرار تاریخ بود و هیچ ایده جدید یا نتیجه گیری تازه و خاصی در آنها دیده نمی شد. از طرفی یک سری مقاله داشتیم که بسیار عالی بود و ایده های جدید را مطرح می کرد. هنرمندان تجسمی بیشتر دوست دارند با هنرشان حرف بزنند و معمولاً نقد و تفسیر را به گروههای دیگر واگذار می کنند. شاهد بر این مدعا، انگشت شمار بودن مجله علمی و پژوهشی در رشته های هنری کشور است. ما چه در این همایش و چه در همایش های دیگر با این معضل درگیر هستیم و معمولاً هنرمندی که هم قلم بزند و هم بنویسد، بسیار قلیل است. لازم است ما بخش نقد و تئوری هنر را در نظام آموزشی خودمان ایجاد کنیم. ما هر چه که داریم برمی گردد به ذخایر هنری کشورمان و نقد و مقاله نسبت به این ذخایر با دیدگاه و قلم ایرانیان بسیار اندک است.

با برگزاری این همایش و معرفی بهزاد، چه دستاوردی نصیب هنر ایرانی شد؟

هر هنرمندی تا هنر سرزمین خود را نشناسد، انتظار آفرینش اصیل را نباید از خود داشته باشد. بهترین دستاورد شناخت مبانی هنر و هنرمند، ایران است. برگزاری همایش ها ما را متوجه کمبودها می کند و ما پس از برگزاری سعی می کنیم این کمبودها را جبران کنیم. به نظر من همایش، شروع یک کار جدید است. مقاله های زیادی در این همایش در مورد بهزاد به دست ما رسید اما اطمینان دارم که مقاله های بهتر از اینها هم وجود دارد. فکر می کنم باید بنیادهای پژوهشی ایجاد شود و عده ای «متخصص بهزاد» در آن تربیت شوند، پژوهش کنند و به این سؤال ها پاسخ های منطقی و قابل اجرا داده شود: نگارگری را چگونه پاسخ های منطقی و قابل اجرا داده شود؟ نگارگری را چگونه آموزش دهیم؟ در بخش آموزشی هنر تا چه اندازه موفق هستیم و چه راهکارهایی را باید انتخاب کنیم تا موفق تر باشیم؟

با توجه به اینکه آثار این هنرمند در چند موزه معروف جهان در کشورهایی مثل فرانسه و انگلستان نگهداری می شود، آیا پیشنهادی برای جمع آوری آثار بهزاد داشته اید؟

این آرزوی همه هنرمندان ایران است. اگر دولت و مسئولان فرهنگی می توانستند حتی بخشی از آثار او را بازگردانند، یا همانند کاری که چند سال قبل در مورد معاوضه شاهنامه شاه طهماسبی (هوتون) داشتند، با آثار دیگر هم انجام دهند، موفقیت بزرگی نصیب ما خواهد شد.

مقاله ای که شما در همایش بهزاد ارائه کردید، تحت عنوان زیبایی شنایی ایرانی – اسلامی در آثار کمال الدین بهزاد بود، آیا شما بهزاد را در نماد هنر ایرانی – اسلامی می دانید؟

در زمانی که هنر نگارگری ایران تأثیراتی هر چند اندک از هنر اقوام مهاجم گرفته بود سعی در رسیدن به خلوص هنر نگارگری با هویت ایرانی در سبک بهزاد مشاهده می شود. این تحقیق از آن جهت دارای اهمیت است که وجوه اشتراک آثار بهزاد را با مبانی اصیل هنر ایرانی مطابقت داده و به طور تحلیلی ارائه می دهد. همان طور که گفتم آثار کمال الدین بهزاد در زمره پالایش یافته ترین اسناد تاریخ هنر نگارگری ایران است، که زیبایی شناسی ایرانی – اسلامی مشهود در آنها، توانسته تحول و پویایی قابل توجهی به آثار وی به هنر نگارگری ایران ارائه دهد و به مثابه منشور زیبایی شناسی ایرانی – اسلامی قلمداد شود.

هنوز از کوچه های رنگ باخته خاوران، از پشت باغ های دلفریب خراسان و ماوراءالنهر، صدای چکاچک شمشیرهای مغول و بوی تازه خون شهیدان عشق به مشام می رسید، شعر زخمگین عطار، آن پیر عارف که به زخم تاتاریان جاودان شد به زیر لب مادران آن سال ها زمزمه می شد.

هرات، فرسنگ ها دورتر از سمرقند بزرگ و زیبای تیمور، چشم انتظار کسی است. باغ هایش، چشمه سار و دشت و دمنش، صدای پای کسی را می شنود. و سرانجام کودک خیال پرداز هرات از پس کوچه باغ های شهر سرازیر می شود. هنوز بر صورت او سبزی جوانی نرو