پاورپوینت کامل نمای نزدیک ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نمای نزدیک ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نمای نزدیک ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نمای نزدیک ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

>

چند روز پیش دست ها را به جیب برده و قدم زنان آمده بودیم توی خیابان. تصمیم داشتیم سوژه ای داغ بیابیم و آن را برای «دیوار آرزوها» بفرستیم. برای نیل به هدف مان گوش ها را تیز، چشم ها را ریز، موها را سیخ نموده و با دقت یک ژورنالیست لارژ اطراف و اکناف را می پاییدیم. هوای ملسی بالای سرمان در جریان بود و وادارمان می ساخت از حال و هوای «سوژه یابی» بیاییم بیرون؛ اما به شنیدن صدای بوق نکره ای، ترمز دلخراشی یا گفتمان غیر محترمانه ای، لطافت هوا مثل چی، فراموش مان می شد. مقداری راه که رفته بودیم و چیز باحالی به تورمان نخورده بود، تصمیم گرفتیم جهت تنوع بیفتیم در کوچه ای فرعی. در کوچه، پرنده پر نمی زد. از بابت آن خلوتی به وجد آمدیم. به سرمان زد سوت زیری هم، زیر لب داشته باشیم. همین که صدای دلنواز سوت مان به گوش مان آمد مزاحمی از روبه رو پیچید توی کوچه و عیش مان را تیش کرد. بالاجبار سوت مان را بریده و قیافه ای مؤدب و متشخص برای خود ساختیم. اما آن مرد همچنان آمد و آمد تا به ما نزدیک شد. نامبرده به چند متری مان رسیده بود که به ناگاه کپ نموده و با گردنی کشیده به مانند زرافه ها بهمان زل زد. ما که از این حرکت ضد اخلاقی بسیار جا خورده بودیم دیگر قدم از قدم برنداشته و مثل سریش به زمین چسبیدیم. آن مرد کاملاً توپر و سرخ و سفید بود و همین طوری جلو و جلوتر آمد تا به یک متری مان رسید. پس از وارسی نسبتاً طولانی مدت وجنات مان، صلاح را در این دید ما را به بغل کشیده و مثل چی ماچ و بوسه مان نماید. ما که در حال آب لمبوشدن بودیم، با انزجار خود را رهانیدیم و با تلخکامی و ترشرویی، آثار باقی مانده از ماچ و بوسه ها را با پشت دست پاک نمودیم. لیکن وی رهایمان نساخت و با خوشحالی زایدالوصفی پرسید: «اِ، خودتی؟ چه عوض شده ای!»

ما که خشمناک، همچون ببر تیرخورده به وی می نگریستیم، فکر کردیم از نام و نشانی و کنیه اش بپرسیم که امان مان نداد.

– بابا، حواست کجاست؟ منم، من. منصورخطر.

به ذهن مان فشار آوردیم.

– ای بابا، مدرسه معرفت، سوم راهنمایی، تو میزِ اول بودی من میزِ آخر. منصورم، منصورخطر!

بار دیگر به مخچه و بصل النخاع مان مراجعه نمودیم. سال های دور. سال هایی که مثل برق و باد آمدند و رفتند. اندکی فسفر مغز که سوزاندیم، خاطراتی و لو ناچیز برایمان زنده شد و به جان کندنی قیافه منصور چارُقچی یادمان آمد. بچه تُخس و دیلاقی بود که تفننی مدرسه می آمد و یکراست می رفت میز آخر می نشست. بس که سر به سر معلم ها می گذاشت بهش می گفتیم، منصورخطر.

وقتی دید گره پیشانی و چین و چروک های صورت مان یکی یکی باز می شوند، بو بُرد او را شناخته ایم. دوباره و سه باره ما را به بغل کشیده و دوباره و سه باره صورت مان را تُفی کرد.

– آره، خودمم. شناختی؟ تو چه نحیف موندی؟

تیز، پیش خودمان هیکل مان را با منصور چارقچی مقایسه نمودیم. نهایتاً به این نتیجه رهنمودن گشتیم همکلاسی سابق مان از ما بیشتر و بهتر می خورد. در تفکرات مان بودیم که امان مان نداد: «بابا ایول، شنیده بودم کارت گرفته. واسه خودت یلی شدی. دِ، بی معرفت، توی نوشته هات یه اسمی هم از فقیر فقرا و رفقا ببر. به خدا گناه دارند.»

ما پا به پا شده و ابراز تواضع نمودیم. خاطرنشان داشتیم نوشته هایمان مرهون سوژه هایی است که در خیابان ها و بیابان ها به چنگ می آوریم و اصلاً رهایشان نمی کنیم. منصور گفت: «جونِ آقا اگه ولت کنم. پی سوژه ای؟ من خودم سوژه ام. سوژه بیست.» و ادامه داد: «بریم کافی شاپ یه چیزی بزنیم.»

اسم کافی شاپ که آمد ستون فقرات مان تیر کشید و شاخک های سرمان به اهتزاز در آمدند. قصد داشتیم آبرومندانه وضعیت مان را ماست مالی بفرماییم و به بهانه های واهی، پیف و چخ و اَخ بودن کافی شاپ ها و «کافی شاپ هم کافی شاپ های قدیم»، برای وی ادا و اصول دربیاوریم و دست