پاورپوینت کامل جویبار عطوفت از قله معرفت؛ نگاهی به زندگی آیت الله مرعشی نجفی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جویبار عطوفت از قله معرفت؛ نگاهی به زندگی آیت الله مرعشی نجفی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جویبار عطوفت از قله معرفت؛ نگاهی به زندگی آیت الله مرعشی نجفی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جویبار عطوفت از قله معرفت؛ نگاهی به زندگی آیت الله مرعشی نجفی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی به زندگی آیت اللَّه مرعشی نجفی با تأکید بر دوران کودکی و نوجوانی، روابط خانوادگی و اخلاقی

نگهبان مرزهای فضیلت

فقیه اهل بیت، مرجع عالی قدر و نگهبان مرزهای فضیلت، آیت اللَّه العظمی مرعشی نجفی(ره) عمر بابرکت و پرفیض خویش را در بوستان معرفت و گلستان پارسایی به سر آورد و با تمامی توان کوشید تا مشعل شریعت را روشن نگه دارد. او در زمره معدود فرزانگانی است که عرشیان و قدسیان بهتر از خاکیان با وی آشنایی دارند چرا که ستاره ای پر پرتو در آسمان فضل و کمال به شمار می رود. او نزدیک به هشتاد سال به تدریس و تربیت شاگردان مکتب ائمه(ع) پرداخت. به علاوه انسان مهذّب و وارسته ای بود که رفتارش گفته هایش را تصدیق می نمود و از این جهت از او به عنوان نمونه ای از اسوه های برجسته اخلاقی و فضایل و مکارم عالی و شخصیتی که همگان وی را به عنوان عالم عامل، پارسا و اهل تزکیه یاد کرده اند، معروف و مشهور می باشد. عشق، ارادت و توسل به پیشگاه خاندان طهارت(ع) در تمام زوایای زندگی این مرجع بلندپایه به وضوح قابل مشاهده بود. ایشان از دوران تحصیل در نجف اشرف یعنی از حدود سال ۱۳۲۰ه.ق، که سنین خردسالی را سپری می نمود به کتاب، مطالعه و کتابخانه علاقه مند گردید. دیری نگذشت که این اشتیاق به عشق حیرت آور تبدیل گشت چنان که روزها گرسنگی می کشید تا بتواند کتابی را تهیه نماید. میل وافر به بررسی آثار مشاهیر جهان اسلام و ملل دیگر وی را به خواندنی نقادانه، موشکافانه و عمیق وادار کرد. او که شاهد به غارت رفتن منابع ارزشمند دینی و نسخه های نفیس خطی بود، نمی توانست نسبت به این وضع اسفبار سکوت اختیار کند و دست روی دست بگذارد. از این رو با وجود عدم توان مالی، لحظه ای درنگ ننمود و در گردآوری این میراث گرانقدر و مرواریدهای معرفت از هیچ تلاشی فروگذاری نکرد؛ هر چند در این مسیر با دشواری های فراوانی دست به گریبان شد. برای جبران ناتوانی مالی، شب ها در کارگاه برنج کوبی در نجف به کار پرداخت، روزها روزه گرفت و نماز استیجاری خواند و غالب اوقات یک وعده از غذایش را حذف نمود و درآمد به دست آمده را صرف خرید این گوهرهای گرانبها کرد. گاهی هم عبا، قبا و یا کفش هایش را گرو می گذاشت تا کتاب مورد نظر به دست موریانه های اندیشه و معارف نیفتد.

به این ترتیب کوشش های مداوم و خستگی ناپذیر ایشان ثمر داد و بسیاری از نُسخ خطی، کتب نادر و باارزش فراهم گردید. محصول این حرکت بابرکت کتابخانه ای بزرگ و کم نظیر در شهر مقدس قم می باشد که به دلیل نسخه های خطی کمیاب و احیاناً منحصر به فرد، مورد توجه روزافزون دانشوران و شخصیت های برجسته جهان و مراکز علمی، تحقیقاتی و فرهنگی کشورهای گوناگون قرار گرفته است. هم اکنون این کتابخانه با بیش از چهارصد مؤسسه علمی، دانشگاهی و کتابخانه ای در سراسر جهان ارتباط دارد و هر روز میزبان گروه زیادی از طالبان علم، دانشوران و نویسندگان از نقاط مختلف گیتی است. این شهرت و برجستگی مدیون کوشش ها و زحمات مستمر حضرت آیت اللَّه مرعشی نجفی است که طی بیش از هشتاد سال خون دل خوردن چنین مجموعه ای گرانسنگ را در یک جا فراهم آورد و همه را در طبق اخلاص نهاد و وقف جامعه اسلامی نمود. در مرحله بعد رهین تلاش های خالصانه و عاشقانه فرزند ایشان حجت الاسلام و المسلمین دکتر سیدمحمود مرعشی نجفی است که در گسترش و رشد فزاینده آنچه به لحاظ کیفی و چه از نظر کمّی تلاش بسیار کرده است.[۱]

خاندان خوش نام

نسب آیت اللَّه مرعشی پس از سی و سه واسطه از طریق زید شهید به حضرت امام سجاد(ع) می رسد. سادات مرعشی، حسینی هستند و جدّ اعلای این سلسله، سیدعلی مرعشی نام دارد که در شهر مرعش، در حوالی مرزهای سوریه و ترکیه و جزو قلمرو ترکیه، زندگی می کرد. وی در قرن سوم به ایران مهاجرت و ظاهراً در مازندران ازدواج نمود. هسته مرکزی مرعشی های ایران، طبرستان بود و گرایش به تشیع مردمان خطّه شمال، مرهون زحمات این خاندان است. سیدقوام الدین مشهور به میربزرگ حکیم و فرمانروایی بوده که در قرن هفتم هجری در شهر آمل حکومت می کرده است و هم اکنون مرقدش در سبزه میدان آمل، بارگاه و صحن و سرایی دارد. از زمان صفویه بار دیگر مرعشی ها نضج گرفتند و با حاکمان این طایفه وصلت کردند. مادر شاه عباس اول، بانویی از همین خاندان است.[۲]

اجداد آیت اللَّه مرعشی از بزرگ ترین خاندان علویین هستند که از میان آنان عالمان، حکیمان، اطبا، ریاضی دانان و وزیرانی برخاسته است که شرح حال شان در منابع رجالی و تاریخی درج می باشد.[۳] سیدالحکما شرف الدین مرعشی که پس از طی مدارج علمی به مقام اجتهاد و فقاهت نائل شد، جد آیت اللَّه مرعشی است. وی دارای ابتکارات و خلاقیت های ویژه ای بود. او با استفاده از اصول شیمیایی، زنبور عسل درست می کرد. این زنبورها نخست سفیدرنگ، بی حس و بی حرکت بودند اما پس از تابش آفتاب حالت عادی پیدا می کردند. در دورانی که به طبابت مشغول بود، شنید در اروپا دندان مصنوعی ساخته اند. او دست به کار شد و بدون دیدن آن دندان ها از عاج یا استخوان فیل، دندان مصنوعی ساخت که بر خلاف نوع اروپایی، لثه اش از لاک نبود تا مزه غذا را عوض کند بلکه از اختراعات ترکیبی خود آن دانشمند بود. وی در میان دندان های فک بالا و پایین یک فقره فنر از جنس طلا تهیه کرده بود که موقع باز و بسته کردن دندان ها موافق دلخواه عمل کند. کاشت دندان در لثه طبیعی، از ابتکارات اوست. این دندان ها که سالیان متمادی در اختیار آیت اللَّه مرعشی بود، اکنون در موزه تاریخ پزشکی ایران نگهداری می شود. سیدالحکما، از ۱۱۴ سال عمر بابرکت، ۸۰ سال به طبابت و حکمت مشغول بود و در سال ۱۳۱۶ه.ق، در تبریز درگذشت و در نجف دفن گردید.[۴]

پدر و مادر

پدر آیت اللَّه مرعشی علامه سیدشمس الدین محمود مرعشی در سال ۱۲۷۰ه.ق، در نجف اشرف دیده به جهان گشود و در بوستان معرفت و معنویت، دوران شکوفایی را گذرانید و علوم گوناگون اسلامی چون فقه، اصول، انساب، عرفان، علوم تجربی، ریاضی و… را نزد استادان مشهور و خُبره فرا گرفت تا آنکه در زمره مشاهیر این علوم در آمد و خود به تدریس و تألیف متون دینی و علمی روی آورد. سیدشمس الدین نخست در سال ۱۳۱۱، با علویه بی بی فاطمه سبزواری دختر سیدحسین حسینی در تهران ازدواج کرد و از او دارای یک فرزند به نام علی گردید. اما این پیوند استمرار نیافت و منجر به متارکه شد. ازدواج مجدد ایشان با علویه صاحبه خانم دختر آیت اللَّه سیدابوالقاسم پسر آیت اللَّه آقا سیدمهدی حسینی در سال ۱۳۱۴ه.ق صورت گرفت. نَسَب این بانو به حضرت علی اصغر – فرزند امام زین العابدین(ع) – می رسد. حاصل این ازدواج، دو پسر و دو دختر بود: سیدشهاب الدین، سیدضیاءالدین، فاطمه خانم ملقب به خانم نجفی و مرضیه خانم. در نیاکان مادری آیت اللَّه مرعشی نیز شخصیت های بزرگی در عالَم علم و فضیلت و تقوا ظهور کردند. از جده های مادری وی، دختر علامه سیدمحمد موسوی عاملی دخترزاده شهید ثانی است و دیگری از نوادگان علامه شهید میرداماد است.[۵]

ولادت و نامگذاری

سیدمحمود مرعشی و همسرش در نجف در خانه ای ساده اما در کمال صفا و محبت روزگار می گذرانیدند. آنان در بین الطلوعین روز پنجشنبه ۲۰ صفر ۱۳۱۵ه.ق (۱۲۷۶ه.ش)، در موجی از شادی و شعف قرار گرفتند زیرا چشم شان به روی نوزادی خجسته روشن شد. درخت امیدشان در باغ آرزو به بار نشست؛ بهار زندگی آن زوج جوان رونقی شکوهمند یافت و آن آشیانه محقر زینتی دیگر به خود گرفت. با ولادت این کودک فرخنده صدای سپاس، حمد و شکر و دعا از خانه سیدمحمود به درگاه خداوند متعال بلند گردید و مادر پس از آن همه رنج و زحمت دوران بارداری و مدت ها چشم انتظاری با شوقی زایدالوصف خدای خویش را شکر می گفت چرا که کودک خود را با سلامت و سربلندی به دنیا آورده بود. این شادی ها و سرورها تمامی رنج ها و آلام او را به بوته فراموشی سپرد.

انتخاب نام نیک برای کودک بیانگر شخصیت دینی و فکری و طرز نگرش و میزان علایق والدین است. هر چه نام آشناتر و پرمحتواتر باشد در شکل گیری ابعاد گوناگون شخصیت طفل تأثیرگذارتر است. بدین خاطر در فرهنگ اسلامی انتخاب نام جهت فرزندان اهمیت وافری دارد و برای مراسم نامگذاری، آداب ویژه ای در نظر گرفته شده است. بر اساس سنت های خانوادگی در نجف رسم بر این بود که هر مولودی را نزد علما می بردند تا نامی برایش مشخص کنند. این طفل را پس از ولادت، تطهیر و تنظیف، به آستان مقدس علوی دخیل نمودند. در واقع نخستین روزهای زندگی وی با رایحه عطرآگین و باقداست ضریح امیر مؤمنان(ع) عبیرآگین گشت. سپس کودک را نزد محدث نوری بردند که وی پس از گفتن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ، نام خودشان یعنی «محمدحسین» را برایش تعیین نمودند. اگرچه امروزه ایشان به چنین نامی معروف نمی باشند، بعد او را خدمت زاهد زمان و شیخ فقها و مجتهدین میرزا حسین بن میرزا خلیل بردند و آن فقیه عارف اسم «آقانجفی» را مرحمت نمود. سپس نوزاد را خدمت عارف معروف سیدمرتضی کشمیری بردند و آن جمال سالکان و زینت عارفان، کنیه «ابوالمعالی» را برای آن کودک تعیین نمود. همچنین وی را خدمت آیت اللَّه سیداسماعیل صدر بردند که آن سید فقها، لقب «شهاب الدین» را برایش مشخص کرد. در خاتمه نوزاد را به محضر شیخ محمد طه نجف بردند و آن عالم عامل ادعیه و اذکار وارده را در باره طفل قرائت نمود.

ایام کودکی

از الطاف خداوند متعال در باره این کودک نورسته آن بود که در مدت شیرخوارگی، مادرش در طهارت کامل بود و مواظبتش به حدی رسید که حتی در ایام عادت، زنی سید و پاکدامن را مشخص نمود تا فرزند وی را شیر دهد. مادر هیچ گاه بدون وضو به وی شیر نداد و مراقبت نمود که لقمه ای از غذاهای حرام و حتی شبهه ناک به او ندهند. نخستین کانون تربیتی برای این کودک، خانه و اولین مربیان و معلمانش پدر و مادرش بودند. شهاب الدین در دامان مادری رئوف و پاکدامن و تحت نظارت پدری عالم و فرزانه پرورش یافت. روز به روز همراه با رشد بدنی، به شکوفایی فکری و عاطفی و تربیتی می رسید و با شادی ها، بازی ها و گریه های کودکانه والدین را شادمان می ساخت و محل زندگی خویش را پرفروغ تر می نمود. پدر آرزو می کرد که فرزندش در راه کمال و معرفت گام بردارد و چنان پرورش یابد که به سوی خوبی ها سوق داده شود. آموزش هایی که والدین بر اساس آداب شرعی و ارزش های قرآنی و روایی به وی دادند همچون شیری که می خورد با جانش عجین گشت. نخستین کلماتی که در خارج از محیط خانه به شهاب الدین آموزش دادند جمله «هو الفتاح العلیم» بود که آقا شیخ علی رُفَیش نجفی با تیمّن و تبرک به وی آموخت. سپس پدر بزرگوارش او را بار دیگر به روضه مُنوّر و مطهر پیشوای پرهیزگاران حضرت علی(ع) برد و در مقابل ضریح مقدس مولای مؤمنان(ع) خمیرمایه تمامی علوم و معارف بشری، یعنی الفبا را به او آموخت و در همان حرم او را مفتخر به عمامه و کسوت روحانیت ساخت. از آن پس بانوی پرواپیشه و اهل فضل که جدّه پدری اش بود و بی بی شمس اشرف بیگم نام داشت تعلیم و تربیت این طفل را عهده دار گردید. وی نخست نواده خویش را با قرآن مجید آشنا کرد و تمامی این کتاب مقدس را به او تعلیم داد و سپس کتب فارسی، ادبی، فقهی و اخلاقی را به آن کودک آموخت و ادبیات عرب را تا کتاب مغتی اللبیب به وی درس داد. ناگفته نماند این بانوی عالم، فاضل و عابد، صاحب کرامات بود که در تفسیر قرآن مهارت داشت. وی دختر علامه حجت الاسلام حاج سیدمحمد معروف به حاج آقا، مؤلف کتاب مصباح در دعاست که پسرعموی سیدمحمدطباطبایی (پدر علامه طباطبایی، صاحب المیزان) می باشد.[۶]

دکتر سیدمحمود مرعشی در باره نقش این بانو در تربیت پدرش می گوید: بانو شمس اشرف بیگم طباطبایی جدّه ایشان اول بار قرآن را به ابوی می آموزند و در شکل گیری شخصیت ایشان در کودکی خیلی مؤثر بودند.[۷]

به موازات این آموزش ها، اهل خانه در خصوص برخوردهای اخلاقی و اجتماعی فرزندشان دقت هایی خاص داشتند. آیت اللَّه مرعشی نقل کرده است موقعی که چهار سال داشتم یک روز وارد منزل شدم و به مادرم گفتم کسی را در کوچه مشاهده نمودم که پایش می لنگید و این گونه راه می رفت و سپس نحوه قدم برداشتن او را تقلید کردم. مادرم گفت: غیبت کردی و دهانت آلوده شد، بیا آن را آب بکش و بعد مرا لبِ حوض خانه برد و دهانم را شست و تأکید کرد که دیگر این حرف ها را نزن و ادای کسی را در نیاور. مرحوم مرعشی نیز در همین سنین، احترام والدین را مراعات می کرد و بارها طی نصایحی به فرزند ارشد خویش یادآور می گردید: من هیچ گاه والدین خود را آزار ندادم. در کودکی وقتی به من گفتند پدرت را از خواب بیدار کن، دلم نمی آمد او را صدا کنم. آهسته صورتم را به کف پای ایشان می ساییدم تا آرام آرام از بستر برخیزد. ایشان همیشه مرا دعا می کرد و می گفت: فرزندم، خداوند تو را عاقبت به خیر کند.[۸]

در مسیر تعلیم و تربیت

سیدشهاب الدین نزد پدر خویش آیت اللَّه سیدشمس الدین محمود حسینی (متوفی ۱۳۳۸ه.ق) مقدمات غالب علوم متداول را فرا گرفت. پس از دانش اندوزی اولیه، پدرش او را به مدارس جدید فرستاد تا علوم ریاضی، هندسه، جغرافیا و دیگر معارف رایج را یاد بگیرد. وی دروس یادشده را در مدت پنج سال و به صورت شایسته و با نمرات بالایی پشت سر نهاد و با احراز مقام اول، موفق به اخذ گواهی نامه عالی آن زمان گردید. برخی از علوم جدید را پس از اتمام دوره مزبور نزد اساتید خصوصی ادامه داد. او که بنا بر موقعیت خانوادگی از سنین کودکی به آموختن علوم و فنون گوناگون پرداخته بود به تناسب رشد سنی دایره آموزش خویش را گسترش می داد و روز به روز اشتیاقش به فراگیری علوم مختلف افزون می گردید و با بهره وری از آموزش های سابق خویش، تشنه تر از گذشته همچون عاشقی شیفته، سر در پی استاد، پیر و مرشد نهاد و هنگامی که مراد خویش را یافت خاضعانه و متواضعانه سر بر آستان وی سایید و بر خاک قدمش بوسه زد. به این ترتیب از هر شاخساری گلی و از هر بوستانی میوه ای برگرفت و از هر چشمه ای جرعه ها نوشید و نهال جان و فکر خود را بارور و شکوفا ساخت و قد برافراشت و از اقران خویش بر گذشت و مدارج کمال را یکی پس از دیگری پیمود.[۹]

همزمان با این آموزش ها، پدر، وی را برای حضور فعال در عرصه های اجتماعی و فرهنگی مهیا می کرد. سیدشهاب الدین پس از خروج از مدرسه جدید به طبابت روی آورد و برخی از آثار طبّی حکمای سلف را نزد پدر بزرگوارش تحصیل نمود و کتبی را از محضر میرزا محمدعلی معروف به مؤیدالاطبا آموخت. سپس وارد علوم معنوی گردید تا آنکه در سن شانزده سالگی به تفسیر، تمایل پیدا نمود. در سنین بالاتر به فراگیری مقدمات، سطح، دوره خارج فقه و اصول و نیز علوم حدیث و مانند آن اهتمام ورزید تا آنکه به دریافت اجازه روایت از برخی مشاهیر برجسته حوزه نجف و دیگر شخصیت های جهان اسلام نائل گردید و خود به تدریس، تألیف، خدمات علمی و فرهنگی و مانند آن روی آورد و با رسیدن به قله فقاهت و اجتهاد، پرتوافشانی ایشان جلوه ای فراگیر و بابرکت یافت.[۱۰]

در واقع مجاهدت های خستگی ناپذیر و مستمر آیت اللَّه مرعشی در سن بیست و هفت سالگی به ثمر نشست و او را که در راه تحصیل علوم گوناگون یک لحظه دریغ نکرده بود در این مدت کوتاه در زمره علما و فقها در آورد و از وی مجتهدی پرتلاش ساخت و از نظر دانش و فضل در مرتبه ای قرار داد که اَقران بر او غبطه می خوردند. او خود چنین گفته است: هیچ گاه در سنین جوانی به دنبال تمایلات نفسانی نرفتم. همیشه در پی تحصیل علم بودم، به صورتی که شبانه روز بیش از چند ساعت نمی خوابیدم و هر کجا نشانی از استادی یا عالمی و یا جلسه درسی که مفید تشخیص می دادم، می یافتم لحظه ای در رفتن به نزد آن استاد، عالم و جلسه درس درنگ نمی کردم.

گرچه از شخصیتی چون او، این ویژگی دور از انتظار نبود زیرا در خاندانی نشو و نما یافت که همه اهل علم و فضیلت بودند و از سوی دیگر زادگاهش شهری چون نجف است که باب علم و معرفت، رسول اکرم(ص) در آن آرمیده است و نیز در حوزه ای قدم نهاد که یکی از پربارترین ادوار خود