پاورپوینت کامل مجنون دایره جنون (نقد فیلم) ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مجنون دایره جنون (نقد فیلم) ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مجنون دایره جنون (نقد فیلم) ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مجنون دایره جنون (نقد فیلم) ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

>

نام فیلم: همنفس

نویسنده و کارگردان: مهدی فخیم زاده

بازیگران: مهدی فخیم زاده، رؤیا نونهالی، مریلا زارعی، ناصر آقایی

«مهدی فخیم زاده» را باید فیلمسازی دانست که همیشه سعی کرده است تا کلیشه سنتی رایج ذهن مخاطب را نشانه برود و او را در یک رویکرد جدید نسبت به مفاهیم متعارف جامعه شریک سازد و از ذهنیات قطعی و ثابت جامعه، آشنایی زدایی کند. فیلم های «مسافران مهتاب»، «خواستگاری» و «همسر» در زمان خود، داعیه دار عبور از مرزهای تکرارزدگی و روزمرگی ها بودند و با خود مضامین جدیدی را مطرح کردند که تا پیش از آن در سینمای ایران سابقه نداشت.

«فخیم زاده» فیلم «همنفس» را نیز در ادامه همین الگوی هنجارشکنی و سنت گریزی اش، با محوریت تم «انگ زنی و انگ زدایی» ساخته و طرح قصه اش را بر ارائه پیام انسانی اش استوار کرده و همه چیز حتی شخصیت هایش را در راستای تبلور بار دراماتیکی مضمونش به خدمت گرفته است تا مخاطب را به درک درستی از بیماری یا سلامت روانی برساند.

«بهروز» یک بیمار روانی است که نزد برادر و همسر برادرش زندگی می کند. مخاطب در همان سکانس ابتدایی بستنی فروشی، از بیماری «بهروز» در مواجهه با دوستش مطلع می شود اما تا زمانی که «بهروز» در رویارویی با همسر برادرش که به شدت با او در تعارض شخصیتی است، قرار نگرفته، هیچ علایمی از دیوانگی در او نمی یابد؛ در ضمن آنکه او را بسیار مهربان، باهوش و زرنگ می بیند، به طوری که با زیرکی از دست مأمورین پلیس می گریزد؛ با دلسوزی پدرانه ای از کودک بیماری پرستاری می کند؛ خانه در هم ریخته کودکان را تمیز و مرتب می کند و بعد در لحظه آشنایی با مادر کودکان که زنی است به نام «شیرین»، برخورد بسیار منطقی و صادقانه ای را از خود نشان می دهد.

در واقع «بهروز» به عنوان یک پرسوناژ دوست داشتنی در دل بیننده خود را جای می دهد تا سکانس بازگشت «بهروز» به خانه برادرش که مورد اعتراض های پی در پی همسر برادرش قرار می گیرد و او را سؤال پیچ می کند و اعصابش را به هم می ریزد، و در این سکانس «بهروز» از حالت عادی خود خارج شده و با صورتی سرخ و عرق کرده، رگ هایی متورم و چشمانی از حدقه بیرون زده، تند و تند جملاتی را ادا می کند که نه تنها همسر برادر و سایر افراد خانواده اش را می ترساند، بلکه خشونت نهفته در چهره «بهروز»، برای لحظاتی بیننده را نیز دچار وحشتی زودگذر می کند؛ اگر چه با یک جمله برادر «بهروز» که او را به آرامش فرا می خواند، «بهروز» به حالت طبیعی خود برمی گردد.

بیننده تا پایان فیلم با «بهروز» همدردی می کند و حتی در همین سکانس که ما شاهد علایم بروز اختلالات روانی در «بهروز» هستیم، باز هم با او احساس همذات پنداری می کنیم و به این نتیجه می رسیم که هر کسِ دیگری چنین زن برادری داشته باشد، باید دیوانه شود!

البته باید به میزان تأثیر نورپردازی که بازی «فخیم زاده» را در این سکانس درخشان تر می کند، دقت داشت؛ مخصوصاً استفاده از صدای دو رگه و بم «فخیم زاده» که نوعی خشونت معصومانه را با خود به همراه دارد، در انعکاس حالات پریشانی روحی «بهروز» نقش مؤثری دارد.

در کنار «بهروز»، ما با شخصیت «شیرین» آشنا می شویم که بعد از جدایی از همسرش، با دو فرزندش در یک آپارتمان نسبتاً شلوغ زندگی می کند و برای امرار معاش، در یک آژانس، به رانندگی و مسافرکشی روی آورده است.

او زنی است که ظاهراً به خاطر فقدان مرد خانواده، مجبور شده است بعضی از خصوصیات زنانه و مادرانه خود را نادیده بگیرد و بیشتر وجهه مردانه ای را از خود نشان دهد تا بتواند از پسِ زندگی اش برآید. به همین دلیل در همان ارتباطهای اولیه اش با «بهروز»، به جای ناز و غمزه های زنانه و درگیر شدن با موقعیت های رمانتیک، به طور غیر مستقیم به او پیشنهاد ازدواج می دهد و بعد با مبادله چند شرط ساده که بیشتر مربوط به تقسیم کارهای بین آن دو است، زندگی مشترکش را با «بهروز» آغاز می کند.

«شیرین» بیش از هر چیزی به آرامش ناشی از حمایت و توجه یک مرد نیاز دارد تا در زیر سایه او از نام «بیوه» که بر زندگی اش همچون بختکی سنگینی می کند، خلاصی یابد و اندکی از مشکلات اجتماعی اش کم شود. به همین دلیل است که حتی بعد از چاپ آگهی گم شدن «بهروز» توسط برادرش و اطلاع «شیرین» از بیماری «بهروز»، «شیرین» از او جدا نمی شود و حتی حضور او را در کنار خانواده اش غنیمت می شمارد و می گوید: «کجا بهتر از تو پیدا کنم؟»

اما همه ماجرا در نیاز طبیعی «شیرین» به حضور مردی قابل اعتماد که بتواند به او تکیه کند، خلاصه نمی شود، بلکه خط روایی داستان کم کم ما را به این نتیجه می رساند که «شیرین» نیز به دلیل سابقه بیماری روانی و تنهایی مضاعفی که از طرف جامعه به او تحمیل می شود، در جستجوی کسی است که شرایط روحی او را درک کند و سابقه بیماری اش را همچون چماقی بر سرش نکوبد و به او به چشم یک همراه و همنفس نگاه کند، نه یک دیوانه! در حالی که همسر سابق «شیرین»، به جای کمک به او در صدد رفع مشکلات روحی اش، وی را رها کرده و محبت و حمایت خود را از او دریغ نموده بود.

از این منظر، «بهروز» و «شیرین» به خاطر درد مشترک شان، بیشتر به هم نزدیک شده و روابطشان جدی تر می شود. در واقع آنچه باعث کنش داستان می شود و تعادل زندگی آنها را به هم می زند، تعارضی است که بین این دو و اجتماع پیرامون شان رخ می دهد، به طوری که تصورات جامعه نقش ضد قهرمان را بر عهده می گیرد و عرصه را آنچنان بر این دو تنگ می کند که کار «شیرین» مجدداً به آسایشگاه می کشد.

گویی همه چیز دست به دست هم داده اند تا میان نفس های خسته «شیرین» و «بهروز» که بعد از عمری تنهایی، به هوای تازه ای راه یافته اند، فاصله بیندازند.